Ευκαιρία για την αριστερά να ξεπεράσει τις φοβίες της για την “άμεση δημοκρατία”

Ψηφίζοντας στην Πλατεία Συντάγματος...

Παρακολουθώντας την Συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος, η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς αν έχει παρακολουθήσει αντίστοιχες διαδικασίες στους χώρους της Αριστεράς, είναι ότι χρειάζεται άμεσα "αναδιαπαιδαγώγηση" των στελεχών των πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς.

Η Αριστερά φοβάται την άμεση δημοκρατία. Έχει διαπαιδαγωγηθεί στην αντίληψη ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι και όλοι άξιοι για να σκεφτόμαστε πολιτικά και να αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Τρομάζει στην ιδέα ότι μπορεί να αποφασίζει το πόπολο για αυτά που μέχρι σήμερα αποφάσιζαν οι φωτισμένες ηγεσίες της.

Πόσο μελάνι και πόσες συζητήσεις έχουν γίνει για το περίφημο “οργανωτικό” ζήτημα; Πόσες συνδιασκέψεις έχουν γίνει, ως πασαρέλες για τα πολιτικά στελέχη της αριστεράς, χωρίς σε αυτές να γίνεται μια ψηφοφορία ή να λαμβάνεται μια απόφαση; Πόσες φορές έχει εκθειαστεί ως το απαύγασμα της δημοκρατίας η “λειτουργική ομοφωνία” ή ενισχυμένα πλειοψηφικά συστήματα, πρακτικές που στην πραγματικότητα κατοχυρώνουν τα κομπρεμί και τις αδιαφανείς διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους μηχανισμούς; Αυτή η Αριστερά έχει τρομάξει με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες της συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος.

Θα πρέπει λοιπόν άμεσα να οδηγηθούν όλα τα στελέχη των μηχανισμών της αριστεράς στην πλατεία Συντάγματος και να παρακολουθήσουν μια μια νύχτα την συνέλευση. Μόνον να παρακολουθήσουν, χωρίς να έχουν δικαίωμα λόγου. Φαντάζεστε να πάρει τον λόγον κανένας σύντροφος από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και να βάλει ως ζήτημα για συζήτηση την "πρόταση Φλαμπουράρη" για το οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ και να ισχυρίζεται πως οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται με πλειοψηφίες των 3/4 γιατί αυτό το σύστημα είναι πιο δημοκρατικό;  Ή κανένας σύντροφος από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να βάλει το ζήτημα ότι θα ψηφίζουμε μόνον για τα θέματα που έχει προτείνει το "συντονιστικό";

Μια νύχτα στην πλατεία Συντάγματος πιστεύουμε πως αρκεί για να ξεπεράσουν τους φόβους τους για το αν μπορεί να αποφασίζει και το πόπολο για αυτά τα ζητήματα που μέχρι τώρα αποφάσιζαν τα “γενικά επιτελεία”. Αφού δεν παίρνουν από “λόγια”, είναι μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούν με εμπειρικό τρόπο πόσο απλό ζήτημα είναι να αποφασίζει ένα σώμα, όταν υπάρχουν διαφορετικές γνώμες, με την απλή και άδολη πλειοψηφία σηκώνοντας τα χεράκια. Επίσης μπορούν να δουν με τα ίδια τους τα ματάκια ότι αυτές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες δεν δημιουργούν κανένα εμπόδιο για δράση, αφού δεν λαμβάνονται μόνον αποφάσεις αλλά και παράλληλα οργανώνεται ο τρόπος της υλοποίησής τους...

Από ήττα σε ήττα μέχρι την τελική νίκη

Αναδημοσίευση από το  "Αναμνήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ"

Πολλά dislike για την αριστερά

Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική  απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.

Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!

Ε όχι.

Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.

Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.

Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.

Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.

Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»

Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.

Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.

Εικόνες από την 5η νύχτα στο Σύνταγμα

Επτά λέξεις κλειδιά για την εμπειρία της Μαδρίτης- πλατεία Sol, 15M

του Guillermo Kaejane 

(http://www.edu-factory.org/wp/spanishrevolution/)

Μετάφραση Β. Χριστοφίδη

«Δεν θέλω νέο iPad, θέλω μια νέα ζωή" (γκράφιτι ζωγραφισμένο στη διάρκεια της κινητοποίησης της 15η Μαΐου)

1 – Χρόνος.

Ο χρόνος επιταχύνει. Οι αισθήσεις ανακινούνται. Ο φόβος παραλύει τις αισθήσεις, ο ίλιγγος τις οξύνει. Η μόνιμη κατασκήνωση στην πλατεία Sol είναι καθαρός ίλιγγος. Ο χρόνος περνά γρήγορα από την μια συγκέντρωση στην άλλη, αλλά στην συνέχεια επιβραδύνεται. Οι νύχτες είναι πραγματικά μεγάλες. Ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται, κινείται από μια ανθρώπινη θάλασσα (κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, νέων). Η γενική αίσθηση είναι ότι έχουν ήδη περάσει χρόνια αλλά δεν είναι περισσότερο από τρεις ημέρες.

Μια επανάσταση είναι πραγματική όταν τροποποιεί τον χωροχρόνο.

Ο χωροχρόνος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες ημέρες διακατέχεται από μία και μόνη έμμονη ιδέα: τη συνέχεια. Παραδόξως η διατήρηση του γίνεται δυνατή μόνο μέσω μιας διαλείπουσας διαδικασίας. Μέσα από την φυσική μας έλευση-και-αποχώρηση από την πλατεία Sol. Η εμπειρία κρατείται ζωντανή ακόμα κι αν δεν είμαστε παρόντες. Για το λόγο αυτό (και πολλούς άλλους), η κατασκήνωση στην πλατεία Sol δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς την ύπαρξη των κοινωνικών δικτύων. Η συνέχεια της εμπειρίας επιτυγχάνεται με την απο-εδαφοποίηση. Βρίσκομαι στην Sol, παρόλο που είμαι στο σπίτι. Είμαι στην Sol, γιατί συνέχεια μιλάω για αυτό, γιατί δε μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, γιατί δεν μπορώ να το βγάλω από το κεφάλι μου. Και όταν μπορώ, πάω εκεί. Πηγαίνω τρέχοντας να συνδεθώ με τον «κοινωνικό υποδοχέα», έτσι ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να αναπαυθούν.

4η νύχτα στο Σύνταγμα, 28 Μάη 2011

Η 3η και ”φαρμακερή” νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος...

Η 3η νύχτα στο Σύνταγμα κατέγραψε μια τομή σημαντική, που η σημασία της θα γίνει εμφανής τις επόμενες μέρες. Πρόκειται για μια από τα κάτω συλλογική προσπάθεια υπέρβασης του αυθόρμητου χαρακτήρα των συγκεντρώσεων που γίνονται εκεί. Η ανοιχτή Συνέλευση ήδη μέσα σε τρεις μέρες ωρίμασε ως μια αμεσοδημοκρατική πολιτική διαδικασία, απέκτησε ζωντάνια και μαζικότητα και αναλαμβάνει πλέον να διεκπεραιώνει πρακτικές δράσεις και πρωτοβουλίες. Το στοιχείο αυτό αυτοπροσδιορίζει πλέον τους “αγανακτισμένους” πολίτες ως “αποφασισμένους” που αυτοοργανώνονται για να δώσουν άλλες διαστάσεις στην “αγανάκτησή” τους.

Παρ' όλα αυτά η “αγανάκτηση” υπάρχει ακόμα και δεν έπαψε να εκφράζεται ούτε στιγμή με τους τρόπους που εκφραζόταν και τις προηγούμενες μέρες:

Εκτός από την αγανάκτηση, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και η δυσπιστία κάποιων “αντικαπιταλιστών” απέναντι σε αυτό το πρωτόγνωρο κύμα πανελλαδικών κινητοποιήσεων. Είναι γνωστό ότι “Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει 10 μέρες κοσκινίζει”. Ας περιμένουμε λοιπόν να συνεδριάσουν κονκλάβια και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα έχουν την δική τους εσωτερική δυναμική, δυναμική η οποία δεν εταιροπροσδιορίζεται – αλλά ούτε και μπορεί να επηρεαστεί καθοριστικά - από αποφάσεις των όποιων κομματικών επιτελείων...

Προς έναν νέο τύπο χειραφετικής πολιτικής Από τη Λατινική Αμερική μέχρι τη Μαδρίτη και την Αθήνα πολλοί «νέοι κόσμοι» είναι ήδη εδώ!

Του Κώστα Χαριτάκη

(Τοποθέτηση στη συζήτηση με θέμα «Κοινωνικοί και εργατικοί αντιθεσμοί: Εμπειρίες και προοπτικές», που έγινε στα πλαίσια του B-Fest στις 27 Μαΐου 2011, με τη συμμετοχή των Ραούλ Ζιμπέκι και Σταύρου Σταυρίδη)

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αρχής γενομένης από τη Λατινική Αμερική, έχει κάνει την εμφάνισή του, σε παγκόσμιο επίπεδο, ένας νέος τύπος πολιτικής. Ένας τύπος πολιτικής που έχει ως κεντρικό στοιχείο του, σε αντίθεση με παλιότερους τύπους πολιτικής που επιβιώνουν κυρίαρχα και σήμερα στην Αριστερά, όχι απλώς τη διαμαρτυρία (κοινοβουλευτική ή κινηματική), όχι απλώς τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ούτε ακόμη μια ιδεολογική επαγγελία, αλλά την άμεση πράξη της δημιουργίας κοινωνικών σχέσεων, μορφών κοινότητας, ζωνών και χώρων, που τείνουν να αποσπαστούν από την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου και να αποδοθούν στην κοινωνία για τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες. Έχει ως κεντρικό στοιχείο, δηλαδή, τη δημιουργία ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, βασισμένου στην αλληλεγγύη, την άμεση δημοκρατία και τη συνεργατική δραστηριότητα, σε αντιπαράθεση με την αλλοτριωμένη και εκμεταλλευτική εργασία, τη χειραγώγηση δια της αντιπροσώπευσης και την εμπορευματοποίηση όλων των πτυχών της ζωής μας.

Στην πραγματικότητα, αυτός ο τύπος πολιτικής δοκιμάζει αν μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά. Αν μπορούμε να καταστήσουμε περιττά την κρατική κηδεμονία, την κεφαλαιακή εκμετάλλευση, το χρήμα, την αγορά, το εμπόρευμα, την ιδεολογία. Κι αυτό όχι ως θεωρητικά μαθήματα κάποιων πρωτοποριών προς εκπαίδευση των πληβείων, αλλά ως πράξη, άμεση δράση, συλλογική δημιουργία. Πρόκειται για ένα τεράστιο κοινωνικό πειραματισμό, που μακριά από το να οδηγεί σε ιδανικές καταστάσεις, προσεγγίζει την υπόθεση της χειραφέτησης με τον τρόπο που περιγράφει ο Ραούλ Ζιμπέκι: όχι ως σκοπό, αλλά ως τρόπο ζωής.

ΧΩΡΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Αναδημοσίευση ανακοίνωσης:

Το βράδυ της Παρασκευής 27 Μαΐου, συναντηθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος πολίτες που συμμετέχουμε σε διάφορες συλλογικότητες στην περιοχή της Αθήνας

(Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού, Πρωτοβουλία συνεννόησης για την διαχείριση των απορριμμάτων, ΟΙΚΟ-πολις Χαϊδαρίου, «Βοτανικός Κήπος» Πετρούπολης, «Αντίλογος» Ηλιούπολης, «Το Λιμάνι της Αγωνίας» Πειραιά, Green Attack, Επιτροπή «Δεν Πληρώνω» Αργυρούπολης – Ελλ�eB7νικού, «Αυτοδιαχειριζόμενος Αγρός στο Ελληνικό»).

Συζητήσαμε και συμφωνήσαμε, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα τις επόμενες μέρες να λειτουργήσουν και ως σημείο συνάντησης και επικοινωνίας των αντιστάσεων που αναπτύσσονται σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας.

Καλούμε, κάθε βράδυ στις 8 μ.μ., στην πλατεία Συντάγματος, στην έξοδο του μετρό, μπροστά από το ασανσέρ για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων.

2η νύχτα στο Σύνταγμα, 26 Μάη 2011

Σιωπή! οι Γάλλοι κοιμούνται! Ονειρεύονται το ΄68

Παρ' όλες τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες χθες το βράδυ συγκεντρώθηκε περισσότερος κόσμος από χθες και ήταν πιο νεανικός και πιο μαχητικός! Το  μεγάλο πανό μπροστά στην βουλή σήμερα απευθυνόταν στους Γάλλους: "Σιωπή! οι Γάλλοι κοιμούνται! Ονειρεύονται το ΄68".

Ανάλογα  διλήμματα που είχε η παραδοσιακή αριστερά το 73 για το αν θα έπρεπε να στηρίξει την εξέγερση που Πολυτεχνείου, διακατέχουν σημαντικά τμήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ελπίζουμε σύντομα να τους δούμε στις μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις που συνεχίζονται σε όλη την χώρα, όχι βέβαια ούτε απλούς θεατές από το απέναντι πεζοδρόμιο, ούτε σαν καθοδηγητές που θα κουνάνε το δάκτυλό τους παραδίδοντας μαθήματα επαναστατικότητας. Εξάλλου σήμερα ακόμα και η Α. Παπαρήγα ήταν αρκετά μετρημένη και προσεκτική στις δηλώσεις που έκανε...

Συνεχίζοντας τις νυκτερινές ανταποκρίσεις από τις κινητοποιήσεις, παρουσιάζουμε εικόνες από την 2η νύχτα στο Σύνταγμα: 

Από την ιστοσελίδα "σχολιαστές χωρίς σύνορα" αντιγράφουμε:

Mόλις έχω γυρίσει από το Σύνταγμα και το ρολόι δείχνει 7.15 το πρωί.

Προσπαθώ να βάλω άυπνος σε μια σειρά τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις εντυπώσεις μου.

Η δεύτερη μέρα του κινήματος του Συντάγματος ήταν από πολλές απόψεις πιο ενδιαφέρουσα, πιο μεστή και πιο συναρπαστική.

Ναι ο κόσμος ήταν εμφανώς λιγότερος από την πρώτη μέρα αλλά πάλι ήταν αρκετός και επίμονος.Τόσο επίμονος ώστε δεν κάμφθηκε από τις τρομερές νεροποντές που έπεφταν συχνά και ξαφνικά.Παλιά τέτοιου είδους βροχές ήταν ικανές να ματαιώνουν συγκεντρώσεις. Ευτυχώς ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο. Η πλατεία Συντάγματος είναι η Ελληνική Ταχρίρ. Το κίνημα κόντρα σε συκοφαντίες και απαξιώσεις έχει αρχίσει να ριζώνει. Η τρίτη του μέρα αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η συνέχεια εδώ: Οι Υπέροχες Νύχτες του Συντάγματος

1η νύχτα στο Σύνταγμα, 25 Μάη 2011

είμαστε ξύπνιοι!   -Τι ώρα είναι;   -Ώρα για να φύγουν...

Δεν θα κάνουμε τώρα ανάλυση της πολιτικής σημασίας των χθεσινών συγκεντρώσεων. Δεν ήταν κάτι που έπεσε από τον ουρανό. Πριν λίγες μέρες, στο κείμενό μας Τα νέα χαρακτηριστικά του μαζικού κινήματος έχουν τρομάξει την κυβέρνηση, γράφαμε:

Αυτό το κίνημα δεν χειραγωγείται. Αυτή η διαπίστωση προκαλεί “σοκ και δέος” στην κυβέρνηση, γιατί γνωρίζει ότι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί πραγματικά να συγκρουστεί μαζί της και να την ανατρέψει. Χθες λοιπόν η απρόκλητη επίθεση της Αστυνομίας έγινε κατόπιν κυβερνητικής εντολής. Η κυβέρνηση δεν τρέμει τις θεατρικές “εργατικές”παραστάσεις που δίνει το ΚΚΕ στους δρόμους και τις πλατείες, ούτε τις άσφαιρες ντουφεκιές στον αέρα που ρίχνει που και που η ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Τρέμει εκείνες τις λαϊκές κινητοποιήσεις που δεν είναι “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε”, τρέμει την διάθεση του κόσμου να παραμένει στο δρόμο. Γνωρίζει ότι αν ο κόσμος παραμείνει για μια “νύχτα” στους δρόμους, η μέρα που θα “ξημερώσει” θα είναι διαφορετική. Αυτό διδάσκει η ιστορία, από το Πολυτεχνείο του 73 ως τον Δεκέμβρη του 08....

Η χθεσινή συγκέντρωση επιβεβαίωσε την ύπαρξη αυτού του κινήματος, ακόμα και στους πιο δύσπιστους. Μερικοί ήδη άρχισαν να το κατηγορούν. Το ΚΚΕ επαναλαμβάνει το ίδιο παραμύθι που εκφώνησε στην Ισπανία το αδελφό “κομμουνιστικό κόμμα των λαών της Ισπανίας”. Ας μην λησμονούμε ότι το ΚΚΕ , όταν προσπάθησε να οργανώσει κινητοποιήσεις πέρα από αυτές που έχει προκηρύξει η ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, έφαγε τα μούτρα του. Το μόνο που κατάφερε ήταν να απολυθούν ορισμένα μέλη του ως κοπανατζήδες από τις δουλειές και να διαγράψει ή να βάλει στο ψυγείο όσους διαμαρτυρήθηκαν για την γραμμή του κόμματος που οδηγεί τα μέλη του σε απολύσεις από την εργασία τους. Ως γνωστόν το ΠΑΜΕ δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να καλύψει συνδικαλιστικά όλους τους εργαζόμενους τις δήθεν “πανελλαδικές” απεργίες που προκηρύσσει, παρά μόνον μέλη σωματείων των οποίων οι διοικήσεις τους έχουν προκηρύξει απεργία. Και η “Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων”, όσες φορές προσπάθησε να κάνει και αυτή τις δικές της κινητοποιήσεις, συγκέντρωσε στην καλύτερη περίπτωση 2.000 αποφασισμένους αντικαπιταλιστές αγωνιστές...

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχε άλλο λόγο να είναι στενοχωρημένος από την χθεσινή πανελλαδική κινητοποίηση. Στα αμήχανα και γλυκανάλατα σχόλια στο 105.5 στο ΚΟΚΚΙΝΟ, αλλά και σε δηλώσεις στελεχών του, καταγράφεται η αγωνία τους μήπως και γίνει η πλατεία Συντάγματος πλατεία Ταχρίρ και επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά η γραμμή Αλαβάνου...

Ελπίζουμε σήμερα το βράδυ να έρθουν και αυτοί που χθες ήταν διστακτικοί απέναντι σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Και δεν χρειάζεται να πουλάνε, στον κόσμο πού έχει κατέβει στο δρόμο, τις εφημερίδες τους με  τις προχθεσινές ειδήσεις και αναλύσεις τους. Ήδη βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα...