Ο ΣΥΡΙΖΑ ως μορφή - κόμμα

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

 Του Ρούντι Ρινάλντι

Αναγκαία η άμεση και ουσιαστική «εισβολή» του λαϊκού στοιχείου στο συμμαχικό σχήμα

Η συζήτηση έχει ανοίξει. Αναζητείται το πώς και με ποιον τρόπο θα γεννηθεί μια νέα μορφή κόμματος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάγκη επιβάλλει να βρεθεί μια απάντηση και αυτή δεν μπορεί να έρθει από τα εγχειρίδια του παρελθόντος, ούτε από καμιά αντιγραφή, ξεπατικωτούρα άλλων εμπειριών. Βεβαίως, πρέπει να μάθουμε και να αφομοιώσουμε ό,τι καλύτερο από άλλες εμπειρίες αλλά να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Και, μάλιστα, άμεσα.

Διαπίστωση πρώτη: Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι συνιστώσες του είναι πλέον αυτό που ήταν πριν από τις 6 Μαΐου. Είναι άλλο πράγμα να είσαι μια δύναμη της τάξης του 4-5% και εντελώς διαφορετικό να είσαι στο 27%, αξιωματική αντιπολίτευση, δύναμη που θέλει να κυβερνήσει και να αλλάξει τη χώρα.

Διαπίστωση δεύτερη: Από τον ΣΥΡΙΖΑ της προϊστορίας, τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, πρέπει να περάσουμε στον μαζικό, λαϊκό, αριστερό ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η μετάβαση δεν είναι απλή και εύκολη, αλλά δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια μαζική «εισβολή»-συσπείρωση του λαϊκού στοιχείου, χωρίς μια έκφρασή του, χωρίς μια δημοκρατική και συμμετοχική διαδικασία. Αυτή η μετάβαση, ενώ απαιτεί χρόνο, πρέπει να έχει ορισμένα ταχύτατα στάδια, γιατί η «εισβολή» του λαϊκού στοιχείου δεν θα είναι δεδομένη σαν διάθεση και ελπίδα αν περάσουν 3-4 τέρμινα της γνωστής εσωστρεφούς και μη γόνιμης συζήτησης που μπορεί όλα να τα αναβάλει - και γιατί όχι να τα ματαιώσει.

Ντέϊβιντ Χάρβεϊ: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εμβληματικό κίνημα για όλη την Ευρώπη

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

Συνέντευξη του Ντέϊβιντ Χάρβεϊ στην Αναστασία Γιάμαλη

Πολλά μέρη του κόσμου δεν χτυπήθηκαν καθόλου σκληρά από την κρίση. Αυτός ο συγκεκριμένος γύρος της κρίσης -γιατί για έναν ακόμη γύρο πρόκειται- δεν έπληξε τη Λατινική Αμερική με τον ίδιο τρόπο που έπληξε την Ευρώπη. Εκείνους τους χτύπησε η κρίση της περιόδου του 2000-2001 και αυτό που συνέβη είναι πως, αφού πέρασαν την κρίση, είδαν ποιο ήταν το πρόβλημα, έτσι η Αργεντινή για παράδειγμα καθάρισε με το χρέος της και, αν δείτε, το εθνικό χρέος της χώρας φτάνει μόλις το 7% του ΑΕΠ της. Την ίδια ώρα το χρέος της Γερμανίας φτάνει το 150% του ΑΕΠ της… Πολλές χώρες που δεν είχαν συναλλαγματικό απόθεμα χτυπήθηκαν σφοδρότερα, όπως οι χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας.

Αν θέλουμε να γενικεύσουμε, αυτό που ξεκίνησε ως κρίση κατοικίας, έγινε τραπεζική κρίση, για να σωθούν οι τράπεζες μετατράπηκε σε κρίση εθνικού χρέους και στη συνέχεια οι χώρες που δεν είχαν πολλά πλεονάσματα ευθύς εξαρχής και είχαν κι άλλα προβλήματα δυσκολεύτηκαν. Αλλά και πάλι η κάθε περίπτωση διαφέρει από την άλλη.

Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά* (πώς να νικήσουμε την Μέδουσα, χωρίς να μας παγώσει το δολοφονικό της βλέμμα)

Αναδημοσίευση από την "δράση"

Του Κώστα Σβόλη

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,

όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.

Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,

στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»

Ι. Καμπανέλλης

Βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, το πύκνωμα του ιστορικού χρόνου που διανύουμε πολλές φορές μας εγκλωβίζει σε μια παραλυτική ακινησία. Με δέος παρακολουθούμε τα γεγονότα να εγγράφονται πάνω στο σώμα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού προσαρμόζοντάς το στις νέες επιταγές της καπιταλιστικής αναδόμησης. Άλλοτε πάλι τρομαγμένοι απλά χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο ελπίζοντας να ξημερώσει κάπου αλλού. Οι πιο θαρραλέοι ίσως σκεφτούν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Η βαριά σκιά της βαρβαρότητας πέφτει πάνω μας απειλητικά και προμηνύει νέα που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απέναντι όμως στην βαρβαρότητα υπάρχει πάντα ένα Ή. Στην εποχή της η Ρόζα Λούξεμπουργκ το περιέγραψε με την λέξη σοσιαλισμός, στην εποχή μας ίσως αυτό το Ή να έχει πολλά ονόματα και πολλαπλές αποχρώσεις, αλλά παραμένει το μεγάλο Ή απέναντι στην βαρβαρότητα, παραμένει ο δρόμος/ οι δρόμοι προς την κοινωνική χειραφέτηση και την απελευθέρωση από την κυριαρχία και την εκμετάλλευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η "ελευθεροτυπία" των εργαζομένων και των εργοδοτών...

Για τα ζητήματα της "Ε" έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί σε άλλα δημοσιεύματά μας. Εξάλλου είναι θέματα γνωστά και συζητιούνται στους χώρους της Αριστεράς.  Στα πλαίσια λοιπόν αυτών των συζητήσεων έχει αναδειχθεί ένα σημαντικό ζήτημα για την στάση πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και πως τοποθετούνται σε σχέση με την αντίθεση εργαζομένων - εργοδοσίας στη "Ε". Φαίνεται πως για κάποιους στην Κουμουνδούρου οι αγώνες των εργαζομένων περνάνε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις πολιτικές σκοπιμότητες και προθέσεις, και αποφάσισαν να κινηθούν σε ανάλογους δρόμους, δρόμους που συμπορεύονται με τον Περισσό (όπως για παράδειγμα εδώ: Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ...ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ!).  Θεωρούμε ότι  όχι μόνον δεν μπορούν αυτά τα ζητήματα να περνάνε απαρατήρητα και να προχωράμε κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά αντίθετα θα πρέπει να καταγγέλλονται δημόσια και να στιγματίζονται οι συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Ποιό είναι το θέμα που αναφερόμαστε; Περιγράφεται αναλυτικά στο παρακάτω απόσπασμα από στο δημοσίευμα "Για τα “τυποις απεργιακά” φύλλα της Ελευθεροτυπίας" της  Αφροδίτη Πολίτη:

Κι όμως, όσο κι αν ειναι άχαρο, κάποιος πρέπει να το κάνει. Οχι μόνο για τον αγώνα που χάνεται όταν δεν δίνεται  αλλά κι όταν τον εγκαταλείπουμε στον αυτόματο πιλότο αναζητώντας «συνεταιριστικές» σωσίβιες λέμβους εκτός Τιτανικού,  αλλά και για τη χαμένη τιμή της αριστεράς. Μιας αριστεράς  που στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μονο δεν ήξερε, αλλά και δεν ρώταγε.

Η ενότητα της Αριστεράς σφυρηλατείται στην κοινή δράση...

...Οι πρωτοβουλίες για τις οποίες κάνουμε λόγο δεν μπορεί να αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση των “συνιστωσών” του. Κυρίως αναφέρονται στην ανάγκη να συγκροτηθεί ενιαίο λαϊκό μέτωπο, με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά όχι περιορισμένο στα στενά πολιτικά της όρια. Ένα μέτωπο που δεν θα αποτελεί συνεύρεση “πολιτικών γραφείων”, αλλά θα οικοδομηθεί κυρίως στη βάση, με τη συγκρότηση ενός δικτύου επιτροπών κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, της αλληλοβοήθειας, της αγωνιστικής διεκδίκησης και της λαϊκής αυτοάμυνας (με πολιτικούς όρους και όχι με όρους βεντέτας) απέναντι σε εγκληματικές και φασιστικές συμμορίες. Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο οι αριστερές δυνάμεις, υπερβαίνοντας λογικές τυφλής διάσπασης, να πάρουν άμεσα συντονισμένες πρωτοβουλίες για ανατροπή των συμβιβασμένων ηγεσιών στα συνδικάτα με έκτακτα συνέδρια, αξιοποιώντας την κοινωνική δυναμική των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τελευταίο στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία ζητούμενο της στιγμής είναι, πιστεύουμε, η άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών για να σπάσει το μονοπώλιο των μνημονιακών δυνάμεων στην ενημέρωση. Το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά καθιστά απολύτως αναγκαία τη δημιουργία μιας μαζικής κυκλοφορίας, ημερήσιας εφημερίδας και ενός έστω μικρού προϋπολογισμού ενημερωτικού, τηλεοπτικού καναλιού. Είναι βέβαιο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, που νοιώθει παντελώς αποξενωμένο από τα υπάρχοντα μέσα ενημέρωσης, θα αγκάλιαζε πολύ γρήγορα παρόμοιες πρωτοβουλίες

(Η τελευταία παράγραφος από το "Το σύντομο καλοκαίρι της ολιγαρχίας" του Πέτρου Παπακωσταντίνου)

Ο Ι. Αμυράς σε φασιστικό μπλογκ κατά της «φυλετικής επιμειξίας»

Αναδημοσίευση από το mao.gr

Καθαρότητα της φυλής και “σύντροφοι ένθεν και κείθεν”  

Στον «Μαύρο Κρίνο» ένα μπλογκ που ανήκει στο χώρο της λεγόμενης «νεοναζιστικής αυτονομίας» (που θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή έχει συμβιβαστεί και έχει ξεπουλήσει τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού) δέχτηκε να δώσει συνέντευξη ο Ιφικράτης Αμυράς σαν να θέλει να επιβεβαιώσει όλα τα ιδεολογήματα του μνημονιακού στρατοπέδου για «συνάντηση και ταύτιση των άκρων».

“Υιοθετώ ως εθνικό δόγμα την ενδογαμία και την αποφυγή φυλετικών επιμειξιών, κάτι που η σημερινή αριστερά θεωρεί ανάθεμα.” είναι από τα πρώτα πράγματα που τονίζει.  Και  συνεχίζει με το ανεκδιήγητο ότι “η ιδέα της διαφορετικότητος και της πολυμορφίας που ασπάζονται όλοι οι αριστεροί, υπηρετείται από τον σεβασμό στην βιολογική ιδιαιτερότητα του κάθε λαού, και όχι από την φυλετική επιμειξία μεταξύ διαφορετικών λαών.”