...για τον Προϋπολογισμό 2022...

Ομιλία Σοφίας Σακοράφα για τον Προϋπολογισμό 2022 Έχουμε, λοιπόν, έναν ακόμα προϋπολογισμό. Τί πρωτοτυπία έχει, άραγε, αυτός ο προϋπολογισμός ; Απολύτως καμία ! Είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των κυβερνητικών πολιτικών που εφαρμόζονται, χρόνο με το χρόνο, στη χώρα μας, με αξιοθαύμαστη αντικοινωνική συνέπεια. Ένας προϋπολογισμός που υπηρετεί με συνέπεια τα σενάρια της εξάρτησης. Ένας ακόμα προϋπολογισμός για τους λίγους, για την ολιγαρχία που δεν επενδύει τίποτα αλλά με τον τίτλο του επενδυτή λυμαίνεται την οικονομία της χώρας. Μια ολιγαρχία, που χάρη στο Κράτος, εξασφαλίζει κέρδη σε βάθος δεκαετιών, και μάλιστα χωρίς κανένα απολύτως επιχειρηματικό ρίσκο ή κίνδυνο. Αυτοί είναι και οι συνομιλητές και οι εντολείς σας. Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να μιλήσω με νούμερα… Δεν θα μιλήσω με βάση τους κυβερνητικούς αριθμούς, που πάντα ευημερούν – και όχι μόνο σήμερα… Κάτω από τους αριθμούς θέλετε να κρύψετε την αμείλικτη πραγματικότητα, που ζουν όλοι οι Έλληνες – ή μάλλον, για την ακρίβεια, οι συντριπτικά περισσότεροι. Βρισκόμαστε ήδη στον δωδέκατο χρόνο από το 2010. Η κοινωνία ζει τη μνημονιακή πραγματικότητα, χωρίς διέξοδο. Καμία κυβέρνηση δεν έχει , βέβαια, τολμήσει, να παρουσιάσει έναν πραγματικό απολογισμό αυτής της περιόδου. Στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας την καταστρέφετε με αμείλικτη συνέπεια. Κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη με το αφήγημα ότι θα ήθελαν να κάνουν πολλά αλλά ή δεν μπορούν ή δεν τους αφήνουν…. Αλλά, ξέχασα : Άλλος φταίει για την καταστροφή της χώρας ! Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση. Για όλα φταίει αυτός! Προς Θεού ! Καμιά από τις κυβερνήσεις που πέρασαν. Και κάνατε κάθε πιθανό συνδυασμό κυβερνητικών συνεργασιών. Ακόμα και τραπεζίτες πρωθυπουργούς επιστρατεύσατε για τη σωτηρία της πατρίδας! Και ποιο είναι το αποτέλεσμα ; Από που ξεκινήσαμε και που βρισκόμαστε ; Πόσο ήταν το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος το 2010 και πόσο είναι σήμερα. Αυτό δεν υποτίθεται ότι ήταν το πρόβλημα; Εεε, το λύσατε… Στην πραγματικότητα σχεδόν διπλασιάσατε το Δημόσιο χρέος και τριπλασιάσατε το Ιδιωτικό. Στα λόγια βέβαια η φιλολογία για φοροελαφρύνσεις καλά κρατεί. Η αλήθεια είναι ότι κανένας από τους δήθεν προσωρινούς και βραχυπρόθεσμους φόρους των μνημονίων δεν έχει αρθεί. ΕΝΦΙΑ, ενοίκιο στο σπίτι μου ακόμα κι αν δεν μου ανήκει. Προκαταβολή φόρου, τέλος επιτηδεύματος, οριζόντια φορολόγηση από το πρώτο ευρώ. Φόροι στα καύσιμα που ακόμα και στη σημερινή κατάσταση, αρνείστε να τους μειώσετε. Ο Έλληνας για κίνηση και για θέρμανση πληρώνει “KAI καύσιμα”. Αλλά κυρίως, όμως, πληρώνει Φόρους ! Επί ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα υπήρχαν και ορισμένοι βουλευτές της ΝΔ που ανεδείκνυαν δήθεν οργισμένοι το θέμα. Σήμερα, την οργή τους την έχουν καταχωνιάσει στις τελευταίες αποθήκες της πολιτικής τους συνείδησης. Οι εξοντωτικές για την κοινωνία πολιτικές συνοδεύονται πάντα και με το αφήγημα, το παραμύθι, της πάντοτε επικείμενης ανάπτυξης. Η περίφημη ανάπτυξη που έρχεται πάντα «από αύριο» ή «από Δευτέρα». Το παραμύθι αυτό χρειάζεται για να πείθεται η κοινωνία ότι είναι αναγκαία η λεγόμενη προσέλκυση επενδύσεων. Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, να υποτάσσεται η οικονομία, η νομοθεσία, οι θεσμοί, η κοινωνία, οι πάντες, στην άπληστη κερδοσκοπία των ολιγαρχών. Τα στοιχεία του ΕΦΚΑ λένε ότι ένας στους τρεις εργαζόμενους στην Ελλάδα δουλεύει με ελαστικές μορφές απασχόλησης, με μειωμένο ωράριο, και μισθό 345 ευρώ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά για σας υπάρχει πάντα έδαφος για αδίστακτους εξωραϊσμούς και για τη μυθολογία “των πολλών και καλά αμειβόμενων νέων θέσεων εργασίας”, που – και αυτές – είναι πάντα μελλοντικές. Έψαξε πολύ, ο κ. Πρωθυπουργός, να παρουσιάσει στην ελληνική κοινωνία ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να στηρίξει το αφήγημα της επιτυχίας. Κατάφερε να βρει, και να μας προβάλει, μόνο τον γιό ενός βιομηχάνου που ήρθε για να δουλέψει στην οικογενειακή τους επιχείρηση – αυτό δεν είναι κακό, ούτε φταίει σε τίποτε ο άνθρωπος…. Η πραγματικότητα είναι τα νοικοκυριά , που, αν είναι τυχερά, έχουν ένα ετήσιο εισόδημα της τάξης των 10 ή 12 χιλιάδων ευρώ το χρόνο. Αυτό σημαίνει 800 με 1.000 ευρώ το μήνα. Αν κάνετε τις διαιρέσεις, μια 4μελής οικογένεια είναι υποχρεωμένη να επιβιώσει με 7 έως 8 περίπου ευρώ την ημέρα, για κάθε άτομο. Η πολιτική σας θέλει να εκπαιδεύσει την κοινωνία στη νοοτροπία του ελάχιστου. Να είσαι ευχαριστημένος αν βρεις δουλειά με 300 ευρώ το μήνα. Να είσαι ευχαριστημένος που διαλύουμε το ΕΣΥ, γιατί δεν χρειάζονται πολυτέλειες. Και αν θέλεις πολυτέλεια, δηλ. περίθαλψη, υπάρχουν και τα ιδιωτικά. Να είσαι ευχαριστημένος που αυξάνουμε τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη στα σχολεία, εν μέσω πανδημίας, και συγχωνεύουμε και τμήματα. Να είσαι ευχαριστημένος που διαθέτουμε Μέσα μαζικής μεταφοράς για τους πληβείους… δεν υπάρχουν μελέτες ότι ο συνωστισμός ενισχύει τη διασπορά του ιού. Να είσαι ευχαριστημένος που πεθαίνεις εκτός ΜΕΘ, γιατί έχεις και εκεί όση φροντίδα μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν πληβείο. Μην παραπονιέσαι… Να είσαι ευχαριστημένος στην Εύβοια ! Τέσσερις μήνες εγκατάλειψης, αδράνειας, εμπαιγμού και κοροϊδίας, στους οποίους το μόνο που προσπάθησε να κάνει η Κυβέρνηση, είναι οι «μαύρες μπίζνες» πάνω στα αποκαΐδια της περιοχής για τους φίλους της, τους ολιγάρχες. Δεν έχει τέλος αυτός ο κατάλογος. Όλα, το περιβάλλον, η Υγεία, η Παιδεία, τα πάντα είναι απλώς, για σας, οικόπεδα συμφερόντων και συναλλαγών. Και η κοινωνία δεν έχει να σας δώσει τίποτε σε αυτές τις συναλλαγές. Γι’ αυτό και δεν σας ενδιαφέρει. Είναι απλώς μία διαχειρίσιμη παράμετρος στην πολιτική σας. Και οι ανάγκες της αδιάφορες ή αμελητέες. Για σας, η κοινωνία έχει ενδιαφέρον μόνο για την παραπειστική υφαρπαγή της ψήφου της, που θα ανανεώνει τη εξουσία και τις μπίζνες σας. Αυτήν την πολιτική υπηρετείτε και θα υπηρετείτε με συνέπεια και αποφασιστικότητα … Και αυτήν αποτυπώνει και ο προϋπολογισμός σας. Την πλήρη απαξίωση του Κράτους. Δεν υπάρχει Πολιτεία δίπλα στον πολίτη. Εξάλλου και η έννοια “πολίτης” είναι, για σας, παρωχημένη. Υπήκοος είναι πλέον το σωστό. Υπάρχει μόνο αυτός και η ατομική του ευθύνη. Και είναι μονίμως υπό κατηγορία γιατί χαλάει με χίλιους τρόπους την εικόνα της άριστης διακυβέρνησης. Μπορείτε, λοιπόν, να συνεχίζετε σε αυτόν το δρόμο αμείλικτοι και αδίστακτοι. Εσείς ας το λέτε “αποφασισμένοι”. Και μην ξεχνάτε να συγχαίρετε κάθε τόσο τους εαυτούς σας ! Το έχετε πραγματικά ανάγκη !