Ο «τσαμπουκάς» ως συνεκτικό στοιχείο της πολιτικής του Σαμαρά

Εικόνες από το μέλλον που έρχεται...

Στο κείμενό μας «Γιατί έγινε το πραξικόπημα στην ΕΡΤ;» είχαμε εκφράσει την θέση ότι « Η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν συνοδεύεται και με «κρίση του κράτους». Αντίθετα, το κράτος ισχυροποιείται και μετασχηματίζεται» και είχαμε αναφερθεί σε μερικά χαρακτηριστικά αυτού του ...«εκσυγχρονισμού», που αφορούν στους στρατηγικούς στόχους της κυρίαρχης αστικής πολιτικής στη χώρα μας και σηματοδοτούν «υπερβάσεις» του κοινοβουλευτικού συστήματος προς αντιδραστική κατεύθυνση. 

Στο κείμενό μας «Γιατί έφτασε το τέλος της τρικομματικής κυβέρνησης»  είχαμε αναπτύξει την θέση μας για την «κοινωνική πόλωση» ως προϊόν της τωρινής καπιταλιστικής κρίσης και ασχοληθήκαμε με μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, μέσω των οποίων αναδεικνύονται νέα «κοινωνικά υποκείμενα», τα οποία πολιτικά δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν μέσω των παραδοσιακών πολιτικών πρακτικών της Αριστεράς. Όμως η συγκρότησή αυτών των νέων κοινωνικών υποκειμένων ως «κοινωνική δύναμη», θα είναι αυτή που θα σφραγίζει τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας. Επίσης είχαμε αναφερθεί στο πως αυτή η κοινωνική πόλωση «εσωτερικεύεται» με το «συμβάν» της ΕΡΤ στο κράτος και ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό.

Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με ποιες ανατροπές πυροδοτεί το «συμβάν» της ΕΡΤ στην άσκηση της αστικής πολιτικής στην χώρα μας. 

Ο αστισμός την τελευταία περίοδο είχε μια σαφή πολιτική υπεροχή απέναντι στην Αριστερά. Η υπεροχή αυτή δεν οφείλεται στο περιεχόμενο των «προγραμματικών στόχων», αλλά στην ιδεολογική ηγεμονία του αστισμού μέσω των «πρακτικών μορφών» άσκησης της πολιτικής. Όπως επανειλημμένα έχει επισημάνει ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο αυτός), οι κυβερνήσεις την εποχή των μνημονίων την επόμενη μέρα των εκλογών καταστρατηγούν τις «προγραμματικές δηλώσεις» τους και πράττουν τα εντελώς αντίθετα. Όμως αυτή η επισήμανση δεν αρκεί για να ανατρέψει την παραβίαση της βασικής αρχή της «λαϊκής εντολής» με την οποία λειτουργεί το κοινοβουλευτικό σύστημα, αφού οι κυβερνήσεις κατορθώνουν να εξασφαλίζουν την συναίνεση ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει γιατί ο αστισμός διαχειρίζεται τον «φόβο» για να επιβάλει την κυριαρχία του και η Αριστερά αδυνατεί να μετατρέψει αυτόν τον «φόβο» σε «ελπίδα» και να τον κάνει δύναμη κοινωνικής ανατροπής.

Η «μορφή» λοιπόν άσκησης της πολιτικής έχει μεγαλύτερη σημασία από τα «προγράμματα» για την οργάνωση της συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές του αστισμού. Με αιχμή την προβολή του αιτήματος της ανάγκης για ένα «ισχυρό κράτος», το οποίο θα διαχειριστεί την κρίση, θα εξασφαλίσει την «κοινωνική ειρήνη» και θα επιβάλει την «τάξη» και την «ασφάλεια», ο αστισμός επιχειρεί την ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων της μεταπολιτευτικής περιόδου και την επιβολή ενός αυταρχικού συστήματος κρατικής διοίκησης που κινείται εκτός των πλαισίων της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η επιβολή του αιτήματος για ένα «ισχυρό κράτος» δεν μπορεί να εξασφαλίσει την συναίνεση αν δεν συνοδεύεται και με  αντίστοιχες πολιτικές πρακτικές  που καταγράφουν ισχυρή πολιτική βούληση. Βούληση η οποία μετατρέπεται άμεσα σε πράξη μέσα από ανυποχώρητες και άτεγκες συγκρούσεις. Αναφερόμαστε σε μια πολιτική πρακτική, η οποία ανταποκρίνεται σε από αυτό που η Αριστερά αποκαλεί: «ενότητα της πράξης με την θεωρία»…

Ο «τσαμπουκάς» λοιπόν του κ. Σαμαρά είναι συνεκτικό στοιχείο της πολιτικής του. Είναι το ίδιο το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής και όχι απλά ένα προσωπικό στυλ στην μορφή με την οποία αυτή εκφέρεται. Αυτός ο «τσαμπουκάς» έγινε πολιτική πράξη με τις επιχειρήσεις «Ξένιος Ζεύς» απέναντι στους μετανάστες, με τις επιθέσεις στα κοινωνικά στέκια, με την προληπτική επιστράτευση στην απεργία των καθηγητών και με 19 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου... 

Αυτός ο «τσαμπουκάς» είναι αυτός που ενοποιεί πολιτικά την ακροδεξιά της ΝΔ με την χρυσή αυγή και εκφράζεται ως ιδεολογική πρακτική μέσα από την λειτουργία των «ιδιωτικών» μέσων μαζικής ενημέρωσης με τους Τράγκες, τους Πορτοσάλτες και τους Πρετεντέριδες και άλλους παρόμοιους…

Το σπάσιμο αυτού του «τσαμπουκά» είναι το πραγματικό διακύβευμα της πολιτικής κρίσης που αναδείχτηκε με το «συμβάν» της ΕΡΤ. Οι πρώτες ρωγμές είχαν δημιουργηθεί πρόσφατα στις «σκουριές» της Χαλκιδικής, όπου αυτός ο «τσαμπουκάς» έδειξε για πρώτη φορά την αδυναμία του στο να οργανώνει την συναίνεση στις κυβερνητικές επιλογές. Τώρα ο Σαμαράς αν θέλει να παραμείνει πρωθυπουργός θα πρέπει να αναδιπλωθεί, να κάνει συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, αλλά και να σεβαστεί τα όρια της αστικής νομιμότητας. Το αποτέλεσμα δεν θα κριθεί από την στάση των συνεταίρων του αλλά από την παρέμβαση του μαζικού κινήματος και κατά πόσο θα καταφέρει να σφραγίσει τις εξελίξεις. 

Μια υποχώρηση του Σαμαρά η οποία θα καταγράφει το σπάσιμο αυτού του «τσαμπουκά», σηματοδοτεί μια καθαρή ήττα της πολιτικής του, προμηνύει σημαντικές αλλαγές στην άσκηση της πολιτικής από τις αστικές δυνάμεις και πυροδοτεί εξελίξεις εντός του κόμματος της ΝΔ και όχι μόνο. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλύτερα απ’ όλους το επιτελείο του, γιαυτό ήδη από χθες μετά την ανακοίνωση της απόφασης του ΣΤΕ, αναζητεί εναγώνια διαχειριστικές διεξόδους οι οποίες δεν θα καταγράφουν αυτή την ήττα. Έχει στο πλευρό του αμέριστη βοήθεια από τους «καναλάρχες», την «χρυσή αυγή» και την κ. Μέρκελ. 

Θα τα καταφέρει;