Good bye Tsipras!

Αναδημοσίευση από το "RProject"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Οι ανα­λύ­σεις και της πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σχε­τι­κά με τη φύση της Ευ­ρω­ζώ­νης και πώς να την αλ­λά­ξου­με, απο­δεί­χθη­καν εκτός τόπου και χρό­νου, ανε­δα­φι­κές και ρο­μα­ντι­κές. Κακή εκτί­μη­ση των δυ­νά­με­ων του αντι­πά­λου, ανό­η­τη επι­μο­νή στη στρα­τη­γι­κή της διαρ­κούς άμυ­νας, αυ­τα­πά­τες για τη δύ­να­μη της λο­γι­κής ως δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό όπλο, στα­δια­κή και συ­νε­χής υπο­χώ­ρη­ση στις απαι­τή­σεις του αντι­πά­λου, ιστο­ρι­κή ήττα της Αρι­στε­ράς όλα ανά­γο­νται στη λαν­θα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη λαν­θα­σμέ­νη αντί­λη­ψη της πλειο­ψη­φί­ας του για τη φύση της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Τι ακρι­βώς ητ­τή­θη­κε;

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, αυτό που ητ­τή­θη­κε ήταν η στρα­τη­γι­κή της προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης της Ευ­ρώ­πης. Η ιδέα δη­λα­δή ότι το αντι­δη­μο­κρα­τι­κό τε­ρα­τούρ­γη­μα που είναι η Ευ­ρω­ζώ­νη θα μπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει, είτε με μοχλό την εκ­με­τάλ­λευ­ση των εσω­τε­ρι­κών της αντι­θέ­σε­ων (αρι­στε­ρή εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής) είτε με όπλο τη λο­γι­κή και τα επι­χει­ρή­μα­τα (δεξιά εκ­δο­χή). Βε­βαί­ως, αυτή που τέ­θη­κε σε δο­κι­μα­σία και ητ­τή­θη­κε, είναι η δεξιά εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής της προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης, όπως αυτή εκ­φρά­ζε­ται από την ηγε­τι­κή ομάδα. Η ήττα επήλ­θε όταν η δια­πραγ­μά­τευ­ση προ­σέγ­γι­σε το κα­τώ­φλι αντο­χής της Ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θέ­λη­σε να το ξε­πε­ρά­σει για να προ­χω­ρή­σει στην ανα­τρο­πή των κα­τε­στη­μέ­νων πο­λι­τι­κών ισορ­ρο­πιών: απλώς δεν είχε την επι­θυ­μία, δεν ήταν στα σχέ­διά της, δεν ήταν φτιαγ­μέ­νη για κάτι τέ­τοιο. Και αυτό που απο­μέ­νει ως κα­τα­κά­θι είναι ένα πο­λι­τι­κό πτώμα που πολ­λοί σύ­ντρο­φοι θέ­λουν να δια­τη­ρή­σουν στην κυ­βέρ­νη­ση σαν το νεκρό Εl Cid που δε­μέ­νος πάνω στο άλογο σκόρ­πι­σε τον τρόμο στους εχθρούς. Ξε­χνούν ότι στην ται­νία ο Cid είχε ηρω­ι­κό θά­να­το…

Μας απο­μέ­νει, λοι­πόν, η ρι­ζο­σπα­στι­κή, αρι­στε­ρή εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής της εκ των έσω με­ταρ­ρύθ­μι­σης της Ευ­ρω­ζώ­νης ή μήπως όχι; Όπως γί­νε­ται πά­ντο­τε σε αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις, όταν το κύριο ρεύμα μιας ιδέας, μιας στρα­τη­γι­κής ή μιας πο­λι­τι­κής ητ­τά­ται, μαζί της ητ­τώ­νται και όλες οι πα­ραλ­λα­γές της, ακόμη και αυτές που ασκούν αυ­στη­ρή κρι­τι­κή στο κύριο ρεύμα. Ακρι­βώς όπως η κα­τάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ πήρε μαζί της στον καιά­δα της απα­ξί­ω­σης όλες τις μορ­φές, ρεύ­μα­τα, ιδέες που ανα­φέ­ρο­νταν στον κομ­μου­νι­σμό, όσο κρι­τι­κές και εάν ήταν προς το σο­βιε­τι­κό μαρ­ξι­σμό, έτσι και η ιστο­ρι­κή ήττα της στρα­τη­γι­κής της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για προ­ο­δευ­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης παίρ­νει μαζί της στα αζή­τη­τα και κάθε άλλη εκ­δο­χή της ίδιας στρα­τη­γι­κής, όσο ρι­ζο­σπα­στι­κή και θε­ω­ρη­τι­κά θε­με­λιω­μέ­νη και εάν είναι αυτή.

Όταν η κυ­βέρ­νη­ση εγκα­τέ­λει­ψε την Αρι­στε­ρά

Όταν η στρα­τη­γι­κή σου ητ­τά­ται κατά κρά­τος, αυ­το­μά­τως εκ­κι­νούν δια­δι­κα­σί­ες διάρ­ρη­ξης των σχέ­σε­ων εκ­προ­σώ­πη­σης που δια­τη­ρού­σε το κόμμα με τους ψη­φο­φό­ρους του, χα­λα­ρώ­νουν οι δε­σμοί που έδε­ναν σε ενιαία κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία τά­ξεις και με­ρί­δες τά­ξε­ων που ανα­γνώ­ρι­ζαν στη στρα­τη­γι­κή του κόμ­μα­τος το συμ­φέ­ρον τους, και στο όραμά του για το γε­νι­κό συμ­φέ­ρον την προ­σω­πι­κή ή τη συλ­λο­γι­κή τους μοίρα. Πράγ­μα­τι, υπάρ­χουν έντο­νες εν­δεί­ξεις ότι η διάρ­ρη­ξη των δε­σμών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, με­ρί­δες τά­ξε­ων, κοι­νω­νι­κές ομά­δες που συ­γκρο­τή­θη­καν σε πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό μάχης στην πο­ρεία μέσα από την έρημο του μνη­μο­νί­ου, έχει ήδη αρ­χί­σει και θα συ­νε­χί­ζε­ται στο βαθμό που η κυ­βέρ­νη­ση θα εφαρ­μό­ζει το μνη­μό­νιο 3.

Υπάρ­χει και χει­ρό­τε­ρο: από τη στιγ­μή που η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα ψή­φι­σε το μνη­μό­νιο 3, απο­σύ­ρε­ται από την Αρι­στε­ρά. Προ­κει­μέ­νου να δούμε αν ισχύ­ει αυτός ο ισχυ­ρι­σμός, ας ξα­να­γυ­ρί­σου­με σε ορι­σμέ­να στοι­χειώ­δη της θε­ω­ρη­τι­κής μας πα­ρά­δο­σης:

Πολ­λοί βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ψή­φι­σαν το μνη­μό­νιο 3, για να μη ρί­ξουν την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», πα­ρό­λο που δια­φω­νούν με το πε­ριε­χό­με­νο του μνη­μο­νί­ου 3. Δια­φω­νούν δη­λα­δή με το πε­ριε­χό­με­νο αλλά συμ­φω­νούν με την εφαρ­μο­γή του από μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Δεν θέ­τουν κα­θό­λου στον εαυτό τους την ερώ­τη­ση εάν πα­ρα­μέ­νει, άραγε, στην Αρι­στε­ρά μια κυ­βέρ­νη­ση που εφαρ­μό­ζει μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Στο κά­τωκά­τω βλέ­πουν τους ίδιους συ­ντρό­φους στην κυ­βέρ­νη­ση, αν­θρώ­πους που γνω­ρί­ζουν από τα νιάτα τους και για τους οποί­ους είναι απο­λύ­τως βέ­βαιοι πως θα είναι πά­ντο­τε αρι­στε­ροί άν­θρω­ποι, θα έχουν τις ίδιες καλές προ­θέ­σεις και το ίδιο άμεμ­πτο ήθος. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι πιο σύν­θε­τη: Ένα πο­λι­τι­κό κόμμα, μια πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, δεν ορί­ζε­ται ως ένα σύ­νο­λο ατό­μων, δεν είναι ούτε η ηγε­τι­κή του ομάδα, δεν είναι ούτε το σύ­νο­λο των μελών του, ούτε καν η ορ­γά­νω­ση συν η εκλο­γι­κή του βάση, ο «κό­σμος» του, οι ψη­φο­φό­ροι του. Ένα πο­λι­τι­κό κόμμα, μια πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, είναι μια δια­δι­κα­σία σύ­γκλι­σης πρα­κτι­κών κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης, είναι το σύ­νο­λο και η ενό­τη­τα αυτών των πρα­κτι­κών, είναι η προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νη τους ενό­τη­τα (που παίρ­νει τη μορφή του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου). Η καρ­διά και η φυ­σιο­γνω­μία του κόμ­μα­τος ορί­ζο­νται από τη στρα­τη­γι­κή του και την πο­λι­τι­κή του. Αυτή η ίδια η στρα­τη­γι­κή και η πο­λι­τι­κή του είναι η ταυ­τό­τη­τά του, το πρό­σω­πό του και η ύπαρ­ξή του. Με αυτήν την έν­νοια (που πα­ρε­μπι­πτό­ντως απο­τε­λεί απλή εξει­δί­κευ­ση της θέσης του δό­λιου του Μαρξ ότι η κοι­νω­νία δεν απο­τε­λεί­ται από άτομα αλλά από κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις) ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι αυτή η στρα­τη­γι­κή που ητ­τή­θη­κε και δεν υπάρ­χει πια,και που θα πάρει το κόμμα μαζί της στον κόσμο του από­λυ­του πο­λι­τι­κού μη­δε­νός εάν δεν γίνει κάτι, και μά­λι­στα γρή­γο­ρα.

Αυτό λοι­πόν που είχαν στα χέρια τους χθες στη Βουλή οι 110 και θε­ώ­ρη­σαν ότι πρέ­πει να προ­στα­τευ­θεί από τον Σόι­μπλε ψη­φί­ζο­ντας «ναι», είναι ένα πο­λι­τι­κό πτώμα, είναι μια νεκρή στρα­τη­γι­κή για την ει­ρη­νι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης «από τα μέσα». Η ήττα που ήθε­λαν να απο­τρέ­ψουν με την ψήφο τους έχει ήδη συ­ντε­λε­στεί. Διότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που εφαρ­μό­ζει τη στρα­τη­γι­κή και την πο­λι­τι­κή των εχθρών της οδη­γεί­ται ανα­γκα­στι­κά σε αφο­μοί­ω­ση από τον αντί­πα­λο, έχει αλ­λο­τριω­θεί, έχει με­τα­το­πι­στεί στο πο­λι­τι­κό φάσμα.

Ένα κόμμα, λοι­πόν, ορί­ζε­ται από τη στρα­τη­γι­κή του και την πο­λι­τι­κή του. Όταν ασκεί δεξιά πο­λι­τι­κή δεν ανή­κει στην Αρι­στε­ρά, και ας προ­έρ­χε­ται από εκεί, και ας είναι τα μέλη του αρι­στε­ροί, ηθικά άμεμ­πτοι άν­θρω­ποι με καλές προ­θέ­σεις και αδιαμ­φι­σβή­τη­τες αρε­τές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εγκα­τα­λεί­πει την Αρι­στε­ρά διότι η κυ­βέρ­νη­σή του υιο­θέ­τη­σε το μνη­μό­νιο 3 και ετοι­μά­ζε­ται να το εφαρ­μό­σει. Για να εί­μα­στε πιο ακρι­βείς, η ηγε­τι­κή ομάδα του κόμ­μα­τος και η κυ­βέρ­νη­ση σέρ­νουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε πο­ρεία ανα­χώ­ρη­σης από την Αρι­στε­ρά.

Το κενό στρα­τη­γι­κής και η επα­πει­λού­με­νη κοι­νω­νι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση

Αυτή η κί­νη­ση της κυ­βέρ­νη­σης και της ηγε­τι­κής ομά­δας του κόμ­μα­τος προς τα δεξιά σε συν­δυα­σμό με την αδρά­νεια που πα­ρου­σιά­ζει το κόμμα ένα­ντι μιας τέ­τοιας κί­νη­σης, δη­μιουρ­γεί εντά­σεις διάρ­ρη­ξης. Αυτές είναι αι­σθη­τές στο επί­πε­δο της κομ­μα­τι­κής κο­ρυ­φής αλλά υπάρ­χουν έντο­νες εν­δεί­ξεις ότι δια­δί­δο­νται τα­χύ­τα­τα και στη βάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η ύπαρ­ξη αυτών των εντά­σε­ων έχει αντι­κει­με­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα: Δεν μπο­ρούν να βρί­σκο­νται μέσα στον ίδιο κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό όσοι θα μά­χο­νται με νύχια και με δό­ντια ενά­ντια στο μνη­μό­νιο 3 και όσοι θα στέλ­νουν τον Πα­νού­ση και τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής ενα­ντί­ον μας στις δια­δη­λώ­σεις, όσοι θα μας απει­λούν με εξώ­σεις, ούτε όσοι θα μειώ­νουν ή θα επι­τρέ­πουν τις μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων και την αυ­ξα­νό­με­νη επι­σφά­λεια στη δια­βί­ω­ση της τρί­της ηλι­κί­ας, όσοι θα υπο­γρά­φουν κα­τα­σχέ­σεις πρώ­της κα­τοι­κί­ας ακό­μη και εάν αυτό τους στε­να­χω­ρεί βα­θιά και όσοι γε­νι­κά θα μας υπο­βά­λουν στο γνω­στό μνη­μο­νια­κό μαρ­τύ­ριο. Παρά τα λε­γό­με­να, η αντί­θε­ση μνη­μο­νια­κής / αντι­μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής είναι αντα­γω­νι­στι­κή και δεν λύ­νε­ται με «συ­ζή­τη­ση στους κόλ­πους του λαού», που έλεγε και ο σύ­ντρο­φος Μάο. Λύ­νε­ται μόνο με την υπο­τα­γή όσων προ­τί­θε­νται να αγω­νι­στούν ενά­ντια στο μνη­μό­νιο 3 στη θέ­λη­ση της ηγε­τι­κής ομά­δας. Όσοι δεν εν­δια­φέ­ρο­νται για μια τέ­τοια «λύση», πρέ­πει να απο­χαι­ρε­τή­σουν τον Τσί­πρα και την ηγε­τι­κή ομάδα και να διεκ­δι­κή­σουν το κόμμα για να πε­ρι­σώ­σουν ό,τι ακόμη μπο­ρεί να δια­σω­θεί από το ναυά­γιο στο οποίο κα­θη­με­ρι­νά οδη­γεί η στρα­τη­γι­κή και η πο­λι­τι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.