Το ερώτημα έχει νόημα διότι από τη μια οι δεκανείς και οι λοχίες του ΣΥΝ ανοίγουν σαμπάνιες στο διαδίκτυο, από την όμως οι λοχαγοί και οι στρατηγοί του επιτελείου του Τσίπρα έχουν πάθει νευρικό κλονισμό από την αποχώρηση των ανανεωτικών. Διότι καλός είναι ο χουλιγκανισμός άμα θες να στήσεις σχήμα των ΕΑΑΚ, αλλά άμα θες να στήσεις κοινοβουλευτικό κόμμα (και μάλιστα εντός Βουλής), χρειάζεσαι πολιτική και όχι συνδικαλισμό.
Αντικειμενικά λοιπόν από την έκβαση του 6ου συνεδρίου του ΣΥΝ, έχασε η λέξη αριστερά και λέξη ενότητα. Δηλαδή κάηκαν δύο γερά χαρτιά του Συριζα. Ανεξαρτήτως εσωκομματικών συσχετισμών, η κοινωνία καταλαβαίνει μια ακόμα διάσπαση σε μια βαρεμένη, αυτιστική, κλεισμένη στον μικρόκοσμο αριστερά. Ακόμα κι αν είναι ρεζίληδες και πουλημένα τομάρια όποιοι αποχωρούν, κάθε διάσπαση προστίθεται στο πρόβλημα ανυποληψίας και αναξιοπιστίας της αριστεράς, και σε μια τέτοια περίοδο, ακόμη περισσότερο.
Ήταν επιτυχία του Τσίπρα το 6ο συνέδριο;
Το 6ο συνέδριο δεν ξεκίνησε με την προοπτική της διάσπασης. Για την ακρίβεια μέσα στα πολλά ψέματα που λέει η Ανανεωτική, λέει και μια αλήθεια: Το συνέδριο το ζήτησε και το επέβαλε ο Τσίπρας με πρόσχημα την εσωκομματική κατάσταση, αλλά με μοναδικό στόχο να επιβεβαιώσει την ηγεσία του. Αν ένα τέτοιο συνέδριο καταλήγει σε διάσπαση, είναι αποτυχημένο και μάλιστα πολύ.