Ντροπή

Αναδημοσίευση από το "δρόμο"

του Γιώργου Λιερού

Οι ικεσίες και στα κλάματά μας είναι απόδειξη της αδυναμίας μας, η ντροπή μας όμως, αποτελεί απόδειξη ότι ενεργούμε με την θέλησή μας.

Τζελαλεττίν Ρουμί, “Μεσνεβί”, μέρος πρώτο, 621.

Μπορεί ακόμα η ελληνική κοινωνία να ντρέπεται για την κατάντια της; Μια κοινωνική καταστροφή συγκρίσιμη με πολεμική ήττα. Παραδοθήκαμε μετά από αψιμαχίες και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται για πόλεμο. Σχεδόν όπως οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1989. Και το κυριότερο, δεν είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου αλλά η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού. Γιατί ο λαός δεν αντιστέκεται, γιατί ο καθένας «φυλάει τις σφαίρες του» μόνο για τον διπλανό του; Παραίτηση, απραξία, απάθεια και μετά ξέσπασμα πάνω στον πιο αδύνατο· που οφείλεται η παράλυση της θέλησης, η έσχατη αδυναμία;

Η ελληνική κοινωνία εδώ και 2-3 δεκαετίες ξέμαθε να ντρέπεται· η ντροπή όμως είναι το μέτρο της αξιοπρέπειας, θέτει τις προδιαγραφές για την δημόσια εμφάνιση, τους όρους για τον αμοιβαίο σεβασμό, την σύμπραξη και την συνομιλία ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους στον δημόσιο χώρο. «Ξετσίπωτος» είναι αυτός που εμφανίζεται στους άλλους «χωρίς τσίπα», αδιαφορώντας για την υπόληψή του, είναι αυτός που «δεν έχει πρόσωπο». Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί και ντρέπεται ακριβώς γιατί έχει υιοθετήσει αξίες και δεσμεύεται προσωπικά σ’ αυτές, γιατί όπως θα έλεγε κάποτε ο λαός μας έχει φιλότιμο (είναι φίλος της τιμής του, προστατεύει την τιμή του). «Συστήματα της τιμής και της ντροπής», αποκαλούν οι ανθρωπολόγοι τα συστήματα των κοινωνικών κανόνων στους λαούς στους οποίους απουσιάζει το κράτος ή η παρουσία του είναι ισχνή.

Ένα διαφορετικό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων με studio τον δρόμο

Η “Μέγαιρα” του Μητσοτάκη και η “Μέλαινα” του Σαμαρά...

Πριν 20 χρόνια, ένας νέος αποστάτης, ο Σαμαράς παινευόταν ότι έριξε την κυβέρνηση ενός παλαιότερου αποστάτη, του Μητσοτάκη. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζει ο Σαμαράς για για το πως πέφτουν οι κυβερνήσεις. Σήμερα φοβάται μια νέα αποστασία, γιαυτό- όπως μας ενημέρωσαν τα παπαγαλάκια του από τα ΜΜΕ - έτριβε τα χέρια του από χαρά για  την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ επειδή θεωρεί ότι λειτουργεί συσπειρωτικά για την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Όσο αδικαιολόγητοι είναι οι φόβοι του, τόσο μάταιη είναι και η χαρά του. Ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν κάνει το κοινοβούλιο “μπουρδέλο”. Όσοι εκεί στηρίζουν την κυβέρνησή του είναι ξεγραμμένοι. Τους έχει ήδη “μαυρίσει” ο ελληνικός λαός, έστω και αν τους “ασπρίζει” που και που με κανένα γιαουρτάκι. Το γνωρίζουν καλά. Γιαυτό και δεν πρόκειται να αποστατήσουν. Αδικαιολόγητοι λοιπόν οι φόβοι του. Δεν θα βρεθεί στην θέση του Μητσοτάκη το 93. Μαζί θα προχωρήσουν ως το τέλος, χέρι – χέρι και με τον γιο και με την κόρη του αυτές τις δύσκολες ώρες.

η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής συνιστά το ύψιστο έγκλημα;

«Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής συνιστά το ύψιστο έγκλημα. Η σημερινή δολοφονία δημιουργεί κλίμα αποσταθεροποίησης και στοχεύει στη δημοκρατία. Πρέπει να τύχει της απόλυτης καταδίκης, καθώς και της ηθικής, ιδεολογικής και πολιτικής απομόνωσής της».

ΣΥΡΙΖΑ

Η λιτή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την ένοπλη επίθεση στους χρυσαυγίτες τοποθετεί πολιτικά σωστά το ζήτημα και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και πολιτικής εκμετάλλευσης του γεγονότος από το κράτος και τις αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.

Η ύψιστη μορφή βίας είναι η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Το αστικό κράτος το οποίο έχει το μονοπώλιο άσκησης νόμιμης βίας, ασκεί αυτή την μορφή βίας τόσο έμμεσα με τις πολιτικές που οδηγούν στον θάνατο κατηγορίες πληθυσμού με την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης και της κοινωνικής περίθαλψης, αλλά και ενίοτε άμεσα στην έκτακτη περίπτωση του πολέμου (διακρατικού ή εμφυλίου), όπως και με την θεσμοθέτηση της “θανατικής καταδίκης” ως ποινής για συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις.

Οι πολιτικές της Αριστεράς τοποθετούνται στον αντίποδα της θανατοπολιτικής: Η ανθρώπινη ζωή και η υπεράσπισή της είναι μια πρωταρχική αξία που τοποθετείται πάνω από τους όρους μιας συγκυριακής πολιτικής σύγκρουσης. Γιαυτό πάντα αγωνιζόταν να θέσει την θανατική ποινή εκτός του πλαισίου νομιμότητας της άσκησης της κρατικής βίας. Σήμερα σε πολλά αστικά κράτη έχει καταργηθεί η θανατική καταδίκη ως ποινή , όμως έχει ενταθεί η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής ως αποτέλεσμα της “βιοπολιτικής” όπως αυτή διαγράφεται υπό την συνθήκη κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.

Η βία έτσι ή αλλιώς είναι μια πραγματικότητα στην κοινωνική ζωή , ανεξάρτητα αν κάποιος την καταδικάζει ή όχι “απ' όπου και αν προέρχεται”. Πρώτα απ' άλλα ασκείται από το κράτος στο σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων και είναι ενσωματωμένη στην λειτουργία των θεσμών: Το κενό που αφήνει η συναίνεση το καλύπτει ο καταναγκασμός, από την διαπαιδαγώγηση που ασκείται στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών θεσμών μέχρι το σωφρονιστικό σύστημα. Όσο πραγματική είναι η κρατική βία, άλλο τόσο πραγματικές είναι και οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται με αντίστοιχες πρακτικές από τα υποκείμενα που την υφίστανται.

«και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά» του …ναζισμού

Στην πολιτική των εθνικών αναδιπλώσεων στο χώρο της Ευρώπης πρωτοστατούν οι δυνάμεις της ακροδεξιάς. Το φαινόμενο της «χρυσής αυγής» δεν μια ελληνική ιδιομορφία. Ναζιστικά πολιτικά μορφώματα στην δυτική και ανατολική Ευρώπη αποκτούν λαϊκά ερείσματα και εισέρχονται στο χώρο της πολιτικής σκηνής και αλλάζουν τα δεδομένα.

Τώρα και η Ουγγαρία αποκτά την δικής «χρυσή αυγή». Όπως μας πληροφορεί το euronews:

Ένα καινούργιο ακροδεξιό κόμμα έκανε την εμφάνιση του στην Ουγγαρία, η Ουγγρική Αυγή. Η ίδρυση του νέου κόμματος, που δεν έχει ακόμα πάρει την έγκριση από το αρμόδιο δικαστήριο, έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Ο Άντρας Κίσγκεργκερλι, πρόεδρος του νεοσύστατου κόμματος, εξήγγειλε ήδη ότι στην ιστοσελίδα της Ουγγρικής Αυγής, θα αναρτηθεί η εθνικότητα όλων των μελών. Παράλληλα προανήγγειλε ότι θα καταργήσει την ειρηνευτική συμφωνία που συνήφθη μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και θα αγωνιστεί για την επέκταση της χώρας, στα εδάφη πριν το 1920. " Όλοι στη Ουγγαρία πρέπει να έχουν το δικαίωμα να προστατεύουν τον εαυτό τους, την οικογένεια τους, την περιουσία τους και τις αξίες τους. Και βέβαια μπορώ να πω απερίφραστα ότι θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα όλων των πολιτών στην οπλοκατοχή", δήλωσε χαρακτηριστικά ο Άντρας Κίσγκεργκερλι. 

Επιστροφή στη βάση

Αναδημοσίευση από τη "δράση"

του Ραούλ Βανεγκέμ

Τι χρειαζόμαστε περισσότερο; Ευαίσθητη νόηση του κόσμου και ατομική δημιουργικότητα. Πρέπει ο καλλιτέχνης που υπνώττει μέσα στον καθένα να αφυπνιστεί, προκειμένου να ανακαλύψει ότι αυτό που νοηματοδοτεί το έργο του πέρα και έξω από το ίδιο –με την πολυμορφία που εκφράζεται, στη ζωγραφική, τη μουσική, τη λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική, την ανθοκομική διακόσμηση, τη μαγειρική προετοιμασία, την ένδυση, την κηπουρική...– είναι η τέχνη της ζωής της οποίας αποτελεί το προσχέδιο. Η δημιουργία δεν πρέπει να είναι στην υπηρεσία του μηδενός, ούτε της αγοράς ούτε των ιδεών ούτε ενός κοινωνικού προγράμματος. Αρκεί να υπάρχει και να συνειδητοποιεί τη μυστική δύναμή της. Είναι η πραγματική ποίηση της ύπαρξης. Σήμερα που καταρρέει αυτός ο παλιός κόσμος που πάντοτε μας λεηλατούσε, αυτή η ποίηση αναδύεται για να μας σώσει από το ναυάγιο, οδηγώντας μας στα εύφορα εδάφη του ζωντανού. Εκεί όπου δεν επιβιώναμε παρά σαν θηρία, θα μάθουμε να ζούμε ως ανθρώπινα όντα.

Η αποτυχία των ιδεολογιών δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποκαλύψει την αποτυχία της σκέψης που είναι διαχωρισμένη από το ζωντανό. Στην πνευματική κατανόηση μιας πραγματικότητας που αναθεωρείται και αναιρείται από την οικονομία, θέλουμε να αντιπαραθέσουμε την ευαίσθητη νόηση μιας ζωής που δεν αφήνεται να υποβιβαστεί στην επιβίωση...

Προαναγγέλλει την επέμβαση των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Αγ Παρασκευής ο Π. Καψής

Αναδημοσίευση από το "βαθύ κόκκινο"

Ο διορισμένος Υφυπουργός. Καψής, απ’ την μια πάει να δικαιολογήσει τον παχυλό μισθό του - σχεδόν μισό εκατ. ευρώ πληρώνουμε κάθε χρόνο γι’ αυτόν και τους παρατρεχάμενους του- και από την άλλη κάνει ότι μπορεί να διατηρήσει το «κεντρώο προφίλ» του που φιλοτέχνησε με τόσο κόπο δεκαετίες σαν στέλεχος του ΔΟΛ.

Στην προκειμένη περίπτωση απ’ την μια ξαναπροαναγγέλει επέμβαση των δυνάμεων καταστολής για την εκκένωση του ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής, και από την άλλη χρεώνει το τυχόν μπουκάρισμα των μπάτσων σε ένα άλλο διορισμένο κυβερνητικό στέλεχος. Στον υπουργό οικονομικών Γ. Στουρνάρα.

Ακύρωση του χρέους ή φορολόγηση του κεφαλαίου;

Ένα μικρό απόσπασμα από το “Ακύρωση του χρέους ή φορολόγηση του κεφαλαίου: Τι να διαλέξουμε;” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της “Ελληνικής επιτροπής ενάντια στο Χρέος”

Οι ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των T. Piketty και D. Graeber περιστρέφονται γύρω από τα συγκριτικά πλεονεκτημάτων της φορολόγησης του κεφαλαίου και της αποκήρυξης του δημόσιου χρέους.

Ο D. Graeber, στηριζόμενος σε μια πανέμορφη, ιστορική και ανθρωπολογική επιστημονική γνώση, υπογραμμίζει ότι η ακύρωση του συνόλου ή μέρους του χρέους, ιδιωτικού ή δημοσίου, είναι ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα των ταξικών αγώνων εδώ και 5.000 χρόνια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρέος είναι ένας κεντρικός μηχανισμός της καπιταλιστικής κυριαρχίας σήμερα, δεν βλέπει κανένα λόγο για τον οποίο θα πρέπει να είναι διαφορετικά στο μέλλον
.
Ο T. Piketty, εκτιμά από την πλευρά του ότι μπορούμε να πετύχουμε μια σημαντική μείωση του βάρους των χρεών μέσω ενός φορολογικού μηχανισμού των μεγάλων περιουσιών ο οποίος θα ήταν κοινωνικά δικαιότερος, εφόσον απέφευγε να χτυπήσει τους μικρούς και μεσαίους κατόχους ομολόγων (όπως αμοιβαίων κεφαλαίων τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών).

Ο «πιστός σκύλος» του Μεταξά

Ανασημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που συγκινεί τους σημερινούς εθνικοσοσιαλιστές στην προσωπικότητα του Μανιαδάκη; Μα, πρώτα πρώτα το γεγονός ότι ήταν εκείνος ο πρώτος δάσκαλός τους. Δική του ήταν και η έμπνευση να δημιουργηθεί η οργάνωση που έφερε τον τίτλο «Κόμμα 4ης Αυγούστου». Αλλωστε, ο Μανιαδάκης προτού προσχωρήσει στην ΕΡΕ (1958) είχε από το 1956 ιδρύσει το δικό του Κόμμα των Αρχών του Ιωάννου Μεταξά. Στις αναμνήσεις του για την περίοδο που συγκρότησε τη νεοφασιστική αυτή οργάνωση, ο Κώστας Πλεύρης εξηγεί ότι εκείνος που τους εισήγαγε στην πολιτική ήταν ο Μανιαδάκης:

η συνέχεια εδώ:

Ο «πιστός σκύλος» του Μεταξά

Η ανυπακοή που υπερασπίζεται δικαιώματα είναι ηθική και νόμιμη

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Συνέντευξη του Κώστα Δουζίνα στον Χρήστο Σίμο

* Και μετά τις προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της Χ.Α., η κυβέρνηση εμμένει στη θεωρία των δύο άκρων, ισχυριζόμενη μεταξύ άλλων πως "δεν υπάρχει καλή και κακή βία". Πού στοχεύει η ρητορική αυτή; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Όπως υποστήριξαν πολλοί, η άποψη αυτή είναι ανιστόρητη και επιστημονικά σαθρή. Δεν υπάρχει μία και μόνη "βία", αλλά πολλές και πολυσχιδείς μορφές κρατικής βίας και κοινωνικής αντίστασης. Τα περισσότερα συντάγματα, όπως και τα δικά μας, καθιερώθηκαν παραβιάζοντας τα πρωτόκολλα της συνταγματικής νομιμότητας. Ήταν αποτελέσματα πολέμου, επανάστασης, κατοχής ή απελευθέρωσης. Η βία της γέννησης εγγράφεται στο δίκαιο και διαμορφώνει το πλαίσιό του. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν την ονομάζει «βία που συντηρεί δίκαιο». Η τακτική της άσκηση επιδεικνύει την τρομερή δύναμη στα χέρια του κράτους και, ταυτόχρονα, τη συγκαλύπτει στο όνομα υψηλών και αφηρημένων ιδανικών σκοπών, όπως το Έθνος, το Δίκαιο ή η Ανθρωπότητα. Η κρατική βία λειτουργεί με υλικούς και συμβολικούς τρόπους: εκφοβίζει, καταστέλλει αντιστάσεις και, ταυτόχρονα, προσδίδει νομιμότητα στον εαυτό της. Η ιδεολογία μετατρέπει τη βία των κυρίαρχων σε άσκηση νόμιμης ισχύος και παρουσιάζει κάθε αντιστεκόμενη δύναμη ως βίαια, εγκληματική, βάναυση.