Ο σύριζας βρισκόταν στη σωστή θέση για να εκμεταλλευτεί πολιτικά αυτή τη δυσαρέσκεια προτείνοντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για το μέλλον. Και το έκανε χρησιμοποιώντας τα ίδια καλά υλικά του σοσιαλισμού, πασπαλισμένα με αρκετές δόσεις καταναλωτικής ευμάριας (άλλωστε ο σοσιαλισμός ως άλλο τζίνι μπορεί να πάρει ό,τι μορφή τραβάει ο νους σου).Δεν είναι τυχαίο πως την ίδια στιγμή, ένα άλλο εξίσου μικρό κομμάτι της αριστεράς που πρότεινε μια λύση με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα εδραιωμένο στον εθνικισμό (κι ελάχιστο σοσιαλισμό κάπου στο βάθος είναι η αλήθεια), καταδικάστηκε στην αφάνεια.Αλλά ο σύριζα, όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια της σοσιαλίζουσας αριστεράς στην ευρώπη, στην ουσία δεν έχουν καμία αφήγηση να προτείνουν για τον κόσμο, πέρα από μια επιστροφή στον παράδεισο της χρυσής 30ετίας (1945-1975).
Α
ναδημοσίευση από το «
Techie Chan»
Το κίνημα του εθνικισμού λίγο πολύ άρχισε να δείχνει τις δυνατότητές του κατά τη διάρκεια του δεύτερου τριαντακονταετούς πολέμου της νεοτερικότητας που ξεκινά με τη γαλλική επανάσταση. Εκεί ακριβώς βλέπουμε για πρώτη φορά τους στρατούς των ξεβράκωτων, όχι μόνο να στέκονται στα ίσα απέναντι στους μισθοφόρους αντιπάλους τους, αλλά να τους σαρώνουν στο διάβα τους.
Η φαντασίωση του ανήκειν σε ένα έθνος ήταν η κινητήριος δύναμη της δύσης έκτοτε. Όχι μόνο γιατί δημιουργούσε ένα παθιασμένο, πολυάριθμο και εντυπωσιακά φθηνό στρατό, αλλά και γιατί πρόσφερε μια συγκολλητική ουσία για εκατομμύρια ανθρώπους· έναν λόγο για να υπάρχουν, που υπερέβαινε την απλή θνητή ζωή τους.
Στον εθνικισμό οφείλεται λίγο πολύ και η επικράτηση της ευρώπης στον υπόλοιπο κόσμο που εξαπλώθηκε ραγδαία μετά το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων, και στον εθνικισμό (των κατεκτημένων αυτή τη φορά), οφείλεται και η υποχώρηση της ευρώπης από τον υπόλοιπο κόσμο εκεί στα μέσα του 20ου αιώνα. Στο ενδιάμεσο συνέβη ο τρίτος τριαντακονταετής πόλεμος στην ευρώπη, που οι περισσότερες τον ξέρουμε με το όνομα Α και Β παγκόσμιος πόλεμος.