Έχετε δει ποτέ ένα ΝΑΡίτη ή έναν ΣΕΚίτη να αυτομαστιγώνεται δημόσια γιατί η οργάνωσή του πρόδωσε το κίνημα; Πότε! Οι “επαναστατικές” οργανώσεις έχουν πάντα την σωστή γραμμή...
Αντίθετα σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ το αυτομαστίγωμα για την στάση του απέναντι στην απεργία των καθηγητών είναι ένα φαινόμενο που αξίζει να το εξετάσουμε ιδιαίτερα γιατί καταγράφει μια άλλου τύπου πρακτική για την πολιτική, η οποία δεν κυριαρχείται από τους όρους της αστικής ιδεολογίας που συγκροτούν πολλές “επαναστατικές” οργανώσεις της Αριστεράς.
Το θετικό αυτής της κατάστασης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτικό μόρφωμα δεν έχει παγιωθεί ως ένας ιδεολογικός μηχανισμός αυτονομημένος από την ταξική πάλη και κλειστός στην κοινωνία και στις αντιθέσεις που την διαπερνούν, σε αντίθεση με πολλές “επαναστατικές” οργανώσεις της Αριστεράς που προβάλλουν ως πολιτική τον ιδεολογικό λόγο που τις συγκροτεί. Δεν αναφερόμαστε στην χαρά του κάθε τροτσκιστή που βλέπει παντού προδοτικές ηγεσίες, αλλά στην δυνατότητα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να σχετίζεται με την κοινωνία έξω από την σχέση: αδαής λαός – πεφωτισμένη πρωτοπορία. Αυτή η σχέση αναπαράγει τις αστικές πολιτικές πρακτικές της ανάθεσης της πολιτικής στους πολιτικούς μηχανισμούς (τα υποκείμενα της παραγωγής της πολιτικής) και θεωρεί τον απλό κόσμο ως το αντικείμενο/αποδέκτη αυτών των πολιτικών.
Το αρνητικό είναι ότι αυτό το αυτομαστίγωμα γίνεται εντός των πλαισίων των κυρίαρχων στερεότυπων της παραδοσιακής Αριστεράς (εργατισμός/οικονομισμός) και όχι σε ρήξη με αυτά, γιαυτό και οδηγεί τελικά σε πολιτικά αδιέξοδα. Για να γίνει αντιληπτό αυτό που ισχυριζόμαστε, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Το περιεχόμενο κάποιων από αυτά τα στερεότυπα περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο στο παρακάτω απόσπασμα από ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο «βαθύ κόκκινο»:
(το όνειρο του κάθε αριστεριστή... )
Ο κόσμος της εργασίας είναι σε απόγνωση. Αρκεί πράγματι μια σπίθα για να βάλει φωτιά σ’ όλο τον κάμπο. Η κατάσταση αποδίδεται έξοχα κινηματογραφικά από μια σκηνή του αριστουργήματος του Τσάρλι Τσάπλιν «Μοντέρνοι Καιροί». Ο Σαρλώ παρατηρεί να πέφτει από ένα φορτηγό που κουβαλάει μεγάλα δοκάρια, η προειδοποιητική κόκκινη σημαιούλα. Τη σηκώνει και την κουνάει κάνοντας νοήματα στον οδηγό να σταματήσει. Από παρεξήγηση, αμέσως σχηματίζεται ολόκληρη διαδήλωση πίσω του!
Έτσι είναι και σήμερα, λες και όλοι περιμένουν κάποιος να ‘σφυρίξει την έναρξη’. Έπρεπε λοιπόν με κάθε τρόπο η δυναμική του αγώνα των καθηγητών να ανακοπεί. Έβαλαν πολλοί το χεράκι τους σ’ αυτό. Όμως, τα ψέματα τελειώνουν.
Όμως ο «έλληνας» Σαρλώ του παραδείγματος δεν είναι η όποια Aριστερά, αλλά η «χρυσή αυγή». Χωρίς «πολιτικό πρόγραμμα» και «σχέδιο Β’» μαζεύει τον κόσμο πίσω της. Ο αριστερισμός πολλές φορές σήκωσε την κόκκινη σημαία, αλλά έμεινε μόνος του. Κανείς δεν του στέρησε αυτή την πρωτοβουλία. Και είδαμε τα αποτελέσματα στα …τηλεοπτικά κανάλια:
Αναρτήσεις
Τη ριζοσπαστική κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμβιβάζεται με τη συστημική στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί να εκφράσει πολιτικά και αξιακά ο νέος φορέας στην Αριστερά που επισήμως ιδρύθηκε την Κυριακή, με το κάπως εκκεντρικό όνομα «Σχέδιο Β’». Στη μακρόστενη αίθουσα του ΚΥΒΕ στο Περιστέρι, γεμάτη, με υψηλό όμως μέσο όρο ηλικίας, το διάδοχο σχήμα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με άτυπο επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο έβαλε ρότα για τα ερχόμενα μεγάλα πολιτικά ραντεβού. 
