Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά

Ένα απόσπασμα από το κείμενο της Βίκης Σκούμπη "Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά"

Η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και η κυβερνώσα αριστερά

Όμως η κυβερνώσα αριστερά, όχι μόνο δεν έλαβε υπόψη τις ήδη ρητά διατυπωμένες απειλές – βλέπε τις κατόπιν εορτής αποκαλύψεις Βαρουφάκη για από τον Φλεβάρη απροσχημάτιστο εκβιασμό Ντάισελμπλουμ,– αλλά απάντησε στο 61,3% που άφησε έκθαμβη την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολάκερο, με ‘εθνική συναίνεση’ και ομοψυχία με τις πάσης φύσεως ναιναίκους. Και τι μας έμελλε να ακούσουμε ακόμη; Την αναγκαιότητα να σωθεί η πατρίδα από εθνικό καταστροφή! Σώσαμε την χώρα από την άτακτη χρεοκοπία, μας είπαν. Την χώρα, το έθνος, την πατρίδα… Αλλά για πια πατρίδα μιλάμε; Αυτήν των λαϊκών στρωμάτων ή εκείνη του Μπόμπολα, του Σάλα, του Μαρινάκη, του Λάτση, του Πρετεντέρη, της Τρέμη, του Σταύρο, του Άδωνι και της Ντόρας; Έχουμε άραγε κοινά και όχι αντικρουόμενα συμφέροντα με αυτούς τους κυρίους; Και η υποτιθέμενη κοινότητα συμφερόντων του έθνους επιβάλλει να συνταχθούμε, όλοι μαζί, πέρα λοιπόν από τις διαφορές μας, για την σωτηρία της πατρίδος;

Good bye Tsipras!

Αναδημοσίευση από το "RProject"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Οι ανα­λύ­σεις και της πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σχε­τι­κά με τη φύση της Ευ­ρω­ζώ­νης και πώς να την αλ­λά­ξου­με, απο­δεί­χθη­καν εκτός τόπου και χρό­νου, ανε­δα­φι­κές και ρο­μα­ντι­κές. Κακή εκτί­μη­ση των δυ­νά­με­ων του αντι­πά­λου, ανό­η­τη επι­μο­νή στη στρα­τη­γι­κή της διαρ­κούς άμυ­νας, αυ­τα­πά­τες για τη δύ­να­μη της λο­γι­κής ως δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό όπλο, στα­δια­κή και συ­νε­χής υπο­χώ­ρη­ση στις απαι­τή­σεις του αντι­πά­λου, ιστο­ρι­κή ήττα της Αρι­στε­ράς όλα ανά­γο­νται στη λαν­θα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη λαν­θα­σμέ­νη αντί­λη­ψη της πλειο­ψη­φί­ας του για τη φύση της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Τι ακρι­βώς ητ­τή­θη­κε;

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, αυτό που ητ­τή­θη­κε ήταν η στρα­τη­γι­κή της προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης της Ευ­ρώ­πης. Η ιδέα δη­λα­δή ότι το αντι­δη­μο­κρα­τι­κό τε­ρα­τούρ­γη­μα που είναι η Ευ­ρω­ζώ­νη θα μπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει, είτε με μοχλό την εκ­με­τάλ­λευ­ση των εσω­τε­ρι­κών της αντι­θέ­σε­ων (αρι­στε­ρή εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής) είτε με όπλο τη λο­γι­κή και τα επι­χει­ρή­μα­τα (δεξιά εκ­δο­χή). Βε­βαί­ως, αυτή που τέ­θη­κε σε δο­κι­μα­σία και ητ­τή­θη­κε, είναι η δεξιά εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής της προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης, όπως αυτή εκ­φρά­ζε­ται από την ηγε­τι­κή ομάδα. Η ήττα επήλ­θε όταν η δια­πραγ­μά­τευ­ση προ­σέγ­γι­σε το κα­τώ­φλι αντο­χής της Ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θέ­λη­σε να το ξε­πε­ρά­σει για να προ­χω­ρή­σει στην ανα­τρο­πή των κα­τε­στη­μέ­νων πο­λι­τι­κών ισορ­ρο­πιών: απλώς δεν είχε την επι­θυ­μία, δεν ήταν στα σχέ­διά της, δεν ήταν φτιαγ­μέ­νη για κάτι τέ­τοιο. Και αυτό που απο­μέ­νει ως κα­τα­κά­θι είναι ένα πο­λι­τι­κό πτώμα που πολ­λοί σύ­ντρο­φοι θέ­λουν να δια­τη­ρή­σουν στην κυ­βέρ­νη­ση σαν το νεκρό Εl Cid που δε­μέ­νος πάνω στο άλογο σκόρ­πι­σε τον τρόμο στους εχθρούς. Ξε­χνούν ότι στην ται­νία ο Cid είχε ηρω­ι­κό θά­να­το…

Μια πρωτοβουλία από τα κάτω για την οργάνωση της "αντίστασης"...

Ανοικτή σύσκεψη, Παρασκευή 17 Ιούλη, 7.30μμ,

στον κήπο της Τσαμαδού 15, στα Εξάρχεια

Οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες συντάσσονται αυτές οι γραμμές είναι κυριολεκτικά δραματικές. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, το λαϊκό κίνημα, η Αριστερά των αγώνων και των οραμάτων που όλη την προηγούμενη περίοδο ανέτρεψαν τους πολιτικούς συσχετισμούς καταβαραθρώνοντας τις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, και ενέπνευσαν κύματα ελπίδας και διεθνούς συμπαράστασης, βρίσκονται αντιμέτωπες με μιαν άνευ προηγουμένου υποταγή, ένα πισώπλατο μαχαίρωμα ιστορικών διαστάσεων. Ταχύτατα υποχωρώντας στις πιέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων (ντόπιων και ξένων), απηχώντας όλο και πιο πολύ τη λογική και τα επιχειρήματα των συστημικών ΜΜΕ και των Μνημονιακών κομμάτων, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ διαστρέφει όχι μόνο τη λαϊκή βούληση και τη δημοκρατία, διαστρέφει και αυτή την ίδια τη λογική.

Σαν έτοιμη από καιρό, η ομάδα αυτή ερμήνευσε το 61,2% ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ως ΝΑΙ, εισηγήθηκε μια επονείδιστη συμφωνία, και στο τέλος κατέληξε σε κάτι ακόμα χειρότερο: μια συμφωνία συντριπτικά αδιέξοδη, όχι μόνο για τα λαϊκά στρώματα αλλά και για ολόκληρη την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Πισώπλατα μαχαίρωσε επίσης όλους τους διεθνείς αλληλέγγυους, όλους όσους –σε 250 ευρωπαϊκές πόλεις (την πραγματική Ευρώπη)– εργάστηκαν, πίστεψαν και κινητοποιήθηκαν για μια γνήσια εναλλακτική. Ο λόγος είναι ότι ποτέ της δεν την πίστεψε, ποτέ δεν την κατανόησε, ίσως δεν την γνώριζε καν. Πρόκειται για ένα πολιτικό προσωπικό που κινείται σε άλλο πλαίσιο, ένα προσωπικό που έχει πρόδηλα υποταχθεί.

Η αφήγηση του Γ. Βαρουφάκη καταρρίπτει όλα τα επιχειρήματα της κυβερνητικής προπαγάνδας για τις διαπραγματεύσεις

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το νόμισμα. Η θέση μου ήταν, εάν μας έκλειναν τις τράπεζες, που ήταν ένα μέτρο απίστευτα ισχυρό και επιθετικό, θα έπρεπε να απαντήσουμε στον ίδιο βαθμό αλλά χωρίς να περάσουμε το σημείο μη επιστροφής. Θα έπρεπε να εκδώσουμε τα δικά μας εντάλματα ή να ανακοινώσουμε έκδοση δικής μας ρευστότητας σε ευρώ, να περικόψουμε τα ελληνικά ομόλογα που από το 2012 είχε η ΕΚΤ ή τουλάχιστον να ανακοινώσουμε την πρόθεσή μας να το κάνουμε και να πάρουμε στα χέρια μας τον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδας. ήταν τα τρία μέτρα μου σε περίπτωση που η ΕΚΤ θα έκλεινε τις τράπεζές μας.

(...). Προειδοποίησα τους συναδέλφους μου για το τι θα συνέβαινε, για να μας κάνουν να δεχτούμε μια ταπεινωτική συμφωνία. όμως όταν ήρθε η στιγμή, με τη δυσπιστία πολλών, η πρότασή μου απορρίφτηκε. Με στήριξε μόνο ένας άλλος υπουργός. Με διέταξαν να κλείσω τις τράπεζες σύμφωνα με την εντολή της ΕΚΤ και της ΤτΕ και παρότι ήμουν αντίθετος, το έκανα γιατί δέχομαι τις συλλογικές αποφάσεις.

Η λύση είναι (τελικώς) στα χέρια μας ή τι κάνουμε τώρα που οι σωτήρες μας τελείωσαν

του Κώστα Λεγάκη

Habemus Μνημόνιο 3, λοιπόν. Συνθηκολόγηση; Υποταγή; Ξεπούλημα; Προδοσία; Αναγκαιότητα; Αν διαβάσει κανείς λίγο ψύχραιμα την πορεία των πραγμάτων από την αρχή της κρίσης, το 2010, έως σήμερα, θα διαπιστώσει ότι επρόκειτο μάλλον για μια προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη κατάληξη. Και για αυτή την κατάληξη έχουν ευθύνες όλες οι συνιστώσες του κινήματος: Η Αριστερά όλων των αποχρώσεων, η Αναρχία όλων των αποχρώσεων επίσης, οι ανένταχτοι, αλλά και ο λαός ο ίδιος, οι πάντες. Δεν πρόκειται για ένα άλλο «μαζί τα φάγαμε». Είναι προφανές ότι η κυβερνητική Αριστερά και η αριστερίστικη γκρούπα δεν έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Όμως το όλον κίνημα θα πρέπει πλέον να δει τα λάθη του, τις παραλείψεις του, τις εμμονές του και να χαράξει μια νέα πορεία στις νέες συνθήκες.

Από την επίσημη έναρξη της κρίσης, το 2010 η Αριστερά είδε το πρόβλημα «τεχνικά». Αναλύσεις επί αναλύσεων, Βαρουφάκηδες, Λαπαβίτσες, Καζάκηδες και λοιποί «εθνικοί οικονομολόγοι» –αλλά και πιο πολιτικοί (Σταθάκης, Δραγασάκης, Τσακαλώτος κ.ά.)– έγιναν οι νέοι σούπερ σταρ. Ο καθένας είχε και από μία μαγική συνταγή, που θα έλυνε με τεχνικό τρόπο το πρόβλημα. Με αλλαγή νομίσματος, με διαγραφή του χρέους, με αναδιάρθρωση, με ομόλογα με, με, με... Κι εμείς παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι τα φωτεινά μυαλά και αντί να χρησιμοποιήσουμε τις πολύτιμες αναλύσεις τους για την επαναδιατύπωση του χειραφετητικού προτάγματος στη σύγχρονη εποχή, νομίσαμε ότι με το μαγικό ραβδί τους θα μας απελευθέρωναν.

Η ιστορική ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή - 15 Ιουλίου 2015

#ThisIsACoup ή πόσο κοστολογείται η Δημοκρατία

15-7-2015

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Ανδρέα Καρίτζη

Η τελευταία σύνοδος κορυφής δεν αφήνει πλέον καμιά αμφιβολία ότι οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ είναι αποφασισμένες να τελειώσουν οριστικά με τη δημοκρατία στη Γηραιά Ήπειρο. Η φυσιογνωμία της συμφωνίας που προέκυψε συνιστά πρότυπο κατάλυσης της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Συνιστά αναβάθμιση της μνημονιακής εποπτείας σε καθεστώς άμεσου ελέγχου κρίσιμων εξουσιών από μη εκλεγμένες αρχές. Αποτυπώνει τον χαρακτήρα της σύγχρονης απολυταρχίας που επιχειρείται να επιβληθεί στο ευρωπαϊκό έδαφος.

Η συμφωνία έχει τιμωρητικό περιεχόμενο. Δεν σχετίζεται με την ανάκαμψη μιας ρημαγμένης κοινωνίας και οικονομίας, αλλά με την περαιτέρω βύθισή της. Ο ελληνικός λαός πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά για το "θράσος" του να αμφισβητήσει την χωρίς έλεος υποβάθμιση και παρακμή του. Επιπρόσθετα, η συμφωνία συνιστά οδικό χάρτη για την ταπείνωση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Η απαίτηση ψήφισης σκληρών μέτρων ως προαπαιτούμενο για την έναρξη συζήτησης για νέο Μνημόνιο με το πρόσχημα ότι πρέπει να ανακτηθεί η "αξιοπιστία" ισοδυναμεί με εξευτελισμό. Η κυβέρνηση στερείται "αξιοπιστίας" επειδή έμεινε πιστή στη λαϊκή βούληση/έκκληση να σταματήσει η μνημονιακή καταστροφή και επειδή έδωσε τον λόγο στον ελληνικό λαό σε μια κρίσιμη στιγμή. Δηλαδή για να αποκτηθεί η "αξιοπιστία" πρέπει να δείξει η κυβέρνηση ότι είναι διατεθειμένη να πλήξει τον λαό της και να απαρνηθεί τη δημοκρατία.