Αυτό δεν είναι μια πίπα

Aναδημοσίευση από το "alterthess.gr"

Του Χρήστου Λάσκου

Ο πίνακας του Μαγκρίτ με τον απολύτως χαρακτηριστικό τίτλο «Αυτό δεν είναι μία πίπα» αναπαριστά, προφανώς, μία πίπα. Υποδηλώνει, ωστόσο, πως η σχέση της αναπαράστασης με την πραγματικότητα είναι κατά πολύ συνθετότερη από ό,τι η καθημερινή μας αντίληψη υποθέτει. Στο ίδιο πνεύμα και με τον ίδιο τίτλο, ο Μισέλ Φουκώ έχει γράψει ένα από τα διασημότερα δοκίμια του αναδιφώντας στο ίδιο, μόνιμο, φιλοσοφικό θέμα περί του φαίνεσθαι και του είναι, τελικά.

Το διήμερο που βρίσκεται σε εξέλιξη από σήμερα, ως γνωστόν, διεξάγεται μια συνδιάσκεψη. Ισχυρίζομαι, αξιοποιώντας την ιδέα του Μαγκρίτ πως «Αυτό δεν είναι μία συνδιάσκεψη». Αντιθέτως, είναι άλλη μια αντιδημοκρατική μεθόδευση, η πολλοστή, που κατασκευάζει ντε φάκτο «όργανα» και «σώματα», εκεί που δεν υπάρχουν. Δεν υποστηρίζω πως «αυτό» που δεν είναι μια συνδιάσκεψη δεν είναι και του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, όπως τα καταφέραμε όλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σφραγίδα του πρωτοδικείου: όποιος την έχει, έχει και τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΜΕ ΤΑΚΟΥΝΙΑ

Αναδημοσίευση από το "καρτέσιος"

Επειδή το ψέμα βρίσκεται στο DNA των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ήταν λογικό να κάνουν έναρξη προεκλογικής περιόδου με δύο μεγάλα ψέματα. Το ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι επιδιώκει την αυτοδυναμία. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αν του τη χάριζαν θα την αρνιόταν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την πρωτιά, φυσικά, για να απολαύσει την αιώρα της εξουσίας αλλά ούτε ξέρει, ούτε μπορεί, ούτε αντέχει να διαχειριστεί μόνος του το Τρίτο Μνημόνιο.

Αλέν Μπαντιού: ΕΞΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ: 11 ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αναδημοσίευση από το "iskra.gr"

Τον Ιούλιο, την επομένη του ΟΧΙ στο ελληνικό δημοψήφισμα, ο Γάλλος μαρξιστής φιλόσοφοςAlainBadiouήλπιζε, όπως είχε γράψει στη "Liberation" (9/7/15)[κλικΕΔΩ], ότι θα ανοίξει μια καινούρια πορεία, ένας νέος πολιτικός δρόμος. Λίγες ώρες πριν την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, εξέφρασε τη λύπη του, γιατί αυτή η μοναδική πολιτική ευκαιρία χάθηκε από τον Έλληνα Πρωθυπουργό και τους συμβούλους του. Σε πρόσφατο άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα "Liberation" (20/8/15) οAlainBadiouκαταλήγει οτι «εάν καινούργιες περιπέτειες, συμπεριλαμβανομένης της διαμόρφωσης και της ανάδειξης στην εξουσίας του τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ που εναντιώνεται στο ισχύον καθεστώς, δείχνουν ότι μία νέα πολιτική φωνή, σε επίπεδο ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο, είναι ζωντανή στην Ελλάδα, τότε θα ξαναχαρούμε, χωρίς δεύτερη σκέψη».

Στη συνέχεια ηIskraπαραθέτει ολόκληρο το άρθρο του ΑlainBadiouπου δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα LIBERATION, το οποίο έχει ως εξής :

του ALAIN BADIOU

1. Αυτό που γνωρίζαμε ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νικητής των εκλογών στην Ελλάδα , είχε σαν κυρίαρχο σύνθημα ένα μεγάλο ΟΧΙ στην λιτότητα, ότι θα αρνούνταν κατηγορηματικά όλα τα αντικοινωνικά και υφεσιακά μέτρα, που είναι επιζήμια στις πιο βασικές αρχές της ισότητας και της αξιοπρεπής διαβίωσης, τα οποία μέτρα ήταν προϋπόθεση των ευρωπαϊκών οικονομικών επιτελείων για την σύναψη των δανείων. Πολλοί χάρηκαν με την πιθανή ευκαιρία να αναδυθεί στην Ευρώπη μια διαφορετική πολιτική δύναμη , που θα απείχε από την συνηθισμένη ''συμφωνία'' την οποία διατηρούν όλα τα κράτη της Ευρώπης , είτε ηθελημένα, είτε με τη βία.

Οι σημερινές πρώτες δημοσκοπήσεις για τις εκλογές δείχνουν 3ο κόμμα την ΛΑΕ...

Σήμερα πήξαμε από δημοσκοπήσεις. Μερικές απ' αυτές:

Σκάι:

Η πρώτη μεγάλη προεκλογική δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για τον ΣΚΑΪ

αυγή:

Μπροστά με 8,5 μονάδες ο ΣΥΡΙΖΑ σε νέα δημοσκόπηση

Ανδρέας Καρίτζης: Επιστολή παραίτησης από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

( Συμβιωτική σχέση ή απαράμιλλο θάρρος; )

Αν σκεφτούμε διαφορετικά, θέτοντας στο επικέντρο της πολιτικής τις ενσωματωμένες στους ανθρώπους δυνατότητες, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πολύ πιο δυνατοί/ες από όσο νομίζουμε. Αν πιστέψουμε στη δημοκρατία ως εργαλείο απελευθέρωσης των δυνατοτήτων των ανθρώπων, τότε τα όρια που μας θέτουν οι ελίτ δεν θα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Αν πιστέψουμε στη δύναμη που έχουν οι άνθρωποι μέσα τους, τότε θα αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση που απαιτούν οι περιστάσεις.

Του Ανδρέα Καρίτζη

Με λύπη γνωστοποιώ την παραίτησή μου από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνικά οδυνηρή και πολιτικά μη βιώσιμη επιλογή εφαρμογής του προϊόντος ενός πραξικοπήματος σε συνδυασμό με τη μεθοδολογία λήψης τέτοιων κρίσιμων αποφάσεων διαμόρφωσαν ένα πολιτικό περιβάλλον και μια στρατηγική που με απορρίπτει. Η κατάργηση συλλογικών και δημοκρατικών διαδικασιών, το έλλειμμα πολυδιάστατης και σε βάθος ανάλυσης και ο κοντόθωρος πολιτικός ορίζοντας έχουν πλέον διαμορφώσει μια νοοτροπία πολιτικής σε συνέχεια και όχι σε ρήξη με το παρελθόν. Μια νοοτροπία που δεν επιτρέπει την ουσιαστική ανασυγκρότηση και τον επαναπροσδιορισμό, στοιχεία απαραίτητα μετά από μια ήττα για την χάραξη μιας πολιτικά βιώσιμης και κοινωνικά χρήσιμης νέας στρατηγικής.

Για την ανασύνθεση της μαρξιστικής Αριστεράς

....το αντί­δο­το στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι η δραχ­μι­κή με­τάλ­λα­ξη του προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με βάση το οποίο οι­κο­δο­μή­θη­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε η υπο­κα­τά­στα­ση των τα­ξι­κών αγώ­νων με έναν νέο κυ­βερ­νη­τι­σμό, της «νο­μι­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής» αυτήν τη φορά

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"

του Γιάννη Μηλιού

1. Το «Όχι» ως στιγμή ανοικτής ταξικής σύγκρουσης

Η πο­λι­τι­κή δεν είναι η τέχνη του εφι­κτού, είναι η συ­νε­χής ανα­διά­τα­ξη ενός συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης με­τα­ξύ των δρώ­ντων πο­λι­τι­κών υπο­κει­μέ­νων (κομ­μά­των, κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, κι­νη­μά­των κ.λπ.). Πρό­κει­ται για έναν συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης που σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση αντα­να­κλά τα αντι­τι­θέ­με­να τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που δια­περ­νούν την (ελ­λη­νι­κή) κοι­νω­νία.

Σπα­νί­ως τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα (και ιδίως τα αντι­τι­θέ­με­να συμ­φέ­ρο­ντα των δύο κύ­ριων τά­ξε­ων της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, της άρ­χου­σας κα­πι­τα­λι­στι­κής και της ερ­γα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της) εμ­φα­νί­ζο­νται με κα­θα­ρή μορφή, ως σύ­γκρου­ση δύο κα­θα­ρών πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων, ως πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση ανά­με­σα σε «δύο Ελ­λά­δες», σύ­γκρου­ση του «έθνους των πλη­βεί­ων» με το «έθνος των πα­τρι­κί­ων». Διότι το θε­σμι­κό πλαί­σιο του κα­πι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, φιλ­τρά­ρο­ντας και «κοι­νο­βου­λευ­τι­κο­ποιώ­ντας» τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και αι­τή­μα­τα των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, κατά κα­νό­να τα με­τα­σχη­μα­τί­ζει σε εκ­δο­χές του κοι­νού-«εθνι­κού» συμ­φέ­ρο­ντος, δη­λα­δή τα υπά­γει στη μα­κρο­πρό­θε­σμη στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου για συσ­σώ­ρευ­ση («οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη») και κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη υπό την ηγε­μο­νία του κε­φα­λαί­ου («οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή στα­θε­ρό­τη­τα»).