Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά. Πώς έγιναν… ελληνικές οι περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Του Hλία Χαρίτου

Η μνήμη είναι στολίδι πολύ ενοχλητικό για όποιον τη φέρει. Mε την ευκαιρία της Ημέρας Μνήμης για τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι η υπόθεση των εκτοπίσεων των Ελληνοεβραίων της Θεσσαλονίκης, το 1943, αφορούσε το 1/4 του πληθυσμού της πόλης. Πενήντα χιλιάδες ψυχές. Είναι η εποχή που τα κοράκια εφορμούν και κατασπαράζουν τις περιουσίες των ανυπεράσπιστων πολιτών. Βλέπετε, τα θύματα των ναζιστικών κρεματορίων δεν θα επιστρέψουν ποτέ να διεκδικήσουν τις περιουσίες που μετατράπηκαν σε οκταώροφες πολυκατοικίες και κεντρικά καταστήματα προς ικανοποίηση των μεταπολεμικών «εθνικοφρόνων ιδιοκτητών», πιστών στα ιδανικά του έθνους.

Η Θεσσαλονίκη είναι μία βαθιά ενοχική πόλη. Μία πόλη που πολλές από τις αστικές περιουσίες της αποκτήθηκαν πάνω στα καμένα πτώματα των Εβραίων και σε ένα τεράστιο έγκλημα.

Το αγκάθι στα πλευρά της εξουσίας

Αναδημοσίευση από το "alterthess.gr"

Συνέντευξη με τον Σάντρο Μετζάντρα

Το ερευνητικό έργο του Μετζάντρα εντοπίζει μια ασυνέχεια στο πεδίο του Εργατισμού: η κινητικότητα της εργατικής δύναμης και η παγκόσμια διάσταση της governance αποτελούν το καθοριστικό έδαφος όπου θα κριθούν οι αναλυτικές κατηγορίες και οι προτεινόμενες πολιτικές. Συζητάμε μαζί του για τις κομουνιστικές πολιτικές με αφορμή το συνέδριο για τον Κομμουνισμό στη Ρώμη (C17).

Του Φραντσέσκο Ραπαρέλι

Πηγή: Dinamopress.it – 14/1/2017

Μετάφραση: Βαρβάρα Κυριλλίδου

Στο έργο Border as a Method [Το σύνορο ως Μέθοδος] (1), καρπό της συνεργασίας σας με τον Μπρετ Νέιλσον, παρουσιάζεται ένας νέος και πρωτότυπος «αστερισμός» του παγκόσμιου κεφαλαίου, που εμπλουτίζει την έρευνα αναφορικά με την νεοφιλελεύθερη ασυνέχεια. Ειδικότερα, η έννοια του «πολλαπλασιασμού του καταμερισμού της εργασίας» συλλαμβάνει με ξεκάθαρο τρόπο τον «μεγάλο μετασχηματισμό» στον οποίο έχουμε βουλιάξει. Είναι ακόμη εφικτή μια κομμουνιστική πολιτική η οποία θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη της την πολλαπλότητα των κάθε άλλο παρά μειούμενων μορφών εκμετάλλευσης, τις οποίες τόσο ορθά έχετε καταγράψει εσείς;

Το από κοινού με τον Μπρετ έργο μου BorderasMethod, αλλά και το καινούργιο μας βιβλίο, του οποίου μόλις τελειώσαμε την συγγραφή (ThePolitics of Operations. Excavating Contemporary Capitalism) αποτελεί μια απόπειρα να καθορίσουμε μια μέθοδο κριτικής κατανόησης της «παγκόσμιας» διάστασης. Νομίζω πως ήταν σαφές ήδη από το BorderasaMethod, σε κάθε περίπτωση όμως στο νέο μας βιβλίο βεβαιώνουμε ρητά (με την προσήκουσα νηφαλιότητα) ότι αυτή η μέθοδος για εμάς έχει νόημα στο μέτρο που τροφοδοτεί την αναζήτηση μιας κομμουνιστικής πολιτικής.

...θα έρθει η στιγμή που θα τρίβουν τα μάτια τους

από το «ΠΟΔΟΝΙΦΤΗΣ - ΡΕ(Υ)ΜΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ»

«Εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ίσως να μη ζήσουμε τις αποφασιστικές μάχες της επανάστασης που έρχεται…».

Έτσι τοποθετήθηκε ο Λένιν το Γενάρη του 1917 σε μια ομιλία του σε φοιτητές της Ζυρίχης. Το Φλεβάρη, δυο βδομάδες αργότερα, ξεσπά η πιο συνταρακτική επαναστατική διαδικασία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα ως τώρα, χωρίς να ερωτηθεί βεβαίως κανένας Λένιν.

Σήμερα, στην επέτειο των 100 χρόνων από τη χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο, κάποιες ανάλογες απόψεις διατρέχουν και την Ελληνική κοινωνία. «Η μάχη έχει τελειώσει», «δεν υπάρχει εναλλακτική», «καλύτερες μέρες ίσως έρθουν στο πολύ μακρινό μέλλον». Αυτές είναι οι σκέψεις πάρα πολλών από αυτούς και αυτές που πραγματικά πάλεψαν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας όλα τα προηγούμενα χρόνια και τώρα απογοητευμένοι και προδομένοι πυκνώνουν τις τάξεις της πολιτικής αποστράτευσης.

Βαρουφάκης στον ΑΝΤ1: Να φοβάστε λιγότερο τη δραχμή από το κλείσιμο της αξιολόγησης

Εσείς νοσταλγείτε τη χρυσή εποχή του φορντισμού;

απόσπασμα από την "Συνέντευξη του Sergio Bologna στον Klaus Ronneberger"

Klaus Ronneberger: Μία από τις κριτικές σας στην παραδοσιακή ιταλική αριστερά είναι ότι αντιμετωπίζει την περιοχή των «νέων αυτοαπασχολούμενων» σαν χαμένο παιχνίδι, σαν περιοχή όπου η κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης δεξιάς είναι αδιαμφισβήτητη. Πού λοιπόν βρίσκεται, κατά τη γνώμη σας, η δυνατότητα για ένα νέο πολιτικό σχέδιο όσον αφορά τους «αυτόνομους εργάτες»;

Sergio Bologna: Ας αφήσουμε την αριστερά και την αυτόνομη αριστερά έξω από τη συζήτηση. Οσμή σήψης αναδύεται από το κουφάρι της παραδοσιακής αριστεράς, απελπισία από την περιοχή της αμφισβήτησης. Είναι φορές που νιώθω σαν πρωταγωνιστής σε μυθιστόρημα του B. Traven: δίχως συγκεκριμένη ταυτότητα, δίχως υπηκοότητα, «εξόριστος» από επιλογή. Όταν μιλάει για τις νέες μορφές εργασίας, η αυτόνομη αριστερά μιλάει είτε για «Macjobs», είτε για «επισφαλή εργασία» και καταλήγει ζητώντας «εγγυημένο εισόδημα για όλους». Από μια φιλανθρωπική σκοπιά, θα έλεγα πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Στην πραγματικότητα ωστόσο, το πρόβλημα των νέων μορφών εργασίας επηρεάζει περισσότερο τη «μεσαία τάξη» και τις εργασίες που απαιτούν μεγαλύτερες διανοητικές ικανότητες. Ο ειδικός χαρακτήρας των νέων μορφών εργασίας έγκειται στον ειδικό χαρακτήρα της γνώσης. Οι ικανότητες δεν αξιολογούνται, ή καλύτερα υπάγονται σε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών και αποτίμησης. Ο αριθμός των τεχνικών, επιστημονικών, πρακτικών και κοινωνικών ικανοτήτων που απαιτούνται από τους αυτοαπασχολούμενους είναι μεν τεράστιος, αλλά η αξία τους στην αγορά εργασίας εξαρτάται μόνο από την ευελιξία τους, ικανότητα που υπονοεί και μια ορισμένη φυσική, σωματική ικανότητα. Οι ικανότητές τους δεν τους εξασφαλίζουν ούτε την εξουσία που αντιστοιχεί στον πιο αδαή ακαδημαϊκό. Και αυτό είναι σημάδι του είδους των σημερινών «ταξικών διαφορών». Σε μια κοινωνία της γνώσης, η έλλειψη εξουσίας σημαίνει αποκλεισμό από τη δημόσια ζωή.

Ένα επίκαιρο ...παρόν: Μια γελοιογραφία και ένα video

Το iskra.gr αναδημοσιεύει μια συλλογή παλαιών κειμένων με τον τίτλο:

Ένα επίκαιρο παρελθόν: Κείμενα 1998, 1999, 2000 για ευρώ και κρίση

Όπως επισημαίνει στην εισαγωγή ο Π. Λαφαζάνης: Τα κείμενα αυτά, μαζί με πολλά άλλα εκείνης της περιόδου και μετέπειτα, τα οποία θα προσπαθήσω να συλλέξω και να δημοσιεύσω ξανά, δίνουν απάντηση σε όσους δεν γνωρίζουν τη διαδρομή μου και, κακοπροαίρετα ή καλοπροαίρετα, ισχυρίζονται ότι οι θέσεις που αναδεικνύω ενάντια στο ευρώ, για τον απαράδεκτο ρόλο της ΕΕ και για την σημερινή κρίση αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία».

Δεν πιστεύουμε ότι ότι κάποιος έχει επιχειρήματα με τα οποία μπορεί να αμφισβητήσει την ιστορική συνέχεια που χαρακτηρίζει τις θέσεις του Π. Λαφαζάνη. Μάλλον για το αντίθετο μπορεί να κατηγορηθεί, ότι δηλαδή δεν λαμβάνει υπόψη του τις αλλαγές που έχουν συμβεί από τον προηγούμενο αιώνα (που αναφέρονται τα κείμενα) μέχρι σήμερα...

Το πολιτικό πρόβλημα με το Π. Λαφαζάνη δεν αφορά στο απώτερο παρελθόν αλλά στο παρόν. Δεν εντοπίζεται στην κριτική του για το ευρώ και την ΕΕ αλλά στην θεοποίηση του “εθνικού νομίσματος”, η οποία μάλιστα μερικές φορές παίρνει ακραίες μορφές, όπως σε αυτή η γελοιογραφία από το φυλλάδιο της ΛΑΕ για το εθνικό νόμισμα:

Είναι το DNA το επόμενο ...internet;

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

O βιοφυσικός και μοριακός βιολόγος Pjotr Garjajev και οι συνεργάτες του ισχυρίζονται ότι έχουν ερευνήσει τα πιο απόκρυφα μέρη του DNA.  Η γενετική επιστήμη θεωρεί ότι μόνον το 10% του DNA μας χρησιμοποιείται στο να κατασκευάζει πρωτεΐνες και έτσι να κατευθύνει τις λειτουργίες των κυττάρων, βάσει του πυρηνικού κώδικα που διαθέτει, ενώ το άλλο 90%, που το βλέπουν "σιωπηλό" το ονομάζουν junk(σκουπιδό)-DNA. Τώρα όμως έρχεται o Ρώσος Βιοφυσικός με την ομάδα του και ισχυρίζεται ότι αυτό ακριβώς το θεωρούμενο άχρηστο γενετικό υλικό λειτουργεί σαν διασυνδεδεμένος υπολογιστής με το περιβάλλον (Hyper-communication), ενώ το ενεργό μικρό κομμάτι του είναι απλά ο μηχανικός του βραχίονας.

Επίσης οι Ρώσοι ερευνητές θεωρούν ότι αυτό το DNA δεν είναι μόνο υπεύθυνο για την δομή και την λειτουργία του σώματός μας, αλλά αποτελεί την αποθήκη όλων των πληροφοριών που εκ γενετής φέρουμε και επιπλέον επικοινωνεί και ανταλλάσσει συνεχώς πληροφορίες με όλο το Σύμπαν.