Ο νεοφιλελευθερισμός, ο Νίκος Κοτζιάς και το ΠΑΣΟΚ (μέρος Ι)

Πριν ένα χρόνο, τότε που ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων εντός και εκτός της Αριστεράς επικεντρωνόταν στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ, είχαμε εκφράσει την θέση ότι: Η ενσωμάτωση στο σύστημα γίνεται με όρους εσωτερίκευσης χαρακτηριστικών της πολιτικής που κυριαρχεί και της ιδεολογίας που ηγεμονεύει. Ας μην ανησυχούν λοιπόν όσοι διαβλέπουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στον δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας, κι ας μην φαντασιώνονται πως θα γίνει “νέο ΠΑΣΟΚ” και άλλα παρόμοια. Τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να γίνει σταθεροποιητικός παράγοντας του πολιτικού συστήματος ως μια μορφή ήπιας νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης/διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού.

Αργότερα (Σεπτέμβρης 2014), σε άλλο κείμενο είχαμε αναφερθεί αναλυτικά τους υλικούς όρους αυτού του κίνδυνου ενσωμάτωσης. Εκεί, επιχειρήσαμε να καταγράψουμε μια διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας της “μεταπολίτευσης” σε αντίθεση με τις κυρίαρχες αφηγήσεις του αστισμού αλλά και της Αριστεράς, προτείνοντας μια διαφορετική περιοδολόγηση με βάση τις τομές που σημάδεψαν την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας. Μέσα από αυτή την προσέγγιση καταδείξαμε επίσης ότι τα ιδεολογήματα της συνεργασίας των “προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων” και η “ανάπτυξη” της χώρας μέσω της ΟΝΕ, διαμόρφωσαν την συναίνεση και οδήγησαν στην επιβολή αυτών πολιτικών, με την ανοχή αλλά και στη συνεργασία του ΣΥΝασπισμού.

Σήμερα η ηγεμονία αυτών των αντιλήψεων του ΣΥΝασπισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση επαναφέρει το ζήτημα της συνέχισης των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού. Οι όροι όμως με τους οποίους επανέρχεται δεν γίνονται άμεσα φανεροί γιατί δεν σχετίζονται με τις συνθήκες που αναδεικνύουν τα επίδικα της συγκυρίας. Ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατεί πάνω σε αυτό το ζήτημα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, είναι η στάση με την οποία αντιμετωπίζεται το πολιτικό προσωπικό που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και έχει σήμερα ενσωματωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην Κυβέρνηση σε σχέση με το παρελθόν του.

Επανέρχεται στην επικαιρότητα το παρελθόν της Έλενας Παναρήτη ( 2009, Σπύρος Λαπατσιώρας: Όταν το ΠΑΣΟΚ συνάντησε τον Φουκουγιάμα) ως προς την συμβολή της στην επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στο Περού. Φαίνεται ότι αν στήριξες τον νεοφιλελευθερισμό στο Περού δεν είσαι αποδεκτός, ενώ αν στήριξες την εδραίωσή του στην χώρα μας τα πράγματα είναι διαφορετικά...

Αρκετοί ξεχνούν ότι νεοφιλελευθερισμός στην χώρα μας επιβλήθηκε από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει την πορεία του σήμερα. Όλο λοιπόν το πολιτικό προσωπικό που είχε συμμετοχή στην διακυβέρνηση της χώρας από θέση ευθύνης από την εποχή του Σημίτη και μετά είχε ενστερνιστεί τον νεοφιλελευθερισμό ως σύστημα διακυβέρνησης και είχε συμβάλει στην επιβολή του.

Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα είναι σήμερα αν αυτό το πολιτικό προσωπικό οριοθετείται σε σχέση με αυτό το παρελθόν του. Η ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή σε ένα πολιτικό φορέα που στις διακηρύξεις του αντιμάχεται σαφώς τον νεοφιλελευθερισμό, ας δεχτούμε ότι είναι μια έμπρακτη “αυτοκριτική” οριοθέτηση. Όμως για το πολιτικό προσωπικό που συμμετέχει στην κυβέρνηση και δεν έχει ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, από που προκύπτει ότι δεν ενστερνίζεται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και δεν τις προωθεί σήμερα από κυβερνητικές θέσεις;

Το ερώτημα αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία ως προς τους εταίρους της κυβέρνησης της “κοινωνικής σωτηρίας”. Και δεν αναφερόμαστε μόνον στους ΑΝΕΛ αλλά και στο 3ο κόμμα που συμμετέχει στην Κυβέρνηση και κατέχει μάλιστα ίσως περισσότερες αλλά και πιο κρίσιμες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό από αυτές που έχει αναλάβει το κόμμα του Π. Καμμένου, όπως το υπουργείο Εξωτερικών και την ΕΥΠ, που στην διακριτική τους ευχέρεια αφήνονται υποθέσεις που δεν υπόκεινται σε καμία δημοσιότητα και είναι μηχανισμοί που δεν υπόκεινται σε κανένα κοινωνικό έλεγχο.

Αναφερόμαστε στο “κόμμα” του Ν. Κοτζιά, στο κλωνοποιημένο πολιτικό μόρφωμα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διατηρεί την πολιτική και οργανωτική του ανεξαρτησία από τα δύο άλλα κυβερνητικά κόμματα. Αφήνουμε στον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την σημασία αυτής της αυξημένης εμπιστοσύνης, την οποία επιδεικνύει προς αυτά τα πρόσωπα...

Ας δούμε λοιπόν πως ο “αρχηγός” αυτού του 3ου κυβερνητικού κόμματος οριοθετείται για τις σχέσεις του με το ΠΑΣΟΚ, τον φορέα που επέβαλε τον νεοφιλελευθερισμό στην χώρα μας. Ο Ν. Κοτζιάς δεν κάνει καμία αναφορά σε αυτό το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, σαν να μην υπάρχει νεοφιλελευθερισμός στην χώρα μας. Ενστερνίζεται το αφήγημα της αστικής πολιτικής για την “διαπλοκή” και εκεί τοποθετεί τις διαχωριστικές του γραμμές ως προς το ΠΑΣΟΚ. Παρακολουθήστε τον:

(Αποσπάσματα από συνέντευξη του ΜΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ στο ΚΡΗΤΗ TV,30-11-2012)
Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή την “οριοθέτηση” απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, ίδια και απαράλλακτη, την ενστερνίζονται δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής αφήγησης είναι κείμενο που έχει δημοσιευθεί στην “αυγή”  : “ΔΕΝ είμαστε, ΔΕΝ θέλουμε, ΔΕΝ πρόκειται να γίνουμε ΠΑΣΟΚ”. Σε όλο το κείμενο δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ στην επιβολή του. Περιορίζεται στην ανάδειξη φαινομένων διαφθοράς, εκμαυλισμού συνειδήσεων και άλλων παρόμοιων κακών που έφερε στον τόπο μας το ΠΑΣΟΚ, πολλά από τα οποία - με μεγαλύτερη συνέπεια και τεκμηρίωση - προβάλουν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της δεξιάς και ακροδεξιάς για τους δικούς τους λόγους. 

η συνέχεια εδώ:

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο Νίκος Κοτζιάς και το ΠΑΣΟΚ (Μέρος ΙΙ)