Ούτε κουράστηκα, ούτε βαρέθηκα.
Αποχώρησα από το ΚΚΕ γιατί είμαι πλέον βαθιά πεισμένος οτι τα τελευταία χρόνια σημειώνεται μια σοβαρή έκτροπή του, από τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού, το Πρόγραμμα του και τις αρχές λειτουργίας του. Εκτροπή που εκφράζεται πλέον στην καθημερινή λειτουργία και δράση του Κόμματος, στην επικοινωνία του με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στο ρόλο του στους αγώνες τους.
Ενάντια σε αυτή την εκτροπή, κατανοώντας βαθμιαία το βάθος της στην πορεία του χρόνου, προσπάθησα να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου σύμφωνα πάντα με τις αρχές λειτουργίας του Κόμματος. Δηλαδή έλεγα ανοιχτά, θαρρετά, επίμονα και όσο πιο τεκμηριωμένα μπορούσα τη γνώμη μου εκεί που έπρεπε, με βάση το Καταστατικό ενώ παράλληλα εφάρμοζα μαχητικά όλες τις αποφάσεις ακόμα και αν διαφωνούσα.
Δεν θα αποχωρούσα από το ΚΚΕ αν η εκτροπή του ήταν απλώς και καταρχάς ιδεολογικοπολιτική, αποτέλεσμα των δυσκολιών της ταξικής πάλης, των πιέσεων του αντιπάλου. Αποδεικνύεται όμως πλέον μέσα από σωρεία παραδειγμάτων οτι η εκτροπή αυτή υλοποιείται σε μεγάλο βαθμό μέσω και σοβαρών παραβιάσεων των αρχών λειτουργίας του, της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Το ΚΚΕ βρίσκεται στη χειρότερη και κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας του.
Ακόμα και έτσι δεν θα αποχωρούσα αν δεν εξαντλούσα όλα τα περιθώρια, φτάνοντας να απευθυνθώ έως και στην Κεντρική Επιτροπή για να εισπράξω μια ακόμα ατεκμηρίωτη και απόλυτη απόρριψη …και κάτι παραπάνω.
Βέβαια εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα η εξέλιξη αυτή δε με ξάφνιασε ιδιαίτερα.
Ολόκληρο το κείμενο εδώ: Για να ξεκινήσουμε…