Κατάληψη της παλιάς φοιτητικής λέσχης στην Αθήνα για την στέγαση των Προσφύγων

Σε κατάληψη της παλιάς φοιτητικής λέσχης της οδού Αραχώβης στην Αθήνα, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως κατάλυμα για τους πρόσφυγες προχώρησε η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα και καλεί σήμερα σε ανοιχτή συνέλευση καλούνται συλλογικότητες και δομές αλληλέγγυων και αγωνιστών/ριων, σήμερα 22/9 στις 19:00 στον κατειλημμένο χώρο της οδού Αραχώβης 44.

Κατάληψη Στέγης Προσφύγων

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, πήραμε την πρωτοβουλία κατάληψης της παλιάς φοιτητικής λέσχης της οδού Αραχώβης, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως δομή στέγασης και οργάνωσης προσφύγων και μεταναστών μέσα από τις πρακτικές της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης. Η πρωτοβουλία αυτή, έρχεται να τοποθετηθεί μπροστά σε ένα μεγάλο εύρος πολιτικών εξελίξεων και να διευρύνει τις κινηματικές πρακτικές παρέμβασης και επικοινωνίας με τις μεταναστευτικές κοινότητες και τα προσφυγικά ρεύματα.

Όλοι δουλεύουν για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου

Αναδημοσίευση από το  "πιτσιρίκος"

Είναι άγρια η χαρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των ΜΜΕ των ολιγαρχών, του Βερολίνου και των Βρυξελλών από το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Αν όλοι αυτοί χαίρονται για το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν μπήκε στη Βουλή, οι πολίτες μάλλον δεν θα πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερα.

Κι όμως, καλύτερα που δεν μπήκε στην Βουλή η Λαϊκή Ενότητα.

Αν η Λαϊκή Ενότητα είχε μπει στην Βουλή, θα έχανε πολύτιμο χρόνο από τις προετοιμασίες που πρέπει να κάνει για να γίνει ένα κανονικό κόμμα, και όχι ένα άθροισμα προσωπικοτήτων· ο ένας μήνας δεν ήταν αρκετός για να συμβεί αυτό.

Επίσης, η Λαϊκή Ενότητα θα έχει τον χρόνο να δει τα λάθη που έκανε, να αντιληφθεί πως χρειάζεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα -και όχι να επαναλαμβάνει τις ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ που κατέρρευσαν- και να σκεφτεί ξανά την εκλογική συνεργασία σε ένα κοινό μέτωπο με άλλα κόμματα.

Πως ένας συνεργάτης του “iskra.gr” εξηγεί την εκλογική ήττα της “Λαϊκής Ενότητας”...

(κλικ για μεγέθυνση)

Προσπαθώντας να μιμηθούμε την Φώφη Γεννηματά, για να αποδώσουμε το “χρυσό βατόμουρο” για αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος που προέρχονται από χώρους της Αριστεράς , εντοπίσαμε το κείμενο του Στάθη Σταυρόπουλου με το τίτλο “SKYFALL...” που συναγωνίζεται σε πειστικότα επιχειρημάτων και βάθος πολιτικής ανάλυσης το κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή “Μα καλά, πως και δεν έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ;”.Όμως, τελικά εντοπίσαμε κάποιο άλλο ενός ταχτικού συνεργάτη του “iskra.gr” (μερικά ενδεικτικά δημοσιεύματά του: ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΡΗΞΗ; , ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ, ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ, ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΕΣ ), που τα ξεπερνάει και τα δύο άλλα, κυρίως για την γλωσσική του γλαφυρότητα και το απλό και λαϊκό του ύφος με το οποίο αγγίζει στο κόσμο της Συνασποκουκουέδικης Αριστεράς. Μιας και δεν το δημοσίευσε το iskra.gr, το αναδημοσιεύουμε από την "αυγή":

DeadEnd: Ταξίδι στην ήττα

Αναδημοσίευση από το "Το Περιοδικό"

των "φίλων του Σίσυφου"

Στην παράδοση της αριστεράς η λέξη ήττα συναγωνίζεται διαρκώς με τη λέξη προδοσία. Σχεδόν κάθε ήττα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας μικρότερης ή μεγαλύτερης προδοσίας. Το να φορτώνεται η ήττα σε προδοσία λειτουργεί ως ένας μεγάλος μηχανισμός αποσιώπησης των πραγματικών αδιεξόδων. Επιτρέπει σε θεωρητικά σχήματα και δοξασίες να επιβιώνουν αφού σε τελευταία ανάλυση «δεν ηττήθηκαν, αλλά προδόθηκαν». Έτσι μετά από κάθε ήττα/προδοσία αυτό που χρειάζεται είναι η επιστροφή στην καθαρότητα μιας συλλογικότητας χωρίς προδότες και στην πολιτική και θεωρητική συνέπεια που μπορεί να ολοκληρώσει νικηφόρα τον αγώνα.

Αρκεί μια γρήγορη ματιά στον τρόπο με τον οποίο το κομμουνιστικό κίνημα χειρίστηκε ζητήματα όπως η μετασταλινική περίοδος, ή η ανατροπή στις χώρες του ανατολικού μπλοκ για να δει κάποιος τη σκουριά της ανάλυσης και τη θεωρητική τύφλωση. Προφανώς και η ελληνική αριστερά δεν έχει ξεστρατίσει από τον παραπάνω κανόνα. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας η τύχη της πλειοψηφίας όσων διετέλεσαν κάποια στιγμή γενικοί γραμματείς του ΚΚΕ.

Μερικές πλευρές της μετεκλογικής συγκυρίας...

Η εκλογές επιβεβαίωσαν την συνέχεια του κράτους με τις ίδιες πολιτικές και με τα ίδια μέσα,

Αλέξης Τσίπρας 20-09-20015: «Ενώνουμε τις δυνάμεις μας και προχωράμε μαζί για να συνεχίσουμε όσα ξεκινήσαμε το Γενάρη»...

αλλά και τα αδιέξοδα της συνέχειας της πολιτικής της παραδοσιακής Αριστεράς. Από το δημοψήφισμα μέχρι και τις εκλογές δεν άλλαξε στάση και πολιτική ούτε ο λαϊκός παράγοντας, ούτε η παραδοσιακή Αριστερά. Δυο προεκλογικά κείμενα που αναφέρονται σε πλευρές αυτού του ζητήματος:

Δήλωση στήριξης της "Λαϊκής Ενότητας" από τον Γ. Βαρουφάκη

• Πρώτον, την ακύρωση του γενναίου ΟΧΙ που είπε το 62% των ελλήνων (υπό καθεστώς μιντιακής τρομολαγνείας και κλειστών τραπεζών) σε αδιέξοδα, ταπεινωτικά, παράλογα Μνημονιακά προγράμματα.

• Δεύτερον, την νομιμοποίηση της Συνθηκολόγησης που ακολούθησε με την υπογραφή του αδιέξοδου, ταπεινωτικού, παράλογου 3ο Μνημονίου.

Το 3ο Μνημόνιο είναι απολύτως μη βιώσιμο και, το χειρότερο, στερεί την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση (όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι) τα εργαλεία για να προβεί στην ρήξη με την ολιγαρχία και την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση (βλ. διατήρηση στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% επί του ΑΕΠ για το 2018 και μετά, κατάργηση ΣΔΟΕ και υπαγωγή του στην υπό την τρόικα ΓΓΔΕ, δημιουργία ταμείου δημόσιας περιουσίας που θα ελέγχεται - ακριβώς όπως το ΤΧΣ - από το Euro Working Group, εδάφιο στο ψηφισμένο από την Βουλή Μνημόνιο με το οποίο δεσμεύεται η κυβέρνηση να συμφωνεί για το κάθε τι με τους θεσμούς – χωρίς να υπάρχει ανάλογη δέσμευση των θεσμών να συμφωνούν με την ελληνική κυβέρνηση κλπ κλπ).

«ΛΕΥΚΟΠΛΑΣΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ»* ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

της Ελένης Πορτάλιου

Στην έρημο της κυρίαρχης πολιτικής, η οποία διαρκώς αποκαλύπτεται ως τεχνική της εξουσίας, οι μειοψηφίες που επιμένουν ότι η ιστορία δεν ανήκει στους ισχυρούς «σκαρφαλώνουν», όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος της νιότης μας, «σε σκοτάδια απόλυτα». Το «νέο» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ξέροντας πολύ καλά πώς να μεταμορφώνεται για να παραμένει ισχυρός πόλος στο διπολισμό της ενιαίας σκέψης των μνημονίων, είναι μια μετωνυμία του «παλιού».

Βιώνουμε ένα συλλογικό και ατομικό τραύμα με ανάμεικτα αισθήματα απογοήτευσης, οργής και επιθυμίας να συνεχίσουμε. Ο αναστοχασμός, οι ατομικές αναζητήσεις και τα συλλογικά εγχειρήματα χρειάζονται χρόνο για να γίνουν σωστά. Αυτό τον χρόνο μας κλέβει το μνημονιακό σύστημα. Προκηρύσσει εκλογές εξπρές για να περιορίσει το κοινοβουλευτικό ΟΧΙ, που εκδηλώθηκε δυναμικά στις τρεις ψηφοφορίες και συνεχίζει με τη Λαϊκή Ενότητα, και για να αποκρύψει, όσο μπορεί, το έργο της επόμενης ημέρας - δηλαδή την απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές.

Ο δημοκρατικός εξωραϊσμός ενός χρηματοπιστωτικού πραξικοπήματος

της Βίκης Σκούμπη

Θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας ότι συνυπέγραψα μεν το κείμενο 10 θέσεις για την κριτική αποτίμηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο να συστρατεύομαι ή να προσχωρώ στην ΛΑ.Ε. Θεωρώ ότι το βασικό επίδικο των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη είναι η ‘δημοκρατική’ νομιμοποίηση ενός χρηματοπιστωτικού πραξικοπήματος [1] και επομένως σωστότερο είναι να απέχω για να μην νομιμοποιήσω έστω και με μια ψήφο διαμαρτυρίας μια παρωδία δημοκρατικής διαδικασίας. Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική χειρονομία που πόρρω απέχει από οποιανδήποτε μορφή αναχωρητισμού ή παραίτησης. Δεν αποσκοπώ να πείσω οποιονδήποτε άλλο να ασπαστεί αυτή την θέση που ούτε εύκολη ούτε ανέξοδη είναι και για μένα την ίδια. Θα ήθελα όμως να καταθέσω κάποιες σκέψεις για την συγκυρία.

Ένα σύντομο ανέκδοτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τους ολιγάρχες και τη διαπλοκή

Αγώνας  ΑΕΚ - ομάδας Ιωαννίνων, 13/9/2015

της Ελένης Πορτάλιου

Στον αγώνα της ΑΕΚ με την ομάδα των Ιωαννίνων (13/9/2015) είχαμε μια πανοραμική εικόνα 1000 λέξεις : ο υπ. αρ. 2 εκπρόσωπος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Α. Φλαμπουράρης, ο αρχιερέας της μαύρης «επιχειρηματικότητας» και της διαπλοκής Δ. Μελισσανίδης και από κοντά 1-2 περίεργα πρόσωπα, θα τα έλεγες, επί το ευγενικότερο, σωματοφύλακες.

Μερικούς μήνες πριν - τον Ιανουάριο του 2015 - ο συνταγματάρχης Αχμέντ Μεσμέρι, εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων της Λιβυής, κάνει σοβαρότατες καταγγελίες για μεταφορά τζιχαντιστών με το πλοίο Araevo της Aegean Shipping Enterprises Company, η οποία σχετίζεται με την οικογένεια Μελισσανίδη.

Τα τρακτέρ έξω από τα εκλογικά κέντρα την Κυριακή

Σε εκλογικά κέντρα και συνοριακούς σταθμούς θα βρίσκονται οι αγρότες της Β. Ελλάδας την Κυριακή των εκλογών. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών και Κτηνοτρόφων, Χρήστος Γκόντιας, από αύριο, οι αγρότες θα έχουν παρατεταγμένα τα τρακτέρ τους σε διάφορα «κομβικά σημεία» του εθνικού και επαρχιακού δικτύου, αλλά δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες.

Αν ζούσε σήμερα Θ. Κολοκοτρώνης τι θα έλεγε για τις εκλογές;

... και θα έδινε τον λόγο στον Eduardo Galeano για να συνεχίσει:

ο Eduardo Galeano μιλάει για τον φόβο

Μια στρατηγική που δεν υπάρχει πια...

Η ήττα βοηθάει να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα, με την προϋπόθεση ότι θα την αναγνωρίσεις, θα την πεις με το όνομά της, και θα ανιχνεύσεις τις αιτίες που την γέννησαν, και γνωρίζοντας πώς να σπρώξεις την κριτική σου σκέψη μέχρι τη ρίζα των θεωρητικών και πολιτικών σου αδυναμιών, κάτι που κατάφερε να κάνει ο Αντόνιο Γκράμσι μετά την ήττα της εργατικής τάξης, την κόκκινη διετία, και μετά την έλευση του φασισμού.
Διαφορετικά η ανικανότητα μας θα οδηγήσει σε μια νέα βαριά ήττα συνολικά της ευρωπαϊκής αριστεράς, όχι υπό τη μορφή μιας παθητικής επανάστασης, αλλά με τη μορφή μιας πραγματικής στροφής που θα αλλάξει (και ήδη αλλάζει) με πρωτόγνωρους αντιδραστικούς τρόπους το χαρακτήρα της Ευρώπης.

Το Κόμμα της κομουνιστικής Επανίδρυσης μετά την παράδοση Τσίπρα

(πηγή:  Una strategia che non c'è più. Il Prc davanti alla resa di Tsipras) 

Αναδημοσίευση από το "περγάδι (το)"

Η ελληνική κρίση ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή των εμπειριών της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς, από τις πιο «θεσμικές» συνιστώσες της μέχρι τις τυπικά πιο «ανταγωνιστικές». Μέχρι τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, θα μπορούσε κανείς καλόπιστα να πιστεύει ότι ένα μεγάλο διαρθρωμένο πολιτικό κίνημα, ως άμεση έκφραση ενός επίσης διαρθρωμένου κοινωνικού μετώπου που αναπτύχθηκε σε μια μακρά πορεία αγώνων και κινητοποιήσεων, θα ανέβαινε στη κυβέρνηση μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έτσι θα έβαζε ένα τέλος στις πολιτικές λιτότητας, στα πλαίσια πάντα μιας «ευρωπαϊστικής» προοπτικής που δεν θα αμφισβητούσε την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.