fuera

Aναδημοσίευση από το blog.costinho.gr

Γαργάρα μέχρι τώρα έχουν κάνει τις διαδηλώσεις στην Ισπανία τα έγκριτα τηλεοπτικά και ιντερνετικά μέσα στη χώρα μας. Τσιμουδιά μέχρι χτες, για να μη μας μπαίνουν ιδέες, μη μας τη βαρέσει και κατασκηνώσουμε κι εμείς στους δρόμους και τις πλατείες, μην αρχίσουμε κι εμείς και επικοινωνούμε ανά δύο, ανά τρεις, ανά χιλιοιδεκατρείς. Βλέπεις, αυτοί εκεί δεν είναι αιγύπτιοι ή λίβυοι για να έχουν τις ιδιαιτερότητες (sic) που κάνουν τις εξεγέρσεις να διαφέρουν απείρως (sic) και τα κινηματικά προτάγματα να μην συγχρονίζονται (sic καi lol). Αυτοί εδώ είναι Μεσόγειοι, αυτοί είναι κοντινοί, αυτοί δεν είναι τριτοκοσμικοί (tres sic), αυτοί είναι σαν εμάς (που δεν είμαστε τριτοκοσμικοί -45 απανωτά lol). Αυτοί το άλλο Σάββατο θα σηκώσουν ευρωπαϊκή κούπα, αλλά δεν φαίνεται να τους καίει και τόσο -όταν ήδη έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια τους. Δεν είναι σαν κι εμάς, που κάθε κέλευσμα για πρωτιά από Ευρώπη μεριά, σημαίνει και επίταξη εθνικής υπομονής προς χάριν του μεγάλου σκοπού, του εθνικού στόχου, μαζί με εξαναγκασμό εθνικής ενότητας. Έστω και για την τρέχουσα βδομάδα, την κάθε βδομάδα που πιθανώς θα λάβει χώρα κι ένα μεγαλείο. Στη θέση του μεγαλείου και του στόχου βάλε ένα χλιδάτο ραπ ζεϊμπέκικο και τις κλωτσιές του Καραγκούνη.

Οι σπανιόλοι, ένα βήμα πριν το ΔΝΤ, βγήκαν στους δρόμους να προλάβουν κάθε "δημοκρατική" διαδικασία και εκλογική νομιμοποίηση των ορέξεων της σοσιαληστικής νομενκλατούρας· να προλάβουν ακόμα και πιθανό δημοψήφισμα (άγνωστη έννοια για την εδώ δημοκρατία). Ή, τουλάχιστον, να το διεκδικήσουν με τους όρους τους, συγχρωτισμένο με τις επιδιώξεις τους και τα πραγματικά ελλείμματα του δικού τους κοινού βίου. Η αντίδραση του ένα-βήμα-πριν-το-ΔΝΤ λαού προφανώς και ενοχλεί επικίνδυνα τους προύχοντες, σε μέσα και έδρανα, ενός λαού που βρίσκεται ένα βήμα μετά το ΔΝΤ (για την ακρίβεια ένα χρόνο μετά, μεταφρασμένο ίσως σε πολλά βήματα), αλλά ακόμα δεν έχει εκφράσει ενιαία και ρητά την αντίδρασή του. Οι εδώ υπήκοοι του μνημονίου είναι απασχολημένοι με το κυνηγητό αναμεταξύ τους· εσχάτως δε, έβαλαν και αλλοδαπούς στο παιχνίδι, πάντα στο ρόλο του κυνηγημένου. Ένας στο χώμα κι οι άλλοι τρων'το πτώμα.

Το κίνημα των σπανιόλων που καταλαμβάνει τις πλατείες και τους δρόμους είναι, με νονό τον Stephan Hessel, το κίνημα των αγανακτισμένων -οι indignados. Οι εκεί αγανακτισμένοι είναι αγανακτισμένοι με τους πάνω, όχι τους δίπλα, είναι αγανακτισμένοι που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν και όχι επειδή αναγκάζονται να συμβιώνουν με ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν. Είναι αγανακτισμένοι γιατί δημοκρατία τους είπανε, δημοκρατία ψηφίσανε και δημοκρατία δεν βλέπουνε, παρά μόνο διάφορες δημοσιονομικές στρατηγικές επί χάρτου (και επί τραπεζών). Δεν είναι αγανακτισμένοι επειδή η δημοκρατία πλέον δεν τους τρέφει, δεν τους βρίσκει θέσεις, δεν τους βολεύει κάπου. Δεν είναι αγανακτισμένοι που η δημοκρατία δεν μεριμνά για εκείνους, αλλά επειδή κανείς δεν μεριμνά για τη δημοκρατία. Δεν είναι αγανακτισμένοι με τους μετανάστες, αλλά με τη μετανάστευση -με το σύστημα διακυβέρνησης και δοσοληψίας που αναγκάζει σε μετανάστευση, σε ανέχεια, σε ανεργία από τη μία και εξασφαλίζει αισχροκέρδεια, ανομία και αδιαφάνεια από την άλλη. Και όποιος πει πως αυτοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα και δεν γνωρίζουν από αυτή την κόλαση, ας πάει μια βόλτα στη Μελίγια και να πιεί ένα καφέ στο στενό του Γιβραλτάρ. Όλο και κάτι θα πάρει το μάτι του.

Οι αγανακτισμένοι στις 150 πόλεις της Ισπανίας φωνάζουν και κατασκηνώνουν γιατί θέλουν δημοκρατία. Γιατί έχουν, έστω, μια δημοκρατία στο μυαλό τους. Δεν ξέρω αν την εννοούν δεξιά ή σοσιαλιστική, δεν ξέρω αν τη θέλουν χρωματισμένη. Αισθάνομαι ότι τη θέλουν απλώς δημοκρατία -και αυτό δεν είναι ένα καθόλου αυτονόητο πρόταγμα στην εποχή της συγκάλυψης και της fake συναίνεσης. Οι εδώ αγανακτισμένοι οργανώνουν πογκρόμ, γιατί βαρέθηκαν τη δημοκρατία, γιατί βαρέθηκαν τις κοινές λύσεις, τις κοινές συμφωνίες, τα κοινωνικά συμβόλαια, τα κοινά σχέδια. Αμύνεστε περί πάρτης -το δικό μου συμφέρον απέναντι στο συμφέρον του άλλου. Κι αν το συμφέρον του ο άλλος το διεκδικεί με μαχαίρι, θα υπερασπιστώ κι εγώ το δικό μου με το ίδιο όπλο. Απόλυτα λογικό επιχείρημα. Αρκεί να έχεις απωλέσει οποιαδήποτε αίσθηση ανθρωπιστικής και κοινωνικής συνείδησης. Και ανθρωπισμός δεν είναι μόνο να νοιάζεσαι για τον άλλον. Είναι να νοιάζεσαι για όλους. Για τον καθένα. Οι εδώ αγανακτισμένοι δεν φαίνεται να ένιωσαν ποτέ την αναγκη της δημοκρατίας αποσυνδεδεμένη από τις παροχές της, δεν οραματίστηκαν ποτέ κάποιο σχέδιο συνθήκης κοινού βίου. Καθώς φαίνεται, εδώ η δημοκρατία πολιτειακά ισοδυναμούσε με μια περιττή πολυτέλεια, μια ενασχόληση του ελεύθερου χρόνου, μια πλατφόρμα κοινωνικής συμβίωσης για τις καλές μέρες -όπου καλές μέρες βάλε τις μέρες του μήνα που θρέφει τους άλλους 11, τις μέρες που ανθίζει το δέντρο με τα λεφτά, τις μέρες που το ρουσφέτι κάνει πάρτι, τις μέρες που δεν βλέπουμε ξένους και φτωχούς στο δρόμο να τολμούν να μοιράζονται τη δική μας επικείμενη φτώχια. Η εδώ δημοκρατία βασιζόταν πάνω στη συνθήκη του ντάξ' μωρέ: μια 'Νταξ Ρομάνα. Δεν προάσπιζε την ανοχή απέναντι στο διαφορετικό, αλλά τη συνενοχή στο ίδιο και στο σύνηθες. Με νταξ' μωρέ όμως δεν γίνεται δουλειά και προκοπή και, όπως και να'χει, ακόμα και το νταξ' μωρέ πέθανε. Η εδώ δημοκρατία πέθανε, όχι μόνο γιατί ποτέ δεν συνιστούσε βαθιά πολιτική ανάγκη, αλλά γιατί ακόμα και η φορμόλη στην οποία φυλαγόταν -από την αρχαία πρωτιά μας και δώθε- κακοφόρμισε κι αυτή. Ακόμα και τα προσχήματα της νομιμότητας στα πλαίσια μιας ισονομίας της συμβίωσης (έστω), καταλύθηκαν με τον πιο άγριο και χυδαίο τρόπο. Όταν πλάκωσαν τα ζόρια, τα πραγματικά θέματα, το τελευταίο που απασχόλησε τους παροικούντες στη μισαλλοδοξία και στο φόβο, ήταν να διασφαλιστούν οι σταθερές της δημοκρατίας που δοκιμάζονται μπροστά στις δυναμικές και σκληρές λύσεις που απαιτούνται. 

Ποιος άραγε ανησυχεί για μια κοινωνία που αδυνατεί, μέσα στο πλαίσιο των πολιτειακών δομών και ελευθεριών της, να βρει διεξόδους και λύσεις; Ποιοι και πόσοι ανησυχούν που η εδώ δημοκρατία έχει απωλέσει το βασικό της ρόλο; Αντίθετα, αποδεχόμαστε ως έξωθεν νομοτέλεια την πλήρη απαξίωσή της και γυρίζουμε κι εμείς από λίγο το γαϊτανάκι που τους θέλει όλους διεφθαρμένους και μάταιους: πολιτικούς, υπουργούς, κόμματα, θεσμούς, λειτουργούς, συνδικαλιστές, διαδηλωτές, αντιεξουσιαστές, διεκδικήσεις, ακόμα και την ίδια τη βουλή, την κατάκτηση της δημοκρατίας που εξευτελίζεται κι αντί να κλαίμε, πάμε από πάνω και φτύνουμε. Πλέον ανησυχούμε για το ποιος θα αναλάβει να κάνει την επιχείρηση σκούπα στους μετανάστες, ποιος θα δώσει διέξοδο στον καθημερινό φόβο και τι πολιτικό κόστος θα κληθεί ενδεχομένως να πληρώσει. Που δεν θα πληρώσει όμως. Απεναντίας, θα πληρωθεί. Για τον καθημερινό φόβο της ανεργίας και τον τρόμο της πραγματικής αρπαγής, ούτε κουβέντα.

Τελικά οι σπανιόλοι δεν είναι σαν κι εμάς -κι αυτό ίσως να το πήραν πρέφα τα πρετεντερέικα και γι'αυτό μας ενημέρωσαν μια στάλα από χτες. Ξέρουν ότι και να είναι σαν κι εμάς, εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Αν μια χούφτα διαδηλωτών κατασκηνώσει έξω από τη βουλή και τους μπαγλαρώσουν τα ΜΑΤ, αφού στείλουν μερικούς στο νοσοκομείο και ραντίσουν με λίπασμα τους υπόλοιπους, θα γίνει μια δημοσκόπηση παραγγελιά του ΔΟΛ ή άλλου δόλιου γραφείου, θα συριζοποιηθεί το θέμα, αφού περάσει πάνω του και μια γαρνιτούρα αλληλεγγύης στους μετανάστες -η οποία ως γνωστόν είναι απαίσιο πράμα και κηλίδα στο βιογραφικό ενός αγωνιστή- η δημοσκόπηση θα βγάλει ένα 56% "καλά κάνανε στα κωλόπαιδα", και το υπόλοιπο 44% ίσως λίγο αποθαρρυμένο, σίγουρα όμως διαιρεμένο στις διαφορετικές αιτιάσεις και γνώμες, στις καχυποψίες του και τις ματαιότητές του, θα ονειρευτεί με διάφορους τρόπους έναν άλλον κόσμο που θα'θελε να είναι εφικτός, αλλά δεν τολμά να τον αξιωθεί καν. Πέρα από μερικά μπλοκ και δονκιχώτες των δρόμων.

Για συντροφιά παρηγοριά όλο το βράδι, στα ηχεία μου είχα για σάουντρακ το live stream από την Puerta del Sol στη Μαδρίτη. Όσο και να'ναι, όσο αδιέξοδο και να αποδειχθεί αυτό από αύριο, ακόμα κι αν φέρει τη δεξιά να κάνει κουμάντο και πλιάτσικο στο πτώμα της σοσιαληστικής αποτυχίας, τουλάχιστον έχω μια αίσθηση ότι ο κόσμος εκεί βρίσκεται στο δρόμο, ο κόσμος είναι έξω και διεκδικεί κάτι, νοιάζεται για τη ζωή του και όχι μόνο για τη δουλειά του. Ο κόσμος αγανακτεί με αυτούς που πλουτίζουν, όχι με αυτούς που πεινάνε. Βγαίνει έξω, κατασκηνώνει έξω, για να βρίσκεται με άλλους, αντί να φοβάται να συναντηθεί. Έχω για σάουντρακ τον ήχο μιας πόλης που δεν φοβάται. Γιατί εγώ τελευταία ξημεροβραδιάζομαι σε μια πόλη που φοβάται τα πάντα. Εδώ.

Fuera, δηλαδή μακριά, έξω. Αλάργα.

ΥΓ. Μερικά λινκς που αξίζουν τον κόπο:

Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στην Ισπανία

Ζωντανή σύνδεση με την πλατεία Puerta del Sol στη Μαδρίτη

Πώς γεννήθηκε και τι είναι η #spanishrevolution;

Γράμμα από τη Βαρκελώνη

Μαθήματα