Ανάμεσα στις δύο Επαναστάσεις

Μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, εν μέσω της κρίσης την οποία βίωνε η αριστερά, o Σλάβοϊ Ζίζεκ επιμελήθηκε μία συλλογή κειμένων του Λένιν της περιόδου ανάμεσα στο Φεβρουάριο και τον Οκτώβριο του 1917 που τελικά κυκλοφόρησε ως βιβλίο με τίτλο «Επανάσταση προ των πυλών». Στην εισαγωγή του, η οποία παρατίθεται εδώ, ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, αναδεικνύει πόσο σημαντική και επίκαιρη παραμένει η σκέψη του Λένιν, η ικανότητά του να διακρίνει και να αδράχνει την επαναστατική ευκαιρία μέσα σε περιόδους κρίσης.

Αναδημοσίευση από το "www.barikat.gr"

Του Slavoj Žižek  

μετάφραση: Στέλιος Μανταλενάκης

Ένα ξέσπασμα σαρκαστικού γέλιου είναι η πρώτη αντίδραση στην ιδέα της επικαιροποίησης του Λένιν. Με τον Μαρξ δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Σήμερα, ακόμα και στη Γουολ Στριτ, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα τον αγαπούν. Τον Μαρξ, τον ποιητή των εμπορευμάτων, που μας εφοδίασε με ιδανικές περιγραφές των δυναμικών του καπιταλισμού. Τον Μαρξ των πολιτιστικών σπουδών, που απεικόνισε την αποξένωση και την πραγματοποίηση της καθημερινής μας ζωής. Αλλά ο Λένιν; Όχι, δεν γίνεται να είστε σοβαροί! Ο Λένιν δεν είναι εκείνος που κατεξοχήν αντιπροσωπεύει την αποτυχία της εφαρμογής του μαρξισμού στην πράξη, υπεύθυνος για την μεγάλη καταστροφή που άφησε το στίγμα της σε ολόκληρο το χώρο της παγκόσμιας πολιτικής, το πείραμα δηλαδή του υπαρκτού σοσιαλισμού που κορυφώθηκε σε μία οικονομικά ανεπαρκή αυτοκρατορία; Έτσι, αν υπάρχει κάτι στο οποίο να συμφωνεί ομόφωνα η ριζοσπαστική αριστερά (ή τουλάχιστον ό, τι έχει απομείνει από αυτήν), είναι πως αν επιθυμούμε την αναβίωση του ριζοσπαστικού πολιτικού σχεδίου, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την λενινιστική κληρονομιά: την αδίστακτη εστίαση στην ταξική πάλη, τη θέση του κόμματος ως προνομιούχα μορφή οργάνωσης, την επαναστατική βία ως μέθοδο κατάληψης της εξουσίας, την επακόλουθη «δικτατορία του προλεταριάτου»… «Έννοιες-ζόμπι», αν μη τι άλλο, που η αριστερά οφείλει να εγκαταλείψει αν θέλει να έχει την παραμικρή ευκαιρία στις συνθήκες του μεταβιομηχανικού ύστερου καπιταλισμού.

Η μνήμη: ταυτότητα ή ιδεολογία;

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Αντώνη Λιάκου*

 Φόρος τιμής σε όλες τις γενιές της "αρχαίας σκουριάς" (ανάρτηση του ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με την επίσκεψη στη Μακρόνησο).

Η μνήμη ως ταυτότητα, είναι εμβληματική φράση, ωστόσο γίνεται προβληματική όταν γίνεται επίκληση της μνήμης για να καλύψει την κρίση ταυτότητας, όταν η μνήμη λειτουργεί ως ιδεολογία. Υπάρχει σήμερα στην πλειοψηφική Αριστερά, κρίση ταυτότητας; Δύσκολα κρύβεται, δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Οι εμπειρίες της διακυβέρνησης, έχουν μεγάλη απόκλιση από τις προσδοκίες πριν το 2015. Δεν ανταποκρίνονται σε κείνη την ταυτότητα, δεν έχει δημιουργηθεί νέα ταυτότητα.

Η διακυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα έχει ένα πολύ ευρύτερο, πειραματικό και παραδειγματικό ενδιαφέρον. Μπορεί να επιβιώσει η Αριστερά στη σύγχρονη φάση του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης, των μεγάλων διεθνών μεταδημοκρατικών θεσμών; Και αν υποθέσουμε ότι μπορεί, τι μπορεί να κάνει; Ποια μπορεί να είναι η ταυτότητά της; Και σ’ αυτή την νέα ταυτότητα, πώς μπορεί να συνδυαστεί αυτό που υπήρξε, δηλαδή η ιστορία της, με αυτό που είναι σήμερα;

Εντυπωσιακή επέμβαση στα δομικά στοιχεία της ζωής

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Επιστήμονες κατάφεραν να «χειραγωγήσουν» τα δομικά στοιχεία της ζωής (DNA και RNA) σε δύο διαφορετικές επιστημονικές έρευνες.

Οι δύο αυτές έρευνες -που ενδεχομένως θα μπορούσαν να ανοίξουν τον δρόμο για τη θεραπεία σημαντικών ασθενειών- έχουν ήδη χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως «έξυπνες, σημαντικές και συναρπαστικές». 

Οι εν λόγω επιστημονικές μελέτες έλαβαν χώρα στο ΜΙΤ και το Χάρβαρντ. Η πρώτη έρευνα κατάφερε να επιτύχει διαφοροποιήσεις στοDNA (δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ, το οποίο αποτελεί το γενετικό υλικό των περισσότερων οργανισμών), ξαναγράφοντας τον ανθρώπινο γενετικό κώδικα και τις οδηγίες για τη ζωή.

Ρομποτισμός-τεχνητή νοημοσύνη και προβλεπόμενες επιπτώσεις στην απασχόληση

Η ανοχή της κορυφούμενης ανεργίας, στις σύγχρονες οικονομίες, σε συνδυασμό με την έμπρακτη άρνηση υιοθέτησης του μοναδικού ενδεδειγμένου μέτρου για την αντιμετώπισή της (δηλαδή του δραστικού περιορισμού των ωρών εργασίας), αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία του ότι η ανθρωπότητα, σε πείσμα των επαναστατικών της πρόοδων στον τομέα των τεχνολογιών, δεν βελτίωσε, δυστυχώς, παράλληλα και την πλευρά της ηθικής της υπόστασης. Η άλλη όψη της ανεργίας είναι η άρνηση απόδοσης της αυξημένης παραγωγικότητας των νέων τεχνολογιών, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, όπου δικαιωματικά και ανήκει.

Ολόκληρο το κείμενο, εδώ:

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη: 

Ρομποτισμός-τεχνητή νοημοσύνη και προβλεπόμενες επιπτώσεις στην απασχόληση

Ο Αργύρης Πετρονώτης αφηγείται την ζωή του και τις σχέσεις του με την Αριστερά

(κλικ στην εικόνα για να δείτε το video)

 (ένας αντάρτης ΕΛΑΣίτης, πώς έγινε αρχιτέκτονας)

Ο Αργύρης Πετρονώτης, γεννηθείς 1924 στην Τρίπολη, αφηγείται τις σχέσεις του με την Αριστερά  στην τιμητική εκδήλωση για σπουδαστές της κατοχής και αρχιτέκτονες του 50 και 60 που οργανώθηκε στα πλαίσια του συνεδρίου του συλλόγου Αρχιτεκτόνων τμήματος Αττικής.

Όταν οι αντιιμπεριαλιστές γίνονται ...αποικιοκράτες

(Η μειονότητα της Θράκης και η Αριστερά )

Μετά την περιβόητη συζήτηση στη βουλή για την τροπολογία που θα άνοιγε το δρόμο για την αναγνώριση των σωματείων της μειονότητας στη Θράκη με τη λέξη «τουρκικός-η» στο τίτλο, ξέσπασε μια σειρά αντιδράσεων και μέσα στην Αριστερά.

Τα κομμάτια της Αριστεράς που ακολουθούν την επίσημη κρατική αφήγηση, ξεκαθάρισαν λέγοντας πως… η μειονότητα στη Θράκη είναι μουσουλμανική και όχι τουρκική… και πως… δεν παίζουμε με τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Με αυτή την εισαγωγή αρχίζει ένα συλλογικό κείμενο θέσεων «Η μειονότητα της Θράκης και η Αριστερά» δημοσιεύτηκε πρόσφατα και το υπογράφεται από μέλη της ΛΑΕ καθώς και ανένταχτους αριστερούς. Από τους υπογράφοντες αρκετοί ανήκουν στην ονομαζόμενη “μουσουλμανική” μειονότητα.Το κείμενο αυτό ενώ αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα αριστερά ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης δεν υπήρξε καμία αναδημοσίευση στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης της ΛΑΕ, παρ' όλο ότι η πλειοψηφία των υπογραφόντων δηλώνουν μέλη της.

Η επίσημη γραμμή της ΛΑΕ, είναι άλλη. Ως «αρμόδιος» για αυτόν τομέα της πολιτικής εμφανίζεται κάποιος ειδικός σε αυτά τα "ευαίσθητα" θέματα, πρώην πασόκος από το περιβάλλον του Άκη Τσοχατζόπουλου, ο οποίος μέσα από τις στήλες του iskra.gr έχει αναλάβει το εθνικό διαφωτισμό μας.. (περισσότερες πληροφορίες για αυτό το θέμα, εδώ: «Όταν η Αριστερά και το "βαθύ κράτος" συμπλέουν...»)

Το συλλογικό αυτό κείμενο επικεντρώνει την κριτική του σε απόψεις που εκφράζονται σε χώρους της Αριστεράς, οι οποίες έχουν διατυπωθεί  με τον πιο ακραίο τρόπο από τον Νίκο Μπογιόπουλο σε ένα κείμενό του στον «ΕΝΙΚΟ»: «Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!»

Το κείμενο αυτό του κ. Μπογιόπουλου με ένα πιο ευπρεπή τίτλο και την παράλειψη κάποιων «κουκουέδικων» εκφράσεων, θα μπορούσε να είχε εκδοθεί και ως ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών που  συνυπογράφεται από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Παραθέτουμε τις δυο πρώτες παραγράφους για τους δύσπιστους που θεωρούν αυτόν τον ισχυρισμό υπερβολικό:

ΑΤΤΙΚΗ ΣΕ ΚΡΙΣΗ - ΣΥΝΑΥΛΙΑ JAZZ στο Μεταξουργείο

Tο αέναο «μνημόνιο» του Παρθενώνα και οι «κρίσεις» του αρχαίου: οι Sigmund Freud και Le Corbusier αυτοβιογραφούμενοι στον ιερό βράχο.

(ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ: κλικ στην εικόνα)

Κυριακή, 15 Οκτωβρίου 2017, ώρα 6:00 μμ, στο ισόγειο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Οδός Ερμού 134-136, Αθήνα,

Ημερίδα θα διεξαχθεί στα πλαίσια του Συνεδρίου του ΣΑΔΑΣ Τμ. Αττικής με θέμα:

Tο αέναο «μνημόνιο» του Παρθενώνα και οι «κρίσεις» του αρχαίου:

οι Sigmund Freud και Le Corbusier αυτοβιογραφούμενοι στον ιερό βράχο.

ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΕΣ/ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ  - ΤΙΤΛΟΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

Δικαιωματισμός, η γεροντική αρρώστια των κοινωνικών κινημάτων

Αναδημοσίευση από το "δρόμο της Αριστεράς"

του Φώτη Τερζάκη

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για την αποτυχία και καταβύθιση της Αριστεράς, και η βαθιά συνειδητοποίηση του γεγονότος μοιάζει να συντρίβει πολλές συνειδήσεις. Στην πραγματικότητα, για ένα εγρήγορο κομμάτι τού κινηματικού κόσμου η συνειδητοποίηση αυτή είχε γίνει πολύ νωρίτερα, ήδη στη δεκαετία του ’60. Το τραγικό γεγονός τού οποίου γινόμαστε μάρτυρες σήμερα είναι μάλλον η αποτυχία εκείνου που τότε, στη δεκαετία του’60 και του ’70, φάνηκε για μία στιγμή ότι έπαιρνε τη σκυτάλη της κοινωνικής αμφισβήτησης και του οραματισμού μιας αληθινά νέας κοινωνίας από τα χέρια μιας ήδη συνθηκολογημένης Αριστεράς: των λεγόμενων νέων κοινωνικών κινημάτων (γυναικείο, ομοφυλόφιλο, αντιψυχιατρικό, αντιρατσιστικό, οικολογικό, κ.ά.) που βρέθηκαν προς στιγμήν στην πρώτη γραμμή των αντικαπιταλιστικών αγώνων στον μητροπολιτικό κόσμο.

Κόκκινο και Μαύρο - Η ιδεολογική απήχηση του Κομμουνισμού και του Αναρχισμού σήμερα στην Ελλάδα

Διάγραμμα 1

Στην επέτειο των εκατό χρόνων από την Οκτωβριανή επανάσταση, η λέξη «Κομμουνισμός» είναι φορτισμένη αρνητικά, για το 77% των πολιτών στην Ελλάδα (σχεδόν 8 στους 10). Στη συνολική κατάταξη της κοινωνικής αποδοχής των πολιτικών αξιών και ιδεολογιών, όπως διαμορφώνεται σήμερα, το συγκεκριμένο ιστορικό, ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα καταλαμβάνει μια από τις τελευταίες θέσεις. Παραμένει ωστόσο υπαρκτό: σχεδόν 1 στους 6 ενήλικες πολίτες (16%) δηλώνει θετική εντύπωση στο άκουσμα της λέξης «Κομμουνισμός» (Διάγραμμα 1). Το ποσοστό θετικών κρίσεων για τον «Κομμουνισμό», αποτυπώνει την ευρύτερη κοινωνική απήχησή του, που είναι προφανώς αρκετά ευρύτερη από την καταγεγραμμένη εκλογική επιρροή του ΚΚΕ (5,55% στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015). Ένα σημαντικό τμήμα της αποδοχής του συγκεκριμένου ιδεολογικού ρεύματος αφορά (μετά το 2012) και την εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ.