Μακάρι να μην “ωριμάσει” το PODEMOS!

“Αν το Podemos καταφέρει να πετύχει τη "βίαιη ωρίμανση", έχει εξαιρετικές προοπτικές, καθώς δεν έχει κληρονομήσει τις... μολύνσεις της παραδοσιακής Αριστεράς σε συνωμοσίες, ίντριγκες, σεχταρισμό και ιδιοκτησιακά σύνδρομα. 
Το Podemos είναι κίνημα κι αυτό φαίνεται από την εντυπωσιακή αύξηση των μελών του που έχουν ξεπεράσει τις 130.000!”

(από το κείμενο του Δημήτρη Χρήστου: "Ο ΣΥΡΙΖΑ, το Podemos... και μετά;")

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο μας ήρθε στο νου ένα άλλο κείμενο “Το λεξιλόγιο της προπαγάνδας” που διαβάσαμε τον Αύγουστο. Ο Αλεξέι Μιχέεφ έγραφε: “Οι λέξεις, όχι μόνο «καταγράφουν» γεγονότα και έννοιες, αλλά και αξιολογούν. Οι πολιτικοί προπαγανδιστές αξιοποιούν αυτή την ιδιότητα των λέξεων, για να «μαυρίσουν» τους αντιπάλους τους και να «ξεπλύνουν» ημετέρους”. Ο Δημήτρης Χρήστου ακριβώς αυτό κάνει. Προσπαθεί να «ξεπλύνει» τον ΣΥΡΙΖΑ και να «μαυρίσει» το PODEMOS.

Πρώτα απ' όλα οι “συνωμοσίες, ίντριγκες, σεχταρισμό και ιδιοκτησιακά σύνδρομα” δεν είναι κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της “παραδοσιακής αριστεράς” αλλά χαρακτηριστικά που τα συναντάς γενικά στους αστικούς πολιτικούς μηχανισμούς. Το PODEMOS λοιπόν δεν κινδυνεύει από κάποιες μολύνσεις της “παραδοσιακής Αριστεράς”, αλλά από μολύνσεις από τον “αστισμό” που δεν είναι μόνον αυτές που περιγράφει ο Δ. Χρήστου, μολύνσεις που κινδυνεύουν γενικά και παντού όλα τα αριστερά κόμματα. Και απ' αυτή την σκοπιά αν κάνουμε την σύγκριση ανάμεσα στο PODEMOS και τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα διαπιστώσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ περισσότερο “μολυσμένος” από τις αστικές πολιτικές πρακτικές απ' ότι το PODEMOS σε μια σειρά ζητημάτων που ξεκινάνε από το πως αντιλαμβάνονται τις σχέσεις εκπροσώπησης/διαμεσολάβησης των κοινωνικών αναγκών στο χώρο της πολιτικής σκηνής και φτάνουν ως την διαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών του κομματικού μηχανισμού. Με αυτά τα δεδομένα μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να “ωριμάσει βίαια” και να μοιάσει στο PODEMOS και όχι το ανάποδο...

Μαδρίτη κατά Βαρκελώνης: Αρχίζει η σύγκρουση που θα ταρακουνήσει ολάκερη την Ευρώπη!

Όχι άδικα, ο ελληνικός τύπος σχολίασε τις τελευταίες μέρες την πρωτιά του Podemos στην (προτελευταία) δημοσκόπηση, και που επιβεβαιώνει η –χτεσινή- τελευταία. Η έκπληξη που συνόδευε τη δημοσίευση της είδησης είναι ενδεικτική της άγνοιας που επικρατεί στη χώρα μας (και ειδικά στην αριστερά) σε σχέση με τη κατακλυσμική κρίση του Ισπανικού Κράτους. Πράγματι, όχι μόνο αυτή η «πρωτιά» ήταν προ πολλού αναμενόμενη, αλλά και δεν αποτελεί παρά μόνο μια -μεταξύ πολλών άλλων- ένδειξη, αλλά και συνέπεια, του μεγέθους των αλλαγών που βρίσκονται σε εξέλιξη στα τρίσβαθα της ισπανικής κοινωνίας. Αλλαγών που πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνονται υπόψη επειδή είναι καθοριστικής σημασίας για τη πορεία (και) της σύγκρουσης Μαδρίτης-Βαρκελώνης.

ολόκληρο το κείμενο, εδώ:

Μαδρίτη κατά Βαρκελώνης: Αρχίζει η σύγκρουση που θα ταρακουνήσει ολάκερη την Ευρώπη!

Πλατφόρμα 2010: Είναι "φίλοι" μας οι κεντροαριστεροί...

Στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές η “Πλατφόρμα 2010” (Παπαδημούλης, Μπαλάφας, Δούρου, Πουλάκης) καταλαμβάνοντας τον μηχανισμό της τοπικής αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με την προεδρική φρουρά, προσπάθησε να επιβάλει την δική της γραμμή γραμμή σύγκλισης και συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με την “κεντροαριστερά”, τόσο στην συγκρότηση των εκλογικών σχημάτων όσο και στην επιλογή των υποψηφίων Περιφερειαρχών και δημάρχων. Μετά τις εκλογές και την επιτυχία της Ρ. Δούρου στην περιφέρεια αναθάρρησε, άρχισε να οικοδομεί τους δικούς της μηχανισμούς και προσπάθησε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο των ΟΜ που ανήκαν σε δήμους που είχαν εκλεγεί δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα πολλά και γνωστά παραδείγματα της δράσης της “πλατφόρμας 2010”, θα σταθούμε σε δύο χαρακτηριστικά αυτής της δράσης, ένα παλαιότερο και ένα πρόσφατο:

η συνέχεια εδώ:

 Η “Πλατφόρμα 2010” συνεχίζει κάνει την δική της πολιτική στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης... 
 

Πως παρουσιάζουν τις εκλογές στην Ανατολική Ουκρανία τα ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων.

(Αποσπάσματα από ανταποκρίσεις των: Ria Novosti, TASS)

α) Για τις εκλογές στη "Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ"

Με την επικράτηση του ηγέτη των αυτονομιστών στο Λουγκάνσκ, Ιγκόρ Πλότνιτσκι, ολοκληρώθηκε η καταμέτρηση και στην αυτοαποκαλούμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (LPR). Ο αρχηγός της LPR , ο οποίος τελούσε ήδη χρέη πρωθυπουργού, πήρε το 63,08% των ψήφων, έναντι του δεύτερου Ολεγκ Ακίμοφ (15,12%).

Στις σημερινές του δηλώσεις ο Πλότνιτσκι είπε πως το Λουγκάνσκ ευελπιστεί στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του από τη Μόσχα καθώς και σε ευρεία οικονομική συνεργασία: «Πάνω από το 80% της οικονομίας μας έχει ρωσικό προσανατολισμό. Μπορούμε να προσφέρουμε πολλά περισσότερα, όπως ορυκτούς πόρους, άνθρακα αλλά και μηχανολογικά προϊόντα».

Όσον αφορά στις σχέσεις με το Κίεβο, ο Πλότνιτσκι δήλωσε έτοιμος για διάλογο, τονίζοντας με νόημα πως «παρά τις διαφωνίες μας, παραμένουμε γείτονες και είναι τουλάχιστον ανόητο να συνεχίσουμε την κόντρα με τους γείτονές μας, ενώ μπορούμε να οικοδομήσουμε πολιτικές και οικονομικές σχέσεις». Ο νεοεκλεγείς ηγέτης του Λουγκάνσκ συμπλήρωσε πως δεν θέλει την επιδείνωση των συγκρούσεων, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο το Κίεβο θα ελέγξει τις μονάδες της Εθνικής Φρουράς και τις ιδιωτικές παραστρατιωτικές δυνάμεις.

Μέρες που έρχονται: ο οπορτουνισμός του ΚΚΕ την 28η Οκτώβρη στο Δήμο Χαλανδρίου...

παρέλαση του ΚΚΕ στην Πάτρα (28η Οκτώβρη 2014)

Το ΚΚΕ μέχρι τώρα ήταν και παραμένει υπέρμαχος των παρελάσεων στις εθνικές εορτές αλλά προσπαθεί να τους δώσει το δικό του πολιτικό περιεχόμενο. Ενδεικτικό αυτής της πολιτικής το κείμενο “Ονειρεύομαι την παρέλαση...”. Μόνον ο Γ. Χουρμουζιάδης είχε δηλώσει: “Τέρμα οι παρελάσεις!”. Το 2005 δημοσιεύτηκε στον “ριζοσπάστη” ένα σχετικό κείμενο με τον τίτλο “Με όπλο την ταξική ανάλυση, τις ανάγκες του αγώνα” που άρχιζε ως εξής:

“Ξεκίνησε μια συζήτηση για τις παρελάσεις και βεβαίως οι οπορτουνιστές πάλι έδωσαν τα ρέστα τους για το αν πρέπει να γίνονται παρελάσεις ή όχι στις εθνικές εορτές. Αν πρέπει να γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου ή όχι. Ειπώθηκε μάλιστα ότι δεν πρέπει να γιορτάζουμε τότε, γιατί το κίνημα ηττήθηκε στην Ελλάδα...”

Αξίζει όμως το διαβάσετε γιατί θα βρείτε ενδιαφέρουσες ομοιότητες με την λογική που την έχουν ενστερνιστεί ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα αυτή εδώ η θέση: “Βεβαίως πρέπει να ανοίξουμε τα θέματα της θρησκείας, της Εκκλησίας, αλλά εδώ εμείς είμαστε ένα Κόμμα σοβαρό, πως θα το ανοίξεις, με ποιο τρόπο, σε ποια στιγμή;” 

«Αυτοί που ξέρουν»

Αναδημοσίευση από το "REDNotebook"

Του Αλέξανδρου Ζαχιώτη

Το κράτος μπορεί να αποδειχθεί ένα πολύ επικίνδυνο πράγμα για τη στρατηγική της Αριστεράς. Όχι μονάχα γιατί βάζει τις οριοθετήσεις που η στρατηγική αυτή προσπαθεί να άρει, αλλά κυρίως γιατί μπορεί να μας βάλει τρικλοποδιές εκεί που δεν το περιμένουμε ή εκεί που θεωρείται «ουδέτερο».

Οδεύοντας προς μια αριστερή διακυβέρνηση το ζήτημα αυτό οφείλει να είναι στο επίκεντρο του προβληματισμού μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι τα προγράμματα δεν είναι μονάχα θέσεις και προτάσεις, αλλά οφείλουν να φέρουν ένα ιδιαίτερο πολιτικό και ιδεολογικό βάρος, με άλλα λόγια να μεριμνούν για τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει η εφαρμογή τους, τις συγκρούσεις που συνεπάγεται και τον τύπο πρακτικών και σχέσεων που επιφέρει.

Μύθοι και πραγματικότητες της ελληνικής Αριστεράς για την Ουκρανία

Είναι γνωστή η κατάσταση που επικρατεί εντός της Αριστεράς και ο χαρακτήρας και τα όρια των αντιπαραθέσεων. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, τον τελευταίο καιρό αποτελούν πεδίο διαμάχης. Αυτή η αντιπαράθεση αποβλέπει στην τροποποίηση των μικροσυσχετισμών εντός της Αριστεράς στη χώρα μας και γιαυτό συσκοτίζει αντί να ρίχνει φως από μια αριστερή θέση στις εξελίξεις που συμβαίνουν εκεί.

Αφορμή για' αυτό το κείμενο, είναι το δημοσίευμα στο ΠΡΙΝ “Το τέλος των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία”, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της κατάστασης. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε – για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις - ότι “ελληνική Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία” είναι μια θετική πρωτοβουλία και εκφράζει την έμπρακτη αλληλεγγύη σε δυνάμεις που πρεσβεύουν εκεί έναν αριστερό κι επαναστατικό προσανατολισμό.

Όμως αυτές οι αριστερές δυνάμεις στην Ουκρανία, ούτε εκφράζουν ούτε εκπροσωπούν τον “αντιφασιστικό αγώνα του λαού της Ουκρανίας” όπως διακηρύσσει το κείμενο στο ΠΡΙΝ, το οποίο υπερασπίζεται την “ορθοδοξία” αυτής της πρωτοβουλίας. Όχι βέβαια γιατί εκεί δεν διεξάγεται ένας ένοπλος αγώνας ενάντια στους φασίστες, ούτε γιατί αυτές οι αριστερές δυνάμεις δεν συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα. Απλά γιατί δεν είναι αγώνας του “λαού” της Ουκρανίας. Ο λαός της Ουκρανίας είναι διασπασμένος. Ένα κομμάτι αυτού του “λαού” υπερασπίζεται και στρατεύεται στο πλευρό του καθεστώτος του Κιέβου. Ο “λαός” των αντικαθεστωτικών επίσης είναι διχασμένος: Άλλοι αποβλέπουν στην ένταξή τους στο Ρωσικό κράτος (είτε τμήματος, είτε ολόκληρης της Ουκρανίας), άλλοι στην ίδρυση άλλου κράτους, άλλοι στην ομοσπονδοποίηση και άλλοι στην ανατροπή του καθεστώτος του Κιέβου και στην αποκατάσταση της κρατικής ενότητας της Ουκρανίας. Με αυτά τα δεδομένα είναι τουλάχιστον άστοχο να μιλάει κάποιος στο όνομα του “λαού” της Ουκρανίας.

Ευεργέτες ή σύγχρονοι τσιφλικάδες

Η περίπτωση του «Κόστα Ναβαρίνο» της οικογένειας Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία: η τεράστια συγκέντρωση γης και η προσέλκυση υψηλού τουρισμού μέσα σε γυαλιστερό πακέτο δημοφιλίας και κοινωνικής προσφοράς. Ερωτήματα για το μέλλον της επένδυσης από τους ζημιογόνους ισολογισμούς.

η συνέχεια εδώ: Αποστολή στη Μεσσηνία

Με τον ύμνο του ΕΑΜ η παρέλαση στο Χαλάνδρι...

Όλη η Ευρώπη γιορτάζει την απελευθέρωση από τους Ναζί στις 9 Μαΐου, ηµεροµηνία που το ελληνικό κράτος συστηµατικά αγνοεί. Είναι το μοναδικό κράτος που έχει βάλει στη θέσης μια άλλη εορτή που αντιστοιχεί στην ημέρα κήρυξης του πολέμου! Συνήθως ως εθνικές εορτές ανακηρύσσονται οι ημέρες της νίκης, δηλαδή της απελευθέρωσης. Η Γαλλία έχει ως εθνική εορτή την 14η Ιουλίου την κατάληψη της Βαστίλης . ΟΙ ΗΠΑ την 4η Ιουλίου είναι η μέρα της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, κλπ, κλπ... Η καθιέρωσή της 28ης Οκτωβρίου έγινε στην χώρα μας από το μετεμφυλιακό κράτος για να γιορτάζουμε το “ΟΧΙ” του Μεταξά και όχι τον αγώνα και την αντίσταση του ελληνικού λαού. 

Η κοινωνία χρειάζεται μια παύση πληρωμών

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Σπύρου Λαπατσιώρα

Το χρέος είναι «βιώσιμο» όταν μπορεί να πληρώνεται και αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι μπορεί να πληρώνεται. Η συσχέτιση του χρέους με το ΑΕΠ δεν αποτελεί σαφές κριτήριο «βιωσιμότητας». Η Ισπανία βρέθηκε, προ της χρεοκοπίας το 2011, με δημόσιο χρέος κάτω του 40% επί του ΑΕΠ το 2008, ενώ το αξιόχρεο της Ιαπωνίας (με πάνω από 200% χρέος επί του ΑΕΠ) δεν αμφισβητήθηκε. Μπορεί να κριθεί πιο βάσιμα η «βιωσιμότητα» ενός χρέους, αν εξεταστεί τι πρέπει να πληρώνεται σε σχέση με τα διαθέσιμα χρήματα (τα οποία προέρχονται από έσοδα και δάνεια) κατ’ έτος.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι «μη βιώσιμο». Τα χρεολύσια των επόμενων ετών δεν μπορούν, οικονομικά και πολιτικά, να καλυφθούν από τα δημόσια έσοδα. Πηγή πληρωμών θα είναι ο δανεισμός, είτε από διακρατικό θεσμό είτε από την αγορά χρήματος είτε από την ΕΚΤ. Η πρώτη επιλογή δεν είναι πολιτικά εφικτή (στην κλίμακα που απαιτείται) και η τρίτη θεσμικά. Προϋποθέσεις για τον δανεισμό από τις αγορές είναι ένας ορίζοντας «βιώσιμης» ανάκαμψης της οικονομίας και η σημαντική μείωση του «πολιτικού κινδύνου», οι οποίες δεν παρέχονται από την τρέχουσα οικονομική πολιτική. Αποτέλεσμα: η κοινή πεποίθηση ότι το χρέος «δεν θα μπορεί να πληρώνεται», χωρίς εξωτερικές εγγυήσεις πληρωμής. Το ύψος του χρέους επίσης συμβάλλει στον χαρακτηρισμό του ως μη «βιώσιμου», εφόσον με αρκετά αισιόδοξες υποθέσεις θα διατηρείται σε υψηλότατα επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.