Οι "θεωρητικές" αναζητήσεις της ΛΑΕ και ο πόλεμος της καρέκλας...

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την κυβέρνηση Μαδούρο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ της στέλνει απαράδεκτα τελεσίγραφα και την απειλεί με νέα μέτρα;

Περιμένουμε διευκρινίσεις. Εκτός και αν άλλο κυβέρνηση και άλλο κόμμα.

 (από το iskra.gr)

Όταν κάποιοι, το 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ,  προβάλαμε (Άντε με το καλό! Την 25η Γενάρη “χωριζόμαστε”...) την θέση: «ο Α. Τσίπρας να μην γίνει πρωθυπουργός της χώρας αλλά να παραμείνει αρχηγός του κόμματος, το οποίο θα συνεχίσει να ασκεί οργανωμένα και αποτελεσματικά την “αντιπολίτευση στο κράτος” »,  το αριστερό ρεύμα, αλλά και το σύνολο των συνιστωσώντου ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούσαν ότι μιλάμε «κινέζικα». Δεν καταλάβαιναν γρυ, και δεν ήθελαν να καταλάβουν...

Εκστασιασμένοι, μπροστά από την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας, με οδηγό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και με αναμφισβήτητο τιμονιέρη τον Αλέξη Τσίπρα, στο μόνο ζήτημα που είχαν στραμμένη την προσοχή τους ήταν η κατανομή των κυβερνητικών θέσεων. Απ' αυτές τις καρέκλες φαντασιώνονταν ότι θα φέρουν τον σοσιαλισμό στην χώρα μας!

Ζακ Ρανσιέρ: Η Ακροδεξιά απευθύνεται ξανά στα πιο πρωτόγονα σύμβολα ταυτοτήτων

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ"

Μετάφραση από την αγγλική πηγή: Αναστάσης Ταραντίλης

Ο Ζακ Ρανσιέρ συνομιλεί με τον Φεντερίκο Γκαλέντε, καθηγητή του Παν/μιου της Χιλής, για το έργο του, τη σύγχρονη πολιτική και την άνοδο της ακροδεξιάς:

“Πριν από λίγες μέρες, ο Ζακ Ρανσιέρ βρέθηκε στη Χιλή, προσκεκλημένος από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου του Βαλπαραΐσο, ο οποίος τον έχρισε επίτιμο διδάκτορα. Το απόγευμα, ενώ ήταν έτοιμος να φύγει, τον επισκέφθηκα στο ξενοδοχείο του για λογαριασμό του TheClinic και είχαμε μια ευρεία συζήτηση, χωρίς κατευθυντήριες γραμμές ή ακριβή θέματα, που επέτρεψαν στον φιλόσοφο να επεκταθεί σε πολλά θέματα: την τάση των δημοκρατικών κινημάτων στα πρώτα χρόνια του νέου αυτού αιώνα και τη σκοτεινή αντίθεση που ακολούθησε προσφάτως με τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, τις διάφορες συνθέσεις του «λαού», τους αγώνες για ισότητα και τα πάντα ασαφή σύνορα μεταξύ των ορίων της τέχνης και εκείνων της πολιτικής.

Ο Ρανσιέρ δεν είναι ένας τυπικός φιλόσοφος: μακριά από τις αναμενόμενες παύσεις για προβληματισμό που συνήθως αναγνωρίζουμε σε έναν διστακτικό ρήτορα, μιλάει σε πλήρη ταχύτητα, απελευθερώνοντας ορδές φράσεων που εκρήγνυνται η μια μετά την άλλη, οδηγημένες από έναν ανήσυχο, γρήγορο πεζό λόγο, τον οποίο χρησιμοποιεί με πάθος για να βυθιστεί στο εκάστοτε ζήτημα. Το ύφος του είναι απότομο όσο και απλό, χαρακτηριστικό όσων αποκαλύπτουν στη φιλοσοφία μια μακρά και αγαπημένη σχέση με την ισότητα ως προϋπόθεση κάθε πολιτικής.“

Φεντερίκο Γκαλέντε: Ίσως πρέπει να ξεκινήσουμε με τον «λαό», μια έννοια που η πολιτική-φιλοσοφική μόδα της δεκαετίας του 1990 είχε εγκαταλείψει, αλλά την οποία πολλά από τα βιβλία σας επανεισήγαγαν. Τα πράγματα πήγαιναν καλά, ο νέος αιώνας άνοιξε με κινήματα, πορείες, “Ανοίξεις” και “Ιντιφάντες”, με τις νεοφιλελεύθερες δημοκρατίες να πέφτουν και να γίνονται κομμάτια – και ξαφνικά έχουμε την εμφάνιση των Μιτσέλ Μπατσελέ, Μάκρι, Brexit, Λε Πεν, Ντόναλντ Τραμπ.

H Μακεδονία είναι η αρχή... (έπονται Κωνσταντινούπολη, Μ. Ασία, Πόντος κ.λπ.)

Magna Graecia

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του  Περικλή Κοροβέση

Η Συμφωνία των Πρεσπών, που έλυσε ένα ασήμαντο θέμα εξωτερικής πολιτικής, έρχεται να δικαιώσει τον Καστοριάδη και τις θεωρίες του. Οι μελέτες του για την «ασημαντότητα» είναι μια ακτινογραφία της εποχής μας που εναρμονίζεται πλήρως με το βιβλίο του Γκι Ντεμπόρ «Η κοινωνία του θεάματος».

Ενα μικρό κράτος 2 εκατ. ανθρώπων, σε άθλια οικονομική κατάσταση, ουσιαστικά χωρίς στρατό και με πρόβλημα επιβίωσης, μπορεί να έχει άλλη έγνοια από την επιβίωσή του; Αποτελεί απειλή επειδή θέλει να ζήσει στα σύνορά του;

Ακόμα και όταν έπαιρνε σύμβολα της Μακεδονικής Δυναστείας, ήταν στο πλαίσιο της δημιουργίας κράτους-έθνους. Αυτά τα μορφώματα είθισται να ζητούν -και να επινοούν- τις ρίζες τους σε ένα μυθικό παρελθόν ή σε μια θεϊκή εύνοια. Ή ακόμα και προέλευση από Θεό.

Οταν αυτό γίνεται από ένα μικρό κράτος, είναι γραφικό. Αν όμως ένα μεγάλο και δυνατό κράτος, όπως η χιτλερική Γερμανία, αποφασίσει πως ανήκει στην ανώτερη φυλή των Αρίων, τότε έχουμε ολοκαυτώματα και γενοκτονίες. Και αυτό βρίσκει πολλούς μιμητές με ποικίλες μορφές, όπως π.χ. η Χρυσή Αυγή.

Αν το ελληνικό κράτος που διαχειρίζεται την ελληνική κληρονομιά και τον πολιτισμό (αυθαίρετα βέβαια γιατί αυτός ο πολιτισμός είναι οικουμενικός και οφείλουμε πολλά στους ξένους ελληνιστές), αν λοιπόν το κράτος μας είχε λίγη ευφυΐα και διέθετε εκλεπτυσμένο χιούμορ, θα έδινε συγχαρητήρια στους βόρειους γείτονες που επέλεξαν να γίνουν Ελληνες.

Αυτοί που δε γύρισαν. Οι (Σλαβο)Μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου

Σύμφωνα με μια συγκεντρωτική καταγραφή των υπηρεσιών ασφαλείας 102.754 πολίτες έφυγαν από τη χώρα τη δεκαετία του ’40 για πολιτικούς λόγους, από τους οποίους οι 75.886 στερήθηκαν την ιθαγένεια.

Η Συμφωνία των Πρεσπών εγκρίθηκε. Ίσως ήρθε η ώρα να λυθεί και μια μεγάλη ιστορική αδικία που μας βαραίνει εδώ και δεκάδες χρόνια.

Ένα ρεπορτάζ της Μαρίας Λούκα:

Αυτοί που δε γύρισαν. Οι (Σλαβο)Μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου

Όταν οι Μακεδόνες κομμουνιστές έστελναν χαιρετίσματα στο ...ΚΚΕ

από: 902.gr - Παρασκευή 17/03/2017 

Χαιρετιστήριο μήνυμα προς το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ απέστειλε το Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (ΠΓΔΜ).

Αναλυτικά το κείμενο:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Πρώτα από όλα θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά μου για τη συνεργασία ανάμεσα στα δυο μας κόμματα για πολλά χρόνια, που βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο και έχει μεγάλη αξία για το κόμμα μας. Ελπίζουμε ότι στο πνεύμα του διεθνισμού αυτές οι καλές σχέσεις γειτονίας θα ενισχυθούν, με στόχο έναν πιο ανθρώπινο και καλύτερο κόσμο, βασισμένο στην ισότητα και ελευθερία των λαών στις χώρες μας, στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Εκ μέρους των μελών του ΚΚ Μακεδονίας δεχτείτε τα συγχαρητήριά μας με αφορμή το 20ό Συνεδριο του ΚΚΕ. Η μεγάλη μας επιθυμία είναι να βρούμε κοινές προσεγγίσεις και κατευθύνσεις για να βρεθεί λύση στα προβλήματα που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει, δηλαδή να βρεθεί ο δρόμος για την ήττα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Διακήρυξη της Βαρσοβίας

Agnieszka Dziemianowicz-Bąk

Αναδημοσίευση από το "DiEM25 Ελλάδα"

To κείμενο αυτό συνυπογράφηκε από τα κινήματαRazem και Generation.s. Ακολούθησε πρόταση στο Φόρουμ για συνυπογραφή του από το κίνημά μας.

Το DiEM25Ioannina1DSC μελέτησε, μετάφρασε και ενέκρινε την πρόταση για ενσωμάτωση της Διακήρυξης της Βαρσοβίας μετάξύ των πολιτικών προτάσεων του κινήματος και στο πρόγραμμα της Ευρωπα'ι'κής Άνοιξης(όπου τμήματά της ήδη υπάρχουν). Κοινοποιούμε το κείμενο στα Ελληνικά και καλούμε το Εθνικό Συμβούλιο και τις υπόλοιπες Αυθόρμητες της Ελλάδας να προωθήσουν τις απαραίτητες δημοκρατικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην ένταξη ή μη του περιεχομένου της διακήρυξης στις πολιτικές θέσεις του κινήματος και στο πρόγραμμα των εκλογικών βραχιόνων του DiEM25.

Διακήρυξη της Βαρσοβίας

Το Μάιο του 1968, δέκα εκατομμύρια Γάλλοι εργαζόμενοι συμμετείχαν στη γενική απεργία για να διεκδικήσουν καλύτερους μισθούς και μισθολογικά δικαιώματα. Πενήντα χρόνια αργότερα, μερικά εκατομμύρια εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη στερούνται ακόμα των βασικών δικαιωμάτων τους και της προστασίας που τους υπόσχονταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για δεκαετίες. Σήμερα τα κινήματα Generation.s και Razem διακηρύττουν ότι ενώνουν τις δυνάμεις τους, για να αλλάξουν αυτή την κατάσταση των εργασιακών σχέσεων.

Ενώ Ευρωπαϊκές εταιρείες αγωνίζονται να βρουν νέους τρόπους για να μειώσουν τους μισθούς και να αποδυναμώσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων στη Βαρσοβία, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, παραμένουν αδιάφοροι στη φωνή των εργαζομένων, γυναικών και ανδρών, οι οποίοι μαθαίνουν από πρώτο χέρι, τι σημαίνει ανισότητα και αβεβαιότητα στη ζωή τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραχώρησε στους εργαζομένους και στους εργοδότες το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης, αλλά η ενιαία αγορά έχει παραλείψει τα δικαιώματα στην ίση αμοιβή για ίση εργασία, της ισότητας της κοινωνικής προστασίας και της ισότητας των συνθηκών εργασίας. Πολωνοί υδραυλικοί, οικοδόμοι, βρεφονηπιοκόμοι, που ήρθαν στη Γαλλία από άλλες χώρες της ΕΕ, συμφώνησαν να εργαστούν για μισθό χαμηλότερο από των ντόπιων συναδέλφων τους, διότι οι συνθήκες εργασίας στις χώρες τους ήταν ακόμη χειρότερες. Διπλά πρότυπα βασισμένα στην εθνικότητα έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία δυσαρέσκειας μεταξύ αυτόχθονων και ξένων εργαζομένων, ενισχύοντας τον εθνικισμό και την ξενοφοβία.

Για τη Συμφωνία των Πρεσπών

Ανακοίνωση της "Συνάντησης για μια αντικαπιταλιστική διεθνιστική Αριστερά"

Η «Συμφωνία των Πρεσπών» που συζητείται στο ελληνικό κοινοβούλιο, ανοίγει θετικές δυνατότητες για την επίλυση του Μακεδονικού ζητήματος. Το Μακεδονικό αποτελείεδώ και χρόνια βασικό σημείο αναφοράς για τον ελληνικό εθνικισμό που διεκδικεί την «ελληνικότητα» ολόκληρης της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.

Θα πρέπει βέβαια να καταδειχθεί ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι μια συμφωνία με την οποία η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγκάζεται να αλλάξει το συνταγματικό της όνομα, κάτω από την πίεση του ελληνικού κράτους και λόγω της θέσης ισχύος της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναγκάζεται, την ίδια στιγμή, να αναθεωρήσει εκ νέου το σύνταγμά της καθ’ υπαγόρευση του ελληνικού κράτους, όπως έχει κάνει και κατά το παρελθόν, ένα σύνταγμα στο οποίο δεν υπήρχαν αλυτρωτικές προβλέψεις, παρά τα όσα διαδίδονται από τα ελληνικά αστικά κόμματα και ΜΜΕ, αλλά – δυστυχώς – και από δυνάμεις που ανήκουν στην Αριστερά.

Την ίδια στιγμή, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να επιλύσει το ζήτημα του ονόματος συνδέοντας το με την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως προβλέπεται στο άρθρο 2 της Συμφωνίας), συνεχίζοντας να λειτουργεί ως ο καλύτερος εκπρόσωπος των επιδιώξεων των ΗΠΑ στην περιοχή. Το νατοϊκό πλαίσιο όχι μόνο δεν αποτελεί εγγύηση για την ειρήνη στα Βαλκάνια, αλλά εντάσσει ολόκληρη την περιοχή πιο βαθιά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς Δύσης-Ρωσίας. Αυτό το πλαίσιο επίλυσης είναι πιθανό να συνεχίσει να προκαλεί αντιδράσεις στην αποδοχή της συμφωνίας, καθώς είναι σε μεγάλο βαθμό ένα πλαίσιο επιβολής και εξαναγκασμού, ειδικά προς το λαό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η αναγκαία αντίδραση στο ΝΑΤΟ όμως δεν μπορεί να οδηγεί σε «κλείσιμο ματιού» στον εθνικισμό.

H Πρέσπα: το όριο που γίνεται ελπίδα

Αναδημοσίευση από το "ΧΡΟΝΟΣ"

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Στο Γιώργο Διακόπουλο, απ' την Πρέσπα

Για έναν σχεδόν αιώνα, η Πρέσπα υπήρξε τοίχος. Ένας χώρος που ενσωματώνει, στην ιστορία του, με τον πιο ολοκληρωτικό, τον πιο πειστικό τρόπο, την έννοια του ορίου. Ενός ορίου που διαρκώς ανανοηματοδοτείται, και μάλιστα σε διαστήματα που συμπυκνώνουν εντυπωσιακά τον πολιτικό χρόνο. Ενός ορίου πολυσήμαντου: γεωγραφικού, εθνοτικού και πολιτικού. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω ως προς το περιεχόμενο του γεωγραφικού ορίου για την Πρέσπα, μια φυσική υδάτινη ενότητα, που κατακερματίζεται σε τρεις εθνικές επικράτειες. Αν κάτι έχει σημασία να θυμίσει κανείς είναι το απολύτως «τυφλό» στεγανό της μιας διάβασης: Η Πρέσπα ως σήμερα είναι τυφλός προορισμός. Φτάνεις κι ενώ βρίσκεσαι στο τριεθνές και θα μπορούσες να ταξιδέψεις σε δύο κράτη, Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, πρέπει να επιστρέψεις. Αυτό φυσικά δεν είναι πολιτικά τυχαίο: ούτε φυσικά επιβεβλημένο. Τουναντίον. Είναι γεωλογικά αφύσικο και πολιτικά επιβεβλημένο.

Η τελευταία μεγάλη πορεία από Ελλάδα προς Αλβανία από τα παραλίμνια σύνορα της Μικρής Πρέσπας ήταν αυτή που έγινε άτακτα τον Αύγουστο του 1949, όταν οι τελευταίες δυνάμεις του ΔΣΕ ύστερα από το αεροπορικό σφυροκόπημα του στρατού και των Αμερικάνων, τα χωριά των Πρεσπών άδειασαν ολοκληρωτικά: από 18.000 ψυχές μείναν λίγες εκατοντάδες. Ως προς την Αλβανία λοιπόν, η Πρέσπα ήταν το διττό αδιέξοδο, και με την έννοια της ήττας των μετόπισθεν του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και με την πραγματική έννοια του δρόμου που σταματάει. Η τελευταία πορεία είναι μια ελληνική πορεία στο «μονοπάτι των λυγμών» του 1949.

Μέλος της ΛΑΕ ομιλητής στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό...

Ο Γιώργος Μπούτρης είναι συντάκτης  του iskra.gr:

Καιρός να μάθουμε κι εμείς ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ...

Ο Παύλος Μελάς που ήταν έξυπνος άνθρωπος και αγαπούσε την πατρίδα του προσπάθησε να το κάνει. Ας τον μιμηθούμε:

(κλικ για μεγέθυνση)