του Περικλή Κοροβέση
Θεωρητικά κάθε κόμμα πριν από τις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, άσχετα αν θα εφαρμοστεί ή όχι. Συνήθως είναι ένα μείγμα γοητευτικής ασάφειας και δημαγωγίας, ενίοτε και με παραλογισμούς και παράλληλα επιθέσεις στον αντίπαλο, κάθε είδους.
Το τι θα πράξουν όταν γίνουν κυβέρνηση φαίνεται στα πρώτα μέτρα που θα πάρουν, τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί στο πρόγραμμά τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό που θέλουν να εφαρμόσουν το κρύβουν προεκλογικά.
Εξαίρεση σε αυτή την παράδοση αποτέλεσε ο Τσίπρας με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: ήταν συγκεκριμένο και ίσχυε ακόμα και το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ψηφιστεί στο λεγόμενο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος (είχαν προηγηθεί άλλα δύο συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ που τα έφαγε η μαρμάγκα).
Στους εφτά μήνες η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε ελάχιστα από αυτά για τα οποία είχε δεσμευτεί. Το κύριο κυβερνητικό έργο ήταν οι διαπραγματεύσεις. Αλλά τι διαπραγματεύσεις;
Κατά τον Βαρουφάκη, ο μόνος σκοπός αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της Ελλάδας.
Τότε γιατί τις συνεχίσαμε; Για εσωτερική κατανάλωση και να περάσει η αντίληψη πως ο Τσίπρας πάλεψε με θηρία, ενώ στην ουσία είχε γίνει αποδεκτό το τρίτο Μνημόνιο και ήταν πια θέμα χρόνου η υπογραφή του.
Αναρτήσεις
