Η Κουμουνδούρου χέρι – χέρι με την ΣΠΙΘΑ...

Την άποψή μας για την ΣΠΙΘΑ δεν θα την επαναλάβουμε. Την έχουμε αναπτύξει σε μια σειρά κείμενα μας, τα οποία όποιος θέλει μπορεί να τα βρει εδώ: κείμενα για την “ΣΠΙΘΑ”. Σήμερα θα παρουσιάσουμε μερικά πρόσθετα στοιχεία, με αφορμή την εκδήλωση που έκανε στις 31 Μάη στα προπύλαια.

Αν έβλεπε πριν μερικούς μήνες κάποιος την αφίσα της εκδήλωσης που καλούσε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 31 Μάη, θα θεωρούσε ότι πρόκειται για εκδήλωση του ΛΑΟΣ ή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η εκδήλωση αυτή, που έγινε με πρωτοβουλία της ΣΠΙΘΑΣ έγινε την στήριξη και την συμπαράσταση ενός μεγάλου τμήματος της Αριστεράς.

Την στήριζε πρώτα απ' όλους η Κουμουνδούρου. Ο ένας εκ των ομιλητών, ο Νότης Μαριάς είναι από τους βασικούς συμμάχους της Κουμουνδούρου στις περιφερειακές εκλογές της Στερεάς Ελλάδας. Στην ιστοσελίδα της “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ και ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ για την Στερεά Ελλάδα- Πολίτες ενάντια στον Μνημόνιο” διαβάζουμε: “Στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου της «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ και ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ» μίλησαν οι Νότης Μαριάς εκ μέρους της Δημοκρατικής Συνεννόησης και ο γρ. της ΚΠΕ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Δ. Βίτσας.”

Δεν είναι μόνον η Τσιπροπαρέα που μεγαλοπιάνεται και φαντασιώνεται πως θα συμμαχεί με το “πατριωτικό ΠΑΣΟΚ” και θα γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Και ο Π. Λαφαζάνης ανάλογη διορατικότητα έχει, αναζητώντας πολιτικές διεξόδους με το ίδιο κλεφτοφάναρο που προσπαθούσε προχθές να διασχίσει τον “εθνικό κήπο” στον νυχτερινό αποκλεισμό της βουλής. Το δημοσίευμα της ΙΣΚΑ πριν από την συγκέντρωση της 31ης  Ο ΜΙΚΗΣ ΠΙΟ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ''ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ'' προτρέπει τον κόσμο της Αριστεράς να παρευρεθεί στην συγκέντρωση του άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ. Επίσης, την επόμενη μέρα, ο ο ομιλητής στην συγκέντρωση της ΣΠΙΘΑΣ Γιώργος Κατρούγκαλος, είναι ομιλητής στην παρουσίαση του Παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Τόλιου  “ΚΡΙΣΗ, «ΑΠΕΧΘΕΣ» ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ... ΔΙΛΗΜΜΑ!”.

Δεν είναι μόνον ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που προχωράει χέρι – χέρι με την ΣΠΙΘΑ. Το “ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ” συμμετέχει με εκπρόσωπό του στην “προσωρινή συντονιστική” επιτροπή της. Το ΠΡΙΝ μπορεί να φιλοξενεί στις σελίδες και κείμενα που κάνουν κριτική στην ΣΠΙΘΑ  , όμως αυτό δεν εμποδίζει κείμενα του Γ. Κατρούγκαλου, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο ΠΡΙΝ αν αναδημοσιεύονται ταυτόχρονα σε ιστιοσελίδες της ΣΠΙΘΑΣ και του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ...

Σε ένα πρόσφατο κείμενό μας (Ο δικηγόρος του Μ. Θεοδωράκη και ο ...Αριστείδης Μπαλτάς) γράφαμε: Μερικοί πίστεψαν ότι η αποχώρηση του Δ. Καζάκη και του Σ. Ληναίου ήταν ένα ισχυρό κτύπημα στην ΣΠΙΘΑ, το οποίο θα ανέκοπτε την ανοδική της πορεία. Όμως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Στους κύκλους της ΣΠΙΘΑΣ επικρατεί η άποψη ότι μετά την απόρριψη των ακραίων και αναξιόπιστων στοιχείων, από τα δεξιά και από τα αριστερά, ξεκαθαρίζει το τοπίο και ανοίγουν νέοι ορίζοντες.

Και απ' ότι φαίνεται οι νέοι ορίζοντες της “ΣΠΙΘΑΣ” δεν ανοίγουν μόνον από την εσωτερική “κάθαρση” αλλά και από την αμέριστη συμπαράσταση που της παρέχει ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς...

Γύρω γύρω Κυριακή και στη μέση της πλατείας Σάββατο

εικόνες από την 7η νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος (Τρίτη, 31 Μάη 2011)

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ"

Αυτές τις μέρες έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πιο αριστερό που μπορεί να κάνει κάποιος στη Συνέλευση του Συντάγματος είναι να την περιφρουρήσει από την αριστερά.

Μπορεί ως αριστερά να μην κάναμε τίποτα για τις 25 Μάη, αλλά ρε γαμώτο, άποψη έχουμε, γραμμή έχουμε, πλαίσιο έχουμε, κείμενα έχουμε, πατάτες έχουμε, καρότα έχουμε, ντομάτες έχουμε, της Παναγιάς τα μάτια έχουμε, γιατί να μην πάμε να πολιτικοποιήσουμε τη Συνέλευση;

Η Συνέλευση της πλατείας έχει ενδιαφέρον για δύο λόγους: Πρώτον ότι μιλά κόσμος που δεν είθισται να μιλά σε ξενοδοχεία και αμφιθέατρα και λέει τον πόνο του κι αυτό είναι καλύτερο από το να λέει την αλήθεια του. Δεύτερον γιατί έφερε μια άλλη κουλτούρα: Δεν χειροκροτάμε ούτε γιουχάρουμε. Κουνάμε χεράκια ή κάνουμε ντισλάικ. Ο ομιλητής δεν ουρλιάζει, δεν κάνει ειρωνεία και δεν χρησιμοποιεί τα κλισέ των φοιτητικών συνελεύσεων.

Η Συνέλευση σταματάει να έχει ενδιαφέρον όταν βλέπεις τον αριστερό στα πρόθυρα του εγκεφαλικού με το μάτι να γυαλίζει, να θέλει να πει όλη του την άποψη. Εκεί ξεκινάει ο παραλογισμός. Άλλος θέλει να φτιάξει αντιφασιστική περιφρούρηση που να κυνηγιέται με τους Χρυσαυγίτες στην Ηπείρου, άλλος θέλει τα σωματεία διότι είναι το σχολείο του κομμουνισμού, άλλος θέλει Γενική Απεργία Διαρκείας (χωρίς τις ηγεσίες), άλλος θέλει το «δεν πληρώνω», άλλος θέλει να φέρει τις φοιτητικές παρατάξεις να ρίξουν το σωστό πλαίσιο. Οσονούπω θα έχουμε την τιμή να δούμε επιστήμονες της αριστεράς να ερίζουν επί πολυσέλιδων κειμένων μέσα στο ντουμάνι της τσίκνας απ’ τα λουκάνικα.

η συνέχεια εδώ:

Γύρω γύρω Κυριακή και στη μέση της πλατείας Σάββατο

Πρόταση δημιουργίας κοινού ψηφοδελτίου της κινηματικής ριζοσπαστικής αριστεράς στις εκλογές του ΣΜΤ

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα  "συσπείρωση αριστερών μηχανικών"

πρόταση δημιουργίας κοινού ψηφοδελτίου της κινηματικής ριζοσπαστικής αριστεράς στις εκλογές του ΣΜΤ

οι συνδικαλιστές της Συσπείρωσης Αριστερών Μηχανικών που υπογράφουμε απευθύνουμε πρόταση για συμμετοχή της κινηματικής ριζοσπαστικής αριστεράς στις εκλογές ΣΜΤ 2011 με κοινό παραταξιακό ψηφοδέλτιο

Δυο χρόνια πριν, οι συνδικαλιστές που υπογράφουμε, στηρίξαμε ή συμμετείχαμε στις εκλογές ΣΜΤ, με τα ψηφοδέλτια της Αριστερής Πρωτοβουλίας Μισθωτών Τεχνικών και της Ένωση Εργαζομένων.

Στη συνέχεια, η ευρεία σύμπτωση δράσεων και πρωτοβουλιών από αυτούς τους παραταξιακούς χώρους, που θεωρούμε ότι προτάσσουν τον κινηματικό, ταξικό χαρακτήρα της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε πολλούς φορείς τεχνικών, του ΣΜΤ συμπεριλαμβανομένου, οδήγησε πέρσι, στην από κοινού εκπροσώπηση των συγγενών τους παρατάξεων, στη Διοίκηση του ΤΕΕ (Ανεξάρτητη Αριστερή Συσπείρωση Ηλεκτρονικών, Αριστερή Ενωτική Πρωτοβουλία - Εργαζόμενοι Μηχανικοί, Αριστερός Χώρος Μεταλλειολόγων - Μεταλλουργών, Αυτόνομοι Μηχανικοί Ανατολικής Κρήτης, Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών). Πιστεύουμε ότι επρόκειτο για ιδιαίτερα θετικό πολιτικό βήμα, που επιτεύχθηκε σε ένα χώρο ιδιαίτερα δύσκολο και εχθρικό, όπως είναι αυτός του ΤΕΕ.

Σήμερα, θα ήταν ανακόλουθο, σε ένα φορέα ταξικής ενότητας όπως θέλει να είναι το ΣΜΤ, ο χώρος αυτής της αριστεράς, να επιστρέψει σε μια διχαστική παραταξιακή καταγραφή.

Ευκαιρία για την αριστερά να ξεπεράσει τις φοβίες της για την “άμεση δημοκρατία”

Ψηφίζοντας στην Πλατεία Συντάγματος...

Παρακολουθώντας την Συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος, η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς αν έχει παρακολουθήσει αντίστοιχες διαδικασίες στους χώρους της Αριστεράς, είναι ότι χρειάζεται άμεσα "αναδιαπαιδαγώγηση" των στελεχών των πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς.

Η Αριστερά φοβάται την άμεση δημοκρατία. Έχει διαπαιδαγωγηθεί στην αντίληψη ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι και όλοι άξιοι για να σκεφτόμαστε πολιτικά και να αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Τρομάζει στην ιδέα ότι μπορεί να αποφασίζει το πόπολο για αυτά που μέχρι σήμερα αποφάσιζαν οι φωτισμένες ηγεσίες της.

Πόσο μελάνι και πόσες συζητήσεις έχουν γίνει για το περίφημο “οργανωτικό” ζήτημα; Πόσες συνδιασκέψεις έχουν γίνει, ως πασαρέλες για τα πολιτικά στελέχη της αριστεράς, χωρίς σε αυτές να γίνεται μια ψηφοφορία ή να λαμβάνεται μια απόφαση; Πόσες φορές έχει εκθειαστεί ως το απαύγασμα της δημοκρατίας η “λειτουργική ομοφωνία” ή ενισχυμένα πλειοψηφικά συστήματα, πρακτικές που στην πραγματικότητα κατοχυρώνουν τα κομπρεμί και τις αδιαφανείς διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους μηχανισμούς; Αυτή η Αριστερά έχει τρομάξει με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος.

Θα πρέπει λοιπόν άμεσα να οδηγηθούν όλα τα στελέχη των μηχανισμών της αριστεράς στην πλατεία Συντάγματος και να παρακολουθήσουν μια μια νύχτα την συνέλευση. Μόνον να παρακολουθήσουν, χωρίς να έχουν δικαίωμα λόγου. Φαντάζεστε να πάρει τον λόγον κανένας σύντροφος από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και να βάλει ως ζήτημα για συζήτηση την "πρόταση Φλαμπουράρη" για το οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ και να ισχυρίζεται πως οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται με πλειοψηφίες των 3/4 γιατί αυτό το σύστημα είναι πιο δημοκρατικό;  Ή κανένας σύντροφος από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να βάλει το ζήτημα ότι θα ψηφίζουμε μόνον για τα θέματα που έχει προτείνει το "συντονιστικό";

Μια νύχτα στην πλατεία Συντάγματος πιστεύουμε πως αρκεί για να ξεπεράσουν τους φόβους τους για το αν μπορεί να αποφασίζει και το πόπολο για αυτά τα ζητήματα που μέχρι τώρα αποφάσιζαν τα “γενικά επιτελεία”. Αφού δεν παίρνουν από “λόγια”, είναι μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούν με εμπειρικό τρόπο πόσο απλό ζήτημα είναι να αποφασίζει ένα σώμα, όταν υπάρχουν διαφορετικές γνώμες, με την απλή και άδολη πλειοψηφία σηκώνοντας τα χεράκια. Επίσης μπορούν να δουν με τα ίδια τους τα ματάκια ότι αυτές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες δεν δημιουργούν κανένα εμπόδιο για δράση, αφού δεν λαμβάνονται μόνον αποφάσεις αλλά και παράλληλα οργανώνεται ο τρόπος της υλοποίησής τους...

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη

Αναδημοσίευση από το  "Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ"

Πολλά dislike για την αριστερά

Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική  απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.

Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!

Ε όχι.

Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.

Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.

Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.

Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.

Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»

Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.

Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.

Εικόνες από την 5η νύχτα στο Σύνταγμα

Επτά λέξεις κλειδιά για την εμπειρία της Μαδρίτης- πλατεία Sol, 15M

του Guillermo Kaejane 

(http://www.edu-factory.org/wp/spanishrevolution/)

Μετάφραση Β. Χριστοφίδη

«Δεν θέλω νέο iPad, θέλω μια νέα ζωή" (γκράφιτι ζωγραφισμένο στη διάρκεια της κινητοποίησης της 15η Μαΐου)

1 – Χρόνος.

Ο χρόνος επιταχύνει. Οι αισθήσεις ανακινούνται. Ο φόβος παραλύει τις αισθήσεις, ο ίλιγγος τις οξύνει. Η μόνιμη κατασκήνωση στην πλατεία Sol είναι καθαρός ίλιγγος. Ο χρόνος περνά γρήγορα από την μια συγκέντρωση στην άλλη, αλλά στην συνέχεια επιβραδύνεται. Οι νύχτες είναι πραγματικά μεγάλες. Ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται, κινείται από μια ανθρώπινη θάλασσα (κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, νέων). Η γενική αίσθηση είναι ότι έχουν ήδη περάσει χρόνια αλλά δεν είναι περισσότερο από τρεις ημέρες.

Μια επανάσταση είναι πραγματική όταν τροποποιεί τον χωροχρόνο.

Ο χωροχρόνος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες ημέρες διακατέχεται από μία και μόνη έμμονη ιδέα: τη συνέχεια. Παραδόξως η διατήρηση του γίνεται δυνατή μόνο μέσω μιας διαλείπουσας διαδικασίας. Μέσα από την φυσική μας έλευση-και-αποχώρηση από την πλατεία Sol. Η εμπειρία κρατείται ζωντανή ακόμα κι αν δεν είμαστε παρόντες. Για το λόγο αυτό (και πολλούς άλλους), η κατασκήνωση στην πλατεία Sol δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς την ύπαρξη των κοινωνικών δικτύων. Η συνέχεια της εμπειρίας επιτυγχάνεται με την απο-εδαφοποίηση. Βρίσκομαι στην Sol, παρόλο που είμαι στο σπίτι. Είμαι στην Sol, γιατί συνέχεια μιλάω για αυτό, γιατί δε μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, γιατί δεν μπορώ να το βγάλω από το κεφάλι μου. Και όταν μπορώ, πάω εκεί. Πηγαίνω τρέχοντας να συνδεθώ με τον «κοινωνικό υποδοχέα», έτσι ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να αναπαυθούν.

4η νύχτα στο Σύνταγμα, 28 Μάη 2011

Η 3η και ”φαρμακερή” νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος...

Η 3η νύχτα στο Σύνταγμα κατέγραψε μια τομή σημαντική, που η σημασία της θα γίνει εμφανής τις επόμενες μέρες. Πρόκειται για μια από τα κάτω συλλογική προσπάθεια υπέρβασης του αυθόρμητου χαρακτήρα των συγκεντρώσεων που γίνονται εκεί. Η ανοιχτή Συνέλευση ήδη μέσα σε τρεις μέρες ωρίμασε ως μια αμεσοδημοκρατική πολιτική διαδικασία, απέκτησε ζωντάνια και μαζικότητα και αναλαμβάνει πλέον να διεκπεραιώνει πρακτικές δράσεις και πρωτοβουλίες. Το στοιχείο αυτό αυτοπροσδιορίζει πλέον τους “αγανακτισμένους” πολίτες ως “αποφασισμένους” που αυτοοργανώνονται για να δώσουν άλλες διαστάσεις στην “αγανάκτησή” τους.

Παρ' όλα αυτά η “αγανάκτηση” υπάρχει ακόμα και δεν έπαψε να εκφράζεται ούτε στιγμή με τους τρόπους που εκφραζόταν και τις προηγούμενες μέρες:

Εκτός από την αγανάκτηση, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και η δυσπιστία κάποιων “αντικαπιταλιστών” απέναντι σε αυτό το πρωτόγνωρο κύμα πανελλαδικών κινητοποιήσεων. Είναι γνωστό ότι “Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει 10 μέρες κοσκινίζει”. Ας περιμένουμε λοιπόν να συνεδριάσουν κονκλάβια και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα έχουν την δική τους εσωτερική δυναμική, δυναμική η οποία δεν εταιροπροσδιορίζεται – αλλά ούτε και μπορεί να επηρεαστεί καθοριστικά - από αποφάσεις των όποιων κομματικών επιτελείων...

Προς έναν νέο τύπο χειραφετικής πολιτικής Από τη Λατινική Αμερική μέχρι τη Μαδρίτη και την Αθήνα πολλοί «νέοι κόσμοι» είναι ήδη εδώ!

Του Κώστα Χαριτάκη

(Τοποθέτηση στη συζήτηση με θέμα «Κοινωνικοί και εργατικοί αντιθεσμοί: Εμπειρίες και προοπτικές», που έγινε στα πλαίσια του B-Fest στις 27 Μαΐου 2011, με τη συμμετοχή των Ραούλ Ζιμπέκι και Σταύρου Σταυρίδη)

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αρχής γενομένης από τη Λατινική Αμερική, έχει κάνει την εμφάνισή του, σε παγκόσμιο επίπεδο, ένας νέος τύπος πολιτικής. Ένας τύπος πολιτικής που έχει ως κεντρικό στοιχείο του, σε αντίθεση με παλιότερους τύπους πολιτικής που επιβιώνουν κυρίαρχα και σήμερα στην Αριστερά, όχι απλώς τη διαμαρτυρία (κοινοβουλευτική ή κινηματική), όχι απλώς τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ούτε ακόμη μια ιδεολογική επαγγελία, αλλά την άμεση πράξη της δημιουργίας κοινωνικών σχέσεων, μορφών κοινότητας, ζωνών και χώρων, που τείνουν να αποσπαστούν από την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου και να αποδοθούν στην κοινωνία για τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες. Έχει ως κεντρικό στοιχείο, δηλαδή, τη δημιουργία ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, βασισμένου στην αλληλεγγύη, την άμεση δημοκρατία και τη συνεργατική δραστηριότητα, σε αντιπαράθεση με την αλλοτριωμένη και εκμεταλλευτική εργασία, τη χειραγώγηση δια της αντιπροσώπευσης και την εμπορευματοποίηση όλων των πτυχών της ζωής μας.

Στην πραγματικότητα, αυτός ο τύπος πολιτικής δοκιμάζει αν μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά. Αν μπορούμε να καταστήσουμε περιττά την κρατική κηδεμονία, την κεφαλαιακή εκμετάλλευση, το χρήμα, την αγορά, το εμπόρευμα, την ιδεολογία. Κι αυτό όχι ως θεωρητικά μαθήματα κάποιων πρωτοποριών προς εκπαίδευση των πληβείων, αλλά ως πράξη, άμεση δράση, συλλογική δημιουργία. Πρόκειται για ένα τεράστιο κοινωνικό πειραματισμό, που μακριά από το να οδηγεί σε ιδανικές καταστάσεις, προσεγγίζει την υπόθεση της χειραφέτησης με τον τρόπο που περιγράφει ο Ραούλ Ζιμπέκι: όχι ως σκοπό, αλλά ως τρόπο ζωής.