Εικόνες από το μέλλον που έρχεται... |
Στο κείμενό μας «Γιατί έγινε το πραξικόπημα στην ΕΡΤ;» είχαμε εκφράσει την θέση ότι « Η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν συνοδεύεται και με «κρίση του κράτους». Αντίθετα, το κράτος ισχυροποιείται και μετασχηματίζεται» και είχαμε αναφερθεί σε μερικά χαρακτηριστικά αυτού του ...«εκσυγχρονισμού», που αφορούν στους στρατηγικούς στόχους της κυρίαρχης αστικής πολιτικής στη χώρα μας και σηματοδοτούν «υπερβάσεις» του κοινοβουλευτικού συστήματος προς αντιδραστική κατεύθυνση.
Στο κείμενό μας «Γιατί έφτασε το τέλος της τρικομματικής κυβέρνησης» είχαμε αναπτύξει την θέση μας για την «κοινωνική πόλωση» ως προϊόν της τωρινής καπιταλιστικής κρίσης και ασχοληθήκαμε με μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, μέσω των οποίων αναδεικνύονται νέα «κοινωνικά υποκείμενα», τα οποία πολιτικά δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν μέσω των παραδοσιακών πολιτικών πρακτικών της Αριστεράς. Όμως η συγκρότησή αυτών των νέων κοινωνικών υποκειμένων ως «κοινωνική δύναμη», θα είναι αυτή που θα σφραγίζει τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας. Επίσης είχαμε αναφερθεί στο πως αυτή η κοινωνική πόλωση «εσωτερικεύεται» με το «συμβάν» της ΕΡΤ στο κράτος και ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό.
Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με ποιες ανατροπές πυροδοτεί το «συμβάν» της ΕΡΤ στην άσκηση της αστικής πολιτικής στην χώρα μας.
Ο αστισμός την τελευταία περίοδο είχε μια σαφή πολιτική υπεροχή απέναντι στην Αριστερά. Η υπεροχή αυτή δεν οφείλεται στο περιεχόμενο των «προγραμματικών στόχων», αλλά στην ιδεολογική ηγεμονία του αστισμού μέσω των «πρακτικών μορφών» άσκησης της πολιτικής. Όπως επανειλημμένα έχει επισημάνει ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο αυτός), οι κυβερνήσεις την εποχή των μνημονίων την επόμενη μέρα των εκλογών καταστρατηγούν τις «προγραμματικές δηλώσεις» τους και πράττουν τα εντελώς αντίθετα. Όμως αυτή η επισήμανση δεν αρκεί για να ανατρέψει την παραβίαση της βασικής αρχή της «λαϊκής εντολής» με την οποία λειτουργεί το κοινοβουλευτικό σύστημα, αφού οι κυβερνήσεις κατορθώνουν να εξασφαλίζουν την συναίνεση ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει γιατί ο αστισμός διαχειρίζεται τον «φόβο» για να επιβάλει την κυριαρχία του και η Αριστερά αδυνατεί να μετατρέψει αυτόν τον «φόβο» σε «ελπίδα» και να τον κάνει δύναμη κοινωνικής ανατροπής.
Η «μορφή» λοιπόν άσκησης της πολιτικής έχει μεγαλύτερη σημασία από τα «προγράμματα» για την οργάνωση της συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές του αστισμού. Με αιχμή την προβολή του αιτήματος της ανάγκης για ένα «ισχυρό κράτος», το οποίο θα διαχειριστεί την κρίση, θα εξασφαλίσει την «κοινωνική ειρήνη» και θα επιβάλει την «τάξη» και την «ασφάλεια», ο αστισμός επιχειρεί την ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων της μεταπολιτευτικής περιόδου και την επιβολή ενός αυταρχικού συστήματος κρατικής διοίκησης που κινείται εκτός των πλαισίων της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.