ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΕΠΑΜ : σημειώσατε 2

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το τελευταίο χρόνο σε δημόσιες συζητήσεις για την ενότητα των αριστερών δυνάμεων και την συγκρότηση μετώπου ενάντια στις κυρίαρχες επιλογές του αστισμού, προβάλει ένα πολιτικό πλαίσιο στο οποίο σηματοδοτούνται με ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο τα θέματα του Ευρώ και της ΕΕ. Το πλαίσιο αυτό δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση. Η παρέμβαση σε όποιο “διάλογο” έχει τον χαρακτήρα της προπαγάνδισης και μόνο.

Ο μόνος χώρος – ο οποίος μάλιστα έχει αποδεχτεί εκ των προτέρων - αυτά τα σημεία που θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μη διαπραγματεύσιμα για οποιαδήποτε συνεργασία, είναι το κόμμα του Δ. Καζάκη. Όμως ο Καζάκης είναι ένα βήμα πιο μπροστά. Με την ρητορική πλειοδοσία αυτής της γραμμής και με μια μεσιακή καταστροφολογία για τον καπιταλισμό, καταφέρνει να βρει απήχηση σε ευρύτερα ακροατήρια απ' αυτά που που μπορούν να προσεγγίσουν όλες μαζί οι συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ακριβώς αυτή η κατάσταση καταγράφει και τα όρια της παρέμβασης του πολιτικού εγχειρήματος στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που αποκρυσταλλώθηκε με την συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο σήμερα δυστυχώς οδηγείται στην αυτοπεριθωριοποίηση. Η αγκύλωση σε ιδεολογήματα που προβάλλονται ως αντικαπιταλιστικές πολιτικές, βοηθάει βέβαια στην συντήρηση και στην αναπαραγωγή των παγιωμένων μικροσυσχετισμών ανάμεσα στις δυνάμεις που την συγκροτούν, παρέχοντας μια διακριτή ταυτότητα εντός του μικρόκοσμου της Αριστεράς. 

Όμως, αυτή η ταυτότητα όταν κατατίθεται στην κοινωνία, καταγράφεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Εθελοτυφλούν όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι όχι μόνον δεν αντιστοιχεί σε διακριτές γραμμές στο πεδίο των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων, αλλά ούτε καν μπορεί να εκφράσει το ρεύμα επιστροφής στη δραχμή ως πολιτική κίνηση διαφύλαξης της εθνικής κυριαρχίας. Η αναζήτηση εθνικών πολιτικών σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, όσο εργατικό ταξικό άρωμα και να έχει δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και τις εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές του αστισμού. Το ΕΠΑΜ και η πολιτική του δράση αποτελεί ακριβώς την επιβεβαίωση αυτής της θέσης και αναδεικνύει τις αυταπάτες μιας αριστεράς που αναζητάει πολιτικές απαντήσεις στην σημερινή συγκυρία με εργαλεία και εφόδια που έχουν ήδη καταστεί άχρηστα από τον προηγούμενο αιώνα...

Είναι χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής κατάστασης που επικρατεί στον χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ότι ακόμα και το ντούρο αντιεθνικιστικό ΣΕΚ προβάλει τον  Δ. Καζάκη (για τους ίδιους λόγους για τους οποίους κάποιοι άλλοι προβάλλουν Μαριόλη, Φωτόπουλο κλπ), ως έγκυρο αναλυτή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Γράφει λοιπόν ο Παύλος Γκαργκάνας, στο περιοδικό “ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ”, τεύχος 82. “Εδώ, ας αφήσουμε να μιλήσουν οι απαντήσεις που έδωσε ο Δημήτρης Καζάκης εδώ και καιρό“ όλο το κείμενο εδώ: Ποιος φοβάται τη διαγραφή του χρέους;