Λάκης Λαζόπουλος: Το δράμα της Αριστεράς

Αναδημοσίευση από το "altsantiri.gr"

του Λάκη Λαζόπουλου

Η Αριστερά ήταν πάντα μια ανυπότακτη δεσποινίς που αρνιόταν να γίνει κυρία.

Ένιωθε πως στα σαλόνια θα έχανε την αξιοπρέπεια της και πως στα πεζοδρόμια έπρεπε να αφήσει την τελευταία της πνοή .

Γι’ αυτό και όταν η Αριστερά έγινε κυβέρνηση οι πρώτοι που έχασαν τον ύπνο τους ήταν οι αριστεροί που είχανε μάθει να διαμαρτύρονται, αλλά όχι να κυβερνούν.

Ήταν σαν τους κριτικούς κινηματογράφου.

Ξέραν τα πάντα για τον κινηματογράφο, αλλά δεν ξέραν να κάνουν κινηματογράφο.

Αυτό είναι άραγε το δράμα της Αριστεράς;

Η ενοχή του ευνούχου που ξέρει τα πάντα για το σεξ, αλλά δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος;

***Το σίγουρο είναι ότι μετά τις 13 Ιουλίου του 2015, όταν η Αριστερά έπεσε πάνω στο ευρωπαϊκό τοίχος, το κατασκευασμένο από γερμανικά υλικά και αναγκάστηκε να υπογράψει όλα όσα απευχόταν, οι πρώτοι που ξεσηκώθηκαν ήταν οι ίδιοι οι εαυτοί τους.

Τα αστικά κόμματα της διεφθαρμένης και ξεθωριασμένης μεταπολίτευσης είχαν ήδη μάθει έναντι μίζας να προσκυνούν. Δεν ταράχθηκαν.

Τώρα έπρεπε να προσκυνήσουν και αυτοί.

Έτσι επανήλθε το δεξιό αφήγημα.

Τι λογική έχει να αντιστέκεσαι αφού στο τέλος θα υπογράψεις τα ίδια;

Δηλαδή ο Λεωνίδας και ο Εφιάλτης έχουν την ίδια αξία αν στο τέλος χάσουν και οι δυο.

Αυτό μας διδάσκει αυτή η θεωρία.

***Υπάρχει πια μια ενιαία δεξιά γραμμή, την οποία άρχισε να υπηρετεί πρώτα ο Σημίτης ενώ σήμερα το εναπομείναν κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που μετονομάστηκε σε δημοκρατική συμπαράταξη, ακολουθώντας την πάγια τακτική των απατεώνων που αλλάζουν όνομα για να μην τους συλλάβουν, το εναπομείναν λοιπόν αυτό κομμάτι είναι απολύτως δεξιάς κατεύθυνσης, κολαούζος του φιλελευθερισμού, ουδεμιά σχέση έχει με τον σοσιαλισμό. Ούτε για τα προσχήματα.

Ένα ευτελές παράπηγμα της Νέας Δημοκρατίας που περιμένει ένα νεύμα από τον γιο αυτού που έστησε την αποστασία του ’65 και οδήγησε τον ηγέτη της παράταξης τους στο ειδικό δικαστήριο.

Λυσσασμένοι για εξουσία παρουσιάζουν συνοδεία πουλημένων του συστήματος κεντρωαριστερά σενάρια σε ένα αφήγημα που ούτε κέντρο έχει, ούτε και Αριστερά.

Και την πράσινη γριά στο τζάκι καις δηλαδή, με το που αρχίσει να λέει το παραμύθι του σοσιαλισμού που τάχα βλέπει στο κέντρο κι όλο αυτό το παραμύθι, προκείμενου να συναντηθεί η Φώφη με τον Κυριάκο.

Θίασος αποτυχημένων που μένουν στην επιφάνεια λόγω των άπειρων διορισμών και των κοινών υποθέσεων διαπλοκής και αλληλοεξαρτήσεων.

Με τον νόμο Βενιζέλου, περί μη ευθύνης υπουργών, κατέλυσαν τον έλεγχο που πρέπει να ασκεί η δημοκρατία σε όσους κυβερνούν, σήκωσαν ως σημαία τη μίζα και την παραγραφή και άρχισε όλο το σύστημα να κατρακυλά σε δημοκρατεύουσα δικτατορία, σ’ αυτήν που απολογούνται οι πολίτες και αθωώνονται οι πολιτικοί.

Πάει πάλι ο Παπαντωνίου για φοροδιαφυγή στα δικαστήρια.

Γελάει ο κόσμος. Είναι ντροπή. Όλοι ξέρουν ότι ο Παπαντωνίου είναι έξω ακόμα γιατί προστατεύεται από τη σαπίλα του συστήματος. Και όλοι ξέρουν τι λεφτά είναι αυτά. Γελάν τα δίκαννα κι οι σφαίρες.

Και η Αριστερά.

Τι να κάνει η Αριστερά;

Η ανυπότακτη δεσποινίς συνεχίζει να νιώθει άβολα στο σαλόνι.

Αντί να κάνει γης μαδιάμ τα σαλόνια στρογγυλοκάθισε κι αυτή.

Όχι από εξουσιομανία.

Από ενοχή δεν πράττει.

Όλα ήταν τακτοποιημένα στη βρώμικη πλέον μεταπολίτευση.

Όλοι είχανε πάρει τους ρόλους τους.

Το ΚΚΕ με σημαία την εντιμότητα κοντεύει να γίνει σχεδόν περιπατητική σχολή που παίρνει τους πολίτες, τους πάει από Ομόνοια – Σύνταγμα και πίσω Ομόνοια, ακίνδυνοι πλέον για το σύστημα, μην πω και αγαπητοί.

Η δε Αριστερά που πήγε να εκφραστεί δια του ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη ιδεολογικά στο τρίτο μνημόνιο.

Έφυγε η Ζωή, ο Λαφαζάνης, ενώ οι «53»που αντιδρούν κάθε τόσο έχουν αρχηγό τον Τσακαλώτο,ο οποίος επεξεργάζεται και υπογράφει όλα αυτά τα τρομακτικά που συνεχίζουμε να βιώνουμε.

Βγάζεις άκρη; Όχι.

Όμως ούτε αυτό είναι το πραγματικό δράμα της Αριστεράς.

Είναι πιθανό να χάσεις μια μεγάλη μάχη.

Είναι πιθανό να απλώσεις όνειρα στον ήλιο και να στα κάνει μούσκεμα η βροχή.

Είναι όμως δικαίωμα και καθενός από την ώρα που δεν τα κατάφερες να πάρει τις δικές του αποφάσεις. Είναι δικαίωμα του να μη σε ακολουθήσει πια.

Είναι δικαίωμα του να βρίσει και να φωνάξει για τον συνεχιζόμενο ΕΝΦΙΑ, την συνεχιζόμενη εισφορά αλληλεγγύης, την εξωφρενική αύξηση της φορολογίας του ΦΠΑ, της προκαταβολής στο 100% στους φόρους και στην απειλή φυλακής και αυτού του ανελέητου καθημερινού κυνηγητού. Μας τα χουν ζαλίσει.

«Ζούμε πια με τους λογιστές μας», μου έλεγε μια συμπαθέστατη κυρία στη διαδρομή Αθήνας – Πάρου.

Ούτε εκεί όμως βρίσκεται το δράμα.

Το δράμα βρίσκεται στην χουντοαριστερά, που περιλαμβάνει ένα καινούργιο είδος αριστερών.

Οι αλλοτριωμένοι της μεταπολίτευσης που κυριάρχησαν επί ΠΑΣΟΚ,αφού κατάκλεψαν και μπήκαν σε διάφορα κόλπα είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Και μπήκαν για να συνεχίσουν αυτό που είχαν μάθει επί ΠΑΣΟΚ. Καθώς ο καιρός περνούσε και έβλεπαν ότι το κράτος, η δικαιοσύνη, οι τράπεζες ανήκουν στο παλιό σύστημα άρχισαν να διαμαρτύρονται για την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Άρχισαν να βρίσκουν γραφικό τον Πολάκη, αλλά πολίτικαλ κορέκτ τονΆδωνη, πολιτισμένο τον Βορίδη, μετανοημένο τον Πλεύρη, άρχισαν να βρίσκουν έξυπνο και μοντέρνο τον Κυριάκο, αναποτελεσματικό και ψεύτη τον Τσίπρα, όλους αυτούς που πούλησαν τη χώρα σαν ικανούς ηγέτες και τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ψεύτες, που τι κρίμα που τους πίστεψαν.

Είναι απλό.

Μπήκαν για να φάνε και δεν βρήκαν κι έχουν νεύρα.

Και δεν μιλώ ασφαλώς για τους σωστούς και έντιμους πολίτες που με σύνεση μικρομεσαίας λογικής κινούνται και ψηφίζουν.

Μιλώ για τους γελοίους αυτούς παριστάνοντες της Αριστεράς που γίναν θαυμαστές του κάθε νεοχουντικού και φασίστα, θύματα της τηλεοπτικής προβολής των καναλιών που παρακολουθούν.

Η χουντοαριστερά είναι το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι αυτοί που μπήκαν στο τρένο με μόνο όραμα να συνεχίζουν να ‘ναι οι γ@μάω.

Το σύστημα είναι όλο άρρωστο κι όσο συνεχίζεις να ανακατεύεις μια κατσαρόλα όπου το φαΐ έχει χαλάσει κακό του κεφαλιού σου.

Το σύστημα θέλει ξήλωμα εκ βάθρων, πέταμα της σαπίλας και ειρηνική εξέγερση λαού. Αλλιώς θα βαδίζουμε προς τα πίσω και θα αποθεώνουμε ότι ο χρόνος έχει ξεφτιλίσει.

Αυτό που χρεώνεται η Αριστερά είναι ότι επέτρεψε να ξαναζωντανέψουν οι τελειωμένοι της μεταπολίτευσης, οι αρχιδιεφθαρμένοι και τα σαπάκια της δυσωδίας, να βρυκολακιάσει το παρελθόν και ν’ ακούμε τον Τσοχατζόπουλο να λέει, προφανώς καθοδηγούμενος, ότι θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ.

Αφού πρώτα μας είπε ότι δεν έβαλε το δάχτυλο στο μέλι, ένα δάχτυλο που στάζει ακόμα.

Το δράμα είναι ότι η τσογλανοπαρέα είναι έξω πάλι και ζητάει εξουσία κι ένας λαός απελπισμένος δεν έχει πια πουθενά να ελπίζει.

Οι χουντοαριστεροί ανακάλυψαν τώρα πόσο βαθιά δεξιοχουντικοί γίνανε στα μοιραία χρόνια της μεταπολίτευσης. Είναι αριστεροί που σιχαίνονται την Αριστερά κι είναι άνθρωποι δεξιοί, νοικοκυραίοι συντηρητικοί αυτοί που παρακαλάνε ν’ αλλάξουν τα πράγματα.

Έχει αναποδογυρίσει η ιστορία, έχουμε βάλει όπισθεν και τρέχουμε να συναντήσουμε ξανά τον χαλασμένο εαυτό μας.