Μύθοι και πραγματικότητες της ελληνικής Αριστεράς για την Ουκρανία

Είναι γνωστή η κατάσταση που επικρατεί εντός της Αριστεράς και ο χαρακτήρας και τα όρια των αντιπαραθέσεων. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, τον τελευταίο καιρό αποτελούν πεδίο διαμάχης. Αυτή η αντιπαράθεση αποβλέπει στην τροποποίηση των μικροσυσχετισμών εντός της Αριστεράς στη χώρα μας και γιαυτό συσκοτίζει αντί να ρίχνει φως από μια αριστερή θέση στις εξελίξεις που συμβαίνουν εκεί.

Αφορμή για' αυτό το κείμενο, είναι το δημοσίευμα στο ΠΡΙΝ “Το τέλος των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία”, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της κατάστασης. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε – για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις - ότι “ελληνική Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία” είναι μια θετική πρωτοβουλία και εκφράζει την έμπρακτη αλληλεγγύη σε δυνάμεις που πρεσβεύουν εκεί έναν αριστερό κι επαναστατικό προσανατολισμό.

Όμως αυτές οι αριστερές δυνάμεις στην Ουκρανία, ούτε εκφράζουν ούτε εκπροσωπούν τον “αντιφασιστικό αγώνα του λαού της Ουκρανίας” όπως διακηρύσσει το κείμενο στο ΠΡΙΝ, το οποίο υπερασπίζεται την “ορθοδοξία” αυτής της πρωτοβουλίας. Όχι βέβαια γιατί εκεί δεν διεξάγεται ένας ένοπλος αγώνας ενάντια στους φασίστες, ούτε γιατί αυτές οι αριστερές δυνάμεις δεν συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα. Απλά γιατί δεν είναι αγώνας του “λαού” της Ουκρανίας. Ο λαός της Ουκρανίας είναι διασπασμένος. Ένα κομμάτι αυτού του “λαού” υπερασπίζεται και στρατεύεται στο πλευρό του καθεστώτος του Κιέβου. Ο “λαός” των αντικαθεστωτικών επίσης είναι διχασμένος: Άλλοι αποβλέπουν στην ένταξή τους στο Ρωσικό κράτος (είτε τμήματος, είτε ολόκληρης της Ουκρανίας), άλλοι στην ίδρυση άλλου κράτους, άλλοι στην ομοσπονδοποίηση και άλλοι στην ανατροπή του καθεστώτος του Κιέβου και στην αποκατάσταση της κρατικής ενότητας της Ουκρανίας. Με αυτά τα δεδομένα είναι τουλάχιστον άστοχο να μιλάει κάποιος στο όνομα του “λαού” της Ουκρανίας.

Σωστά επισημαίνεται στο κείμενο ότι “η ουκρανική κρίση παρά τις όποιες υπαρκτές εθνικές ιδιαιτερότητες σφραγίζεται αφενός από την καπιταλιστική κρίση του 2008 και αφετέρου από τη στρατηγική επιλογή του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού να επιβάλει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τη σύνδεση με την ΕΕ.” Όμως αυτό είναι η μισή αλήθεια, γιατί εκεί υπάρχει και άλλος ιμπεριαλισμός ο Ρώσικος, ο οποίος σημείωσε μάλιστα ήδη μια νίκη στην Κριμαία. Αν ο τίτλος “ Το τέλος των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία” σημαίνει τελικά, ότι θα πρέπει να παραβλέπουμε τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό τότε θα διαφωνήσουμε: Ο Αντιφασισμός δεν είναι ένας αγώνας που διεξάγεται μόνον από την αριστερές επαναστατικές δυνάμεις αλλά και αστικές πολιτικές δυνάμεις που διαφωνούν με αυτή την μορφή κρατικής διαχείρισης. Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος είναι αρκετά διδακτικός σε αυτό το θέμα. Το κείμενο του ΠΡΙΝ, ακριβώς σε αυτό το θέμα, κάνει ένα μεγάλο λογικό άλμα.Ταυτίζει τον πόλεμο ενάντια στον Φασισμό με τον πόλεμο ενάντια στον Ιμπεριαλισμό...

Επίσης στην Ουκρανία μια Αριστερά με “αριστερό κι επαναστατικό προσανατολισμό” είναι ακόμα περιθωριακή γιατί τώρα οικοδομείται. Είναι λάθος να αναγνωρίζεται η ταυτότητα αυτής της Αριστεράς στους νοσταλγούς της παλινόρθωσης του κρατικού καπιταλισμού της πρώην ΕΣΣΔ. Τα “σφυροδρέπανα” και οι επικλήσεις της μάχης του Στάλινγκραντ έχουν τόση σχέση με τον κομμουνισμό, όσο σχέση έχει η τωρινή δημοφιλία του Στάλιν ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς του Πούτιν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι “υποτιμάται ο λαϊκός παράγοντας”, όπως αναφέρει το κείμενο. Αντίθετα το κείμενο υπερτιμά την σχέση του “λαϊκού παράγοντα” με μια Αριστερά που έχει “αριστερό κι επαναστατικό προσανατολισμό” στην Ουκρανία...

Τελειώνοντας θα συμφωνήσουμε με τον τίτλο του κειμένου, επανορίζοντας την πολιτική του σημασία: Ίσες αποστάσεις από τον Ναζισμό δεν μπορούν να υπάρχουν. Ο Ναζισμός την Ουκρανία θα πρέπει να συντριβεί, ακόμα και αν αυτό δεν γίνει με την ηγεμονία της όποιας Αριστεράς ή “Αριστεράς”...