Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ
Του Κώστα Δουζίνα*
Η Ευρώπη χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως πειραματόζωο για να δοκιμάσει τις συνθήκες αναδιοργάνωσης του ύστερου καπιταλισμού. Αυτό που δεν περίμεναν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ ήταν ότι το πειραματόζωο θα καταλάμβανε το εργαστήριο, θα έδιωχνε τους τυφλούς επιστήμονες και θα άρχιζε ένα διαφορετικό πείραμα: την ίδια τη μετεξέλιξη του από αντικείμενο σε υποκείμενο της πολιτικής πράξης. Η έννοια και τα όρια της δημοκρατίας παίζονται πάλι στον τόπο που γεννήθηκαν'
Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές το φθινόπωρο του '11 πολλοί μου είπαν ότι ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος ή χειρότερα τελείως εκτός πραγματικότητας. Οι πλατείες είχαν αδειάσει, το κίνημα είχε κοπάσει, μια νέα κυβέρνηση είχε ορκιστεί, η συνηθισμένη αριστερή μελαγχολία είχε επιστρέψει. Και όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο σπόρος για τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 Μαΐου σπάρθηκε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις, στην Κερατέα και στα διόδια των εθνικών δρόμων. Χωρίς τις πλατείες, το σύστημα εξουσίας πιθανότατα θα είχε πετύχει τη μεταθανάτια επιβίωση του. Ο ρόλος της πλατείας και των άλλων κινημάτων αντίστασης ήταν καθοριστικός. Γενιές ανέργων και μη απασχολήσιμων, γυναίκες και άνδρες, πολίτες και ξένοι, νέοι και γέροι, από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιστορικές καταβολές, ξεσηκώθηκαν και έμαθαν τη σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης.