Οι αυταπάτες για “πολιτική και ευρωπαϊκή λύση”

(Μια απάντηση στο άρθρο της "εφημερίδας των Συντακτών": Μόνο πολιτική και ευρωπαϊκή λύση)

Το ΔΝΤ ήρθε στη χώρα μας – παραβιάζοντας τις καταστατικές του αρχές – όχι για να σώσει το νόμισμά της, αλλά προκειμένου να σώσει μια νομισματική ένωση, την ΟΝΕ. Αν πράγματι κινδύνευε το ευρώ, τότε τα μέτρα και η βοήθεια που προσέφερε θα έπρεπε να καταμεριστούν εντός της ΟΝΕ και όχι μόνον στη χώρα μας. Αν δεν κινδύνευε το ευρώ, δεν είχε κανένα λόγο να ανακατευτεί στις εσωτερικές υποθέσεις της ΟΝΕ. Η δημοσιονομική πολιτική εντός της ΟΝΕ είναι εσωτερική της υπόθεση. Η εμπλοκή του ΔΝΤ εξυπηρετούσε τα σχέδια των επιτελείων της ΕΕ, ώστε να μην επιβαρυνθεί το ευρώ και το κόστος της πολιτικής  να το χρεωθεί αποκλειστικά η χώρα μας.

Το ΔΝΤ προβάλλει επίσης μια σημαντική θέση που αμφισβητείται από τις πολιτικές των επιτελείων της ΕΕ. Ότι δηλαδή το χρέος της χώρας δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση. Η “ευρωπαϊκή λύση” αντίθετα στηρίζεται σε πολιτικές που αποβλέπουν να εξασφαλίσουν την εξυπηρέτηση του χρέους. Η σημερινή στάση του ΔΝΤ είναι στην πραγματικότητα μια μορφή πίεσης προς τα επιτελεία της ΕΕ, ότι θα πρέπει η κρίση χρέους της χώρας μας που απειλεί την ΟΝΕ, να διευθετηθεί με λύσεις εντός της ΟΝΕ.


Η ΕΕ είναι μια καπιταλιστική ολοκλήρωση σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης που στηρίζεται στην αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης και την διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφάλαιου μέσα από μια σειρά πολιτικών που εντείνουν την ανισόμετρη ανάπτυξη στο εσωτερικό της. Το ευρώ είναι στην πραγματικότητα το νέο “μάρκο”. (αναλυτικά εδώ: ΟΝΕ: Οι “Ηνωμένες πολιτείες της Γερμανίας”)

Σήμερα δεν υπάρχουν όροι για την ανατροπή αυτού του υποδείγματος διακυβέρνησης της ΕΕ. Οι πολιτικές των “εθνικών αναδιπλώσεων” δεν είναι ανταγωνιστικές σε αυτό, αλλά ενσωματώσιμες (εντός των πλαισίων της ανισόμετρης ανάπτυξης της ΕΕ). Με δεδομένο μάλιστα ότι ηγεμονική δύναμη σε αυτές τις αναδιπλώσεις είναι δεξιά και η ακροδεξιά (Γαλλία, Ιταλία κλπ) και όχι η αριστερά δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τον νεοφιλελευθερισμό. Η είσοδος (και η έξοδος) μια χώρας στην ΟΝΕ προσδιορίζεται στο πόσο ανταποκρίνεται στις διαβαθμισμένες “πειθαρχίες” του συστήματος της διακυβέρνησης της ΕΕ.

Οι οικονομικές επιπτώσεις στην ΟΝΕ σήμερα είναι αρκετά μειωμένες σε σχέση με την εποχή της έναρξης των μνημονιακών πολιτικών. Μια βασική πλευρά των μνημονιακών πολιτικών ήταν ο περιορισμός και η αποτροπή των κινδύνων από μια έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ. Αντίθετα, οι οικονομικές επιπτώσεις στην χώρα είναι ανάλογες ενός πολέμου. Η “ανθρωπιστική κρίση” συνεχίζεται και επιδεινώνεται και μετά την κυβερνητική αλλαγή, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης για την αντιμετώπισή της, ως πρώτο στόχο της πολιτικής της. Όλους αυτούς τους μήνες τίποτε το σημαντικό δεν άλλαξε στην ελληνική κοινωνία...

Με αυτές τις συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των πολιτικών και τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς στο χώρο του κεφάλαιου. Το δίλημμα για τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση λοιπόν δεν είναι ποιούς “συμμάχους” θα επιλέξει, αλλά αν τολμήσει να αντιταχθεί στις πολιτικές του “νεοφιλελευθερισμού”. Όμως αυτή η λέξη απουσιάζει από το λέξιολόγιο της... 

Τέλος, ο νεοφιλελευθερός δεν επιβάλει με "πολιτικές λύσεις" τις επιλογές του. Αναλυτικά γι' αυτή την πλευρά της πολιτικής εδώ:

Το “συμβάν” που θα τροποποιήσει το πολιτικό σκηνικό δεν θα είναι ούτε δημοψήφισμα ούτε εκλογές.