Μισέλ Μπάουενς: Ανοιχτοί συνεταιρισμοί για την παραγωγή των "κοινών"

ΜΙΣΕΛ ΜΠΑΟΥΕΝΣ
(δημιουργός του ιδρύματος
για την ομότιμη παραγωγή)

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Συνέντευξη στον Τσιμιτάκη Ματθαίο

Επί δέκα ημέρες ο Μισέλ Μπάουενς, δημιουργός του Peer to peer foundation και οι ερευνητές του FLOK project στο Εκουαδόρ, Γιώργος Δαφέρμος και Γιάννης Ρεστάκης, είχαν εκτενείς επαφές με τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων στην Ελλάδα, με αντικείμενο τη διερεύνηση μοντέρνων οικονομικών πρακτικών που μπορεί να χρησιμοποιηθούν από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Το FLOK είναι ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διεξάγεται στο Εκουαδόρ ανιχνεύοντας τη χρήση τεχνικών ομότιμης παραγωγής και ανοιχτού σχεδιασμού για την οικονομική ανάπτυξη και διοίκηση μιας χώρας,

Το κίνημα της ομότιμης παραγωγής, όπως και το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού ή του λογισμικού ανοιχτού πηγαίου κώδικα, που ανδρώθηκαν στο διαδίκτυο, έχουν φιλελεύθερη καταγωγή, αφού στηρίζονται στην έννοια της ελευθερίας και διεκδικούν την "απελευθέρωση" πόρων από τις "περιφράξεις" των μονοπωλίων και των μεγάλων γραφειοκρατικών δομών.

Στον νεοφιλελεύθερο κόσμο της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και εξουσίας, η φιλελεύθερη θέση είναι ρομαντική μεν, ευάλωτη όμως και διαψευδόμενη κάτω από την πίεση νέων αποκλεισμών. Γι' αυτό και αναζητούν τελικά τη συμμαχία με τα κοινωνικά κινήματα και την Αριστερά.

Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Βέλγος ανθρωπολόγος πέρυσι στην "Αυγή", εξηγούσε ότι βλέπει την εξέλιξη του κινήματος της ομότιμης παραγωγής μέσα σε μια συμμαχία των "κοινών".

Τώρα, ο Μισέλ Μπάουενς ανάγει τη συμμαχία αυτή στο πεδίο της κοινωνικής οικονομίας, η οποία μπορεί να σταματήσει την καπιταλιστική εκμετάλλευση των κοινών αγαθών και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για κεφαλαιοποίηση μέσα στην ίδια τη σφαίρα των κοινών. Το κράτος οφείλει, κατά τη γνώμη του, να διευκολύνει και να προστατεύσει αυτή την κοινωνική λειτουργία.

ΚΑΡΕ ΚΑΡΕ: 41 χρόνια από την εισβολή των τανκς

 

Μια επιλογή γελοιογραφιών και κόμικς που έχουν στο επίκεντρό τους το Πολυτεχνείο του 1973 και τα «πολλά Πολυτεχνεία» που έχουν υπάρξει ως εκδοχές από τότε μέχρι σήμερα, εδώ: 

ΚΑΡΕ ΚΑΡΕ

Πέρσι ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε στις 17 Νοέμβρη σε "αγωνιστική" κινητοποίηση, φέτος τι κάνει;

Τις μέρες που το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης, ΕΕ, ΜΜΕ και πρυτάνεων εξαπολύει την πιο άγρια επίθεση ενάντια στα κεφάλια και τα κορμιά των αγωνιζόμενων φοιτητών, ενάντια στο άσυλο και σ’ αυτά τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, τρεις μέρες πριν από τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, η ανακοίνωση Β’ απαλείφει το «αγωνιστικά» αναβαθμίζοντας έτσι το «ειρηνικά». Άλλαξε δηλαδή από πέρυσι, ωστόσο, επικαιροποιημένη δεν τη λες… Ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στις κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών, όχι βέβαια με ανατρεπτική γραμμή, ούτε όμως καν πολιτικά, ποντάρει εκλογικά. Αντίθετα με τις κούφιες μεγαλοστομίες του ΠΑΣΟΚ του ’81, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα μινιμάρει τον πολιτικό του λόγο.

περισσότερα εδώ: ΣΥΡΙΖΑ για Πολυτεχνείο: Politically ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ…

Οι φοιτητές αντιστέκονται και η Ελεύθερη ΕΡΤ είναι εδώ για να μεταδώσει τη φωνή τους

Απαντήσεις σε ερωτήματα στην ημερίδα "Χρέος και Τράπεζες"

Συνήθως στις δημόσιες συζητήσεις το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζεται μετά τις εισηγήσεις, όταν οι εισηγητές καλούνται να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις σε ερωτήματα που τίθενται από κοινό. Παρουσιάζουμε μερικά αποσπάσματα από την συζήτηση που έγινε στο Πάντειο στο τέλος της ημερίδας “χρέος και τράπεζες” που αναδεικνύουν ορισμένες πλευρές στις προσεγγίσεις στις ομιλητών που έχουν ιδιαίτερη σημασία ως θέσεις για ένα ευρύτερο προβληματισμό:

Κριτικές παρατηρήσεις στο κείμενο ''για ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο σε ένα επαναστατικό κίνημα''

Η αλήθεια είναι ότι οι υπάρχοντες φορείς της Αριστεράς, της Αναρχίας, της αυτονομίας κ.α, είναι λιγότερο ή περισσότερο μέρη ενός κοινού προβλήματος που συνειδητοποιείται κυρίως μετά το 1990-και το πρόβλημα που παραμένει είναι η πραγματική ήττα των υποτελών και η νίκη των αφεντικών, και όχι απλώς των ''αφεντικών'', αλλά των δομών και των διαδικασιών του κεφαλαιοκρατικού Συστήματος. Μέχρι σήμερα, το ένα μέρος του προβλήματος μετατοπίζει την ευθύνη στον άλλο, με βάση τα δικά του υπέρ και βλέποντας απλά τα κατά του άλλου μέσα στον αυθόρμητο καταμερισμό πρακτικών και τον κατακερματισμό του ''κινήματος''. Μόνο που, παρά τις πολιτικές ασυνέχειες, υπάρχει μια αιματηρή και αναμφισβήτητη ιστορική Συνέχεια, αυτή της ιστορίας των καταπιεσμένων και της αποτυχίας τους να ξεπεράσουν το Σύστημα και να φτιάξουν μια κοινωνία άλλη. Όλα τα μέρη του ''κινήματος'' είναι κληρονόμοι αυτής της αποτυχίας, είτε το αναγνωρίζουν είτε όχι.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:

Κριτικές παρατηρήσεις στο κείμενο ''για ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο σε ένα επαναστατικό κίνημα''

Τι λέει ο Γ. Μηλιός για το χρέος

Απόσπασμα από το κείμενο:

 «Αν δεν μας δίνουν δόσεις, δε θα πληρώνουμε ομόλογα»

- Το τελευταίο χρονικό διάστημα, πολλοί αμφισβητούν την σκληρή διαπραγμάτευση που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές. Λένε πως δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουν στην υπόθεση του χρέους καθώς οι λαοί της Ευρώπης των άλλων χωρών μελών θα καλεστούν, να συνδράμουν οικονομικά. Υπάρχει εναλλακτική λύση που μπορεί να εφαρμοστεί και να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές;

Η κρίση χρέους δεν αποτελεί ελληνική υπόθεση. Είναι ευρωπαϊκή υπόθεση, πλήττει την Ιταλία, τη Γαλλία, ολόκληρη την Ευρωζώνη. Δεν θα πάμε να διαπραγματευτούμε ως επαίτες αλλά ούτε ως εχθροί. Αλλά κανείς να μην θεωρήσει ότι είμαστε και «μαθητές». Η Ευρώπη αλλάζει καθώς οι διακηρυγμένοι στόχοι των προγραμμάτων λιτότητας αποτυγχάνουν, η χρηματοπιστωτική αναξιοπιστία επιστρέφει και οι πολίτες κινητοποιούνται. Η Ελλάδα αλλάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η ατμομηχανή των ραγδαίων εξελίξεων.

Οι εξελίξεις της προηγούμενης περιόδου (PSI και ανάληψη του ελληνικού δημόσιου χρέους από τα κράτη και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) κατέστησαν τη χώρα μας «ειδική περίπτωση» στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Για την Ελλάδα η ενδεικνυόμενη διευθέτηση είναι αυτή που ακολουθεί το πρότυπο της λύσης που δόθηκε για τη Δυτική Γερμανία το 1953 με τη διάσκεψη του Λονδίνου: διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης. Αυτή είναι η βασική πολιτική μας θέση. Με δεδομένο ότι οι «δόσεις» που παρέχονται από τους δανειστές πηγαίνουν για την αποπληρωμή τόκων και τοκοχρεολυσίων (ομολόγων παλαιότερων δανείων που λήγουν), δεν θα υπάρξει «εκβιασμός» ικανός να κάνει την ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει. Όσο δεν δίνονται οι «δόσεις» απλώς δεν θα αποπληρώνονται τα ομόλογα που λήγουν.

Τοποθετήσεις (video) από την συζήτηση με θέμα "Χρέος και Τράπεζες" (Πάντειο 9-11-14)

Κώστας Λαπαβίτσας:

Η ομιλία του Π. Παπακωσταντίνου στο Πάντειο (9-11-14)

Την Κυριακή 9 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε η ημερίδα ''Χρέος και Τράπεζες'' στο Πάντειο, η οποία οργανώθηκε από συλλογικότητες της Αριστεράς. Θα παρουσιάσουμε τις ομιλίες του Β' μέρους (Πέτρου Παπακωνσταντίνου Aντώνη Νταβανέλλου Σεραφείμ Σεφεριάδη και Κώστα Λαπαβίτσα), που έχουν γενικότερο πολιτικό ενδιαφέρον και δεν περιορίζονται σε στενές “επιστημονικές” προσεγγίσεις.

Θέτουν γενικότερα ερωτήματα που όλους μας απασχολούν και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις όπως, ποία είναι τα όρια της διαπραγματευτικής δύναμης μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς και από ποιούς παράγοντες προσδιορίζονται. Αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται πιο κοντά στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του μεγάλου μέρους της κοινωνίας, δεν εμπιστεύεται καμία πολιτική δύναμη ότι είναι ικανή να οδηγήσει την χώρα σε μια έξοδο από την κρίση που θα είναι σε όφελος των “από κάτω” και δεν συγκινούνται από τις πολιτικές πρακτικές των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν εναγώνια να αποδείξουν ότι είναι παράγοντας σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος αναδεικνύοντας ως αιχμή της πολιτική τους την “προεδρολογία”...

Οι Ποδέμος, ο Φουκό και η κυβερνητική πολιτική της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

της Μαρίνας Πρεντουλή

Ο Φουκό εισήγαγε τον όρο κυβερνητικότητα (governmentality). Οι Ποδέμος και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει να κάνουν πολύ παρέα τελευταία. Οι Ποδέμος και ο Φουκό, καθένας με τον τρόπο του, μπορούν να θέσουν κάποια ενδιαφέροντα ζητήματα στην Αριστερά, και στον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα.

Στα μέσα Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία του Left Unity, οργανώθηκε σειρά εκδηλώσεων σε διάφορες πόλεις της Αγγλίας, με τίτλο «Podemos, Syriza, Left Unity: Doing Politics Differently». Στόχος τους, να φέρουν σε διάλογο ομιλητές των τριών κομμάτων (Ποδέμος: Εδουάρδο Μάουρα, ΣΥΡΙΖΑ: Μαρίνα Πρεντουλή, Left Unity: Κέιτ Χάντσον) και προσωπικότητες της βρετανικής Αριστεράς (Κεν Λόουτς, Τάρικ Άλι). Το Left Unity, με μόλις δεκαοκτώ μήνες ζωής, έχει αρκετές ομοιότητες στις προθέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ: είναι μια προσπάθεια ενοποίησης της διασπασμένης βρετανικής Αριστεράς, σε ένα σχήμα με κοινό μέτωπο κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της λιτότητας.

Στις εκδηλώσεις αυτές, λοιπόν, φάνηκε ότι ο εκπρόσωπος των Ποδέμος δεν θα ακολουθούσε ένα αυστηρό μαρξιστικό πλαίσιο: ο λόγος του δεν επικεντρωνόταν στην οικονομική ανισότητα την κοινωνική δικαιοσύνη ή τη λιτότητα. Ούτως ή άλλως, από όσο ξέρω, οι Ποδέμος δεν έχουν δηλώσει ανοιχτά μαρξιστές ή αντικαπιταλιστές. Δεν είναι παράδοξο, αν σκεφτούμε ότι το κίνημα Μ-15, από το οποίο προήλθαν, είχε κοινό παρονομαστή την οργή των πολιτών κατά του πολιτικού κατεστημένου. Όπως είπε ο Μάουρα, «αυτό που ένιωσε ο λαός με την κρίση δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα». Ο λόγος του επικεντρώθηκε στη μονοπώληση της εξουσίας από τα δυο μεγάλα κόμματα της Ισπανίας και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, με κεντρικό άξονα τη δημοκρατία: μια δημοκρατία βασισμένη στη διαφάνεια, τη λαϊκή συμμετοχή και την πολιτική λογοδοσία.