Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το τελευταίο χρόνο σε δημόσιες συζητήσεις για την ενότητα των αριστερών δυνάμεων και την συγκρότηση μετώπου ενάντια στις κυρίαρχες επιλογές του αστισμού, προβάλει ένα πολιτικό πλαίσιο στο οποίο σηματοδοτούνται με ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο τα θέματα του Ευρώ και της ΕΕ. Το πλαίσιο αυτό δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση. Η παρέμβαση σε όποιο “διάλογο” έχει τον χαρακτήρα της προπαγάνδισης και μόνο.
Ο μόνος χώρος – ο οποίος μάλιστα έχει αποδεχτεί εκ των προτέρων - αυτά τα σημεία που θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μη διαπραγματεύσιμα για οποιαδήποτε συνεργασία, είναι το κόμμα του Δ. Καζάκη. Όμως ο Καζάκης είναι ένα βήμα πιο μπροστά. Με την ρητορική πλειοδοσία αυτής της γραμμής και με μια μεσιακή καταστροφολογία για τον καπιταλισμό, καταφέρνει να βρει απήχηση σε ευρύτερα ακροατήρια απ' αυτά που που μπορούν να προσεγγίσουν όλες μαζί οι συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ακριβώς αυτή η κατάσταση καταγράφει και τα όρια της παρέμβασης του πολιτικού εγχειρήματος στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που αποκρυσταλλώθηκε με την συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο σήμερα δυστυχώς οδηγείται στην αυτοπεριθωριοποίηση. Η αγκύλωση σε ιδεολογήματα που προβάλλονται ως αντικαπιταλιστικές πολιτικές, βοηθάει βέβαια στην συντήρηση και στην αναπαραγωγή των παγιωμένων μικροσυσχετισμών ανάμεσα στις δυνάμεις που την συγκροτούν, παρέχοντας μια διακριτή ταυτότητα εντός του μικρόκοσμου της Αριστεράς.