ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Το ερώτημα της αξίας του Facebook: Θα επιβιώσει ο καπιταλισμός εν μέσω «αφθονίας αξίας»;

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δράση"
Του Michel Bauwens*

Αξίζει πραγματικά το Facebook 100 δις $ - και από που προκύπτει αυτή η τιμή;
Μήπως το Facebook εκμεταλλεύεται τους χρήστες του;
Δεν πρόκειται για νέα συζήτηση. Το θέμα αυτό επανεμφανίζεται τακτικά στην μπλογκόσφαιρα και στους ακαδημαϊκούς κύκλους, από τότε που η Tiziana Terranova επινόησε τον όρο «Δωρεάν Εργασία» για να δείξει μια νέα μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της απλήρωτης εργασίας - αναφερόμενη καταρχήν στους θεατές των κλασικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων, και τώρα στη νέα γενιά των συμμετεχόντων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε δικτυακούς τόπους όπως το Facebook. Το επιχείρημα μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: «Αν είναι δωρεάν, τότε εσύ είσαι το προϊόν που πωλείται».
Ο όρος αυτός επανεμφανίστηκε πρόσφατα σε ένα άρθρο των Christopher Land και Steffen Böhm από το Πανεπιστήμιο του Essex, με τίτλο «Μας εκμεταλλεύονται! Γιατί όλοι δουλεύουμε για το Facebook δωρεάν». Σε αυτό το μίνι-δοκίμιο, ισχυρίζονται ότι «μπορούμε να τοποθετήσουμε τους χρήστες του Facebook στη θέση των εργαζομένων. Εάν η εργασία νοείται ως “δραστηριότητα που παράγει αξία”, τότε η ενημέρωση της κατάστασής σας, το να κάνεις “like” ή το να προσκαλείς φίλους, δημιουργεί το βασικό εμπόρευμα του Facebook».

375 Χ 47% = 330 περίπου

Του Γιώργου Πρασσά
1. Εντυπωσιάζει ξανά η οικονομική επιστήμη :

2. Nα δεις τι μου θυμίζει...

3. "...εάν η ιδεολογία είναι ένας χάρτης που μας βοηθάει να κινηθούμε στην πόλη...
τότε η αυταπάτη είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ανάγνωσης του χάρτη..."


5. moebius : οριστική αναχώρηση από την πραγματικότητα

ΥΓ
Νo to rehab - till the end

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

“Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική του ΝΑΡ


Σχόλιο για το κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή: Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική της αριστεράς .
 
Γράφει ο Π. Μ:

Τι θέλει λοιπόν “ο κόσμος’’;
Σε πρόσφατο σφυγμομέτρηση της VPRC το 35% των πολιτών δήλωνε αντίθεση στο ευρώ και το 51% (!) αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποσοστά πολύ μεγαλύτερα και από τα αυθαιρέτως αθροιζόμενα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς.
Και όμως, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, από αντίθετες αφετηρίες, δηλώνουν πως ‘’η έξοδος από το ευρώ είναι ψευτοδίλημμα’’.

Στην  ίδια σφυγμομέτρηση, αν υπήρχε το ερώτημα τι προτιμά ο κόσμος: μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα επικρατεί ελευθερία, ισότητα και ισονομία ή τον καπιταλισμού, είναι σίγουρο ότι σε ποσοστό 99% θα δήλωνε  την αντίθεση  του στον καπιταλισμό

Όμως, ενώ το 35% δηλώνει ενάντια στο ευρώ, το ποσοστό αυτό αντιστρέφεται συντριπτικά όταν το ερώτημα αφορά στο ποιό πολιτικό κόμμα θα στηρίξει στις εκλογές. Γιατί άραγε σημειώνουν δημοσκοπική άνοδο τα κόμμα τα οποία δεν θεωρούν ότι το κυρίαρχο ζήτημα για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι η έξοδος της χώρας από την ΟΝΕ; Ο Π.Μ δεν βλέπει αυτή την αντίφαση στις σφυγμομετρήσεις ή θεωρεί “μικρότητα” την ενασχόληση με αυτό το ζήτημα;

Αντί λοιπόν να εγκαλεί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν εκφράζουν αυτό το 35% των πολιτών που αντιτίθεται στο ευρώ, θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος γιατί αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ  να καλύψει το πολιτικό κενό εκπροσώπησης αυτού του 35%, χωρίς μάλιστα να έχει απέναντί της άλλους "σοβαρούς" διεκδικητές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! 

Θα ήταν “μικρότητα”  εκ μέρους μας, αν ρωτούσαμε τον Π.Μ, σύμφωνα με τις ίδιες σφυγμομετρήσεις που επικαλείται, γιατί το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς μάλιστα άλλους σημαντικούς πολιτικούς ανταγωνιστές, δεν μπορεί να εκφράσει παρά μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό αυτού του 35%; Επίσης η “χρυσή αυγή”, η οποία ήταν ισοδύναμο άλογο ως προς το ποσοστό που σημείωσε στις προηγούμενες εκλογές, μήπως έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και προβλέπεται να μπει στην βουλή;

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς... (σημειώσεις για ένα εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο)

ρακοκάζανο
 του  Παναγιώτη Σωτήρη

Εισαγωγή

Σήμερα έχει γίνει πια σαφές ότι απέναντι στην πραγματικότητα της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής που επιφυλάσσουν τα μέτρα των Μνημονίων η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλώς το γενικό όχι στα μέτρα ή η πρόσκληση απλώς για ένα μέτωπο αντίστασης. Αυτό που απαιτείται είναι η διατύπωση μιας εναλλακτικής πρότασης που να μπορέσει να ανασυγκροτήσει την αυτοπεποίθηση των λαϊκών μαζών ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς.

1. Η κρίση του κυρίαρχου προτύπου ανάπτυξης και η πρόκληση μιας εναλλακτικής στρατηγικής

Άλλωστε, έχει γίνει πια σαφές ότι στην Ελλάδα δεν βιώνουμε απλώς την επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών. Ζούμε την κρίση ενός ολόκληρου «αναπτυξιακού παραδείγματος» που στηρίχτηκε στην πρόσδεση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την επέκταση στα Βαλκάνια, τα υπερκοστολογημένα έργα, την επισφάλεια, τη διαμόρφωση «μεσαίων στρωμάτων» προσκολλημένων στον «εκσυγχρονισμό», το χαμηλό μισθολογικό κόστος και την υπερεκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, την τροφοδότηση του καταναλωτικού ευδαιμονισμού από το φτηνό δανεισμό και τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές. Οι συνέπειες δεν περιορίζονται μόνο στη διαμόρφωση των υλικών όρων της τωρινής κρίσης, αλλά και στην ένταση της εκμετάλλευσης, την καταστροφή του περιβάλλοντος και την εμπέδωση ενός εξατομικευμένου καταναλωτικού ευδαιμονισμού σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Το άθροισμα 6 μηδενικών παραμένει στο ...μηδέν!


Του Νίκου Π.
Όταν έπεσε το μάτι μου στο κείμενο του Κώστα Γούση με τον βαρύγδουπο τίτλο:“Το καπιταλιστικό κράτος και οι προϋποθέσεις μιας νέας εργατικής αντικαπιταλιστικής ηγεμονίας” είπα να ρίξω μια ματιά για να ενημερωθώ πάνω στις θεωρητικές αναζητήσεις του χώρου του ΝΑΡ. Αυτές οι αναζητήσεις αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή την περίοδο γιατί οι δυνάμεις του ΝΑΡ επιχειρούν την υπέρβαση του μετωπικού σχήματος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση της αυτόνομης οικοδόμησης ενός νέου κομμουνιστικού φορέα.

Μόλις το μάτι μου έπεσε στην φράση που ήταν μάλιστα υπογραμμισμένη με παχιά γράμματα: "τη σκληρή κριτική στον Πουλαντζά από τους Χόλογουει, Πικιότο και Κλάρκ" αναθάρρησα γιατί σκέφτηκα ότι θα διάβαζα επιτέλους κάτι ενδιαφέρον πέρα από τους γνωστούς γλωσσικούς βερμπαλισμούς, οι οποίοι αποτελούν το σήμα κατατεθέν αυτού του πολιτικού χώρου.
Λάθος μου μεγάλο! Το διαπίστωσα όταν ολοκλήρωσα το διάβασμα και αναρωτήθηκα γιατί γράφτηκε αυτό το κείμενο. Το καινούργιο που φέρνει  είναι άλλος ένας νεολογισμός. Πρόκειται για την “θεωρία της μετάβασης”. Ο Κ. Γούσης επιχειρεί μάλιστα να συγκροτήσει αυτή την θεωρία με βάση έξι σημεία. Ο ορισμός αυτών των σημείων καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου.
Απ' ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα “θεωρίες μετάβασης” δεν υπήρχαν. Μερικοί μάλιστα θεωρητικοί του μαρξισμού είχαν καταδείξει  το αδύνατο της ύπαρξης παρόμοιων θεωριών, αφού δεν υπάρχουν - ούτε μπορεί να συγκροτηθούν - θεωρίες για μεταβατικούς τρόπους παραγωγής. Όμως ο Κ. Γούσης πραγματοποιεί μια σημαντική τομή στην μαρξιστική θεωρία και εμπλουτίζει τον μαρξισμό – λενινισμό με νέα εργαλεία...

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Δύο κείμενα για την "Δημοκρατία" και όχι μόνο...

Το πρώτο κείμενο είναι του Χρίστου Καραμάνου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενώ εκτεταμένα αποσπάσματά του δημοσιεύθηκαν και στην εφημερίδα "Δρόμος" της Αριστεράς. Το δεύτερο είναι μια απάντηση του  Άρη Παρασκευόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε στον "Δρόμο" της Αριστεράς.

Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία;


1997 PAR130797_Comp

Καθοριστικός παράγοντας η εξέλιξη της λαϊκής συνείδησης
Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία;

του Χρ. Καραμάνου


Μια γενικευμένη υποτίμηση του ζητήματος της Δημοκρατίας επικρατεί στο σύνολο σχεδόν της Αριστεράς. Η πραγματική Δημοκρατία αντί για βασική κατεύθυνση του πάλης του μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του τωρινού συστήματος, θεωρείται περίπου σαν ένα «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό». Σε αυτήν την αφυδατωμένη θεώρηση της Δημοκρατίας που κατά βάση προέρχεται από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, έχουν προσχωρήσει όλες οι υπόλοιπες πτέρυγες της Αριστεράς, η ταξικιστική, η αντικαπιταλιστική, η περισσότερη ή λιγότερο ριζοσπαστική. Το ότι αυτό το «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό» από ορισμένους θεωρείται σα σημαντική διεκδίκηση ενώ για τους υπόλοιπους μια τέτοια διεκδίκηση είναι ανούσια ή ακόμη και αποπροσανατολιστική, είναι μάλλον μια δευτερεύουσα μεταξύ τους διαφορά, πάνω στο θεμελιώδες κοινό υπόβαθρο της αφυδάτωσης της έννοιας της πραγματικής Δημοκρατίας.

Κίνημα καταναλωτών-παραγωγών για την προμήθεια τροφίμων

 Αναδημοσίευση από την "δράση"
του  Γ. Λιοδάκη*

Μερικές σύντομες επισημάνσεις:
Δεν είναι πρώτη φορά που η συλλογική δράση και κάποια μορφή συνεταιριστικής δραστηριότητας επιστρατεύονται, σε συνθήκες κρίσης και παρατεταμένης ύφεσης του καπιταλισμού, για την ικανοποίηση άμεσων καταναλωτικών αναγκών και τη διασφάλιση της επιβίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Και στο απώτερο παρελθόν, αλλά και με την παρούσα κρίση του καπιταλισμού, παρουσιάζονται παρόμοια φαινόμενα σε αρκετές χώρες.
Το «κίνημα της πατάτας» ή ευρύτερα το κίνημα για την προμήθεια φθηνών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων άμεσα από τους παραγωγούς, που εμφανίστηκε πρόσφατα μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης που αντιμετωπίζει η χώρα μας, φαίνεται να παίρνει συνεχώς αυξανόμενες διαστάσεις. Φαίνεται επίσης να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στους μεσάζοντες, περιορίζοντας εντυπωσιακά την ψαλίδα των τιμών ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ


Ανακοίνωση της Αντι-μνημονιακής Κίνησης κατοίκων, εργαζομένων και φορέων Φυλής



Κάτοικοι, εργαζόμενοι και φορείς στην περιοχή μας που έχουμε συναντηθεί, συμμετάσχει, συνεργαστεί σε εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, αγώνες που αναπτύχθηκαν παλιότερα αλλά και πρόσφατα στη νέα φάση που περνάει η ελληνική κοινωνία, νιώσαμε την ανάγκη να αναβαθμίσουμε τη δραστηριότητά μας.

Η ελληνική κοινωνία με την πολιτική των Μνημονίων που διατάζει η Τρόικα (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, αλλάζει συνθλίβοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία του ελληνικού λαού, οδηγώντας τεράστιες μάζες του πληθυσμού στην εξαθλίωση.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Συντονίζουμε τους αγώνες μας σε όλη την Ευρώπη. Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, ανατρέπεται

Ανακοίνωση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για το Μ31

Ανοιχτή συνέλευση την Τετάρτη 7 Μαρτίου, 7:30 μ.μ., στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου - Χάρτου Αττικής, Λόντου 6 & Μεσολογγίου, Εξάρχεια

Συντονίζουμε τους αγώνες μας σε όλη την Ευρώπη
Ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, ανατρέπεται

Η καθολική επίθεση σε όλες τις συνθήκες της ζωής μας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δεν αφορά κάποια “ελληνική ιδιαιτερότητα”. Αποτελεί κοινή επιλογή των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη, ώστε με την τρομοκρατία της κρίσης και του χρέους να υπάρξει μια βίαιη “επανεκκίνηση” της συσσώρευσης από μηδενική, για τη θέση και τα δικαιώματα των εργαζομένων, βάση. Πρόκειται για μια τεράστια κοινωνική λεηλασία, ενορχηστρωμένη και διευθυνόμενη από την Ε.Ε. με την ενεργητική σύμπραξη των κυβερνήσεων και όλων των καθεστωτικών δυνάμεων σε κάθε χώρα, που παρουσιάζει γυμνό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ως αυτό που πραγματικά είναι: καπιταλιστική ένωση για την εμπέδωση, δια πυρός και σιδήρου, των συμφερόντων του πλούτου, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας.

Άσκηση "πολιτικής οικονομίας" για πρωτοετείς φοιτητές: Μπορούν να μειωθούν οι τιμές των εγχώριων προϊόντων και να αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων χωρίς να βγούμε από το ευρώ;



Μερικοί γνωστοί αριστεροί οικονομολόγοι, επιστρατεύοντας όλο το κύρος της “επιστήμης” τους, διατείνονται με ύφος δέκα καρδιναλίων ότι εντός της ΟΝΕ οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει  καμία πολιτική η οποία θα επιφέρει μείωση στις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και αύξηση σε αυτές των εισαγόμενων. Και αυτός ο ισχυρισμός τους συγκροτεί ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα τους για την επιστροφή στην δραχμή.
Ακριβώς τους ίδιους ισχυρισμούς προβάλουν και ορισμένοι δεξιοί οικονομολόγοι προτείνοντας και αυτοί την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, τουλάχιστον μέχρι να ανακάμψει η οικονομία της. Για να δούμε τι λέει γιαυτό το θέμα ο Κώστας Βεργόπουλος σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα “εποχή”:
Αυτό εισηγούνται επίσης, και κυρίως, οι δεξιοί γερμανοί οικονομολόγοι, όπως ο Ζιν. Προτείνουν ανάκαμψη ανταγωνιστικότητας για την Ελλάδα, μέσω εξόδου από το ευρώ και υποτίμησης, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της. Αυτό σημαίνει στην ουσία προστατευτισμό, νομισματικό προστατευτισμό για την Ελλάδα ή τις άλλες προβληματικές χώρες της ΕΕ. Αυτό, όμως, θα το έκανε μια χώρα που δεν είναι μέλος της ΕΕ, που είναι μόνη της. Το έκανε η Αργεντινή, η Ισλανδία ή και άλλες χώρες. Μέσα στην ΕΕ υπάρχουν και άλλες μορφές που επιτρέπουν να μειώσουμε τις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και να ακριβύνουν αυτές των εισαγόμενων. Πρόσφατα, ο Εμανουελ Φαρι, από το Χάρβαρντ, υπενθυμίζει αυτό που έκανε ήδη η Γερμανία από το 2007, η ίδια η κ. Μέρκελ. Παρόμοιο μέτρο έλαβε, τελευταία, και ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Γιατί να μην το κάνουν το ίδιο και οι χώρες της Ν. Ευρώπης;
Τι είναι ακριβώς αυτό;
Πρόκειται για αύξηση κατά 3-5% του Φ.Π.Α. και ταυτόχρονα μείωση των κοινωνικών εισφορών των γερμανικών επιχειρήσεων. Ακριβαίνουν έτσι οι τιμές των εισαγόμενων, αλλά των εγχώριων μειώνονται. Αυτό συνιστά οπωσδήποτε προστατευτισμό, αλλά εντός ευρώ. Το εξωφρενικό είναι ότι ενώ το έκανε ήδη αυτό η Γερμανία, κατηγορεί τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας για ροπή προς τον προστατευτισμό.



ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ