του Λάκη Λαζόπουλου
Η
Αριστερά ήταν πάντα μια
ανυπότακτη δεσποινίς που αρνιόταν να γίνει κυρία.
Ένιωθε πως στα σαλόνια θα έχανε την αξιοπρέπεια της και πως στα πεζοδρόμια έπρεπε να αφήσει την τελευταία της πνοή .
Γι’ αυτό και όταν η Αριστερά έγινε κυβέρνηση οι πρώτοι που έχασαν τον ύπνο τους ήταν οι αριστεροί που είχανε μάθει να διαμαρτύρονται, αλλά όχι να κυβερνούν.
Ήταν σαν τους κριτικούς κινηματογράφου.
Ξέραν τα πάντα για τον κινηματογράφο, αλλά δεν ξέραν να κάνουν κινηματογράφο.
Αυτό είναι άραγε το δράμα της Αριστεράς;
Η ενοχή του ευνούχου που ξέρει τα πάντα για το σεξ, αλλά δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος;
***Το σίγουρο είναι ότι μετά τις 13 Ιουλίου του 2015, όταν η Αριστερά έπεσε πάνω στο ευρωπαϊκό τοίχος, το κατασκευασμένο από γερμανικά υλικά και αναγκάστηκε να υπογράψει όλα όσα απευχόταν, οι πρώτοι που ξεσηκώθηκαν ήταν οι ίδιοι οι εαυτοί τους.
Τα αστικά κόμματα της διεφθαρμένης και ξεθωριασμένης μεταπολίτευσης είχαν ήδη μάθει έναντι μίζας να προσκυνούν. Δεν ταράχθηκαν.
Τώρα έπρεπε να προσκυνήσουν και αυτοί.
Έτσι επανήλθε το δεξιό αφήγημα.
Τι λογική έχει να αντιστέκεσαι αφού στο τέλος θα υπογράψεις τα ίδια;
Δηλαδή ο Λεωνίδας και ο Εφιάλτης έχουν την ίδια αξία αν στο τέλος χάσουν και οι δυο.
Αυτό μας διδάσκει αυτή η θεωρία.