ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. ΚΑΛΟ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ...

Του Νίκου Νούλα

Επιτέλους, μια κυβέρνηση που «τολμά να απευθυνθεί στο λαό», «δε φοβάται τη Δημοκρατία και υπερασπίζεται το Σύνταγμα», «δεν υποκύπτει και καλεί σε αντίσταση», «λέει το μεγάλο ιστορικό ΟΧΙ». Πόσο παράταιρα ηχούν τέτοια λόγια από τα στόματα των συντρόφων οπαδών του 47σέλιδου έντιμου συμβιβασμού! Αλλά, για στάσου. Δεν είναι μόνο αυτοί που λένε τα τοιαύτα. Ας πάρουμε τους διαφωνούντες εντός ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, με ένα ντιλίτ στην κριτική που ασκούσαν, θεωρούν ότι τώρα είναι η ώρα της αριστερής ρελάνς. Παρομοίως και οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι οποίοι προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν την επιλογή τους στο μότο «όχι στο ευρώ και την ΕΕ». Ακόμα και σύντροφοι από τα κινήματα και τις πλατείες· «όχι στην υποδούλωση», φωνάζουν. Και δώσ’ του «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις», και «όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες», και «ήρωες άπαρτα βουνά» και παρόμοια ψυχοκινητικά.

Όμως, μισό λεπτάκι, γιατί χρειάζονται ορισμένες διευκρινίσεις. Η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε βρίσκοντας “τοίχο” από την πλευρά των δανειστών. Οι “εταίροι” δεν αποδέχονται την ύπαρξη ούτε μιας λαϊκίστικης κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) εντός ΕΕ, μιας κυβέρνησης που θα λέει γενικώς “ναι”, αλλά θα λέει και κανένα “όχι”. Θέλουν κανονικούς κατουρογλύφτες, στυλ Νδ, Πασοκ, Ποτάμι...Αλλιώς, η διαπραγμάτευση θα είχε ήδη κλείσει στις 47 σελίδες (με προσθήκη καμιά δεκαριά-εικοσαριά σελίδων ακόμα). Η ομάδα Τσίπρα ήταν διατεθειμένη να υποκύψει σε ένα λάιτ μνημόνιο, οι απαιτήσεις των “εταίρων” για ένα σκληρό μνημόνιο την οδήγησαν σε αδιέξοδο. Και είχε να επιλέξει: είτε να φέρει ένα εξευτελιστικό πρόγραμμα που θα οδηγούσε την κυβέρνηση σε κατάρρευση (άμεσα ή σε λίγους μήνες), είτε να οδηγηθεί σε “φυγή προς τα μπρος”. Η ομάδα Τσίπρα επέλεξε, με κριτήριο την πολιτική διάσωσή της, το δεύτερο.

Έστω ότι γίνει το δημοψήφισμα και δεν κολλήσει σε διαδικασίες και πιέσεις. Το ερώτημα το οποίο διέρρευσε είναι τόσο προφανές στην απάντησή του («όχι στα μέτρα των δανειστών»), σα να είναι απλοϊκό. Ή μήπως όχι; Μήπως είναι μια πονηριά για “να πάρουμε το δημοψήφισμα”, στοιχίζοντας μάλιστα τις πιο ενεργές δυνάμεις του κινήματος στις επιλογές μας; Και μετά; Και μετά θα ερμηνεύσουμε το αποτέλεσμα κατά το δοκούν (όπως κάναμε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης). Που μπορεί να είναι ένας έντιμος συμβιβασμός, δηλαδή το πάλαι ποτέ απονομιμοποιημένο μνημόνιο, νομιμοποιημένο τώρα με το αποφασιστικό ΟΧΙ των αντιμνημονιακών πολιτών... Αλλά, όπως είπε ο Αλέξης, θα σεβαστεί το αποτέλεσμα, όποιο και να είναι. Δηλαδή; Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω αρκεί να μείνω στην αριστεροδέξια περιστρεφόμενη καρέκλα μου;

Και ο λαός; Κουρτίνα 1 ή κουρτίνα 2; επέλεξε λαέ σε παρακαλώ και μην πολυρωτάς. Μην πολυρωτάς πχ γιατί θέλουν τη γνώμη σου τώρα, στο αμήν. Γιατί σε χρησιμοποιούν εργαλειακά, όπως και με τις συγκεντρώσεις στήριξης, για την επίτευξη των διαπραγματευτικών ελιγμών για τις οποίες δεν εξουσιοδότησες κανέναν τους; Γιατί σου καλλιέργησαν τον εφησυχασμό («δεν υπάρχει περίπτωση να μη δεχτούνε τις προτάσεις μας»); Γιατί σου είπαν ψέματα («τρόικα τέλος»), και ποιος λέει ότι πάλι δε θα σε ξαναγελάσουν; Γιατί φτάσαμε εδώ; Ο Ορθός Λόγος τον οποίο αντιτάξαμε στους εταίρους μήπως ήταν μια μαλακία όρθια; Και μετά το ΟΧΙ, τι; Ή, συνηθισμένοι στις μικρές προσωπικές και κοινωνικές κωλοτούμπες, θα τα μαζέψουμε σαν την Κυπριακή ηγεσία και κοινωνία πριν λίγα χρόνια και θα πούμε και ευχαριστώ;

Η μάχη για το δημοψήφισμα ανοίγει το δρόμο για ανατροπές; Ίσως. Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε ήδη σε πολιτική κρίση, φυσικά με ευθύνη των δανειστών που θέλουν να ρίξουν τον Τσίπρα, αλλά δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο νεοφανής λαϊκιστής ηγέτης. Η κρίση επεκτείνεται στο νομισματικό, και αυτό πιθανά να το ζήσουμε και να μην είναι ένα κακό όνειρο σαν του γιου μου χθες βράδυ που είδε να τον τσιμπά ένα φίδι στον ποπό και αυτός το κλώτσησε και μετά ήρθε η γιαγιά-Μπέτυ και τον έσωσε. Μπορεί να μην υπάρχει Μπέτυ στο ελληνικό όνειρο και πρέπει να κλωτσήσουμε ξανά και ξανά το φίδι... Αλλά η κρίση έχει γενικευτεί και βαθύνει ήδη στον οικονομικό τομέα. Πιο σημαντικό, όμως, είναι η εξάπλωση της κρίσης στον αξιακό τομέα. «Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψέμα; Το ‘να στ’ άλλο πως ζυγώνει... Κι όλα που ήταν δεδομένα, τώρα δα δεν εννοούνται», έγραψε ένας ερασιτέχνης ποιητής.

Εκκολάπτεται και ένας διχασμός που θα μπορούσε να αποφευχθεί, μόνο και μόνο για να μπει σε σωστή βάση: φτωχοί ενάντια στους πλούσιους, λαός ενάντια στους τοκογλύφτες.

Και η ΕΕ; Αυτή είναι, θέλουμε το βλέπουμε, θέλουμε όχι. Ας τη δούμε με τα μάτια της πραγματικότητας και όχι με τα μάτια της φαντασίας μας. Αυτοί είναι και οι εταίροι της κυβέρνησης, και οι δανειστές «μας», και οι σύμμαχοί «μας». Και από πίσω υπάρχουν κι άλλοι που προσφέρονται να βοηθήσουν τη φτωχοπροδρομική Ελλάδα, το ξανθό γένος, οι σχιστομάτηδες, οι θείοι Σαμ και δεν ξέρω γω ποιοι άλλοι.

Αυτά τα ολίγα. Με φρόνημα αγωνιστικό, αλλά ας βάλουμε και λίγη φρόνηση...Για να μην ξανακάνουμε ως κίνημα και αριστερά για πολλοστή φορά τον μοιρολατρικό (και εμμέσως αυτοδικαιωτικό) απολογισμό «φταίνε οι ξένοι και τα λάθη της ηγεσίας μας»...