51 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πιέζουν την κυβέρνηση για τα στρατόπεδα

κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

 Αναδημοσίευση από το alterthess

Πενηνταένα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν την Τρίτη 31/3 ερώτηση προς το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και το Υπουργείο Οικονομικών σχετικά με την πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει η κυβέρνηση για τους χώρους πρώην στρατοπέδων εντός των αστικών κέντρων. Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται και εξαπλώνονται πρωτοβουλίες από κατοίκους, φορείς και κινήματα προς υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των εκτάσεων των πρώην στρατοπέδων. Τέτοιες εκτάσεις υπάρχουν σε Θεσσαλονίκη, Πρέβεζα, Γιαννιτσά, Χανιά, Καβάλα, Πειραιάς, Σέρρες, Κοζάνη, Κατερίνη, Δωδεκάνησα και σε άλλες περιοχές της χώρας. Σύμφωνα με τους ερωτώντες βουλευτές «οι χώροι των στρατοπέδων που βρίσκονται εντός κατοικημένων περιοχών είναι επιτακτικό, λαμβάνοντας υπόψη την εκπεφρασμένη θέληση των τοπικών κοινωνιών, να μετατραπούν σε κοινόχρηστους χώρους, προσβάσιμους σε όλους, με δημόσιο χαρακτήρα».

Το πλήρες κείμενο της ερώτησης:

Χωρίς αναδιανομή δεν υπάρχει ηγεμονία!

Αναδημοσίευση από το "RProject"

του Ηλία Ιωακείμογλου

Η αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων τάξεων και σε βάρος του πλούτου της αστικής τάξης έγινε αντιληπτή από τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, ως ένα καθήκον κοινωνικής δικαιοσύνης και αντιμετώπισης της δραματικής κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η αναδιανομή δεν είχε εγγραφεί, δηλαδή, σε ένα μακροοικονομικό σχέδιο που, αποτελώντας μέρος της διαχείρισης του συστήματος, θα μετέτρεπε παράλληλα τους κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, ώστε να εξυπηρετήσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. 

Μοι­ραία, αυτή η «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια», που πε­ριέ­βαλ­λε το νόημα της ανα­δια­νο­μής, συ­νο­δεύ­ει τώρα το κόμμα στα πρώτα του βή­μα­τα στην κυ­βέρ­νη­ση και έχει κά­ποιος πολ­λούς λό­γους να υπο­ψιά­ζε­ται ότι η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή κα­θο­δη­γεί­ται από την ιδέα ότι η ανα­δια­νο­μή υπέρ της ερ­γα­σί­ας μάλ­λον βλά­πτει τις επι­χει­ρή­σεις και την απα­σχό­λη­ση. Μοιά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση να ακο­λου­θεί πλέον τη γραμ­μή ότι πρέ­πει να απο­δο­θεί στις επι­χει­ρή­σεις ένα είδος πρω­το­κα­θε­δρί­ας ένα­ντι των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων.

Ο ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΑΜΑΝΑ

Αναδημοσίευση από τις "θέσεις"

 1. Η συνέχεια του υπάρχοντος;

Στους δύο πρώτους μήνες δράσης, η κυβέρνηση της Αριστεράς και των συμμάχων της μοιάζει να τείνει να μετατραπεί σε φιλολαϊκό διαχειριστή του υπάρχοντος, δηλαδή της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην παγιωμένη νεοφιλελεύθερη μορφή της. Κυβερνητικοί παράγοντες και λαϊκές φωνές εκνευρίζονται με αυτή την επισήμανση. Συνιστούν υπομονή και αναμονή, πίστωση χρόνου και χρημάτων, που διανθίζονται με μεταφορές όπως «ανάσα» και «γέφυρα».

Το ζήτημα δεν είναι όμως ποσοτικό (ας περιμένουμε μέχρι τον Ιούνιο, το «2016»...). Είναι καθαρά ποιοτικό. Τι ακριβώς αναμένουμε να συμβεί σε αυτό το διάστημα; Με ποια στρατηγική κινούμαστε σε αυτό το ιδιόρρυθμο time out;

Μια ανάγνωση προτείνει αισιοδοξία με διάρκεια. Ο ελληνικός λαός, και πρώτα απ’ όλα το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι υποστηρικτές του, κρατούν σήμερα στάση χειροκροτητικής παθητικότητας, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε κατάσταση εξέγερσης εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων, της μαύρης εργασίας, της ανεργίας, του κεφαλαίου (με σύμβολο το «χρέος»). Άρα η κυβέρνηση δεν δέχεται λαϊκή πίεση ούτε έχει στήριγμα για θαρραλέες αποφάσεις ρήξης. Εξίσου απομονωμένη είναι σε ευρωπαϊκό πεδίο, ενώ οι «επαφές» με Κίνα και Ρωσία αποτελούν πολιτικούς εξωτισμούς που δίνουν ελπίδα μόνον σε φανατικούς εθνικιστές.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση αναδιπλώνεται, υπογράφει τη χωρίς περαιτέρω επιδείνωση συνέχιση του υπάρχοντος με διάφορα ονόματα, πανηγυρίζει επειδή δεν θα υπάρξουν τα μέτρα που προανάγγελλε το email Χαρδούβελη, και αναμένει κάποιο φως. Δεν θέλει να πέσει ηρωικά στις Θερμοπύλες και αναζητά απεγνωσμένα προοπτική νίκης σε κάποια Σαλαμίνα.1 Όταν όμως κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να αναμένει, η λογική της «διασποράς» δυνάμεων και μετώπων μετατρέπεται σε απολογητική του υπάρχοντος.

Ένας πρώτος απολογισμός μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης

Στις 18 Μαρτίου, το Ινστιτούτο Μπίρκμπεκ για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες διοργάνωσε διάλεξη - συζήτηση με θέμα «Ελλάδα και Ευρώπη: Ένας πρώτος απολογισμός μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης», με ομιλητές τον Κώστα Δουζίνα, επικεφαλής του Ινστιτούτου, το μαρξιστή φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ και το δημοσιογράφο και οικονομικό αναλυτή Πολ Μέισον. 
 
1, Του Κώστα Δουζίνα

Ένα πολύ ευρωπαϊκό πραξικόπημα

2. Του Σλαβόι Ζίζεκ

Με μικρά βήματα θα φτάσουμε στο στόχο

3. Του Πολ Μέισον

Η μάχη για το «καλό ευρώ»

Και λίγο κουτσομπολιό για τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ...

“Το χειρότερο πράγμα από το να σε κουτσομπολεύουν είναι το να μη σε κουτσομπολεύουν”

Στην “εφημερίδα των συντακτών” έχει δημοσιευθεί ένα κείμενο του Ν. Σβέρκου που καλύπτει επαρκώς της ανάγκες του κουτσομπολιού για τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ: 

“Επιχείρηση ανασύνθεσης των τάσεων”

Το κουτσομπολιό σε αντίθεση με το τίτλο του κειμένου -αλλά σε συμφωνία με το περιεχόμενό του – έχει ως αντικείμενο την παρουσίαση προσωπικών στάσεων και συμπεριφορών. Τα ονόματα στα οποία αναφέρεται είναι:

α) Τονισμένα με bold γράμματα: Νάσος Ηλιόπουλος, Γιάννης Μπουρνούς, Γιάννης Μπασκόζος, Εφη Καλαμαρά, Γιάννης Μηλιός, Δημήτρης Βίτσας, Χρήστος Μαντάς, Νίκος Βούτσης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Πάνος Σκουρλέτης.

Η περιπέτεια του απρόβλεπτου

Ο κυρίαρχος λόγος έχει πλέον την δυνατότητα, όχι μόνον να ενσωματώνει αντιφάσεις και «παρεκκλίσεις» που αμφισβητούν την κυριαρχία του αλλά και να παράγει-κατασκευάζει τις αντιφάσεις και τις «παρεκκλίσεις» που εγγυώνται τη διατήρηση του. Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο «κατασκευάζει» «πρωτοπορίες, επαναστάσεις, επαναστάτες, κρίσεις» κ.λπ. Οι σημερινές «πρωτοπορίες» (στην τέχνη και στην πολιτική) δεν είναι φορείς του απρόβλεπτου ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως εχθρός κάθε τελολογίας που είναι ταυτόχρονα τελολογία της αρχής και του τέλους-σκοπού. Αυτό το απρόβλεπτο αναδύεται έτσι ως η κυρίαρχη εικόνα, μια εικόνα-θέαμα που απλώς αναπαράγει τον εαυτό της προκρίνοντας τον κοινωνικό αυτισμό ως το κυρίαρχο πρότυπο.

ολόκληρο το κείμενο εδώ:  

Η περιπέτεια του απρόβλεπτου

Δεν είναι οι φίλοι μας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της "συμπόρευσης της Αριστεράς" που τα λένε αυτά...

Αν δεν έχετε δει την συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν στον Γιάννη Πρετεντέρη, αξίζει να δείτε το παρακάτω απόσπασμα:

(ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:

 συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν στον Γιάννη Πρετεντέρη)

υπάρχει άλλος δρόμος;

Κάνναβη: Ουρουγουάη vs Ισπανία

Αναδημοσίευση από το "Νόστιμον ήμαρ" 

του Κώστα Σκλιάμη

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

Πριν από ένα χρόνο, η Ουρουγουάη με τoν τότε Πρόεδρο Jose Mujica έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποιήσε πλήρως τη μαριχουάνα (δηλαδή παραγωγή, πώληση, κατανάλωση) σε μια κίνηση που ονομάστηκε «το μεγάλο πείραμα». Αλλά τους τελευταίους μήνες του 2014, φαινόταν ότι το πείραμα της Ουρουγουάης πλησίαζε στο τέλος πριν καν αρχίσει, καθώς το δημόσιο αίσθημα συνέχισε να πηγαίνει ενάντια στη νόμιμη μαριχουάνα.  Στο τέλος του περασμένου μήνα, ωστόσο, οι ψηφοφόροι στην Ουρουγουάη χορήγησαν στον αριστερό συνασπισμό Broad Front άλλη μια προεδρική θητεία εκλέγοντας αυτή τη φορά τον Tabare Vazquez αντί του κεντροδεξιού υποψηφίου Luis Lacalle Pou, ο οποίος ήταν κατά της νομιμοποίησης της μαριχουάνας. Με τον τρόπο αυτό, η Ουρουγουάη στερεοποίησε τις αριστερές καταβολές της και παράλληλα διατήρησε ζωντανή τη νόμιμη μαριχουάνα της χώρας. Ο Vasquez έχει δεσμευθεί να συνεχίσει τις πολιτικές της νομιμοποίησης της μαριχουάνας, αλλά αποφάσισε επίσης να παρατείνει για αργότερα την εφαρμογή των πωλήσεων της κάνναβης μέσω των φαρμακείων.

Σύμφωνα με τον νόμο του Mujica, όσοι θέλουν να καπνίζουν μαριχουάνα νόμιμα μπορούν να επιλέξουν μεταξύ της αγοράς κρατικής μαριχουάνας από φαρμακεία, της καλλιέργειας στο σπίτι, ή της ένταξης σε μια λέσχη κάνναβης. Κύριος σκοπός του νόμου, είναι να πάρουν την αγορά από τους παράνομους εμπόρους ναρκωτικών, και όχι να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να καπνίζουν μαριχουάνα. Η μεταρρύθμιση αυτή είναι απλώς μια  «ρύθμιση της αγοράς που ήδη υπάρχει».

Η Αριστερά και η 25η Μαρτίου

Ένα απλό ξεφύλλισμα των κομματικών εντύπων της τελευταίας εκατονταετίας αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι τα κύρια άρθρα της 25ης Μαρτίου υπογράφονταν συχνά από τους ίδιους τους ηγέτες του ΚΚΕ ή της ΕΔΑ, κατά παρέκκλιση της συνήθους δημοσιογραφικής πρακτικής. Η δημόσια τοποθέτηση απέναντι στη συγκεκριμένη επέτειο εκλαμβανόταν δηλαδή ως κεφαλαιώδες ζήτημα, καθώς συμπύκνωνε την οριοθέτηση του αντίστοιχου πολιτικού φορέα τόσο απέναντι στο ελληνικό κράτος (που από το 1894 μέχρι το 1974 επιφύλασσε ατέλειωτες διώξεις σε όσους ευαγγελίζονταν μια ριζική κοινωνική αλλαγή) όσο και απέναντι στην ιδέα της επανάστασης, νικηφόρο αλλά ανολοκλήρωτο υπόδειγμα της οποίας θεωρούνταν το 1821

 περισσότερα εδώ:

Η Αριστερά και η 25η Μαρτίου

Τα επιτελεία της ΕΕ μεθοδεύουν μια χειρότερη πολιτική από τα μνημόνια: το “διπλό νόμισμα”...

Το τελευταίο καιρό άρχισε δειλά αλλά σταθερά να προβάλλεται ως εναλλακτική απάντηση στο δίλημμα “δραχμή ή ευρώ” η παράλληλη κυκλοφορία και δεύτερου νομίσματος εντός της χώρας. Αυτή την λύση φαίνεται να την ενστερνίζεται και μια μερίδα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετατόπιση του πολιτικού κέντρου της σύγκρουσης της νέας κυβέρνησης με τα επιτελεία της ΕΕ από τα μνημόνια και την λιτότητα στην επίλυση του ζητήματος της “ρευστότητας” προετοιμάζει το έδαφος για την επιβολή της εκδοχής του διπλού νομίσματος. Το ζήτημα της “ρευστότητας” είναι προϊόν των πολιτικών σχεδιασμών των επιτελείων της ΕΕ. Κατασκευάστηκε ως “πολιτικό εργαλείο” με την εκροή κεφαλαίων από την χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια, η οποία εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο με τις ευλογίες των μνημονιακών δυνάμεων. Σήμερα χρησιμοποιείται ως αιχμή των εκβιασμών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν έχει κανένα θεσμικό εργαλείο στα χέρια της να απαντήσει.

Μέσω μιας συμφωνίας σήμερα για “διπλό νόμισμα” μπορεί να εξασφαλιστούν κάποιες εγγυήσεις ως προς την “ρευστότητα”, όμως παράλληλα επιβάλλονται - με τον πιο θεσμικό τρόπο - τόσο η “εσωτερική υποτίμηση” όσο και οι “μνημονιακές μεταρρυθμίσεις” οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία και όχι μόνο. Αυτή η πολιτική οδηγεί στην δημιουργία δύο Ελλάδων και αποκτά κοινωνικά ερείσματα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία έχουν μετατρέψει τον πλούτο τους σε ευρώ και τον έχουν μεταφέρει εκτός του τραπεζικού συστήματος της χώρας.

Παραθέτουμε ένα ενημερωτικό άρθρο γι' αυτό το ζήτημα από το newsbeast.gr: