Προσφυγή στο παρελθόν: Αναζητώντας πολιτικές "φιλελευθεροποίησης" στην "χούντα" του ΔΝΤ και της ΕΕ.... |
Ο Α. Μπαλτάς αντιγράφοντας το στυλ του πολιτικού λόγου του Α. Αλαβάνου, σε ένα κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην “ΑΥΓΗ” πριν ένα μήνα με τίτλο “Καθαρές κουβέντες”, προσπάθησε να τον ξεπεράσει δια της μεθόδου της υπερβολής. Ο Α. Αλαβάνος συνήθως κωδικοποιεί σε σημεία τους συλλογισμούς του, τα οποία απαριθμεί κατά την εκφορά του λόγου του. Σπάνια προσεγγίζει τον αριθμό 10 και ποτέ, απ' όσο γνωρίζουμε, δεν έχει υπερβεί τον αριθμό 12.
Αντιθέτως ο Α. Μπαλτάς δεν χρησιμοποιεί αυτό το στυλ εκφοράς λόγου, το οποίο ο Μάο Τσε Τουγκ είχε καταγγείλει ότι εκφράζει ένα σχηματικό και αντιδιαλεκτικό τρόπο πολιτικής σκέψης και γιαυτό επισημαίνει ότι θα πρέπει να αποφεύγεται από τα πολιτικά στελέχη στις αναλύσεις τους για την πολιτική συγκυρία. Όμως σε αυτό το κείμενο ο Α. Μπαλτάς εγκαταλείπει τον πρόεδρο Μάο για χάρη του πρώην προέδρου του ΣΥΝ. Αλλάζει λοιπόν στυλ και κωδικοποιεί την σκέψη του για την συγκυρία σε 19 σημεία, αριθμό που ο Α. Αλαβάνος ουδέποτε έχει προσεγγίσει!...
Τρία σημεία στο κείμενο του Α. Μπαλτά (το 15ο, 16ο και 17ο) αναφέρονται στην πολιτική αξία του “Εθνικού ηγέτη”. Το τελευταίο από αυτά εμπεριέχει και την πολιτική πρότασή: “Με δεδομένο τον υπάρχοντα σήμερα συσχετισμό δυνάμεων, η Αριστερά θα μπορούσε, υπό όρους, να συμμαχήσει με μια τέτοια πολιτική δύναμη (σ.σ. εννοεί τον “εθνικό ηγέτη”) εφόσον υπήρχε.”
Πώς όμως συμβιβάζεται αυτή η θέση του Α. Μπαλτά, με μια άλλη θέση που είχε διατυπώσει μερικούς μήνες πριν στο κείμενό του: Η άνοδος και η πτώση του φαινομένου «Αλέκος Αλαβάνος» στην ΑΥΓΗ (03/10/2010), μόνον ο ίδιος μπορεί να το εξηγήσει... Σε αυτό το παλαιότερο κείμενό του αναφερόταν απαξιωτικά για όλους τους “ηγέτες”: “παραπέμπουν πολύ πέραν της Αριστεράς και μας πηγαίνουν όλο και πιο πίσω στον χρόνο: από τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Ελευθέριο Βενιζέλο και από εκεί στον Σόλωνα για να φτάσουμε ενδεχομένως στον Χαμουραμπί ή ίσως ακόμη και στα υψίπεδα του Ολύμπου ή του Θιβέτ.”