Του Σταύρου Σταυρίδη
Είδα τούτες τις μέρες τι σημαίνει η αλαζονεία των ισχυρών. Είδα τι σημαίνει ο κυνισμός του συμφέροντος και ένιωσα τι σημαίνει η έλλειψη αξιοπρέπειας όσων υπηρετούν τους ισχυρούς.
Δεν το ήξερα; Ίσως δεν το φανταζόμουν έτσι. Πίστευα ότι αυτά που ο αστικός πολιτισμός συνεισέφερε στην οργάνωση της κυριαρχίας και στην ιδεολογική χειραγώγηση ήταν ακόμα ισχυρά όπλα συναίνεσης στις κοινωνίες της Δύσης. Γελάστηκα. Θαύμασα, θαυμάσαμε την αίγλη και τις ανακαλύψεις του Δυτικού πολιτισμού, πιστέψαμε, πίστεψα ότι η δύναμη της κριτικής που απελευθέρωσε ο Διαφωτισμός θα είναι ένα μαχαίρι κοφτερό στα χέρια των αδυνάτων παρότι ένα μαχαίρι δίκοπο. Όμως ζούμε σε μια εποχή που το μαχαίρι τούτο χάνει τη δύναμή του μπροστά στα πραγματικά μαχαίρια με τα οποία οι ισχυροί δολοφονούν ανενδοίαστα λαούς και κοινωνίες. Ο αστικός πολιτισμός γέννησε έναν στοχασμό για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη που οι κυρίαρχες ελίτ δεν χρειάζονται πια ούτε για άλλοθι.