Ανοιχτή επιστολή στους συντρόφους του πάνελ της Νάντιας Βαλαβάνη

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"

του Σωτήρη Σιαμανδούρα

Στην παρουσίαση του βιβλίου της κ. Βαλαβάνη παρευρέθηκαν στο πάνελ μια σειρά στελέχη που διαφώνησαν και αποχώρησαν από τον πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ: ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Ελένη Πορτάλιου και ο Μανώλης Γλέζος. Στην τοποθέτησή του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέφερε ότι ο σχηματισμός του πάνελ «δεν ήταν τυχαίος», το ίδιο σημείωσε και η Νάντια Βαλαβάνη, έτσι παρουσιάζεται το γεγονός και στην iskra: «Μήνυμα ριζοσπαστικής, αντιμνημονιακής συσπείρωσης». Αν είναι έτσι, να πούμε ότι καλώς πάρθηκε μια πρωτοβουλία. Χρειαζόταν μια πρωτοβουλία και πάντα κάποιος την παίρνει.

Αμέ­σως όμως, άρ­χι­σαν οι φήμες και οι συ­ζη­τή­σεις. Άν­θρω­ποι που έχουν κάνει σο­βα­ρές θυ­σί­ες συ­ζη­τούν τώρα εδώ και μέρες το «πα­ρα­σκή­νιο». Συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι προ­σπα­θούν να μυ­ρί­σουν τα νύχια τους, τί στο καλό να ση­μαί­νει αυτό άραγε, τί τους επι­φυ­λάσ­σει πάλι η ηγε­σία τους, τί και­νού­ριο φτιά­χνε­ται, αν φτιά­χνε­ται, ποιοι θα είναι οι συ­σχε­τι­σμοί και τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Γιατί; Μα γιατί η πρω­το­βου­λία αυτή ούτε προ­ήλ­θε από μια δη­μο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία ούτε και άνοι­ξε μια δη­μο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία.

Ε λοι­πόν, ας μη φο­βη­θού­με να το πούμε, αυτό που δεν είναι τυ­χαίο είναι που αυτή η αρι­στε­ρά, με αυτές τις λο­γι­κές, έθρε­ψε στον κόρφο της το ψυ­χο­παί­δι του Δρα­γα­σά­κη και του έδωσε το δι­καί­ω­μα να ορί­ζει τις τύχες μας. Δεν είναι τυ­χαίο που αυτή την αρι­στε­ρά την ακο­λου­θούν τόσο λίγοι. Δεν είναι τυ­χαίο που αυτή η αρι­στε­ρά παίρ­νει αθροι­στι­κά τα πο­σο­στά του Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη.

Το λέω και πι­στεύω ότι δεν είμαι ο μόνος: δεν θα μυ­ρί­σω τα νύχια μου, αρ­νού­μαι να πάω να ρω­τή­σω «αυ­τούς που ξέ­ρουν», αδια­φο­ρώ πλή­ρως για τις συ­νεν­νο­ή­σεις κο­ρυ­φής, απε­χθά­νο­μαι τα πα­ρα­σκή­νια και δεν με εν­δια­φέ­ρει και τόσο αν θα πά­ρε­τε τε­λι­κά 3,1%. Και δεν θα το πά­ρε­τε ούτε κι αυτό. Δεν θα πά­ρε­τε τί­πο­τε όσο συ­νε­χί­ζε­τε τις πα­ρα­δό­σεις του πα­λιού καλού γρα­φειο­κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού των κομ­μά­των υπό σο­βιε­τι­κό έλεγ­χο. Θα πρέ­πει να τα ξε­χά­σε­τε αυτά. Θα πρέ­πει να μά­θε­τε άλλα από την αρχή. Θα πρέ­πει να μι­λά­τε ανοι­χτά στον κόσμο, ο διά­λο­γος που κά­νε­τε να είναι δη­μό­σιος και να μπο­ρεί ο κα­θέ­νας να πάρει μέρος, οι επι­λο­γές που γί­νο­νται να γί­νο­νται από όλους, να μην προ­α­πο­φα­σί­ζο­νται, να μην επι­βάλ­λο­νται, να μην υπάρ­χουν τα­μπού, να μην υπάρ­χουν τοτέμ. Δεν θα πά­ρε­τε τί­πο­τα. Ό,τι πά­ρου­με, θα το πά­ρου­με όλοι μαζί.

Οι μισοί είστε της γε­νιάς του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, άρα μπο­ρεί­τε ίσως να κα­τα­λά­βε­τε κάτι από αυτό που λέω: «Δη­μο­κρα­τία» είναι η κραυ­γή των εξε­γέρ­σε­ων της επο­χής μας. Οι συ­ντα­κτι­κές δια­δι­κα­σί­ες είναι αυτές που έδω­σαν στις χώρες των Άν­δε­ων τη δυ­να­τό­τη­τα να εφαρ­μό­σουν ρι­ζο­σπα­στι­κό πρό­γραμ­μα και να στα­θούν όρ­θιες για τόσο καιρό παρά την απο­μό­νω­ση στο διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον, αυτό πα­λεύ­α­με στις πλα­τεί­ες εδώ, στην Ισπα­νία, στην Ταξίμ, το δη­μο­ψή­φι­σμα ήταν η κο­ρύ­φω­ση της πάλης του ελ­λη­νι­κού λαού, «ελευ­θε­ρία» είναι το πιο εύ­φλε­κτο υλικό της ιστο­ρί­ας. Αυτή είναι η λέξη και τα αι­τή­μα­τα που πρέ­πει να επι­στρέ­ψουν στο λε­ξι­λό­γιο και τις πρα­κτι­κές της αρι­στε­ράς για να εμπνεύ­σει. Δεν μπο­ρού­με να φτιά­ξου­με τον πα­ρά­δει­σο επί της γης, δεν θα τρέ­ξει μέλι στα σο­σια­λι­στι­κά πο­τά­μια, δεν δια­φε­ντεύ­ου­με εμείς τα όρια των πόρων του πλα­νή­τη ή τις απο­φά­σεις στις εσχα­τιές της γης, είναι όμως στο χέρι μας τι γί­νε­ται από εμάς, εδώ που στε­κό­μα­στε, είναι στο χέρι μας να απο­φα­σί­ζου­με από κοι­νού για τα κοινά, να δί­νου­με ίσο λόγο και να κοι­τά­με στα μάτια. Από εμάς ξε­κι­νά­ει.

Αν δεν το κά­νου­με έτσι, δεν θα το κά­νου­με. Έχετε ευ­θύ­νη, έχετε βάρος, γιατί έχετε αγω­νι­στεί και έχετε προ­σφέ­ρει. Κάντε το έτσι, κά­ποιοι από εσάς έστω, για να γλι­τώ­σου­με χρόνο. Εμάς μπο­ρεί να μας πάρει δέκα χρό­νια να φτά­σου­με αυτό το μπόι. Γλι­τώ­στε μας λίγο χρόνο, είναι μι­κρές οι ζωές μας. Να συ­ζη­τή­σου­με πάλι, όλοι μαζί, από τα κάτω, ανοι­χτά, από την αρχή.

Με εκτί­μη­ση κι αγάπη.