Occupy Wall Street: Τι να κάνουμε

Αναδημοσίευση από το REDNotebook

Πώς ένα κίνημα διαμαρτυρίας που δεν διαθέτει πρόγραμμα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα καπιταλιστικό σύστημα που δεν αντέχει μεταρρύθμιση

Του Σλάβοϊ Ζίζεκ

Τι μπορούμε να κάνουμε στον απόηχο του κινήματος του Occupy Wall Street (OWS), όταν τα κινήματα διαμαρτυρίας που ξεκίνησαν από πολύ μακριά –στη Μέση Ανατολή, την Ελλάδα, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο– έφτασαν στο κέντρο και πλέον ενισχυμένα απλώνονται σε όλο τον κόσμο;

Στο Σαν Φρανσίσκο στις 16 Οκτωβρίου του 2011, λίγο μετά το ξέσπασμα του κινήματος του OWS, κάποιος, απευθυνόμενος στο συγκεντρωμένο πλήθος ζήτησε τη συμμετοχή σε αυτό σα να επρόκειτο για ένα γεγονός των χίπικων 60’s: «Ρωτάνε ποιο είναι το πρόγραμμά μας. Δεν έχουμε πρόγραμμα. Είμαστε εδώ για να περάσουμε όμορφα».

Εκλογές 12:O Φώτης Κουβέλης στην πλατεία Κοτζιά

2012, πρωτομαγιά στην άδεια ΑΘΗΝΑ...

1η Μάη στην Ισπανία

Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής καθόρισαν τον χαρακτήρ των πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων στην Αθήνα. Κανένας πολιτικός πολιτικός σχηματισμός που έχει καταθέσει ψηφοδέλτιο - ο καθένας για τους δικούς του λόγους - δεν ήθελε ένταση και συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης μια βδομάδα πριν από τις εκλογές. Το ΚΚΕ πήγε στην Ελευσίνα και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Καισαριανή για να αποφύγουν το ύποπτο για προβοκάτσιες κέντρο της πόλης. Αλλά και αυτοί που έμειναν πίσω και έδωσαν το παρόν στις καθιερωμένες πρωτομαγιάτικες παρελάσεις, έκαναν συντεταγμένα την πορεία τους και πριν καλά καλά μεσημεριάσει αποχώρησαν από το κέντρο της πόλης.

(εικόνες από την 1η Μάη στην ΑΘΗΝΑ)

Φαίνεται πως ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού της χώρας μας έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στους λαγούς που θα βγουν από την κάλπη την επόμενη Κυριακή. Και στην διαμόρφωση αυτού του κλίματος έχει συμβάλλει και η Αριστερά, η οποία με την στάση της γίνεται στυλοβάτης του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Μπροστάρης αναδεικνύεται το ΚΚΕ το οποίο σε κάθε ευκαιρία δηλώνει πως δεν θέλει να κυβερνήσει, ούτε να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Στην συγκεκριμένη στιγμή δεν έχει καμία σημασία η εκτίμηση αν πράγματι δύναται η Αριστερά να κυβερνήσει αλλά αν έχει την πρόθεση να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Ακριβώς αυτή η πρόθεση είναι αυτή που δημιουργεί πανικό στο πολιτικό σύστημα μπροστά στο ενδεχόμενο μιας αδυναμίας του δικομματισμού να συγκροτήσει μια πλειοψηφική κυβέρνηση συνεργασίας. Και δυστυχώς το ΚΚΕ δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει με κάθε τρόπο ότι σκοπεύει να είναι για πάντα αντιπολίτευση, αντιπολίτευση που σέβεται πλήρως τους  κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού...

Ο Γιάννης Μηλιός για τον Π. Καμμένο

Ο Γιάννης Μηλιός, υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Αθήνας, εξηγεί γιατί το κόμμα του Πάνου Καμμένου αποτελεί εφεδρεία του συστήματος που, κατά τα άλλα, καταγγέλλει

Χρυσή Αυγή: η συμμορία που την έκαναν κόμμα

 Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Βρίσκεται σε εντελώς λάθος κατεύθυνση η καθησυχαστική δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα που έσπευσε να προφητέψει πριν από λίγες μέρες, μιλώντας στο Ράδιο Εννέα, ότι με την εκλογή της Χρυσής Αυγής «δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα»

Του Δημήτρη Ψαρρά

Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα πρωτοπορεί. Λίγους μήνες μετά την πανευρωπαϊκή πρωτιά της συγκυβέρνησης Σοσιαλιστών-Ακροδεξιάς, τώρα η χώρα μας διεκδικεί και νέες δάφνες: να είναι ελληνική η πρώτη ευρωπαϊκή βουλή που θα φιλοξενεί ένα ανοιχτά ναζιστικό κόμμα. Δέκα μέρες πριν τις εκλογές ανακάλυψαν οι πολιτικοί αρχηγοί ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής και διαγωνίζονται τώρα σε «αντιφασιστική» ρητορεία. Μόνο που έχουν την αξιοπιστία του βοσκού που φώναζε «λύκος». Γιατί είναι οι ίδιοι που άνοιξαν την πόρτα στον μέχρι πρότινος ηγέτη της ελληνικής Ακροδεξιάς Καρατζαφέρη, οι ίδιοι που από το 2010 τον αναγόρευσαν υπεύθυνο πολιτικό άνδρα και έκαναν πως αγνοούσαν ότι ήταν εκείνος ο πρώτος που εισηγήθηκε την πολιτική «αξιοποίηση» του ναζιστικού μορφώματος. Και όταν έχουν εξαντλήσει τους ακραίους χαρακτηρισμούς στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, κανέναν δεν τρομάζουν οι όψιμες κορόνες για τον κίνδυνο του «εκφασισμού», ειδικά όταν εκφωνούνται από τους εισηγητές του κράτους έκτακτης ανάγκης που επιβάλλει το μνημόνιο.

Ψηφοδέλτια σταύρωνα…

Αναδημοσίευση από το "Αυθόρμητες μεταβολές"

Κάθε προεκλογικό άρθρο, που υπογράφεται από αριστερό, και που “σέβεται τον εαυτό του”, αρχίζει με το τσιτάτο “αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες” και συνήθως καταλήγει σε μια αποθέωση των εκλογών και σε κάποιες περιπτώσεις και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Εγώ πάλι πιστεύω ότι οι εκλογές είναι μια πολιτική μάχη, και με την έννοια αυτή οποιοσδήποτε φορέας επιθυμεί να εμπλέκεται στον πολιτικό αγώνα οφείλει να παρεμβαίνει στη διαδικασία αυτή. Επισημαίνω ότι όταν λέω “να παρεμβαίνει”, δεν εννοώ μόνο το να θέτει υποψηφιότητα. Υπάρχουν ομάδες συντρόφων αναρχικών που παρεμβαίνουν στις εκλογές για να κάνουν “αντιεκλογική καμπάνια”, πράγμα που δεν είναι καθόλου αντιφατικό. Η προεκλογική περίοδος συνοδεύεται πάντα από μια ένταση του πολιτικού ενδιαφέροντος των μαζών, οι πολιτικές συζητήσεις φουντώνουν και νομίζω ότι είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να αφήνουμε την ευκαιρία αυτή να πηγαίνει χαμένη.

Η syrizanexartisia συγκροτείται η dimarodrasis καθεύδει

Αναδημοσίευση από το Left Liberal Synthesis

(Για την ορολογία dimarodrasis, syrizanexartisia εδώ)

Προφανώς η προεκλογική καταιγίδα της εβδομάδας είναι η ανοικτή πρόσκληση Τσίπρα προς τους Ανεξελ για ψήφο ανοχής. Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, γιατί ακριβώς μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από τις αξιώσεις συνέπειας των προτάσεων ,στις αξιώσεις συνθέσεων τους.Η συγκρότηση της syrizanexartisia είναι μια σύγχρονη κίνηση που αποδεικνύει την ανάγκη ετερογενών συνθέσεων ως μοναδική λύση στα αδιέξοδα. Είναι ένα βήμα που αναδεικνύει ένα ιδιόρρυθμο ζήτημα , αυτό του πρωτείου της μορφής της πολιτικής πρωτοβουλίας έναντι του περιεχομένου της.

Η απογοήτευση βέβαια είναι για την πλευρά της dimarodrasis η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κυβερνητική αυτή πρόταση και να αντιπροτείνει την δική της συγκρότηση . Αντ’ αυτού προτίμησε την μετατόπιση της συζήτησης με βάση το κριτήριο της " αριστερής" συνέπειας.

Ο Τσίπρας επιχειρεί κάτι που είναι απενοχοποιημένο και δυναμικό. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ενδεχόμενης συνεργασίας η ιδέα της ετερογενούς συνεργασίας ανταποκρίνεται στις πιο σύγχρονες ανάγκες όπου τα υποκείμενα της πολιτικής είναι υβριδικά, πολυσθενή , σύνθετα , πολυπρισματικά .Αν ο αντιμνημονιακός αγώνας έχει για κάποιους αξία , το ότι αυτό το μέτωπο περιλαμβάνει συντηρητικούς ,φοβικούς με τη μετανάστευση και υπερπατριώτες είναι μια αδρή αναπόδραστη πραγματικότητα. Την ίδια ισοδύναμη και ισόμορφη πραγματικότητα εκφράζει και ταύτιση αποχρώσεων και επιδιώξεων πχ των πανεπιστημιακών μεταρρυθμιστών προερχόμενων από διαφορετικά ρεύματα. Η μορφή της συγκυριακής συμμαχίας είναι ακριβώς η ίδια. Η πρόταση του Τσίπρα δεν είναι τερατογένεση σε ένα πληθυσμό ομαλότητας, είναι δημιουργική όσο ήταν για μερικούς η συμμετοχή του Λαος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.