Κυκλοφορεί το Σάββατο ο Δρόμος, φύλλο 14, 40 σελίδες

Η Αριστερά μπροστά στη νέα κατάσταση. Μόνο ένα πλατύ μέτωπο μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή της κοινωνίας

Αναλυτικά η ύλη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Να υπερβούμε τα «νόμιμα όρια» δράσης της Αριστεράς

Νάντια Βαλαβάνη

Λαϊκό Μέτωπο ανάγκη των καιρών

Σωκράτης Ματζουράνης

Ο κόσμος είναι εδώ, η Αριστερά που βρίσκεται;

Η Γενική απεργία της 20ης Μαΐου είχε μεγάλη επιτυχία όπως και η συμμετοχή του κόσμου στις συγκεντρώσεις και στις πορείες, παρόλο ότι δεν λειτουργούσαν στην Αθήνα το μετρό και τα λεωφορεία. Ο όγκος του συλλαλητηρίου πλησίαζε τα 2/3 αυτού που είχε γίνει στις 5η Μάη. Τα μαγαζιά στο κέντρο  ήταν κλειστά σε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι στις 5 Μάη. Σε αυτή την κινητοποίηση παρουσιάστηκαν μερικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να τα επισημάνουμε.

Ο κόσμος κυκλοφορούσε περισσότερο από άλλες φορές  έξω από κομματικές στοιχήσεις. Αυτό καταγράφεται και στα συνθήματα που φώναζε. Η συμμετοχή της νεολαίας ήταν περιορισμένη, όμως ήταν μεγάλη και μαχητική η συμμετοχή σωματείων και ομοσπονδιών που στηρίζουν την ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Από τα μπλοκ αυτών των σωματείων ακούστηκαν συνθήματα ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους και ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Τα μαζικά χαρακτηριστικά αυτού του γεγονότος  τρόμαξαν τους διάφορους Πρετεντέρηδες και τους έκαναν να αναρωτιούνται στα βραδινά δελτία ειδήσεων ποιοι είναι αυτοί που βρίζουν την βουλή και τα έχουν βάλει με το πολιτικό σύστημα συνολικά. Οι ιστορίες για προβοκάτορες αυτή την φορά ήταν πιο μετρημένες...

Και αυτή η κινητοποίηση ανέδειξε την αδυναμία της Αριστεράς να καλύψει πολιτικά το κενό που δημιουργεί η κρίση του δικομματισμού. Αυτή η αδυναμία καταγράφηκε και στις φοιτητικές εκλογές, όπου οι δυνάμεις του ΚΚΕ παρουσίασαν μια μικρή πτώση στους ψήφους τους ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς απλώς διατήρησαν τα κουκιά τους…

Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να προβληματίσει αρκετά σοβαρά όσους ενδιαφέρονται για την κατάσταση της Αριστεράς. Οι στοιχήσεις που επιχειρούνται σήμερα πίσω από σχηματικά ιδεολογήματα για την διέξοδο από την κρίση δεν προσφέρουν τίποτα ούτε στο μαζικό κίνημα ούτε στην ίδια την ενότητα της Αριστεράς. Κινούνται στα πλαίσια μικροηγεμονισμών που αποβλέπουν στην ανατροπή των μικροσυσχετισμών ανάμεσα σε διάφορους μηχανισμούς οργανωτικής χειραγώγησης του κόσμου της αριστεράς και όχι στην υπέρβασή τους. Οι εξαιρέσεις είναι λίγες που κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μια τέτοια εξαίρεση αποτελεί το βιβλίο του Π. Παπακωσταντίνου «Επιστροφή στο μέλλον». Αν έχετε αμφιβολίες μπορείτε να δείτε την συνέντευξη με τον συγγραφέα που είχε πρόσφατα δημοσιεύει η ιστοσελίδα «Με αφορμή…»:

PAPAKONSTANTINOU from blog www.aformi.wordpress.com on Vimeo.

Η προοδευτική πολιτική

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του Κ. Βεργόπουλου  από την «Ελευθεροτυπία», στο οποίο  χωρίς τα απλουστευτικά σχήματα που χρησιμοποιούν συνήθως πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς  αναφέρεται στα κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης. Αφού επισημάνει ότι «πρώτα θύματα της σημερινής κρίσης υπερχρέωσης είναι οι χώρες που μέχρι πρόσφατα κατέγραφαν τις υψηλότερες επιδόσεις στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στην παραγωγικότητα» θα ασχοληθεί με τις πολιτικές της Ε.Ε. και ιδιαίτερα τα μέτρα που εξήγγειλε απροσδόκητα στις 8 Μαΐου.

Το ελληνικό οικονομικό ζήτημα θεωρείται «καυτό», εν τούτοις δεν είναι βέβαιο ότι όλες οι πλευρές αναφέρονται στο αυτό πρόβλημα.

Ποιο ακριβώς είναι αυτό; Η αναξιοπιστία των ελληνικών στοιχείων; Το δημοσιονομικό έλλειμμα; Το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος; Η αναχρηματοδότησή του; Οι κυρώσεις αμαρτιών του παρελθόντος; Ο υπερκαταναλωτισμός και ο κομπιναδορισμός του Νεοέλληνα; Η ανάκτηση ανταγωνιστικότητος της ελληνικής οικονομίας; Η μακροχρόνια ύφεση και ο αποπληθωρισμός ως θεραπευτική αγωγή της οικονομίας; Ολες οι προσεγγίσεις αποκαλύπτουν πραγματικές πτυχές του προβλήματος. Ομως, είναι αδύνατον να διατυπωθεί οιαδήποτε αντιμετώπιση αυτού, ενόσω αυτές δεν ιεραρχούνται κατά προτεραιότητα και δεν κατανοούνται οι βαθύτερες σχέσεις μεταξύ αιτίων και αιτιατών, μεταξύ νόσου και συμπτωμάτων.

Ομοίως, είναι αδύνατον να κατανοηθεί το ελληνικό πρόβλημα, εάν δεν ενταχθεί στις εξελίξεις της τελευταίας τριετίας τόσο στην ευρωζώνη, όσο και διεθνώς. Δεν είναι δυνατόν να πάσχει ο πλανήτης από παγκόσμια υπερχρέωση, να στιγματίζονται οι μοχλεύσεις, ο δανεισμός, το εικονικό και ανύπαρκτο χρήμα, ενώ στη χώρα μας ενοχοποιείται η «τεμπελιά» του Νεοέλληνα και ο «παρασιτισμός» του ελληνικού κράτους. Υπάρχει γενικότερο οικονομικό πρόβλημα της εποχής, του οποίου το ελληνικό αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Στην πρόσφατη δεκαετία, ο διεθνής δανεισμός αναπτύχθηκε με ρυθμό πολλαπλάσιο των πραγματικών εισοδημάτων. Αυτό σημειώθηκε κατ' εξοχήν στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και κατ' επέκταση στη χώρα μας. Φυσικά, πρώτα θύματα της σημερινής κρίσης υπερχρέωσης είναι οι χώρες που μέχρι πρόσφατα κατέγραφαν τις υψηλότερες επιδόσεις στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στην παραγωγικότητα. 

Η σημερινή καθήλωση της ανάπτυξης και οι αρνητικές επιδόσεις εκθέτουν πρώτους στον κίνδυνο τους «πρωταθλητές» της περιόδου που έληξε. Κατά το 2001-2008, η συσσώρευση πάγιου κεφαλαίου εκτός οικοδομών στην Ισλανδία αυξήθηκε 58%, στην Ιρλανδία 41%, σε ΗΠΑ και Βρετανία 30%, ενώ στη Γερμανία 18%. Στις Ελλάδα και Ισπανία 44% και 34% αντιστοίχως. Ομοίως, κατά την τελευταία δεκαετία, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε στην Ελλάδα με ετήσιο ρυθμό 2,4%, έναντι 1,4% στην ευρωζώνη και 1,2% στη Γερμανία. Με την επιβράδυνση της οικονομίας από το 2008, οι ήδη υπερδανεισμένοι βρέθηκαν περισσότερο ακάλυπτοι, στο έλεος των πιστωτών. 

Η νόσος είναι θανάσιμη, όμως ποια ακριβώς είναι η νόσος; Ο υπερδανεισμός ή η ανεπάρκεια εισοδήματος; Η συντηρητική πλευρά σε όλες τις χώρες του κόσμου διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, αποδίδοντας απόλυτη προτεραιότητα στην εξασφάλιση των πιστωτών, επιβάλλοντας ως «μονόδρομο» τις περικοπές δημοσίων δαπανών και εισοδημάτων, την αύξηση φορολογίας, με υποθετικό στόχο την εξυγίανση των δημοσιονομικών ισοζυγίων. Ομως, το Δημόσιο δεν είναι νοικοκυριό ούτε ιδιωτική μονάδα. Με τις περικοπές δαπανών, ο ιδιωτικός τομέας λαμβάνει την κατιούσα, μειώνονται οι δημόσιες εισπράξεις από ιδιωτικές συναλλαγές και εισοδήματα, το έλλειμμα και το χρέος ως προς το εισόδημα διογκώνονται.

Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα…

Οι εξελίξεις στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι προβλέψιμες για όποιον έχει στοιχειώδη πολιτικά κριτήρια και δεν παρουσιάζουν κανένα πολιτικό ενδιαφέρον. Ήδη οι προβλέψεις μας για τις εξελίξεις και την πολιτική που ακολουθεί η Κουμουνδούρου και κάποιοι μισθοφόροι της επαληθεύονται εδώ και καιρό.(παραπέμπουμε ενδεικτικά σε μερικά παλαιότερα δημοσιεύματά μας όπως: Ούτε με τον Άγγελο, ούτε με τον Μιχάλη!,   Ένα σκουλήκι ψόφιο …,  Υπερσυνιστώσα: Το τελευταίο στάδιο του …φραξιονισμού.)

Διατηρούσαμε κάποιες μικρές αμφιβολίες και πιστεύαμε ότι η Κουμουνδούρου μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση στα πλαίσια της απλής κοινής λογικής. Διαψευστήκαμε όμως. Τυφλωμένη από τις μικροπολιτικές επιδιώξεις δεν μπορεί να δει τίποτα έξω από την πόρτα της ! Η στάση της τον τελευταίο καιρό αυτό αποδεικνύει. Αν είχε στοιχειώδη αίσθηση της πραγματικότητας θα αποδεχόταν ως ευκαιρία την πρόταση να είναι ομιλητής στην συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ ο Α. Αλαβάνος. Από μια τέτοια κίνηση αυτή θα έβγαινε κερδισμένη αφού θα κατέγραφε ένα ενωτικό προφίλ που δεν θα μπορούσε κανένας να το αμφισβητήσει. Όμως με την άρνησή της αλλά και με μια σειρά από άλλες παράλληλες ενέργειές καταγράφει ακριβώς το αντίθετο, και μάλιστα με τους χειρότερους δυνατούς όρους αφού καταφεύγει στην χρήση ανήθικων και πολιτικά απαράδεκτων πρακτικών που αντιστοιχούν σε άλλους πολιτικούς χώρους. Όταν κάποιος χάνει την εμπιστοσύνη στην πολιτική του άποψη και στον κόσμο που τον στηρίζει, τότε ο πανικός τον οδηγεί να κλειστεί στο καβούκι του και να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Αυτό τον καιρό θα βαρεθούμε να καταγράφουμε τα λάθη που θα κάνει η Κουμουνδούρου….

Σε αντίθεση λοιπόν με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που η πολιτική του πρακτική είναι προβλέψιμη, αρκετοί πολιτικοί αναλυτές αλλά και πολλοί απλοί πολίτες ξαφνιαστήκαν από την στάση του Γ. Καρατζαφέρη να στηρίξει τα μέτρα της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου. Μερικοί μάλιστα θεώρησαν ότι το ΛΑΟΣ οδηγείται στην αυτοκτονία γιατί ταυτίστηκε με επιλογές που είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούν στην αποτυχία. Σε όσους έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, τους συνιστούμε να διαβάσουν το βιβλίου του Δ. Ψαρρά που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο «Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη». Πιστεύουμε  ότι θα τους βοηθήσει να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

Οι μεθοδεύσεις αποκλεισμού προσώπων και απόψεων δεν έχουν θέση στο δημοκρατικό μας κόμμα...

Γνωρίζαμε ότι το επιτελείο της Κουμουνδούρου αποτελείται από ψεύτες που δεν διστάζουν να κάνουν το άσπρο μαύρο για να διατηρηθούν στις καρέκλες τους. Το είδαμε να το κάνουν χωρίς κανένα ενδιασμό πρόσφατα για την ενημέρωση σχετικά με την συζήτηση που έγινε στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιοί να είναι οι ομιλητές στην εκδήλωση της 10/5. Τώρα το Τσιπρέϊκο πάει ένα βήμα παραπέρα. Όταν το ψέμα δεν έχει αποτέλεσμα και δεν μπορεί να πείσει, τότε χρησιμοποιούνται πιο προχωρημένα μέσα. Ο τραμπουκισμός είναι ένα απ’ αυτά. Επειδή το αποτέλεσμα εκλογής  αντιπροσώπων για το Συνέδριο του ΣΥΝ σε μια τοπική οργάνωση του ΣΥΝ δεν ήταν αρεστό στην Κουμουνδούρου, αποφάσισε να το αλλοιώσει! Διαβάστε παρακάτω πώς η ΑΥΓΗ παρουσιάζει αυτά τα γεγονότα και τότε θα καταλάβετε τι ενοούμε:

Για το Κράτος και το Κεφάλαιο. (1ο)

Όταν ο Ν. Ζαχαριάδης Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ την 31η Οκτώβρη του 1940 με ανοιχτό γράμμα του από την φυλακή καλούσε το λαό της Ελλάδας «να δώσει όλες του τις δυνάμεις χωρίς επιφύλαξη στον πόλεμο τον οποίον διεύθυνε η κυβέρνηση Μεταξά ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι», στην πραγματικότητα καλούσε τον λαό σε μία ταξική συνεργασία με την αστική τάξη, για να μην υποδουλωθεί η χώρα.

Σήμερα μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς καλούν τον ελληνικό λαό να κάνει ακριβώς το ίδιο, μόνο που δεν έχουν την ευθύτητα του Ν. Ζαχαριάδη να πουν όλη την αλήθεια για τον ταξικό χαρακτήρα των προτάσεών τους. Όπως οι μοναχοί τον μεσαίωνα μετέτρεπαν κάθε είδους έδεσμα σε νηστίσιμο δια της ευλογίας, έτσι και η Αριστερά βαφτίζοντας «προλεταριακές» τις κάθε είδους συνδιαχειριστικές προτάσεις που κάνει για την έξοδο από την κρίση, πιστεύει ότι αλλάζει τον ταξικό τους χαρακτήρα!..

Τον τελευταίο καιρό κοντεύουμε να πνιγούμε μέσα σε οικονομικές αναλύσεις για την κρίση. Δεν υπάρχει σωσίβιο για να σωθούμε. Όλες αυτές οι προσεγγίσεις καταλήγουν είτε σε θετικές προτάσεις διεξόδου που έχουν αποδέκτες τους αρμοδίους πολιτικούς διαχειριστές του συστήματος, είτε σε αφηρημένες εκκλήσεις για αντικαπιταλιστικό αγώνα. Όμως το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό, όπως πολιτική είναι και η αδυναμία της Αριστεράς σήμερα που την εμποδίζει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της συγκυρίας. 

Το «Μέτωπο» παίζει με τα όρια του ΣΥΝ και ο Αλαβάνος μπήκε στην υπηρεσία της αντίδρασης!

Αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα "Σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ" το παρακάτω κείμενο:

Στην Αυγή σήμερα εξαπολύθηκε η ομοβροντία. Τρία άρθρα πυροβολούν τις πρωτοβουλίες του Μετώπου του Αλαβάνου:

Το Μέτωπο “παίζει” με τα όρια του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ

Αποκλίνοντα πολιτικά σχέδια στον ΣΥΡΙΖΑ

Ανάγκη ενότητας και δράσης του ΣΥΡΙΖΑ

Είχε προηγηθεί η αφωνία της Αυγής για την ανακοίνωση 5 μελών της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στο Μέτωπο. Διαβάζοντας τα σημερινά δημοσιεύματα και γνωρίζοντας την πικάντικη προϊστορία της κεντρικής συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, καταρχήν εκνευρίστηκα. Μίλησα όμως με νηφάλιο σύντροφο, ο οποίος μου έδωσε μια άλλη εκδοχή των γεγονότων και ένα άλλο πρίσμα των σημερινών δημοσιευμάτων, που ευχαρίστως παραθέτω: