Κοινωνικοί αγώνες στο σταυροδρόμι των αυτοδιοικητικών εκλογών

 
Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Της Δέσποινας Σπανούδη*

Με τα μεγέθη της κρίσης να αγριεύουν κάθε μέρα που περνάει, τη χώρα να βουλιάζει και να εκποιείται και την ανθρωπιστική κρίση να φουντώνει, μοιάζει σχεδόν πολυτέλεια η ασχολία με τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Ιδιαίτερα δε, αφού στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η εμπειρία λέει ότι την επομένη των εκλογών το ενδιαφέρον περιορίζεται σε λίγες αψιμαχίες μέσα στα συμβούλια και στις όποιες πελατειακές σχέσεις μπορούν κάθε φορά να εξυπηρετηθούν μέσω των αιρετών. Και όμως. Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τόσο η τοπική όσο και η περιφερειακή αυτοδιοίκηση είναι εξαιρετικά αδύναμες, χωρίς τη δυνατότητα να ασκήσουν τη «διοίκηση των τοπικών υποθέσεων» όπως το Σύνταγμα ορίζει, και παρά την αντιδημοκρατική συγκρότηση και την αδιαφανή συγκεντρωτική λειτουργία που επιδεινώθηκε με τις μεταρρυθμίσεις του Καποδίστρια και του Καλλικράτη, η αυτοδιοίκηση δεν παύει να είναι προνομιακός χώρος για την κοινωνία των πολιτών. Δεν παύει να είναι ένας καθολικός θεσμός που αφορά ένα μεγάλο φάσμα της ζωής, ακόμη και εκεί όπου δεν έχει ή δεν μπορεί να ασκήσει αρμοδιότητα. Στους δύσκολους καιρούς όταν η κοινωνία μοιάζει να αποσυντίθεται, ο ρόλος αυτοδιοικούμενων γειτονιών, χωριών, πόλεων, περιφερειών θα μπορούσε -και σε μερικές περιπτώσεις επιχειρείται- να είναι κρίσιμος για την αντίσταση, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, την στήριξη της παραγωγής και της απασχόλησης. Και αντίστροφα. Στους δύσκολους καιρούς που οι δημόσιες λειτουργίες διαλύονται ή ιδιωτικοποιούνται, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και λοιποί αιρετοί μπορούν να συνεχίζουν -εκόντες, άκοντες- να παίζουν το ρόλο του μεσάζοντα με ακόμη βαρύτερες συνέπειες.

Εικόνες από την πορεία της 17-11-2003

Πορεία Πολυτεχνείου: Το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα

O Τζόρτζιο Αγκάμπεν στο ...Γκάζι

Κοσμοσυρροή στην εκδήλωση των Νέων του ΣΥΡΙΖΑ και του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς το βράδυ του Σαββάτου στο Γκάζι. Γεμάτο το αμφιθέατρο με αρκετούς όρθιους. Τα ακουστικά για την μετάφραση εξαντλήθηκαν νωρίς και αρκετός κόσμος έξω από το κτίριο και παρακολούθησε από την εκδήλωση εκεί από τις ηχητικές εγκαταστάσεις.

Όμως 16 Νοέμβρη δεν κάνεις εκδήλωση με τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν στο Γκάζι!..

Την κάνεις στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ και φροντίζεις να μεταδοθεί από την αυτοδιαχειριζόμενη  ΕΡΤ...

Μια μπροσούρα του 74 από Παρίσι για το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

κλικ στην εικόνα
για να δείτε το περιεχόμενο

Μετά την εξέγερση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, το αντιδικτατορικό κίνημα απόκτησε μια νέα δυναμική στο εξωτερικό. Στο Παρίσι συγκροτήθηκαν επιτροπές αντιφασιστικού αγώνα και συνέχισαν με μεγαλύτερη μαχητικότητα την δράση του αντιδικτατορικού κινήματος. Στα πλαίσια αυτού του αγώνα εκδόθηκε μια πολυσέλιδη ενημερωτική μπροσούρα για την εξέγερση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ και την κατάσταση που επικρατούσε τότε στην χώρα μας.

Ένας "προβοκάτορας" του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ του 73

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 14/11/13

40 χρόνια Πολυτεχνείο...

40 χρόνια Πολυτεχνείο: εκδηλώσεις παντού για τα αιτήματα που δεν «ξέβαψαν» ποτέ

Ντροπή

Αναδημοσίευση από το "δρόμο"

του Γιώργου Λιερού

Οι ικεσίες και στα κλάματά μας είναι απόδειξη της αδυναμίας μας, η ντροπή μας όμως, αποτελεί απόδειξη ότι ενεργούμε με την θέλησή μας.

Τζελαλεττίν Ρουμί, “Μεσνεβί”, μέρος πρώτο, 621.

Μπορεί ακόμα η ελληνική κοινωνία να ντρέπεται για την κατάντια της; Μια κοινωνική καταστροφή συγκρίσιμη με πολεμική ήττα. Παραδοθήκαμε μετά από αψιμαχίες και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται για πόλεμο. Σχεδόν όπως οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1989. Και το κυριότερο, δεν είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου αλλά η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού. Γιατί ο λαός δεν αντιστέκεται, γιατί ο καθένας «φυλάει τις σφαίρες του» μόνο για τον διπλανό του; Παραίτηση, απραξία, απάθεια και μετά ξέσπασμα πάνω στον πιο αδύνατο· που οφείλεται η παράλυση της θέλησης, η έσχατη αδυναμία;

Η ελληνική κοινωνία εδώ και 2-3 δεκαετίες ξέμαθε να ντρέπεται· η ντροπή όμως είναι το μέτρο της αξιοπρέπειας, θέτει τις προδιαγραφές για την δημόσια εμφάνιση, τους όρους για τον αμοιβαίο σεβασμό, την σύμπραξη και την συνομιλία ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους στον δημόσιο χώρο. «Ξετσίπωτος» είναι αυτός που εμφανίζεται στους άλλους «χωρίς τσίπα», αδιαφορώντας για την υπόληψή του, είναι αυτός που «δεν έχει πρόσωπο». Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί και ντρέπεται ακριβώς γιατί έχει υιοθετήσει αξίες και δεσμεύεται προσωπικά σ’ αυτές, γιατί όπως θα έλεγε κάποτε ο λαός μας έχει φιλότιμο (είναι φίλος της τιμής του, προστατεύει την τιμή του). «Συστήματα της τιμής και της ντροπής», αποκαλούν οι ανθρωπολόγοι τα συστήματα των κοινωνικών κανόνων στους λαούς στους οποίους απουσιάζει το κράτος ή η παρουσία του είναι ισχνή.

Ένα διαφορετικό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων με studio τον δρόμο

Η “Μέγαιρα” του Μητσοτάκη και η “Μέλαινα” του Σαμαρά...

Πριν 20 χρόνια, ένας νέος αποστάτης, ο Σαμαράς παινευόταν ότι έριξε την κυβέρνηση ενός παλαιότερου αποστάτη, του Μητσοτάκη. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζει ο Σαμαράς για για το πως πέφτουν οι κυβερνήσεις. Σήμερα φοβάται μια νέα αποστασία, γιαυτό- όπως μας ενημέρωσαν τα παπαγαλάκια του από τα ΜΜΕ - έτριβε τα χέρια του από χαρά για  την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ επειδή θεωρεί ότι λειτουργεί συσπειρωτικά για την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Όσο αδικαιολόγητοι είναι οι φόβοι του, τόσο μάταιη είναι και η χαρά του. Ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν κάνει το κοινοβούλιο “μπουρδέλο”. Όσοι εκεί στηρίζουν την κυβέρνησή του είναι ξεγραμμένοι. Τους έχει ήδη “μαυρίσει” ο ελληνικός λαός, έστω και αν τους “ασπρίζει” που και που με κανένα γιαουρτάκι. Το γνωρίζουν καλά. Γιαυτό και δεν πρόκειται να αποστατήσουν. Αδικαιολόγητοι λοιπόν οι φόβοι του. Δεν θα βρεθεί στην θέση του Μητσοτάκη το 93. Μαζί θα προχωρήσουν ως το τέλος, χέρι – χέρι και με τον γιο και με την κόρη του αυτές τις δύσκολες ώρες.

η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής συνιστά το ύψιστο έγκλημα;

«Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής συνιστά το ύψιστο έγκλημα. Η σημερινή δολοφονία δημιουργεί κλίμα αποσταθεροποίησης και στοχεύει στη δημοκρατία. Πρέπει να τύχει της απόλυτης καταδίκης, καθώς και της ηθικής, ιδεολογικής και πολιτικής απομόνωσής της».

ΣΥΡΙΖΑ

Η λιτή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την ένοπλη επίθεση στους χρυσαυγίτες τοποθετεί πολιτικά σωστά το ζήτημα και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και πολιτικής εκμετάλλευσης του γεγονότος από το κράτος και τις αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.

Η ύψιστη μορφή βίας είναι η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Το αστικό κράτος το οποίο έχει το μονοπώλιο άσκησης νόμιμης βίας, ασκεί αυτή την μορφή βίας τόσο έμμεσα με τις πολιτικές που οδηγούν στον θάνατο κατηγορίες πληθυσμού με την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης και της κοινωνικής περίθαλψης, αλλά και ενίοτε άμεσα στην έκτακτη περίπτωση του πολέμου (διακρατικού ή εμφυλίου), όπως και με την θεσμοθέτηση της “θανατικής καταδίκης” ως ποινής για συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις.

Οι πολιτικές της Αριστεράς τοποθετούνται στον αντίποδα της θανατοπολιτικής: Η ανθρώπινη ζωή και η υπεράσπισή της είναι μια πρωταρχική αξία που τοποθετείται πάνω από τους όρους μιας συγκυριακής πολιτικής σύγκρουσης. Γιαυτό πάντα αγωνιζόταν να θέσει την θανατική ποινή εκτός του πλαισίου νομιμότητας της άσκησης της κρατικής βίας. Σήμερα σε πολλά αστικά κράτη έχει καταργηθεί η θανατική καταδίκη ως ποινή , όμως έχει ενταθεί η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής ως αποτέλεσμα της “βιοπολιτικής” όπως αυτή διαγράφεται υπό την συνθήκη κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.

Η βία έτσι ή αλλιώς είναι μια πραγματικότητα στην κοινωνική ζωή , ανεξάρτητα αν κάποιος την καταδικάζει ή όχι “απ' όπου και αν προέρχεται”. Πρώτα απ' άλλα ασκείται από το κράτος στο σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων και είναι ενσωματωμένη στην λειτουργία των θεσμών: Το κενό που αφήνει η συναίνεση το καλύπτει ο καταναγκασμός, από την διαπαιδαγώγηση που ασκείται στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών θεσμών μέχρι το σωφρονιστικό σύστημα. Όσο πραγματική είναι η κρατική βία, άλλο τόσο πραγματικές είναι και οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται με αντίστοιχες πρακτικές από τα υποκείμενα που την υφίστανται.