Όλα τάχαμε, η "εθνική ομοψυχία" μας έλειπε...

Διάβασα δυο και τρεις φορές μια έκκληση προς την κυβέρνηση (και το κράτος γενικότερα), την οποία απευθύνουν 84 παράγοντες, οργανικοί διανοούμενοι του κράτους, ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονοματίσετε, για να καταλάβω τι ακριβώς ζητούν. Εκείνο που μου κέντρισε την περιέργεια ήταν ότι ανάμεσα στα ονόματα όσων συνυπογράφουν το κείμενο είναι και κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της «πατριωτικής αριστεράς». 

 Διαπίστωσα τελικά ότι η δυσκολία κατανόησης που είχα, εντοπίζεται στις λανθάνουσες προκείμενες προτάσεις. Στην επιχειρηματολογία, μερικές φορές κάποια προκείμενη πρόταση που είναι απαραίτητη για τη συναγωγή του συμπεράσματος δεν διατυπώνεται ρητά, απλώς “εννοείται” υπόρρητα. Η πρακτική αυτή ακολουθείται συχνά όταν η αλήθεια της εν λόγω προκείμενης θεωρείται “κοινός τόπος” στο δεδομένο πλαίσιο επιχειρηματολογίας. Αυτές οι προκείμενες προτάσεις αποκαλούνται λανθάνουσες. Αν όμως αυτές οι προκείμενες λανθάνουσες προτάσεις εκληφθούν και ως λαθεμένες, τότε η επιχειρηματολογία είναι εκτεθειμένη ως προς την «αλήθεια» που υποστηρίζει. Επισημαίνω δυο – τρεις απ’ αυτές:

- Η Πατρίς κινδυνεύει. Υπάρχει άμεσος κίνδυνος για της προστασία της εθνικής επικράτειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Ο εχθρός έχει ενικότητα και ονοματοδήτηση: Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το τουρκικό κράτος.

- Μπροστά σε αυτόν τον «κίνδυνο» προέχει η εθνική ομοψυχία και η εθνική στρατηγική. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, γιαυτό πρέπει να βάλουμε στην άκρη όλα τ’ άλλα: και καλούμε την κυβέρνηση του Μητσοτάκη (σε αυτή απευθύνεται το κείμενο) ν’ αναλάβει τις ευθύνες της για να αντιμετωπίσει τον εχθρό και να κρατήσει ακμαίο το φρόνημα του ελληνικού λαού.

- Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί  ο πρωθυπουργός δεν έχει «τσαμπουκά» (για παράδειγμα, ανάλογο με αυτόν που επέδειξε σε ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Ανδρέας Παπανδρέου σε παρόμοιες περιπτώσεις εθνικών θεμάτων). Γιαυτό είναι απαραίτητη η υπενθύμιση/υπόδειξη στην καταληκτική πρόταση του κειμένου: «Ας έχουμε υπόψη ότι όταν μεταξύ ατίμωσης και πολέμου επιλέγεις την ατίμωση, δεν θα αποφύγεις και τον πόλεμο».

Όμως - πέρα από την επιχειρηματολογία - αυτή η έγκληση προς την συγκεκριμένη κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να σώσει την χώρα απ’ τον «εχθρό», είναι μια πράξη που καταγράφει το μέγεθος της απόγνωσης των συντελεστών της. Στην τωρινή συγκυρία, μόνον αν κάποιος να είναι φοβερά απελπισμένος μπορεί να εκλιπαρεί από τον Κυριάκο να τον σώσει, και μαζί μ’ αυτόν να σώσει και την χώρα…

Παραθέτω το περιεχόμενο της έγκλησης:

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καλούμε την ελληνική κυβέρνηση:

1. Να ορίσει αυστηρές κόκκινες γραμμές στην προστασία της εθνικής επικράτειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και αποφασιστικά να τις τηρήσει.

2. Να εκθέσει στην πραγματική του διάσταση το μέγεθος της τουρκικής επίθεσης και να ζητήσει δημόσια και επιτακτικά από Διεθνείς Οργανισμούς, συμμάχους και εταίρους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η Ελλάδα δεν ικετεύει τον οίκτο των ισχυρών. Απαιτεί την προστασία της επικράτειας και του λαού της από τους διεθνείς και υπερεθνικούς σχηματισμούς στους οποίους ισότιμα μετέχει.

3. Να σταθεί άμεσα και έμπρακτα στο πλευρό της Κυπριακής Δημοκρατίας, που δέχεται επίθεση από τον ίδιο επιτιθέμενο.

4. Να ενημερώσει με ειλικρίνεια τον ελληνικό λαό για το διακύβευμα των κρίσιμων στιγμών. Να σταματήσει αμέσως την εκστρατεία εξαπάτησης – περί «θορύβων και άλλων τινών» – με την οποία εθίζει τους Έλληνες στην υποχώρηση και την ηττοπάθεια.

5. Να ασκήσει μια πολυδιάστατη και ενεργή εξωτερική πολιτική αναζητώντας συμμαχίες και σχέσεις που να μπορούν όντως να τη βοηθήσουν απέναντι στην επίθεση που δέχεται.

6. Να ετοιμάσει την χώρα και τον ελληνικό λαό με κάθε τρόπο για την αντιμετώπιση των επερχόμενων κινδύνων και να επεξεργαστεί μια συνεκτική πολιτική αποτροπής, μία εθνική στρατηγική μακράς πνοής, τη μόνη που μπορεί να εγγυηθεί και τα εθνικά μας δίκαια και την ειρήνη.

Όλο το κείμενο στο «militaire.gr» εδώ:"Στρατηγική κατευνασμού ή Εθνική Στρατηγική”"

αλλά, αν θέλετε να το δείτε σε κάτι πιο αριστερό,  μπορείτε να βρείτε  με λίγο διαφορετική φωτογραφία και στην.. "ΑΥΓΗ")

Απορίες:

- Αν η χώρα είναι «προτεκτοράτο» - όπως έχουν δηλώσει αρκετοί από τους υπογράφοντες σε άλλα κείμενά τους - τότε παραδέχονται πως εδώ και χρόνια έχουν απεμποληθεί  τα «κυριαρχικά δικαιώματα» της χώρας. Πιστεύουν λοιπόν πως αυτή η κυβέρνηση μπορεί να διαμορφώσει μια νέα «εθνική στρατηγική», η οποία θα εγκαταλείπει  την «πεπατημένη» των προηγούμενων κυβερνήσεων; Έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας; Αν δεν το πιστεύουν, τι νόημα έχει αυτή η έκκληση;

Είναι γνωστό ότι επίκληση των «εθνικών κίνδυνων» είναι μια πρακτική που χρησιμοποιείται συχνά στα πλαίσια της κρατικής διαχείρισης ως μια μορφή παρέμβασης στο εσωτερικό μέτωπο: Μια πρακτική που βάζει στον «γύψο» τον κοινωνικό ανταγωνισμό προς χάριν των εθνικών συμφερόντων. Γιατί δεν συμβαίνει και τώρα το ίδιο; Μήπως η βασική πλευρά αυτής της «όξυνσης» αφορά σε διευθετήσεις εσωτερικών ζητημάτων, τόσο εντός του Τουρκικού κράτους, όσο και του  Ελληνικού; Αυτό δεν έγινε και πριν μερικούς μήνες με την όξυνση στον Έβρο; (βλέπε σχετικό κείμενο: "Το “ένα βήμα μπρος...” του Mr. Bean"). Και τότε, κάποιοι από τους συνυπογράφοντες έλεγαν περίπου τα ίδια που λένε και τώρα...

- Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο «κίνδυνος» είναι πραγματικός, γιατί ο ελληνικός λαός να θέσει τον εαυτό του στην «υπηρεσία» της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη;  Για την «Ελλάδα» ρε γαμώτο, όταν με πολιτικές που εκπορεύονται και απ' αυτή την κυβέρνηση, αφού λήστεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, παίρνουν τα σπίτια του, χάνει την περιουσία σου, μειώνουν μισθούς και συντάξεις; Γιατί ν’ ενδιαφερθεί για πετρέλαια και την εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας; Μήπως δεν γνωρίζει ότι τίποτα απ’ αυτά δεν θα καταλήξει στην δική του τσέπη;