Η «gig economy» και το τέλος της εργασίας

Χθες, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου η UMER, παρείχε άλλη μια υπηρεσία, που παρουσιάζεται στο πραπάνω διαφημιστικό video. (αναλυτικά εδώ: Στείλτε το μήνυμα αγάπης σας με την UberΚΑΝΤΑΔΑ! Μαζί μας η Ευριδίκη και οι Stereo Soul!). Όμως ποιό είναι εργασιακό καθεστώς κάτω απ' το οποίο παρέχονται αυτή αλλά και πολλές άλλες υπηρεσίες από την UMER; Ένα ενημερωτικό κείμενο γι' αυτό το θέμα:

Από τα «ελαστικά» ωράρια στην «εργασία του τηλεφωνήματος»

Αναδημοσίευση από "το ποντίκι"

του Δημήτρη Χρυσικόπουλου

Μέχρι πρόσφατα η λέξη «gig» ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ροκ μουσική: τα gigs δεν ήταν άλλο από ευκαιρίες για συναυλίες, κυρίως για νέα και ανερχόμενα συγκροτήματα - οι «μεγάλοι» του χώρου έδιναν «κονσέρτα».

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, κυρίως σε συνδυασμό με την ταχεία ανάπτυξη των δικτύων της κινητής τηλεφωνίας και γενικότερα της πληροφορικής, ο όρος της... μόδας, ιδίως στις ΗΠΑ, είναι η «gig economy», ή η «κατά παραγγελία» (on demand) εργασία, και πολλοί οικονομολόγοι και εργατολόγοι εκτιμούν - και ανησυχούν... - ότι οι «gig» δουλειές είναι το μέλλον της εργασίας και το τέλος της μισθωτής εργασίας.

Αφιερωμένο στις αναγνώστριές μας

500 YEARS OF FEMALE BEAUTY IN ART

 Philip Scott Johnson

Τι έγινε στο συνέδριο του Podemos;

Στο RProject.gr η Κατερίνα Σεργίδου σημειώνει κάποιες σκέψεις και κάποια πρώτα συμπεράσματα:

Το Podemos και ο κόσμος του: πρώτες σκέψεις μετά το 2ο συνέδριο στο Vistalegre II

Τα φώτα της δημοσιότητας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο , έπεσαν για άλλη μια φορά στο Podemos, με αφορμή το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 11 και 12 Φεβρουρίου.

Ο πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός,  με­τρά­ει πια 3 χρό­νια ζωής. Σε αυτά τα χρό­νια όπου οι εξε­λί­ξεις είναι τόσο πυ­κνές, ιδιαί­τε­ρα στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος, κάθε έτος βιώ­νε­ται ως δε­κα­ε­τία. Και πράγ­μα­τι μέσα σε αυτά τα τρία χρό­νια το Podemos, κα­τά­φε­ρε να επι­βά­λει την πα­ρου­σία του στη δη­μό­σια σφαί­ρα. Οι αλ­λα­γές στην πο­λι­τι­κή του και οι εσω­τε­ρι­κές του μάχες, φαί­νε­ται να εν­δια­φέ­ρουν ιδιαί­τε­ρα το ελ­λη­νι­κό κοινό που δεν μπο­ρεί να απο­φύ­γει τις συ­γκρί­σεις με την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία. Αυτό το με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον συ­νο­δεύ­ε­ται πάντα από ένα ερώ­τη­μα: «Τι πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο χρειά­ζε­ται να χτί­σου­με για να αλ­λά­ξου­με πραγ­μα­τι­κά τα πράγ­μα­τα;» Και ένα ακόμα ερώ­τη­μα: «Έχου­με να μά­θου­με κάτι από τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας του Podemos»;

 Τι έγινε όμως σε αυτό το δεύ­τε­ρο συ­νέ­δριο που γί­νε­ται  2 χρό­νια,  μετά το Vistalegre I, το πρώτο και ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του Podemos;

συλλογικό κείμενο: Δέκα προτάσεις για να μην επαναληφθεί η συνθηκολόγηση που γνωρίσαμε στην Ελλάδα

Οι προκλήσεις για την αριστερά στην ευρωζώνη

Συλλογικό κείμενο υπογραμμένο από 70 στελέχη και αγωνιστές της αριστεράς από 15 ευρωπαϊκές χώρες

Αναδημοσίευση από το "ελληνική επιτροπή ενάντια στο χρέος"

Μετάφραση: Γιώργος Μητραλιάς

Για να αποφύγουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης, όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα το 2015, ιδού δέκα προτάσεις που πρέπει να εφαρμοστούν αμέσως και ταυτόχρονα, για την κοινωνική κινητοποίηση  και τη δράση μιας κυβέρνησης που θα είναι πραγματικά στην υπηρεσία του λαού.

Η πρώτη πρόταση αφορά στην ανάγκη που έχει μια αριστερή κυβέρνηση να μην υπακούσει ξεκάθαρα και αφού το έχει προαναγγείλει,  στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το κόμμα ή ο συνασπισμός κομμάτων, που θέλουν να κυβερνήσουν –και εδώ αναφερόμαστε βέβαια στην Ισπανία- πρέπει ευθύς εξαρχής να αρνηθούν να υπακούσουν στις απαιτήσεις για λιτότητα, και να δεσμευτούν ότι θα αρνηθούν τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού. Πρέπει να δηλώσουν: «Δεν θα σεβαστούμε την υποχρέωση να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες επειδή θέλουμε να αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες για να παλέψουμε ενάντια στα αντικοινωνικά μέτρα και τη λιτότητα, και για να προβούμε στην οικολογική μετάβαση». Κατά συνέπεια, το πρώτο πράμα που πρέπει να κάνουμε  είναι η σαφής και αποφασισμένη δέσμευση για ανυπακοή. Μετά από την ελληνική συνθηκολόγηση, είναι ουσιώδους σημασίας να εγκαταλείψουμε τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να απαιτήσουμε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σεβαστούν τη λαϊκή βούληση. Η συνέχιση αυτής της ψευδαίσθησης θα μας οδηγούσε στην καταστροφή. Πρέπει να μην υπακούσουμε.

Rojava: Έχει η επανάσταση εξαλείψει το κράτος;

Αναδημοσίευση από΄το "Hit&Run"

του Davide Grasso

Όταν οι διαδηλώσεις έδωσαν τη θέση τους στη δημιουργία ένοπλων ομάδων το 2011 στην Συρία, η κυβέρνηση της Δαμασκού παρενέβει με σκληρή στρατιωτική καταστολή, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία εξασφάλισαν προς την αντιπολίτευση μια σταθερή ροή χρήματος και όπλων, ελπίζοντας σε μία ταχεία κατάρρευση των δυνάμεων του Ασαντ. Το χάος ακολούθησε σε ολόκληρη τη χώρα, και η Jabat-Al-Nusra (Αλ-Κάιντα στη Συρία) προσπάθησε να καταλάβει κάποιες πόλεις στο βορρά, όπως η Serekaniye, που συνορεύει με την Τουρκία. Έτσι, οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (YPG) σχηματίστηκαν μεταξύ του μεγαλύτερου μέρος του κουρδικού πληθυσμού της περιοχής, που κατάφεραν την εκδίωξη των Σαλαφιστών μετά από αιματηρές συγκρούσεις.

Σήμερα στις 7μμ στην Αθήνα με τον David Bollier για τα "κοινά"

Βιβλιοπαρουσίαση: Κοινά, μια σύντομη εισαγωγή

Για το βιβλίο:

ΚΟΙΝΑ, ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Χωρίς να διστάσουμε μπροστά στη ρήξη με το ευρώ-Το καθήκον είναι η ανατροπή της λιτότητας

Παρουσιάζουμε ένα κείμενο, το οποίο ενώ περιγράφει σε γενικές γραμμές σωστά την πολιτική συγκυρία, καταλήγει τελικά σε προτάσεις για τις “πολιτικές συμμαχίες” οι οποίες δεν έχουν καμία βάση, ιδιαίτερα για την πολιτική και εκλογική συνεργασία της ΛΑΕ με το ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάποιες εξηγήσεις γιατί δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί αυτή η συνεργασία, μπορείτε να τις βρείτε εδώ:
Υποβολείς: Ούτε News ούτε Real (περί ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ-Πλεύσης), κάποιες άλλες πλευρές μπορείτε να τις φανταστείτε. Οι εκκλήσεις για αυτή την ενότητα της αριστεράς, ιδιαίτερα όταν είναι φανερό ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, δεν συγκροτούν πολιτική πρόταση. Το σχέδιο για την “ενότητα της Αριστεράς” θυμίζει ένα άλλο σχέδιο, αυτό της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” το οποίο, για το «καλό της χώρας» εγκαλεί τους βιομηχάνους και άλλες μερίδες της αστικής τάξης να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους για την ανάπτυξη  του κλάδου της βιομηχανίας και άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων. Όπως δηλαδή δεν πρόκειται να “αναδομηθεί” η αστική τάξη  με εκκλήσεις και να έρθει στα μέτρα των πολιτικών τους στοχεύσεων, όσο "πατριωτικές" κι αν είναι αυτές,  έτσι δεν πρόκειται να “αναδομηθούν” και οι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς για το κοινό καλό της, απεμπολώντας τα κεκτημένα της της δικής τους “επαναστατικής καθαρότητάς”  που με τόσους κόπους κατέκτησαν.. Το πιο πιθανόν είναι να τα πάρουν μαζί τους στον τάφο τους, και να περιμένουν ότι κάποτε οι επόμενες γενιές θα αναγνωρίζουν την αξία τους  να τους “αγιοποιήσουν” ως μάρτυρες του επαναστατικού κινήματος...

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr

του Αντώνη Νταβανέλου

Στις εβδομάδες που έρχονται, έχουμε να αποδείξουμε αν μπορούμε να παρουσιάσουμε μια σοβαρή συγκέντρωση δύναμης στα αριστερά του Τσίπρα, με στόχο την ανατροπή της λιτότητας και χωρίς κανένα δισταγμό στο ζήτημα της εξόδου από το ευρώ.

Η πα­ρά­τα­ση και το βά­θε­μα της κρί­σης διε­θνώς έχουν ως απο­τέ­λε­σμα τον πα­ρο­ξυ­σμό των πο­λι­τι­κών κρί­σε­ων πα­γκό­σμια: με­γά­λα τμή­μα­τα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων, σε με­γά­λες χώρες του κα­πι­τα­λι­σμού, απο­κτούν δια­φο­ρε­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες, δια­φο­ρε­τι­κές ει­κό­νες για τον κόσμο, δια­φο­ρε­τι­κές απα­ντή­σεις ακόμα και στα κε­ντρι­κά ερω­τή­μα­τα «γραμ­μής» των κυ­βερ­νή­σε­ών τους. Σε ένα μόνο ση­μείο συμ­φω­νούν όλοι τους: ότι η λι­τό­τη­τα πρέ­πει να πα­ρα­τα­θεί, να γίνει ακόμα πιο σκλη­ρή, να επι­τα­χυν­θεί η αντί­στρο­φη ανα­δια­νο­μή, η με­τα­φο­ρά πόρων προς το πάνω μέρος της κοι­νω­νί­ας, προ­κει­μέ­νου να χτι­στεί η (αστι­κή) διέ­ξο­δος από την κρίση.