Ο κρατικός συνδικαλισμός γιορτάζει την πρωτομαγιά...

Άδεια η πλατεία Κλαυθμώνος, άδειος και ο δρόμος μπροστά από την εξέδρα της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ. Ο ήχος από τα μεγάφωνα, κρεμασμένα στις κολώνες μέχρι το επόμενο τετράγωνο, γεμίζει τους άδειους δρόμους. Μερικοί άστεγοι στους γύρω δρόμους ενοχλημένοι φεύγουν από τα πρόχειρα καταλύματα τους, που πέρασαν εκεί την νύχτα που έφυγε...

Σιγά - σιγά ανηφορίζουν οι συγκεντρωμένοι από άλλα σημεία της Αθήνας.Kάποια στιγμή η “εργατική ηγεσία” παίρνει το πανό της, μπαίνει ανάμεσά τους και κατευθύνεται προς την βουλή. Και οι άλλοι, αν και περισσότεροι, είναι λίγοι κι αυτοί. Όταν φτάνουν στο Σύνταγμα, το ΚΚΕ έχει φύγει. Όσοι πέρασαν απ' εκεί είχαν την ευκαιρία να αγοράσουν άσπρα καπελάκια για προστασία από τον ήλιο, αν δεν τους ενοχλούσε το σήμα του ΠΑΜΕ που ήταν τοποθετημένο κατακούτελα...

Η εργατική τάξη και τα τείχη της Ιεριχούς

Με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά...

Αναδημοσίευση από την "ΚΑΤΙΟΥΣΑ"

του Χρήστου Μιάμη

Η επίκληση της εργατικής τάξης, που πολλές φορές μοιάζει με επίκληση μιας αόρατης δύναμης που βρίσκεται κάπου κρυπτόμενη, αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί, είναι στιγμές που λαμβάνει τον χαρακτήρα θεολογίας. Ως σαν να υπάρχει μια αμόλυντη, μια ατόφια εκδοχή της που ως από μηχανής Θεός ή ως Αθηνά από το κεφάλι του Δία, θα ξεπηδήσει δίνοντας την οριστική λύση στο κοινωνικό ζήτημα. Έτσι καταλήγουμε συνήθως είτε να λιβανίζεται είτε να καθυβρίζεται η εργατική τάξη, αφενός ως το επαναστατικό υποκείμενο που ακόμη δεν έχει εμπεδώσει τον ιστορικό του ρόλο αλλά σύντομα θα το πράξει, αφετέρου, ως η έκφραση περιφερόμενων ανερμάτιστων ατομικοτήτων που δεν στέκονται στο ύψος των αναγκών και των ιστορικών περιστάσεων.

Πρόκειται εδώ για την εκφορά μιας διττής θεολογίας, που στην θετική της μορφή, καταλήγει σε ένα πρωτόγονο και παιδαριώδη εργατισμό, με την φιγούρα του μαρξιστή διανοουμένου να αναζητά σε κάθε καμπή του δρόμου, τον αμόλυντο εργάτη που φέρει στους ώμους του το βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ενώ όταν τον πλησιάσει κατανοεί, ή δείχνει να κατανοεί, πως ο εργάτης , ο σύγχρονος μισθωτός εργάτης, δεν μπορεί να σηκώσει ούτε το δικό του βάρος, πόσο μάλλον το βάρος της επαναστατικής οντολογίας που τον συντροφεύει, ως αποστολή ή ως κατάρα. Συνήθως η πραγματικότητα δεν χωράει στην θεωρία ή και το ανάστροφο, η θεωρία εξέχει από την πραγματικότητα, όπως οι ανυποψίαστοι ταξιδιώτες στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Enzo Τraverso: η Αριστερά είναι μια ιστορία από ήττες!

Δυο εκτενή αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Enzo Τraverso, που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναζήτηση της Αριστεράς του 21 αιώνα

Απόσπασμα από συνέντευξη στην στη Σόνια Φορ

Αλλά η Κομμούνα ήταν επίσης και μια ήττα. Μπορεί η Αριστερά ποτέ να εμπνευστεί από κάτι άλλο πέρα από αποτυχίες;

Μα η Αριστερά είναι μια ιστορία από ήττες! Και ακόμα και όταν οι επαναστάτες κατάφερναν να ανατρέψουν τις κάθε φορά αναγνωρισμένες εξουσίες, τα πράγματα σχεδόν πάντα πήγαιναν άσχημα. Γι’ αυτό η μελαγχολία είναι μια θεμελιώδης διάσταση της αριστερής κουλτούρας. Και για μεγάλο διάστημα απωθούνταν από τη διαλεκτική θέαση της ιστορίας. Όσο επώδυνες και αν ήταν οι ήττες, ποτέ δεν αμφισβητούσαν την ιδέα ότι ο σοσιαλισμός ήταν ο αναπόφευκτος ορίζοντας. Η Ιστορία μας ανήκε. Αυτό μας επέτρεπε να ξεπερνάμε τις ήττες. Σήμερα αυτοί οι πόροι έχουν εξαντληθεί και η αριστερή μελαγχολία επιστρέφει στο φως της μέρας. Αυτή είναι μια κρυφή παράδοση που βρίσκουμε ήδη στα απομνημονεύματα της Λουίς Μισέλ, στα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ την παραμονή της δολοφονίας της ή στο Μια κηδεία στην Ορνάνς (Un Enterrement à Ornans), του Γκυστάβ Κουρμπέ, μια εκπληκτική αναλογία για την επανάσταση του 1848, μέσω μια κηδείας. Αυτή ήταν μια παρηγορητική μελαγχολία, αδιαχώριστη από την ελπίδα, η οποία μπορούσε ακόμη και να ενδυναμώσει τις πεποιθήσεις τους.

Πως μπορεί αυτή η μελαγχολία να είναι εμπνευστική και όχι μόνο αιτία παραίτησης;

Με αφορμή τα ...«Μέγαρα»

Το παραπάνω βίντεο γυρίστηκε σε σκηνοθεσία του Αλέξη Αλεξίου με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ «Μέγαρα», που προβάλλεται τη Δευτέρα 30 Απριλίου στο πλαίσιο του αφιερώματος «Ντοκουμέντα» της Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος και ο Σάκης Μανιάτης συναντήθηκαν ξανά και ταξίδεψαν μέχρι τα Μέγαρα για να δούνε τι έχει απομείνει από εκείνη την εποχή. Δείτε τους, μαζί με σπάνιο υλικό από την ταινία.

ΛΑΕ: ο “χρήσιμος ηλίθιος” του συστήματος!

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει την εθνικοφροσύνη του με κάθε αφορμή, ακόμα και για τον πιο ασήμαντο λόγο. Με αυτόν τον τρόπο φαντασιώνεται ότι γλύφοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας θα κερδίσει κάποιο κομμάτι της και θα μπει στην βουλή. Όμως συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο...

Οι αντιδραστικοί κύκλοι τον έχουν πάρει χαμπάρι και έχουν αρχίσει να κάνουν πλάκα μαζί του με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνεται. Πρόσφατα, με αφορμή ένα ασήμαντο περιστατικό, τον εγκάλεσαν να κάνει δήλωση εθνικοφροσύνης μπροστά στις κάμερες, περιστατικό για το οποίο ούτε καμία πολιτική ευθύνη είχε, ούτε υπήρχε κανένας λόγος να απαντήσει σε προκλήσεις αντιδραστικών κύκλων που δεν χάνουν ευκαιρία να κάνουν την τρίχα τριχιά. Είναι χαρακτηριστικό οι κύκλοι που ανέδειξαν αυτό το περιστατικό σε “πρώτο θέμα” είναι οι ίδιοι ακριβώς που πρόβαλαν με ανάλογη ζέση και τις δηλώσεις του αρχηγού της ΛΑΕ...

Συνέντευξη με τον Ζόζεφ Ντάχερ: “Ο Πόλεμος Ωφελεί μόνο τις Αντεπαναστατικές Δυνάμεις”

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ"

Συνέντευξη – Εισαγωγή: Λίνα Θεοδώρου, Αντώνης Φάρας

Μετάφραση: Αναστασία Ματσούκα

Επιμέλεια: Γιώργος Βελεγράκης

Ο Συριακός Εμφύλιος πόλεμος, συνεχίζεται για έβδομο έτος, χωρίς να είναι ακόμη ορατό το πότε θα λήξει. Κατά τη διάρκεια του πολέμου πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περίπου 10 εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου το μισό του συριακού πληθυσμού, εκτοπίστηκε. Με αφορμή τον βομβαρδισμό της Συρίας, με στόχους στρατιωτικές βάσεις του καθεστώτος στη Δαμασκό, από δυνάμεις των ΗΠΑ, ΗΒ και Γαλλίας, η συζήτηση άνοιξε με ανανεωμένο ενδιαφέρον στον ελλαδικό χώρο· διοργανώθηκαν αντιπολεμικές πορείες, διαδηλωτές επιχείρησαν να ρίξουν το άγαλμα του Harry S. Truman και τώρα διώκονται για την αποδιδόμενη πράξη.

Ωστόσο, στο αντιπολεμικό κίνημα κατά του πολέμου της Συρίας, ηγεμονική αφήγηση εντός της Αριστεράς επέχει μια προσέγγιση του αντιμπεριαλισμού, η οποία λίγο πολύ, περιορίζει τη θέση του ιμπεριαλιστή αποκλειστικά στις ΗΠΑ. Η οπτική αυτή, η οποία αποτελεί πάγιο αναλυτικό εργαλείο για την ερμηνεία του κόσμου εκτός της Δύσης, αφενός υιοθετεί ένα γεωπολιτικό πρίσμα ανάγνωσης που υποβαθμίζει το κοινωνικό ως παράγοντα εξελίξεων, αφετέρου υποδηλώνει ένα καταστατικό οριενταλισμό στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε ως Αριστερά την πολιτική, όταν μιλάμε για τους «άλλους».