Μπορεί κυβέρνηση να μην καταφέραμε να βγάλουμε, την Κυριακή το βράδυ όμως πιστοποιήθηκε ότι το 27% αυτού του λαού είναι αποφασισμένο να προχωρήσει αψηφώντας τρομοκρατία και καταστολή.
Η δυναμική που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει εκ των πραγμάτων άλλες προοπτικές αλλά και υποχρεώσεις σε όλα τα πεδία των κοινωνικών διεκδικήσεων, ανάμεσα σε αυτά και στο περιβάλλον. Η νέα και πρωτόγνωρη, για τα δεδομένα όλων μας, κατάσταση δημιουργεί νέου τύπου καθήκοντα τόσο στο επίπεδο της οργάνωσης όσο και στην υλοποίηση, εντέλει, συλλογικών επεξεργασιών.
Σε μια διαιρεμένη κοινωνία δεν υπάρχει άλλος τρόπος πειθούς παρά η επίμονη αντίσταση στα σχέδιά τους παράλληλα με την εφαρμογή ιδεών, προτάσεων, πρακτικών που σηματοδοτούν τον αντίπαλο δρόμο στην οδό της καταστροφής.
Χρειάζεται να σκεφτούμε με νηφαλιότητα και ψυχραιμία, να θέσουμε προτεραιότητες και να τις πάμε παρακάτω ταυτόχρονα με τη δημιουργία ενός κοινού χώρου έκφρασης και συμμετοχής με ισότιμες διαδικασίες, με στόχο τη συσπείρωση ενός ριζοσπαστικού δυναμικού που μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες, παράγει και υποστηρίζει την πολιτική πράξη. Το τελευταίο γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό και από την αθρόα (και συντονισμένη) προσέλευση δυνάμεων με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες.
Πιστεύουμε ότι όσοι βρεθήκαμε και βρισκόμαστε τόσο στην θεματική όσο και σε κοινές πρωτοβουλίες, πρέπει και μπορούμε να συμβάλλουμε ως ομάδα δράσης, διεκδίκησης, διαμόρφωσης θέσεων και προτάσεων, υλοποίησης πρακτικών και επικοινωνίας με τα περιβαλλοντικά κινήματα.
Καλούμε σε μια πρώτη συνάντηση, την Παρασκευή 22 Ιουνίου, στις 6.00 μ.μ., στο αυτοδιαχειριζόμενο «κηπάκι της Τσαμαδού» (οικόπεδο διαμορφωμένο σε χώρο πρασίνου απέναντι από το Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Εξαρχεια) για να συζητήσουμε τις προτάσεις και τους τρόπους για τη συνέχεια.
το παλαιό συντονιστικό
της θεματικής περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αναρτήσεις
Ναι, το ξέρουμε πως η ελληνική κοινωνία, όντας βυθισμένη στην οικονομική, πολιτική και πνευματική μιζέρια, έχει ανάγκη από συλλογικές χαρές. Ναι, καταναλώσαμε κι εμείς δεκάδες μπύρες κολλημένοι στην οθόνη το 2004, ανεχόμενοι τον υστερικό σχολιαστή που κραύγαζε για το “πειρατικό”. Ναι, είμαστε κι εμείς μέρος της κοινωνίας του θεάματος, όσο κι αν παλεύουμε ν΄ απεξαρτηθούμε απ’ αυτό. Ναι, πράγματι, η πολιτική της Γερμανίας είναι αυτή τη στιγμή ο πιο σκληρός εκφραστής του Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Ναι, συμμετέχουμε κι εμείς στην διαδικασία της αποδόμησης της ιδεολογίας αυτής που προτάσσει ως βασικό της γεγονός τη διάκριση ανάμεσα σε διευθυντές κι εκτελεστές, σε αφεντικά και υπαλλήλους, σε ολιγάρχες κι υπηκόους• της ιδεολογίας που προωθεί τον ατομικισμό, την διάλυση της κοινωνίας με την φτωχοποίησή της, ανάβοντας λαμπάδες στην “Ανάπτυξη” που δεν είναι τίποτα άλλο από δείκτες που μετρούν την παραγωγή πλαστικών σκουπιδιών. Ναι, μας τη σπάει η Μέρκελ, το ίδιο όμως και ο εθνικιστής Σαμαράς ή ο νεοναζί Μιχαλολιάκος. Ναι, τσατιζόμαστε όταν οι αυτόκλητοι οίκοι αξιολόγησης των χωρών μάς στέλνουν χαράτσια με ραβασάκια, το ίδιο όμως παθαίνουν κι οι αυτόκλητοι σεκιουριτάδες της Χρυσής Αυγής που μαχαιρώνουν με γνώμονα το χρώμα, την “τάξη” και την α-πολιτική άποψη. Αλλά αυτοί, οι τελευταίοι, όταν ακούν τον εθνικό ύμνο βλέποντας τα σώβρακα του Κατσουράνη, ηδονίζονται. Δεν ξέρουμε γιατί… αλλά εκεί είναι μια ακόμα διαφορά μας.
Είναι σαφές ότι κανένα από τα σημεία που προεκλογικά έθεσα σαν παραμέτρους νίκης δεν μπορώ να πω ότι προωθήθηκε μέσα από τις εκλογές τις 17/6. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πόσο στενοχωρημένος είμαι για το αποτέλεσμα. Περί στενοχώριας και η πρώτη μου παρατήρηση: Είναι περίεργο -και ενδεικτικό για τον τρόπο που γίνεται η όποια συζήτηση στην Αριστερά- να βλέπω ανθρώπους που λίγες μέρες πριν έσκιζαν δημόσια τα ρούχα τους ότι “Σαμαράς και Τσίπρας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος”, να είναι σήμερα στενοχωρημένοι. Αυτό για μένα σημαίνει ότι κάποιοι νιώθουν πράγματα που, πιεσμένοι από μια ανόητη ανάγκη ομοφωνίας, δεν μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά. Το ίδιο με παραξενεύει η στάση των ανθρώπων που ψήφισαν το απέναντι μπλοκ. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάθονται σαν βρεγμένες γάτες παρά το γεγονός ότι “νίκησαν”. Δεν πανηγυρίζουν, δεν χαίρονται, μόνο κρύβονται από τα μάτια μας και την κουβέντα μας. Ένοχοι, και πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι την έκαναν τη μαλακία, ξέρουν ότι λύγισαν κάτω από την τρομοκρατία της δημοκρατίας τους και ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες στα παιδιά τους. Αυτή λοιπόν η “σιωπηρή πλειοψηφία” θα ήθελα μια έστω φορά να αναλάβει τις ευθύνες της. Θέλω να βγουν θαρρετά, με το ίδιο θάρρος που ο κόσμος μας της Αριστεράς υπερασπίζεται τις απόψεις και τη δράση του, και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Να μας εξηγήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη για τη φτώχεια, την ανεργία, το τσάκισμα των δικαιωμάτων, τους ναζί. Στο λέω σοβαρά ότι αν μετά απ’όλα αυτά, ξαναρχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορούν το “δημόσιο”, τους συνδικαλιστές, την Αριστερά κλπ, θα πέσει πολύ βρισίδι!
Μπορεί κυβέρνηση να μην καταφέραμε να βγάλουμε, την Κυριακή το βράδυ όμως πιστοποιήθηκε ότι το 27% αυτού του λαού είναι αποφασισμένο να προχωρήσει αψηφώντας τρομοκρατία και καταστολή.
Στα Αγγλικά το σχετικό κείμενο είναι: “Solidarity and resistance are both important, but right now solidarity is the most important. Our role is to be inside and outside parliament, applauding anything positive and condemning all that is negative and proposing alternatives”.
