...Με την προκαταβολική επιστράτευση των καθηγητών ο Σαμαράς θέλει να στείλει ένα ευρύ πολιτικό μήνυμα, που δεν σχετίζεται αποκλειστικά με αυτή καθ΄ αυτή την απεργία. Δεν θέλει τόσο να φοβίσει τους αντιπάλους του, όσο να εμπνεύσει τους (δυνάμει) φίλους του. Θέλει να πει με αποφασιστικό και πειστικό τρόπο ότι αυτό είναι ο εκφραστής του νόμου και της τάξης, ότι αυτός είναι ο ηγέτης που θα δώσει τέλος στη μισητή «Μεταπολίτευση», αυτός είναι ο κυβερνήτης που θα τσακίσει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων και την ανομία. Η επιστράτευση δεν είναι τόσο μια κίνηση κρατικής καταστολής, όσο μια προπαγανδιστικού χαρακτήρα παρέμβαση στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας μακροχρόνιας αντιδραστικής πολιτικής ηγεμονίας...
(Από το κείμενο "Η επιστράτευση ως μέσο συγκρότησης πολιτικής ηγεμονίας" του Γιάννη Αλμπάνη)
Απέναντι σε αυτή την πολιτική δυστυχώς το μαζικό κίνημα και η Αριστερά δεν μπόρεσαν να δώσουν απάντηση. Κυριάρχησε η λογική ότι ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι “η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο”. Το ΚΚΕ που δεν παίξει με την φωτιά, αποτραβήχτηκε νωρίς. Όμως η “πυροσβεστική”στάση του δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που την εμπόδισε να απλωθεί στον κάμπο.