Β' ΕΛΜΕ Πειραιά: Aπεργία σε άδεια σχολεία…

Β ΄ ΕΛΜΕ Πειραιά

(σχολεία Κορυδαλλού)

Σολωμού 2-4 Κορυδαλλός ΤΚ 181-22

Τηλ. : 210 – 4951295

Fax : 210 – 4942545

e-mail:belmepeiraia@yahoo.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

…απεργία σε άδεια σχολεία…

Με μεγάλη έκπληξη πληροφορηθήκαμε την εξαγγελία πανεργατικής απεργίας στις 11 Μαΐου. Η έκπληξή μας οφείλεται στο ό,τι τη συγκεκριμένη ημέρα στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν θα βρίσκεται κανένας μαθητής και άρα η απεργία θα είναι «ως μη γενόμενη».

Αν και η ΓΣΕΕ δεν υποχρεούται να το γνωρίζει, η ΑΔΕΔΥ η οποία και πρότεινε την απεργία , όφειλε να γνωρίζει ό,τι τουλάχιστον το 20% των μελών της ανήκουν στην ΟΛΜΕ, τα μέλη της οποίας συνεισφέρουν οικονομικά στην ΑΔΕΔΥ και συμμετέχουν με μεγάλα ποσοστά στις απεργίες που η ΑΔΕΔΥ εξαγγέλλει αλλά και δίνουν δυναμικό παρόν στις συγκεντρώσεις και τις πορείες.

Ένας λόγος επιπλέον που προκαλεί έκπληξη είναι πως η επόμενη ημέρα (12-05-2011) είναι η πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων. Και αυτό είναι κάτι που αν δεν το γνώριζαν στην ΑΔΕΔΥ, το γνώριζαν όμως τα μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ.

Ιάκωβος Κουμής: Τριάντα Χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις

Το βιβλιοπωλείο Το Παραμύθι,

το περιοδικό Τετράδια,

ο σύλλογος Φίλοι του Πυριτιδοποιείου και

η Πρωτοβουλία για την Εθνική Αυτοδιάθεση

και την Κοινωνική Αλληλεγγύη

σας προσκαλούν

την Τετάρτη 4 Μαΐου 2011 στις 8:00 μ.μ.

στο Πνευματικό Κέντρο «Γιάννης Ρίτσος»,

οδός Δημαρχείου 17 και Κουντουριώτου γωνία, στο Αιγάλεω,

στην εκδήλωση που οργανώνουν

Ιάκωβος Κουμής 1956-1980

Τριάντα Χρόνια δεν είναι αρκετά για να ξεχάσεις

Ο σύντομος βίος και η πολιτεία ενός συνειδητού νέου

αγωνιστή που δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ στην επέτειο

του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1980

Για τον Ιάκωβο Κουμή θα μιλήσουν οι:

Λουκάς Αξελός, συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού

«Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου, Έρευνας και Κριτικής»

Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας, διευθυντής του

περιοδικού «Πολίτες»

Παύλος Χατζηπαύλου, σύντροφος του Ιάκωβου Κουμή,

συνεργάτης του περιοδικού «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής»

Συντονίζει ο Πέτρος Παπανικολάου, γιατρός

Για την "έλλογη πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και της ανυπακοής"...

Η έλλογη πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και της ανυπακοής είναι μια σύνθετη και πολύ δύσκολη ιστορία. Δοκιμάζεται, συχνά με αποτυχίες, μέσα σε συνθήκες διάχυτων φόβων και συλλογικής κατάθλιψης. Μέσα σε συγκυρίες «απομάγευσης» του κόσμου της πολιτικής. Αλλά κάθε αντίσταση και έκφραση ανυπακοής δεν συνιστά, όπως λένε οι διανοούμενοι του «Μνημονίου ως ευκαιρίας», ένα συναισθηματικό και αμυντικό ψυχόδραμα. Μπορεί να είναι συγχρόνως και το πεδίο της δυνατότητας για μια νέα επινόηση της δημοκρατίας και της λαϊκής υποκειμενικότητας. Το πεδίο εντέλει για την ανάπτυξη νέων μορφών κοινωνικής συνεργασίας και λαϊκής αλληλεγγύης. Για αυτό ακριβώς τον λόγο δεν έχει νόημα έχει να ζητάς εχέγγυα ορθολογισμού και ανεπίληπτης πολιτικότητας από κάθε μορφή συλλογικής δράσης.

(απόσπασμα από το “Στον αστερισμό της ανομίας ” Του Νικόλα Σεβαστάκη )

Η Αριστερά ανέκαθεν αναζητούσε εναγώνια την “έλλογη πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και της ανυπακοής” γιατί διεκδικούσε - και συνεχίζει να διεκδικεί - αυτάρεσκα ότι το υποκείμενο αυτής της διαδικασίας πολιτικοποίησης είναι η ιδία. Αγωνιά λοιπόν γιατί θεωρεί ότι μέσω αυτής της πολιτικοποίησης επιβεβαιώνεται ο ιστορικός της ρόλος. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Σήμερα, η “«απομάγευση» του κόσμου της πολιτικής” την οποία διαπιστώνει ο Ν. Σεβαστάκης, αφορά μια συγκεκριμένη εκδοχή της πολιτικής, αφορά την πολιτική του δικομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος και την ενσωμάτωση της αριστεράς σε αυτό το σύστημα. Όμως η πολιτική είναι παρούσα σε όλες εκείνες τις κοινωνικές συγκρούσεις που προσδιορίζονται σε αντιπαλότητα με το κράτος και το κεφάλαιο. Οι ίδιες οι αντιστάσεις και τα φαινόμενα ανυπακοής ως συλλογικά δρώμενα παράγουν πολιτικά συμβάντα, από τα οποία η αριστερά απουσιάζει. Η “πολιτικοποίηση” δεν είναι μια διαδικασία η οποία εισάγει την “πολιτική” εκ των υστέρων σε μη πολιτικά συμβάντα. Ο “Δεκέμβρης” είναι ένα από τα πιο πρόσφατα πολιτικά συμβάντα, το οποίο είναι ασύμβατο με τις αντιλήψεις περί πολιτικής της Αριστεράς. Γιαυτό αδυνατεί ακόμη να κατανοήσει αυτό το συμβάν που προκάλεσε “σοκ και δέος” στον αστισμό...

Στην παραγωγή αυτής της πολιτικής “οι διανοούμενοι του «Μνημονίου ως ευκαιρίας»” στους οποίους αναφέρεται ο Ν. Σεβαστάκης δεν έχουν να προσφέρουν και πολλά πράγματα, γιατί η πολιτική δεν είναι ούτε επιστήμη, ούτε ιδεολογία. Αυτή λοιπόν η αυτονομία της πολιτικής από τους τόπους συγκρότησης των διανοουμένων καθιστά άνευ πολιτικής σημασίας την καταληκτική του απόφανση: “δεν έχει νόημα έχει να ζητάς εχέγγυα ορθολογισμού και ανεπίληπτης πολιτικότητας από κάθε μορφή συλλογικής δράσης”.

Η συλλογική δράση είναι ο κατ΄εξοχήν τόπος παραγωγής της συλλογικής ταυτότητας. Και η ταυτότητα οριοθετεί την διάκριση. Οι διακριτές συλλογικές ταυτότητες που αναδύονται μέσα από τις αντιστάσεις και τα φαινόμενα ανυπακοής ως συλλογικά δρώμενα δεν καταγράφονται σήμερα με ενιαίο τρόπο και δεν εντάσσονται αυτόματα όπως υπονοεί ο Ν. Σεβαστάκης, στην “λαϊκή υποκειμενικότητα”. Αυτή η υποκειμενικότητα αποτελεί πράγματι μια “επινόηση” των διανοούμενων του «Μνημονίου ως ευκαιρίας»”.  Μένει όμως να αναδειχθεί ότι εντός της ενοποιούνται τα “ιουλιανά” του περασμένου χρόνου (οι κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων) με τον “ανένδοτο” αγώνα των κατοίκων της Κερατέας. Και είναι σίγουρο ότι η επιβεβαίωση δεν μπορεί να είναι προϊόν καμίας “έλλογης πολιτικοποίησης”. Οι “διάχυτοι φόβοι και η συλλογική κατάθλιψη” είναι τα διόδια που πληρώνει η αριστερά για να κυκλοφορεί ελεύθερα στις λεωφόρους της αστικής πολιτικής. Μήπως έχει έρθει η ώρα να ενταχθεί στο κίνημα “Δεν πληρώνω”;

Εικόνες από τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις στην ΑΘΗΝΑ

Η συγκέντρωση του ΚΚΕ μπροστά από τους ευζώνους στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη σχόλασε νωρίς το πρωί, λίγη ώρα μετά από το σχόλασμα της Κυριακάτικης λειτουργίας στις εκκλησίες. Μόνον τα περιστέρια της πλατείας συντάγματος την πήραν χαμπάρι στην άδεια Αθήνα. Ο λίγος κόσμος που κατέβηκε στο κέντρο της Αθήνας για τις άλλες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και πορείες - όταν ανέβηκε λίγο ψηλότερα ο ήλιος και σταμάτησε η πρωινή βροχή - δεν είδε τα λάβαρα του κόμματος της εργατικής τάξης να παρελαύνουν στους δρόμους...

Για κλάματα ήταν και η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Φέτος ανεμένετο μεγαλύτερο φιάσκο από το περσινό, γιαυτό δεν έφεραν εκείνες τις περίεργες κάμερες με τους γερανούς που κάνουν τις συγκεντρώσεις να φαίνονται διαφορετικές ( περισσότερα εδώ: Πρωτομαγιά 2010: ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ στους δρόμους που χάραξε ο Μπιρσίμ!). Παρ' ότι ήταν εκεί ο Φώτης Κουβέλης και ο Αλέξης Τσίπρας, η πλατεία ήταν άδεια. Οι ΠΑΣΟΚοκρατούμενες ομοσπονδίες που στηρίζουν τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ δεν μπόρεσαν να κατεβάσουν ούτε τα μέλη των ΔΣ.  Και δεν γέμισε η πλατεία, παρά μόνον το οδόστρωμα της Σταδίου μπροστά από την εξέδρα όταν ήρθε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από το Πολυτεχνείο...

Σε σχέση με τις άλλες δύο συγκεντρώσεις, η πορεία που πραγματοποιήθηκε από τον κόσμο που συγκεντρώθηκε στο Μουσείο ήταν αξιοπρεπής. Για πρώτη φορά στις κινητοποιήσεις που γίνονται τα δύο τρία τελευταία χρόνια, καταγράφηκε σε τέτοιο βαθμό η διάλυση του μπλοκ των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ μαζί με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΖΑ δεν έφτανε σε μαζικότητα ούτε το 1/4 της πορείας που ξεκίνησε αργότερα από το Μουσείο. Και αυτό είναι προφανές γιατί συνέβη. Αν ακόμα και σήμερα συνεχίζει αυτό το κομμάτι της Αριστεράς να δίνει κάλυψη στις πουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και να πιστεύει ότι μαζί τους θα συμπορευτεί στους εργατικούς αγώνες, τότε θα έχει την ίδια αντιμετώπιση από τους εργαζόμενους με αυτήν που επιφυλάσσουν για τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ

Μια ενδιαφέρουσα φωτογραφική κάλυψη των εκδηλώσεων εδώ: Φωτογραφίες από την Πρωτομαγιά

Τα Εμπορικά Επιμελητήρια της Μεσσηνίας και Αρκαδίας είχαν ζητήσει την ανακήρυξη του Μουαμάρ Καντάφι σε επίτιμο διδάκτορα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών!

Τον περασμένο Ιούνιο τα Εμπορικά Επιμελητήρια Μεσσηνίας και Αρκαδίας ζήτησαν από το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου να ανακηρύξει τον Μουαμάρ Καντάφι επίτιμο διδάκτορα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών της Καλαμάτας. Σε επιστολή τους από κοινού οι Πρόεδροι των Επιμελητηρίων Αρκαδίας και Μεσσηνίας κ.κ. Ιωάννης Μπουντρούκας και Γεώργιος Καραμπάτος αντίστοιχα, στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου καθ. Θεόδωρο Παπαθεοδώρου, έγραφαν:

Θέμα: «Πρόταση για απονομή τίτλου στην Αυτού Εξoχότητα κ. Μ. Αλ Καντάφι»

Σχετ.: Έγγραφο Υπ. Εξωτερικών με Α.Π. Φ.1520/ΑΣ 508

Η Επιστολή έχει ως εξής:

"Αξιότιμε κύριε Πρύτανη,

Με την επιστολή μας αυτή, επιθυμούμε να σας μεταφέρουμε πρόταση των Επιμελητηρίων Μεσσηνίας και Αρκαδίας για ανακήρυξη του Προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Λιβύης Μουαμάρ Αλ Καντάφι, προσωπικότητας φιλικά προσκείμενης στην Ελλάδα, σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών Καλαμάτας.

Η πρόταση εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει για μετατροπή της Μεσσηνίας σε Νότια Πύλη της Ελλάδας στη Μεσόγειο, μέσω της θαλάσσιας σύνδεσης της Καλαμάτας με την Κρήτη και τον λιμένα της Darnah της Λιβύης, στην επιτυχία της οποίας η εν λόγω προσωπικότητα μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη υπογραφή ‘Μνημονίου’ της Λιβύης με τον Έλληνα Πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου.

Πρόκειται για μια προσπάθεια η οποία υπαγορεύθηκε από την ανάγκη εξωστρέφειας, μοναδικής διεξόδου από την κρίση που μαστίζει την οικονομία της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Το Επιμελητήριο Μεσσηνίας σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Αρκαδίας δραστηριοποιούνται εδώ και τρία χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση, έχουν ήδη γίνει επαφές με τα Επιμελητήρια και φορείς της Λιβύης με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα και έχει εκπονηθεί σχετική μελέτη από Πανεπιστημιακή Ομάδα Μελετητών του περιφερειακού χωροταξικού σχεδιασμού και του Πανεπιστημίου Αιγαίου –τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών- οι οποίες τεκμηριώνουν επιστημονικά τη σημασία και τη βιωσιμότητα της διασύνδεσης της Καλαμάτας με την Τέρνα της Λιβύης και Αλεξάνδρεια Αιγύπτος.

Η προτεινόμενη διάκριση θα συμβάλλει στην ευόδωση του παραπάνω στόχου με προφανή οφέλη για την ευρύτερη περιοχή και θα ανοίξει νέες προοπτικές συνεργασίας ή και υποστήριξης πολυάριθμων φορέων των εμπλεκόμενων περιοχών συμπεριλαμβανομένου και του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της νέας πολιτικής «εξωστρέφειας» της Λιβύης και της αναζήτησης ενός ποιοτικού μοντέλου ανάπτυξης που επιχειρείται στη χώρα (Πράσινη Ανάπτυξη), η Αυτού Εξοχότης κ. Μ. Αλ Καντάφι είναι θετικά διακείμενος σε μια πολυεπίπεδη συνεργασία με τη γειτονική Πελοπόννησο σε τουριστικό, εμπορικό αλλά και επιστημονικό επίπεδο δεδομένου ότι η επίτευξη του παραπάνω στόχου προϋποθέτει την καταρχήν κατάκτηση της γνώσης στον τομέα της τεχνολογίας και της έρευνας.

Με τη βεβαιότητα ότι το αίτημα αυτό, το οποίο αποτελεί αίτημα και των λοιπών Επιμελητηρίων της Πελοποννήσου και του επιχειρηματικού κόσμου της περιοχής γενικότερα, θα τύχει θετικής αντιμετώπισης από μέρους σας, σας διαβιβάζουμε τους θερμούς χαιρετισμούς μας.

Με εκτίμηση,

Γιώργος Καραμπάτος

Πρόεδρος Επιμελητηρίου Μεσσηνίας-

Ιωάννης Μπουντρουκάς

Πρόεδρος Επιμελητηρίου Αρκαδίας

Η παρέμβαση κοινοποιήθηκε  στο Γραφείο Πρωθυπουργού."

Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 11 Ιουνίου 2010 στο blog “Kalimera Arkadia”. Τότε, όμως, δεν είχε διαφωνήσει κανείς με αυτή την πρωτοβουλία. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες η ιδέα ανήκε στον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας κ. Γιώργο Καραμπάτο, την οποία συνυπέγραψε στη συνέχεια και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας κ. Γιάννης Μπουντρούκας. Με δηλώσεις του ο κ. Γ. Καραμπάτος διευκρίνυσε ότι πρόταση εντασσόταν στη γενικότερη προσπάθεια για μετατροπή της Μεσσηνίας σε νότια πύλη της Ελλάδας στη Μεσόγειο, μέσω της θαλάσσιας σύνδεσης της Καλαμάτας με την Κρήτη και τον λιμένα Darnah της Λιβύης, στην επιτυχία της οποίας ο Καντάφι θα μπορούσε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα μετά την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας της Λιβύης με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Τόνισε, δε, πως από το 2001 το υπουργείο Εξωτερικών είχε δώσει το πράσινο φως για μία τέτοια κίνηση και πως τη συγκεκριμένη θέση την είχαν υποδείξει… αξιωματούχοι της πρεσβείας της Λιβύης στην Αθήνα.

Το αίτημα των προέδρων των επιμελητηρίων Μεσσηνίας και Αρκαδίας και πήρε στα χέρια του ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, ο οποίος έβαλε έγγραφο στο αρχείο του και δεν το έφερε προς συζήτηση στο Πρυτανικό Συμβούλιο. Όμως δήλωσε ο ίδιος “ Είναι στην ευχέρεια του πρύτανη κάθε ιδρύματος να προτείνει προσωπικότητες που θα μπορούσαν να ανακηρυχθούν επίτιμοι διδάκτορες. Όμως, προσωπικά δεν έκρινα πως θα μπορούσε ο κ. Καντάφι να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας, και μάλιστα στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του πανεπιστημίου μας»...

και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ...

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε μια Ισπανική υποχώρηση της αριστεράς προς την καθεστωτική κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία (γκαγκαν…γκαγκαν!!). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σκάνε με ρυθμό πολυβόλου απίστευτα κείμενα δεξιάς μετατόπισης.  Οι συνεχείς θεωρητικές αλχημείες και οι πολιτικές κωλοτούμπες με έχουν οδηγήσει να χάνω τα μαλλιά μου τούφες-τούφες… όπως ο συνάδελφος στη φωτο.

Δεν ξέρω από πού να προφυλαχθώ…

Σκύβω να τις αποφύγω, σταματώ να διαβάζω εφημερίδες και sites, αλλά μου έρχονται από κάθε χώρο και με αφήνουν άναυδο.

η συνέχεια εδώ:  όταν ΚΑΙ το “ΠΡΙΝ” ανακαλύπτει την “αντιδραστική μετανάστευση”, κλαφ` τα Χαράλαμπε…

Από την "ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ"

Όμως οι αλχημείες και οι πολιτικές κωλοτούμπες της αριστεράς δεν περιορίζονται σε θέσεις και απόψεις που εκφράζονται μέσα από κείμενα, αλλά παίρνουν πιο υλικές μορφές μέσα από συγκεκριμένες δράσεις. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η στάση της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, της παράταξης του ΣΥΝ στην οποία δεν κάνει κουμάντο κανένας Χατζησωκράτης αλλά το ..."Αριστερό Ρεύμα".

Λοιπόν την πρωτομαγιά θα την γιορτάσουν μαζί την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Επειδή όμως θέλουν να έχουν να δείχνουν πως ξεχωρίζουν και λίγο, κάνουν την προσυγκέντρωσή τους στο Πολυτεχνείο, δίπλα στην άλλη συγκέντρωση που γίνεται στο ΜΟΥΣΕΙΟ από τους αντιεξουσιαστές και τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς...

Φαίνεται πως είδαν πρόσφατα την παρακάτω θεατρική παράσταση και την πήραν ως πραγματικό συμβάν:

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα

Ενώ η ισραηλινή εταιρεία Global CST έχει αναλάβει την στρατολόγηση μισθοφόρων από την Αφρική για λογαριασμό του Μουαμάρ Καντάφι και Έλληνες μισθοφόροι πολεμούν στο πλευρό του, συνεχίζεται η πολιορκία της Μισράτα. Οι δυτικοί δημοσιογράφοι εγκατέλειψαν την πόλη ο ένας μετά τον άλλον και οι πληροφορίες που φτάνουν στο εξωτερικό είναι ελάχιστες. Μια από τις πιο σημαντικές πηγές πληροφόρησης είναι το En route!, ιστολόγιο γάλλων αντιεξουσιαστών που βρίσκονται στη Λιβύη συμμετέχοντας και ερευνώντας την εξέγερση. 

Στη χώρα μας, έχουμε πήξει από τις γνωστές αναλύσεις των ..."αντιιμπεριαλιστών". Αυτές οι ίδιες πανομοιότυπες αναλύσεις που επαναλαμβάνονται σε κάθε ανάλογη συγκυρία. Είναι οι ίδιες αναλύσεις οι οποίες εξηγούσαν το 73 ότι το Πολυτεχνείο το έκαναν προβοκάτορες και πράκτορες, αφού ήταν έξω από τους σχεδιασμούς του επαναστατικού υποκείμενου της εργατικής τάξης. Τα ίδια περίπου έλεγαν και για τον Δεκέμβρη του 08... 

Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις που οι αναφορές στη εξέγερση της Λιβύης επικεντρώνονται στο τι συμβαίνει πραγματικά εκεί. Σε αυτές τις εξαιρέσεις ανήκουν ορισμένα ενημερωτικά άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα “σχολιαστές χωρίς σύνορα”. Αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο: Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη

...Την τρίτη μέρα, οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ήδη εγκαταλείψει τις θέσεις εργασίας τους. Ένα κλίμα γενικής αποστράτευσης ήταν διάχυτο, καθώς το Κράτος ως γενικός διαχειριστής είχε ήδη εξαφανιστεί ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν είχε πια νόημα να του αναγνωριστεί ένας τέτοιος ρόλος. Συνελεύσεις διαμορφώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Μισράτα, όπου συνέκλινε το πλήθος. Εκεί τέθηκε επιτακτικά η αναγκαιότητα της οργάνωσης των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού, των χρημάτων, όπως και του αγώνα. Αυτοί που ώθησαν στη δημιουργία “συμβουλίων” για τον συντονισμό των πρωτοβουλιών προέρχονταν κατά μεγάλη μερίδα απ’ τον νομικό κλάδο (δικηγόροι, δικαστές…). Υπήρξαν κι αυτοί που πίεσαν τις τράπεζες να ανοίξουν για λίγες ημέρες την πρώτη εβδομάδα, προκειμένου να επαναδιανεμηθεί το χρήμα. Μετά τη δημιουργία των τοπικών συμβουλίων, υπήρχε η επιθυμία για έναν συντονισμό σε εθνικό επίπεδο, κάτι που θα οδηγούσε στο Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Αυτός ο φορέας συντίθεται λοιπόν από αντιπροσώπους των τοπικών συμβουλίων. Για παράδειγμα, υπάρχουν δυο άτομα απ’ την Μισράτα που βρίσκονται στο ΕΜΤ στη Βεγγάζη. Από την πρώτη εβδομάδα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε υπαρξιακό επίπεδο, η πόλη έχει αγκαλιαστεί από την επανάσταση. Χρειάζεται η ηλιθιότητα ενός εξαρτημένου της τηλεοπτικής προπαγάνδας του Κράτους ή η απόσταση ενός δυτικού δημοσιογράφου για να υποκρίνεται κανείς πως θα μπορούσε οτιδήποτε εδώ να γυρίσει πολιτικά προς όφελος του Καντάφι. Δεν μπορούμε να δούμε πώς θα μπορούσε σήμερα η εξουσία να “ξαναπάρει την Μισράτα”, εκτός απ’ το να εξοντώσει συνολικά τον πληθυσμό...

ειδήσεις σε 1'

Του Γιώργου Πρασσά

1. Το φοινικόδασος ζει, οι μελετητές - περιβαλλοντολόγοι όχι (ευτυχώς)

2. ΕΡΤ το καταντήσαν το μαγαζί του Κουρή: Κρόουλ εργαζομένων στο alter

3. Είμαστε με τους λαούς, όποτε συμφέρει αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας, ίσως και όχι, θα συνεδριάσουμε ώστε να καταδικάσουμε τον ιμπεριαλισμό με 3-2 στο Π.Γ. : Αριστερά, διανοούμενοι και απελευθερωτικός ιμπεριαλισμός

4. Μήπως τελικά είμαστε με το κάθε κράτος; (να με ενημερώσετε όταν καταλήξει το Π.Γ. της Κ.Ε.) Ο αντιιμπεριαλισμός της ελληνικής αριστεράς και η διεθνιστική αλληλεγγύη στις αραβικές εξεγέρσεις 

5. Πρωτομαγιά έρχεται, να θαυμάσουμε λίγο την πρωτοπορία της εργατικής τάξης: Mονόπρακτο Φωτόπουλου (όχι του Μίμη, του άλλου), για θίασο της Ντενίση.

Υστερόγραφο:

1. Βοήθημα του μυαλού:

2. Επίκαιρη συζήτηση και μουσική με αφορμή τον Fela:

Fela Anikulapo Kuti – Φέλα Κούτι

Πρωτομαγιά 2010: ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ στους δρόμους που χάραξε ο Μπιρσίμ!

Θυμόσαστε τον Τάσο Μπιρσίμ. τον σκηνοθέτη του ΠΑΣΟΚ από 1981 ως το 2004; Τις τεχνικές που δίδαξε  και τις εφάρμοσε στις μεθόδους προβολής των συγκεντρώσεων του ΠΑΣΟΚ, τις χρησιμοποιούν σήμερα τόσο τη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ όσο και το ΠΑΜΕ για τις δικές τους συγκεντρώσεις. Η χρήση της κινητής κάμερας με ευρυγώνιο φακό από γερανό δημιουργεί παραμορφωτικές/εξωπραγματικές εικόνες. Τόσο ως προς το μέγεθος των συγκεντρώσεων, όσο και ως προς την προβολή εικόνων από συγκεκριμένες γωνίες, εικόνων τις οποίες κανένα μάτι παρευρισκομένου δεν θα μπορούσε να είχε δει! Γι αυτό λοιπόν αναθέτουν την τηλεοπτική κάλυψη των εκδηλώσεων όχι σε ντοκιμαντερίστες που στοχεύσουν σε μια αντικειμενική  και ουδέτερη απεικόνιση του πραγματικού αλλά σε σκηνοθέτες που σκηνοθετούν τηλεοπτικές παραστάσεις...

Παρακάτω παραθέτουμε ένα video μας από τις περσινές πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις στην Αθήνα, στο οποίο σε κάποια σημεία του παρουσιάζουμε εικόνες που δείχνουν αυτές τις ειδικές κάμερες που χρησιμοποιήθηκαν στην άδεια πλατεία της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.

Κάποιοι σύντροφοι από το ΚΚΕ ενοχλήθηκαν από αυτό το video, το οποίο έδειχνε ότι η συγκέντρωση του ΚΚΕ κάλυπτε το πάνω μέρος της πλατείας συντάγματος. Ο κύριος όγκος της περιοριζόταν στο οδόστρωμα μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη, και ήταν μικρός σε αντίθεση με το μέγεθος της άλλης διαδήλωσης, η οποία καταγράφεται αναλυτικά σε αυτό το video μας. Γιαυτό έφτιαξαν το δικό τους video για να αποκαταστήσουν τα πράγματα.

Σε αυτό το video μπορείτε να απολαύσετε εκτός από την προσήλωση στο γνωστό μαρξιστικό – λενινιστικό λεξιλόγιο και την ιδιαίτερη πίστη στην ορθοδοξία του Τάσου Μπιρσίμ. Η προσήλωση αυτή δεν περιορίζεται μόνον στα αφ' υψηλού χαριτωμένα κουνήματα της κάμερας, αλλά και στις λικνιστικές εφορμήσεις της προς τα πλήθη, μέσω των οποίων ο θεατής μετατρέπεται σε εφαψία του αγωνιστικού πάθους των λαϊκών μαζών, οι οποίες σείουν τις σημαίες του ΠΑΜΕ. Σημασία δεν έχει τι λέει ο ομιλητής ούτε τι κραυγάζει το πλήθος. Σημασία έχει αυτό καθεαυτό το γεγονός που προσδιορίζεται από το σήκωμα της γροθιάς και το κούνημα της σημαίας. Γιαυτό η εικόνα επενδύεται ηχητικά ώστε ο ήχος να συνάδει με τις στρατηγικές επιλογές του κόμματος και όχι τα στιγμιαία σκαμπανεβάσματα του πλήθους, σκαμπανεβάσματα που μερικές φορές είναι εκτός γραμμής...

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Οι λεκτικές υπερβολές με την χρήση φράσεων που έχουν ιστορικές αναφορές όταν μάλιστα επαναλαμβάνονται συστηματικά  επιφέρουν  συχνά το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Όταν σήμερα η Αριστερά με την βερμπαλιστική ρητορεία που την διακρίνει, εξισώνει την κατοχή της χώρας μας την εποχή του 40 με την σημερινή κατάσταση, τότε το μόνο που καταφέρνει είναι να ωραιοποιεί και να παραποιεί την εικόνα της πραγματικής κατοχής της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα. Αυτό συμβαίνει διότι όταν λες ότι ισχύει η ισότητα Α=Β, τότε αυτός στον οποίο απευθύνεσαι αντιλαμβάνεται το  πιο άγνωστο μέλος της ισότητας μέσω  αυτού που γνωρίζει καλύτερα. Και οι αποδέκτες αυτής της πρότασης ισότητας αυτό που γνωρίζουν καλύτερα είναι το παρόν, το οποίο το βιώνουν καθημερινά και όχι βέβαια ένα παρελθόν στο οποίο οι πιο πολλοί δεν είχαν καν γεννηθεί...

Για να μην δημιουργούνται λοιπόν παρανοήσεις σε σχέση με αυτό το ιστορικό παρελθόν της γερμανικής κατοχής, αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο σε όλους αυτούς που με τόση ευκολία ταυτίζουν εκείνη την εποχή με την σημερινή. Είναι ένα κείμενο του Γιώργου ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ και είχε δημοσιευθεί στον "ριζοσπάστη" την Τρίτη 30 Απρίλη του 2002.

 

Οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές στην Καισαριανή

1η Μάη 1944.
Η εκτέλεση των 200 της Καισαριανής.
Εργο του Τάσσου

Την Πρωτομαγιά του '44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Λαϊκή κινητοποίηση

Κανείς δεν πήρε αψήφιστα αυτό το έγγραφο, πολύ περισσότερο οι αντιστασιακές οργανώσεις, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, που για μια ακόμη φορά καλούνταν να πληρώσουν βαρύ φόρο αίματος για την επιλογή τους να οργανώσουν τη λαϊκή αντίσταση κατά του κατακτητή. Ετσι, μόλις γνωστοποιήθηκε η παραπάνω ανακοίνωση, ξεδιπλώθηκε μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση για την αποτροπή της σφαγής. «Οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - λέει ο Θ. Χατζής[1] - κυκλοφόρησαν αμέσως χιλιάδες τρικ και καλούσαν το λαό να σώσουν τους αγωνιστές ομήρους από την εκτέλεση. Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις, οι εργάτες σταμάτησαν τη δουλιά. Στα υπουργεία και τις τράπεζες έγιναν συγκεντρώσεις και με ψηφίσματα προς το Ράλλη και το δήμαρχο απαιτούσαν άμεση επέμβασή τους για τη ματαίωση της σφαγής. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές χύθηκαν στους δρόμους με συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία. Επιτροπές παρουσιάζονταν στις αρχές αδιάκοπα όλη τη μέρα. Στις λαϊκές συνοικίες έγιναν συγκεντρώσεις. Πολλές γυναίκες κρατουμένων ομήρων μαζεύτηκαν στη Μητρόπολη. Ο αρχιεπίσκοπος στο διαμέρισμά του ''προσευχόταν'' για τη σωτηρία των ψυχών των μελλοθανάτων. Οταν αργά τη νύχτα εμφανίστηκε μπροστά στις απελπισμένες γυναίκες είπε: ''Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και το μόνο που μου απομένει είναι να παρακαλώ το θεό!.."».

Ο Β. Μπαρτζιώτας δίνει τη δική του μαρτυρία για την κατάσταση που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες: «Στις 29 - 30 Απρίλη 1944, γράφει[2], γινόταν παράνομα η 4η Συνδιάσκεψη της ΚΟΑ. Εκεί μάθαμε τη διαταγή για την εκτέλεση των 200 αγωνιστών. Η καταπληκτική αυτή είδηση - καθαρή δολοφονία και χιτλερική θηριωδία - κυκλοφόρησε σαν αστραπή στην Αθήνα. Οι πράκτορες των Γερμανών και οι αγγλόφιλοι ρίχνουν κιόλας το δηλητήριό τους:

- Τα βλέπετε; Οι αντάρτες σκοτώνουν τους Γερμανούς και αυτοί αμύνονται...

Διαφορετικά, όμως, σκεφτόταν ο ελληνικός λαός. Οι χιτλερικοί είναι εγκληματίες πολέμου, ήρθαν κατακτητές στην Ελλάδα, ληστεύουν και καταστρέφουν τη χώρα, σκοτώνουν αθώους ανθρώπους... Σ' αυτούς τους εγκληματίες μια απάντηση χωρεί:

- Θάνατος στους χιτλεροφασίστες κατακτητές! Πάλη μέχρι τη νίκη, την απελευθέρωση της Ελλάδας».

Το έγκλημα και ο ήρωας Ν. Σουκατζίδης

Την παραμονή της εκτέλεσης, οι δυνάμεις κατοχής πήγαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου και επέλεξαν τα θύματά τους. Στον κατάλογο των θυμάτων, με τον αριθμό 71, υπήρχε το όνομα του Ακροναυπλιώτη Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Επρόκειτο για ένα νέο άνθρωπο, καλλιεργημένο, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ψυχή των κρατουμένων του στρατοπέδου. Τους εμψύχωνε, τους βοηθούσε στην επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους και λόγω του ότι ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας εκτελούσε και χρέη μεταφραστή για τους συντρόφους του, που ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με τον εχθρό. Τόσο πολύ σπουδαίος ήταν ο Ναπολέων, που είχε υποχρεώσει ακόμη και τους Γερμανούς να τον σέβονται.

Ναπολέων Σουκατζίδης, γράφει ο κατάλογος των μελλοθανάτων στον αριθμό 71. Ναπολέων Σουκατζίδης, ακούγεται από το στόμα εκείνου που έχει το μακάβριο έργο να διαβάσει τα ονόματα των αυριανών νεκρών. Και τότε επεμβαίνει ο διοικητής του στρατοπέδου.

- «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων! Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ' αυτούς που θα μπορούσαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων.

Η απάντησή του θα μείνει αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού:

- «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».

Ο εχθρός δεν είχε σκοπό να κάνει τέτοια χάρη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα έπρεπε να οδηγηθούν 200 κομμουνιστές. Ο Σουκατζίδης πήρε το δρόμο των συντρόφων του.