Την εποχή που οι Μακεδόνες ενέτασσαν στην επιρροή τους την μία μετά την άλλη τις ελληνικές πόλεις (πλην ΚΚΕ, ε …, συγγνώμη, πλην Λακεδαιμονίων, ήθελα να πω), ένας σπουδαίος ρήτορας, ίσως ο μεγαλύτερος της αρχαιότητας, ο Δημοσθένης, προσπάθησε να αποτρέψει την «συμμαχία» της Αθήνας με το Μακεδονικό βασίλειο. Για τον σκοπό αυτό εκφώνησε λόγους, μοναδικούς σε τελειότητα και ρητορική δεινότητα, που έμειναν γνωστοί στην Ιστορία ως «Φιλιππικοί», επειδή έβαλε κατά του Φιλίππου Β’, βασιλέα των Μακεδόνων.
Ένα αντίστοιχο είδος λόγου, προφορικού και γραπτού, έχει αρχίσει να ανθεί εσχάτως στην χώρα μας, την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας: οι «Συριζικοί». Διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, δημόσια πρόσωπα ακόμα και αξιωματούχοι ξένων χωρών αισθάνονται την υποχρέωση να αρθρώσουν, ο καθείς από την πλευρά του, τον δικό του «Συριζικό». Άνθρωποι που επί τόσα χρόνια δεν έβλεπαν τίποτα, που ξύπνησαν από τον λήθαργό τους όταν το πολιτικό σύστημα άρχισε να τρίζει επικίνδυνα, που δεν είχαν υποβάλει παρά μικρής κλίμακας ενστάσεις για την πραγματικότητα που διαμορφωνόταν βαθμιαία γύρω μας, επιστρατεύουν όλη τους την οξυδέρκεια, όλη την ρητορική τους ικανότητα, για να μας πείσουν για τα μύρια όσα μας περιμένουν αν ο κόσμος κάνει το λάθος και ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Αν είχε καθιερωθεί φυσικό μέγεθος για την κατανάλωση φαιάς ουσίας ανά μονάδα χρόνου ανά εύρος θέματος, μπορεί να καταγραφόταν για τους «Συριζικούς» επίδοση άξια για το βιβλίο Γκίνες.