Τι φοβάται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;

(Ένα σχόλιο για τα «φρούτα» και «φρουτάκια» του ΣΥΡΙΖΑ…)

Έκπληξη θα ήταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε διαφορετική πορεία από αυτή είχαν τα κόμματα που έφεραν ως κυβερνήσεις τα μνημόνια. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία...

Η αναμενόμενη παρατεταμένη δημοσκοπική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και τώρα που πληθαίνουν τα σημάδια εξασθένησης της πολιτικής επιρροής της Ν.Δ, δημιουργεί καταστάσεις πανικού στο εσωτερικό του. Ο πανικός όμως δεν είναι καλός σύμβουλος, ούτε στην ζωή ούτε στην πολιτική. Συνήθως φέρνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα…

Για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, εκείνος που έχει την μικρότερη ευθύνη είναι ο Γιάννης με το ένα νι. Επίσης δεν είναι ο ένας και μοναδικός που ασκεί πολιτική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Κείμενα όπως αυτό,

Τα νι του Γιάννννη

εκείνο που καταγράφουν με ύφος και το ήθος τους είναι απλά και μόνον ο «φόβος» απέναντι στον Γιάνη Βαρουφάκη. Ενδεικτικοί οι σχολιασμοί στα ΜΜΕ, όπως για παράδειγμα εδώ:

Μια «κοτούλα» που κάνει τον «κόκορα» με τις πλάτες του Χρυσοχοϊδη…

Μια «κοτούλα» που κάνει τον «κόκορα» με τις πλάτες του Χρυσοχοϊδη…

Xθες αρνήθηκε ότι έχει εμβολιαστεί στο Γεννηματά στις 11 Ιανουαρίου…

 
Σήμερα παραδέχτηκε το γεγονός υποστηρίζοντας ότι δικαιούνταν να κάνει το εμβόλιο ως μέλος ΔΕΠ της Σχολής Επιστημών Υγείας. Ωστόσο δήλωσε παθολόγος και όχι την πραγματική ιδιότητα του κτηνιάτρου

περισσότερα εδώ:

Παραδέχεται ότι εμβολιάστηκε εκτός σειράς ο Πρύτανης του ΑΠΘ

Πριν 10 χρόνια: Το τέλος του φόβου...

Τότε, που ο κόσμος είχε βγει ξανά στους δρόμους

και ας μην ξεχνιώμαστε, φέτος είναι  κλείνουν 10 χρόνια από τις "πλατείες"

(κλικ στην παρακάτω εικόνα για περισσότερα..)

Η ακροδεξιά στο τιμόνι της ΝΔ…

Το 2019 τον καταδίκαζαν, σήμερα τον έχουν κάνει "στρατηγό" στην επικοινωνιακή τους πολιτική...

Ο ακροδεξιός βουλευτής Κωνσταντίνος Κυρανάκης είναι από τους «άριστους» επαγγελματίες της ΝΔ στο χώρο της «επικοινωνίας». Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του έχει κάνει «μεταπτυχιακές σπουδές στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας στη Στρατηγική Επικοινωνία». Είναι ένας από τους βασικούς στρατηγικούς διαμορφωτές του δόγματος ότι ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης θα πρέπει να γίνει ο Ερντογάν της Ελλάδας. Με βάση αυτό το δόγμα, προβάλει την γραμμή της ΝΔ για την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα: Δεν τον θεωρεί «κρατούμενο» που θα πρέπει να έχει τα δικαιώματα που ορίζει ο νόμος αλλά «τρομοκράτη» που θα πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο:

Κωνσταντίνος Κυρανάκης στο Bigpost: Η Νέα Δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες

Μιλώντας το πρωί της Δευτέρας στο OPEN, επιχειρώντας να καλύψει εντελώς την αστυνομική βία της αστυνομίας του Νέου Ερτογάν χθες στην Νέας Σμύρνης προχώρησε σε μια άνευ προηγουμένου αθλιότητα. Έδωσε στον αέρα το όνομα ενός εκ των θυμάτων της αστυνομικής βίας που έχουν βρεθεί να είναι κατηγορούμενοι σε αυτή την υπόθεση, ενώ με ασφαλίτικη λογική υποστήριξε ότι ανήκει στη συλλογικότητα Ταξική Αντεπίθεση και ότι πρόσφατα είχε συμμετάσχει σε διαμαρτυρία για τον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, στο υπουργείο Υγείας. Παραβιάζοντας κάθε έννοια προσωπικών δεδομένων, τεκμηρίων αθώοτητας και της δικαστικής διαδικασίας ο βουλευτής κατέληξε να λέει ότι το θύμα αστυνομικής βίας «προσπάθησε να αποσπάσει το υπηρεσιακό όπλο του αστυνομικού», πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα το αφήγημα της ΕΛ.ΑΣ.

Ο Ρήγας χωρίς μεταφυσική

Αναδημοσίευση από  "Αναγνώσεις - Κυριακάτικη Αυγή"

του Κωνσταντίνου Ηροδότου

Καθώς διανύουμε το έτος εορτασμού των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, η έκδοση Πώς συλλογάται ο Ρήγας; του Δημήτρη Ψαρρά αποτελεί μια αφετηρία όχι μόνο για να προσεγγίσουμε τη μορφή του Ρήγα Βελεστινλή αλλά και για να ξανασκεφτούμε τους τρόπους συγκρότησης της δημόσιας σφαίρας, άλλοτε και τώρα.

Σημαντικό εμπόδιο για την κατανόηση του παρελθόντος είναι η καταφυγή στην ερμηνεία του «déjà vu», του ήδη ιδωμένου: εξετάζοντας ένα ζήτημα του παρελθόντος τείνουμε εύκολα να το θεωρήσουμε ήδη γνωστό, να το αναλύσουμε με ήδη οικείους και προδιαγεγραμμένους όρους, αποφεύγοντας έτσι να αναμετρηθούμε με ομιχλώδη και, άρα, ανοίκεια ερωτήματα. Ο Ρήγας χάνεται στους θρύλους των προεπαναστατικών χρόνων. Η πρόσληψη του έργου του συχνά επιβεβαιώνει τελετουργικά την αυτοαναφορική λειτουργία του έθνους κράτους ως προς το ελληνικό και ορθόδοξο κέντρο του. Η εορταστική αυτή χειρονομία της επανάληψης λειαίνει τις διαφορές, κρύβει τα χαμένα ενδεχόμενα, σφυρηλατεί τις ράγες μιας ενιαίας ιστορικής αφήγησης. Δεν αναδεικνύει, όμως, το παραμικρό για τη δημόσια σφαίρα της εποχής του Ρήγα και για τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος στοχάστηκε και έδρασε -μαζί με άλλους και εναντίον άλλων, ασφαλώς.

Δέκα μικροί μύθοι για το 1821

Αναδημοσίευση από "TO BHMA"

του Ανδρέα Παππά

Επειδή υποθέτω πως όσα ακολουθούν είναι ενδεχόμενο να προκαλέσουν αντιδράσεις, σπεύδω να καταθέσω, ως εκ των προτέρων απάντηση, την πασίγνωστη ρήση του Σολωμού πως το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό. Καλό θα είναι να τη θυμόμαστε αυτή τη φράση κάθε φορά που η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, η εθνική τύφλωση και μυθολογία οδηγούν σε απώλεια του κριτικού πνεύματος, ακρογωνιαίου λίθου του Διαφωτισμού αλλά και του δυτικού πολιτισμού γενικότερα, συκοφαντημένου από έναν τυφλό και στρεψόδικο αντιδυτικισμό, δεξιό και «αριστερό». Δύση και δυτικός πολιτισμός δεν είναι μόνο ο Μπους, αλλά και η δυνατότητα που έχει ο Μάικλ Μουρ να εμφανίζεται στη σκηνή κατά την απονομή των Οσκαρ, και να λέει στον Μπους «Ντροπή σας, κύριε πρόεδρε», υπό το (τηλεοπτικό) βλέμμα μερικών δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, δίχως κανείς να διανοείται ότι θα μπορούσε να τον συλλάβει, να τον εξορίσει, να τον στείλει σε «στρατόπεδο αναμόρφωσης» ή απλώς να του κλείσει το μικρόφωνο. Σε ό,τι αφορά λοιπόν ορισμένους «πατριωτικούς» ή/και «αντιιμπεριαλιστικούς» μύθους που διακονούνται και διακινούνται συστηματικά στη χώρα μας, ιδού – δυστυχώς για όσους βολεύονται με αυτούς – ορισμένες «διορθωτικές επισημάνσεις».

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.