Οι αγκυλώσεις της μικροαστικής Αριστεράς κι ο Ρουβίκωνας

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Η πρόσφατη κινητοποίηση του Ρουβίκωνα έρχεται να δώσει μια συνέχεια στα «Δαιμονικά» της περασμένης βδομάδας και ίσως μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου «Είμαστε μαλακοπίτουρες;». Όλοι μας γνωρίζουμε τις δράσεις αυτής της αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας: πανό στα γραφεία της Hellenic Train για το έγκλημα των Τεμπών, τρικάκια στον τιτάνα της πολιτικής Άδωνη και στον πιο ακομμάτιστο πρόεδρο της Βουλής και μετέπειτα της Δημοκρατίας Τασούλα, μπογιές στο σπίτι του απαυγάσματος της ελεύθερης δημοσιογραφίας Πορτοσάλτε, συμβολικές-δυναμικές ενέργειες απέναντι σε γιατρούς που παίρνουν «φακελάκια», σε παιδοβιαστές και σε αφεντικά που δεν πληρώνουν τους εργαζομένους τους. Κι ενώ πολλοί από μας τους αριστερούς, ή κατ’ άλλους αριστερούληδες, κρυφοζηλεύουμε αυτή τη στάση, που δεν μπορούμε να την έχουμε επαναπαυμένοι στην ευμάρεια και στην κατατονία του μικροαστισμού μας, αρκετοί προχωράνε και παρακάτω: σαν «το ποντίκι που βρυχάται», ό,τι δεν έχουν τα κότσια να κάνουν οι ίδιοι, προσπαθούν να το αποδομήσουν ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Στην τελευταία, μάλιστα, δράση του Ρουβίκωνα για την Παλαιστίνη προχώρησαν λίγο παραπέρα, δανειζόμενοι επιχειρήματα από τους λυσσασμένους ακροκεντρώους κοντυλοφόρους που παραλληλίζουν τον Ρουβίκωνα με τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής. Δεν το λένε, βέβαια, ευθαρσώς, αλλά το διανθίζουν με αυθαίρετες περιγραφές που συνοδεύονται με δηλητηριώδη σχόλια.

Κρίση Πολιτικής Εκπροσώπησης: Σερβία VS Ελλάδα (Μια τοποθέτηση AI ...)

 

 

Ζήτησα από το Chart GTP (έκδοση free) να γράψει ένα κείμενο με θέμα την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα την Ελλάδα και τη Σερβία και να προχωρήσει σε συγκρίσεις από τη σκοπιά του “συμβάντος”, όπως ορίζει αυτό ο Alain Badiou.

 Ιδού το αποτέλεσμα, όπως ακριβώς το παρέλαβα, χωρίς να κάνω καμία παρέμβαση στο κείμενο:

Πώς η νεολαία επιχειρεί να επανακατακτήσει την πολιτική, μέσα και πέρα από τα κόμματα

Του/της [Ονοματεπώνυμο]

Περίληψη

Η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης εποχής. Ελλάδα και Σερβία, παρότι με διαφορετικά ιστορικά και πολιτικά συμφραζόμενα, παρουσιάζουν κοινά φαινόμενα απαξίωσης των θεσμών και των παραδοσιακών κομμάτων. Στο άρθρο αυτό εξετάζεται πώς το φοιτητικό κίνημα στη Σερβία επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα μορφή πολιτικής εκπροσώπησης, και αντιπαραβάλλεται με την ελληνική περίπτωση, όπου παρά το συμβάν των Τεμπών και τη μαζική κινητοποίηση της νεολαίας, απουσιάζει μέχρι στιγμής η συγκρότηση ενός αντίστοιχου πολιτικού υποκειμένου.

Η προϊστορία του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ: Ένα δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ...

(εικόνα από δημοσίευμα εκείνης της εποχής)

Στις 31 Οκτωβρίου 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου αιφνιδιαστικά ανακοίνωσε πρόθεση να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης και του δεύτερου πακέτου στήριξης της 

Ελλάδας από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Η απόφαση αυτή:

•  Έπιασε εξαπίνης τόσο το Υπουργικό Συμβούλιο όσο και τους Ευρωπαίους εταίρους.
• Προκάλεσε αναστάτωση στις αγορές και μεγάλη πτώση του χρηματιστηρίου.
• Θεωρήθηκε ότι έθετε σε κίνδυνο τη συνοχή της Ευρωζώνης.
• Ερμηνεύτηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους ως προσπάθεια μετακύλισης της ευθύνης στον λαό αλλά και ως ελιγμός εσωκομματικού χαρακτήρα.

Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί αντέδρασαν έντονα και κάλεσαν τον Παπανδρέου στη Σύνοδο των G20 στις Κάννες.

Εκεί, ουσιαστικά του "απαγόρευσαν" το δημοψήφισμα, λέγοντας πως αν γίνει, θα αφορά την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.

Παράλληλα, υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ άρχισαν να αποστασιοποιούνται με πρωτοστάτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο που δήλωσε ότι "η θέση της Ελλάδας στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη" — σε ευθεία αντίθεση με τη λογική του δημοψηφίσματος.

Μετά τις αντιδράσεις:

• Ο Παπανδρέου αναγκάστηκε να αποσύρει το δημοψήφισμα λίγες ημέρες αργότερα.
• Έχασε τη στήριξη εντός κόμματος και της Βουλής.
• Στις 6 Νοεμβρίου 2011, παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, ανοίγοντας τον δρόμο για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Για την ιστορία: ο Αλέξης Τσίπρας (Νοέμβριος 2011) δήλωνε:
"Ο κ. Παπανδρέου είναι πολιτικά τελειωμένος και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Το δήθεν δημοψήφισμα είναι μια κίνηση απελπισίας, όχι δημοκρατίας".

• Η ειρωνεία της ιστορίας, είναι οι αντίστοιχες δηλώσεις του Μεϊμαράκη για το δημοψήφισμα του 2015:

Γράμμα από τα βράχια – Το Δημοψήφισμα, τα Τέμπη και οι (αν)ώριμες συνθήκες

 

Αναδημοσίευση από το "thepressproject.gr"

Του Αλέξανδρου Μπίστη

[…] η δουλειά για τη δημιουργία μιας μαχητικής οργάνωσης και για τη διεξαγωγή πολιτικής ζύμωσης είναι υποχρεωτική σε οποιαδήποτε κατάσταση, όσο “ασήμαντη και ειρηνική” κι αν είναι […]

σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση και σε τέτοιες ακριβώς περιόδους είναι εξαιρετικά αναγκαία η δουλειά που αναφέραμε, γιατί στις στιγμές των εκρήξεων και των ξεσπασμάτων είναι πια αργά να δημιουργηθεί οργάνωση. […]

Θυμηθείτε τα τελευταία γεγονότα: μπροστά στα μάτια μας οι πλατιές μάζες των εργατών των πόλεων και του “απλού λαού” των πόλεων φλέγονται από τον πόθο για αγώνα, ενώ οι επαναστάτες δεν έχουν ένα επιτελείο καθοδηγητών και οργανωτών.»

«Από πού ν’ αρχίσουμε;», Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν, Μάιος 1901

Δέκα χρόνια μετά το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, το ύψιστο συμβάν πολιτικής ανυπακοής και λαϊκής αντίστασης στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, φαντάζει σήμερα μακρινό και ξεχασμένο. Ωστόσο, το εκκωφαντικό 61,3% του ΟΧΙ αποτελεί κεκτημένο του ελληνικού λαού, ο οποίος, παρά τις εσχατολογικές απειλές από το εγχώριο και παγκόσμιο πολιτικό και μηντιακό σύστημα, υπερνίκησε τον φόβο του, αμφισβήτησε το κυρίαρχο μοντέλο επιβολής της εξουσίας και ψήφισε ενάντια σε αυτό που εγχώριες, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ελίτ απαιτούσαν, μεταφέροντας, προσωρινά έστω, τον φόβο στο δικό τους στρατόπεδο.

Δυστυχώς, όμως, πρώτο στον φόβο υπέκυψε ένα μοιραίο και δειλό τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, ενώ υποσχέθηκε ότι θα καταργούσε τα μνημόνια που “οδηγούσαν τη χώρα στα βράχια” και θα την έβγαζε από το τέλμα της χρεοκοπίας, αποφάσισε τελικά να “σώσει” τη χώρα, πετώντας στα βράχια τον λαό που τον εμπιστεύθηκε.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, από τα βράχια πια, ξέρουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του ’15 πούλησε ελπίδα, αντί σχεδίου μετά γνώσης και, τελικά, παρέδωσε συντριβή, ματαίωση και ταπείνωση. Η κραυγαλέα διάψευση της συλλογικής προσδοκίας δικαίωσε τους πολιτικούς αντιπάλους τής Αριστεράς και βύθισε στην απογοήτευση το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεών της, ανεξάρτητα από τη στάση που κράτησαν μετά το 2015, αλλά και τον κόσμο που μεταξύ 2010 – 2015, ξεσηκώθηκε, βγήκε στους δρόμους και τις πλατείες, έφαγε ξύλο και χημικά, άλλαξε ψήφο, μα ό,τι κι αν έκανε, στο τέλος βρισκόταν με ένα ακόμη μνημόνιο στο … χέρι. Όσο για εκείνους που ακολούθησαν το manual του ΟΟΣΑ, νομίζοντας ότι ανακάλυψαν τη χρυσή οδό διαφυγής από τα μνημόνια, εξευτελίζοντας το φρόνημα των ανθρώπων, όπως ήταν φυσικό, οδηγήθηκαν στην αυτογελοιοποίηση και την ανυποληψία.

Έκτοτε, καμία οργανωμένη δύναμη της Αριστεράς, τόσο εκείνης που αποδέχθηκε την ταπείνωση, όσο και εκείνης που την απέρριψε, δεν τόλμησε μέχρι σήμερα να ανοίξει συλλογικά, οργανωμένα και με όρους μαζικότητας μια ειλικρινή αναστοχαστική συζήτηση για τη στρατηγική αποτυχία του 2015, η οποία απαξίωσε τον ίδιο τον όρο “Αριστερά”, κατά συνέπεια και τη διάκριση Αριστερά/Δεξιά. Ασφαλώς, μια τέτοια συζήτηση είναι ιδιαίτερα επώδυνη. Όμως, χωρίς αυτή είμαστε ανάπηροι. Δυνάμεις που μετά το φιάσκο του ’15 (και τις μακροχρόνιες συνέπειές του που ακόμα βιώνουμε) δεν επιδιώκουν τη μετουσίωση της τραυματικής αποτυχίας σε εμπειρία ωρίμανσης του αντιπαραθετικού πολιτικού σχεδίου, μάλλον είναι καλύτερα να μην έχουν επόμενη ευκαιρία.