Οι “καμμένοι” του ...ΣΥΡΙΖΑ

Αν πιστεύαμε την δήλωση της Α. Παπαρήγα ότι “Οι επαναστάτες δυστυχώς γίνονται και οπορτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται.” δεν θα στηρίζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς πιστεύουμε πως ο κόσμος αλλάζει, και μαζί του αλλάζουν και τα πολιτικά υποκείμενα. Το ποίος είναι επαναστάτης και ποιός είναι οπορτουνιστής κρίνεται εκ των υστέρων, από την πολιτική του πρακτική και όχι από το “επαναστατικό” DNA του...

...του κάθε "Καμμένου"

Όμως η πρακτική του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝασπισμού, αποτελεί την εξαίρεση που έρχεταινα επαληθεύσει αυτή την δήλωση της Παπαρήγα στο δεύτερο σκέλος της. Οι πρώην υπολοχαγοί του Λ. Κύρκου και του Ν. Κωνσταντόπουλου, αν και έγιναν όψιμοι “λενινιστές”, δεν εγκατέλειψαν τον οπορτουνισμό τους. Έναν οπορτουνισμό, ο οποίος είναι αποτέλεσμα πολιτικού εταιροκαθορισμού. Η πολιτική τους διαφωνία δεν είναι πραγματική αλλά μια τακτική μεθόδευση που αποβλέπει αλλού: Ως “κόμμα μέσα στο κόμμα”, το Αριστερό Ρεύμα ενδιαφέρεται  για το πως θα καταλάβει τα ...ανάκτορα της Κουμουνδούρου (με “ιμπεριαλιστικές” διαθέσεις μάλιστα, αφού  η κατάκτηση  της εξουσίας δεν αφορά στον ΣΥΝ, αλλά ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ) .

Όλη η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα (video)

Ολόκληρο το βίντεο της σημερινής συνέντευξης (με τις ερωτο-απαντήσεις)

Ολόκληρη η αρχική τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα:

Θα ήθελα να ξεκινήσω τη σημερινή συνέντευξη με μια κατηγορηματική προειδοποίηση: Βιάστηκαν, τις τελευταίες μέρες, οι πολλαπλασιαστές της υποταγής στη χώρα μας, να αποδώσουν την ήττα της Κύπρου στο ΟΧΙ του λαού της. Βιάστηκαν και οι τρεις ιεράρχες που ελέω Μέρκελ κυβερνούν τη χώρα να ψάλλουν το προπαγανδιστικό απολυτίκιο του ΝΑΙ. Βιάστηκαν γιατί η ιστορία αυτή δεν τελείωσε. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας.

Για το “Άπληστον κέρδος”...

Αναδημοσίευση από "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ"

Μετά την προβολή της ταινίας «Άπληστον κέρδος», ήταν πολύ φυσικό να θέλουμε να κάνουμε μια συζήτηση με το δημιουργό της, όχι μόνο για την ταινία, αλλά και για τα πολιτικά θέματα που η κινηματογραφική αφήγηση επισύρει. Με το Γιάννη Καρυπίδη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, από τον «Παππού», την ταινία μικρού μήκους που είχε κάνει. Από τότε βούτηξε όλο και περισσότερο στον πολιτικό κινηματογράφο, έδρασε πολιτικά και έβαλε μέσα στη ζωή του την κινηματογραφική τέχνη. Αυτή η βιωματική διαδικασία φαίνεται σε αυτή την τελευταία του ταινία. Το θέμα, εκτός αυτών είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, σε όλη την Ελλάδα, τους τελευταίους μήνες. Η συζήτηση που κάναμε, είναι αυτονόητο, έχει έντονο και φορτισμένο πολιτικό χαρακτήρα.

Πως και για ποιο λόγο αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό το θέμα;

Αυτή, δεν είναι η πρώτη ταινία που κάναμε για αυτό το θέμα. Υπάρχει και η ταινία, «Της γης το χρυσάφι», μπορείς να τη βρεις στο youtube, υπάρχει μια βερσίον 90΄ και μια 36΄. Αυτή έγινε πριν δέκα χρόνια. Τυχαία έγινε, δηλαδή τυχαία ενεπλάκην. Είμαι από την περιοχή, έλειπα, πήγα για μια άλλη δουλειά εκεί, βρήκα ένα παιδικό φίλο. Του λέω: «Τι παίζει εδώ;», μου λέει «Είμαστε σε ύφεση τώρα. Αλλά έχουμε σκληρό αγώνα και θα τον έχουμε για 100 χρόνια με τους χρυσοθήρες». Μου εξήγησε τι γίνεται, στήθηκε η παραγωγή, σε δύο χρόνια έγινε. Αυτό το κίνημα στη Θράκη πρωτοστήθηκε. Τα μεταλλεία έπεφταν σε χωριά που ήταν και τουρκόφωνα, άρα για να τους απευθυνθείς θα έπρεπε να τους μιλήσεις στη γλώσσα τους. Επίσης είναι άνθρωποι που, ειδικά στους τουρκόφωνους, σε μεγάλη ηλικία, είναι αγράμματοι, δεν μπορούν να διαβάσουν, οπότε δεν έχει νόημα να τους βάλεις και υπότιτλους. Άρα αυτή η ταινία γυρίστηκε σε δύο γλώσσες, παίχτηκε παντού στα χωριά της περιοχής, ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε λίγο προς τα έξω, εκτός της περιοχής, το θέμα του χρυσού. Ήμουν από το μέρος, εκεί όπου είναι ορυχείο από μικρά παιδιά παίζαμε. Κόλλησα και εγώ το μικρόβιο. Είπαμε ότι θα είχαμε το μεταλλείο για 100 χρόνια, ο πόλεμος θα ήταν κατά συνέπεια για 100 χρόνια, γιατί τέτοια ήταν η σύμβαση. Ήταν αναγκαίο για το κίνημα να βγει μια δεύτερη εκδοχή της ταινίας για το τι συμβαίνει εδώ και έγινε το «Άπληστο κέρδος».

η συνέχεια [Εδώ]

Αν ζούσε σήμερα ο Λένιν θα αποκήρυσσε το ΚΚΕ...

Το ποιό σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να κρατήσουμε από τον Λένιν, είναι η πολιτική πρακτική της “συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης”. Πρακτική, η οποία βάζει την Πολιτική πάνω από την Θεωρία. Αυτή την σχέση την είχε περιγράψει με την διάκριση πως η Πολιτική δεν είναι «επιστήμη», αλλά «τέχνη». Μέσω αυτής της σχέσης εισάγεται η ταξική πάλη στην θεωρία και μετατρέπεται από ιδεολογία σε εργαλείο αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση κυριάρχησε στο κομμουνιστικό κίνημα η αντιστροφή αυτής της σχέσης: Η Θεωρία τέθηκε πάνω από την Πολιτική, αποκόπηκε από την ταξική πάλη και μετατράπηκε σε ιδεολογικό “δόγμα”, ανάλογο με την “αγία γραφή” των χριστιανών.

Η αστική τάξη φοβάται την δημοκρατία περισσότερο από την ...δραχμή!

Η μεγάλη αποτυχία της Κυπριακής Κυβέρνησης από άποψη τακτικής είναι ότι αντί να χρησιμοποιήσει το όπλο του αιφνιδιασμού απέναντι στο Eurogroup, το χρησιμοποίησε έναντι των δυνητικών της συμμάχων, των Ρώσων. Όχι μόνον δεν επιχείρησε να έρθει σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Μόσχα πριν την σύνοδο του Eurogroup, αλλά την αιφνιδίασε με την συνυπογραφή της στο κούρεμα των καταθέσεων, αφού αυτός ο σημαντικός “σύμμαχος” ενημερώθηκε για τις εξελίξεις από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία...

Ο αιφνιδιασμός είναι βασικό συστατικό στην άσκηση κρατικών πολιτικών. Τόσο σε διακρατικά θέματα, άλλα και εντός της κρατικής επικράτειας. Για παράδειγμα, τα οφέλη από μια υποτίμηση νομίσματος εξαρτώνται κυρίως από το αν αυτή η υποτίμηση συνιστά μια αιφνιδιαστική κίνηση.

Το μεγάλο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η “ασαφής” - με όρους αστικής πολιτικής - θέση του για το ευρώ. Η τρικομματική κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικας έχει λυσσάξει να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στα ψευτοδιλήμματα μέσω των οποίων ασκεί την πολιτική της. Τα επιτελεία της ΝΔ τον τελευταίο καιρό με το μόνο πράγμα που ασχολούνται, είναι οι “εσωτερικές υποθέσεις” του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανακοινώσεις που εκδίδουν καθημερινά αποσκοπούν στο να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καθαρή θέση για το ευρώ. Δεν ενοχλούνται όμως, ούτε ανοίγουν επιθετικά μέτωπα προς άλλους, οι οποίοι ξεκίνησαν να συγκροτήσουν το “κόμμα της δραχμής”. Γιατί άραγε;

Ένας απαραίτητος κόμβος «αλληλεγγύης για όλους»

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Δημιουργείται μια νέα δημόσια σφαίρα και ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης των «από κάτω»

Μια πανσπερμία δράσεων και πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, σε κάθε πόλη και στην πλειονότητα των γειτονιών της Ελλάδας έχει αναπτυχθεί τα τελευταία δύο, κυρίως, χρόνια από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Είναι η δική του απάντηση στην κρίση και τις καταστροφικές της συνέπειες. Η δικτύωση και επικοινωνία των ποικιλόμορφων δομών κοινωνικής αλληλεγγύης που αναπτύσσονται είναι η ανάγκη που προσπαθεί να υπηρετήσει η «Αλληλεγγύη για Όλους», η οποία μάλιστα, όπως τονίστηκε σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη εβδομάδα, φιλοδοξεί να αποτελέσει και «ένα εργαλείο για την αλληλοκάλυψη των αναγκών όλων αυτών των δομών, τη γνωστοποίηση των δράσεών τους και τη διευκόλυνση της πρόσβασης σε αυτές, όλων όσων έχουν ανάγκη».

Ο λαός δεν είναι μια άξεστη και αμαθής μάζα

Αναδημοσίευση από τα "Ενθέματα (23-1-11)"

Χρήσεις και καταχρήσεις της έννοιας του «λαϊκισμού»

του Ζακ Ρανσιέρ

Δεν περνά ούτε μια μέρα που να μην ακούσουμε καταγγελίες για τον κίνδυνο του λαϊκισμού. Κι όμως δεν είναι εξίσου εύκολο να καθορίσουμε την ακριβή σημασία της λέξης. Ποιος είναι λαϊκιστής; Εξετάζοντας τις διάφορες σημασίες και τη ρευστότητα του όρου, διαπιστώνουμε ότι τρία είναι τα ουσιώδη στοιχεία που ορίζουν τον λαϊκισμό, στο πλαίσιο του κυρίαρχου λόγου:

-     Πρώτον, ένας τρόπος απεύθυνσης κατευθείαν στον λαό, που παρακάμπτει τους εκπροσώπους και τους αξιωματούχους.
-     Δεύτερον, ο ισχυρισμός ότι οι κυβερνήσεις και οι κυβερνώσες ελίτ μεριμνούν περισσότερο για τα δικά τους συμφέροντα παρά για το δημόσιο συμφέρον.
-    Τρίτον, μια ταυτοτική ρητορική που εκφράζει φόβο και απόρριψη των ξένων.

Είναι σαφές, βέβαια, ότι δεν υπάρχει κάποια αναγκαία σχέση που συνδέει μεταξύ τους τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. Το ότι υπάρχει μια οντότητα που αποκαλείται «λαός», η οποία αποτελεί την πηγή κάθε εξουσίας και το σώμα στο οποίο απευθύνεται προνομιακά ο πολιτικός λόγος, είναι μια πεποίθηση που ενέπνεε παλαιότερα όλους όσους μιλούσαν από τη σκοπιά της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Δεν συνδέεται με καμιάς μορφής ρατσιστικά ή ξενοφοβικά αισθήματα.

Ο Μίκης, οι ταγματασφαλίτες και ο ...Μπόλαρης!

(αποσπάσματα από την εκπομπή του Γ. Τράγκα στον ΣΚΑΪ)

Με αφορμή την σημερινή εθνική επέτειο, αφιερώνουμε το παραπάνω video στους κουφιοκέφαλους αριστερούς “πατριώτες” που είναι έτοιμοι χέρι - χέρι με τους ντόπιους αστούς για να σώσουν την χώρα από τους ξένους κατακτητές.

Όταν η “αστική τάξη” βγαίνει στον δρόμο...

(ένα σύντομο σχόλιο με αφορμή το παραπάνω video)

Ένα από τα πιο σημαντικά αποτελέσματα των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού - σε αντίθεση με αυτά που πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς – ήταν η διεύρυνση της “αστικής” τάξης και όχι της “εργατικής”. Ο νεοφιλελευθερισμός έκανε μετόχους στην κρίση του καπιταλισμού τα λαϊκά στρώματα.

Νέα ήθη: έξω χαραμοφάηδες επίορκοι και λοιποί «ύποπτοι»

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Η μεταρρυθμιστική ευχολογία είναι συχνά κοινότοπη. Όταν μας λένε ότι η αθλιότητα πρέπει να αναστραφεί, ότι η κοινωνία πρέπει να γίνει πιο δίκαιη και πιο ελεύθερη, ότι η εθνική οικονομία πρέπει να ανακάμψει, ότι η βία πρέπει να αποδοκιμάζεται ή ότι η αναξιοπιστία είναι βλαπτική, είναι σαν να μας διαβεβαιώνουν πως είναι καλύτερα να είμαστε νέοι, πλούσιοι, ωραίοι και υγιείς παρά γέροι, πένητες, κακομούτσουνοι και κατάκοιτοι. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι παραινέσει αυτές τείνουν συχνά να είναι επικοινωνιακά πειστικές. Ακόμα και όταν δεν συντρέχουν προϋποθέσεις για πραγματικές «λύσεις», οι ανέξοδες ρητορικές γενικεύσεις μπορεί πάντα να προσφέρουν επιφάσεις συναινέσεων. Με αυτήν την έννοια λοιπόν, η κοινοτοπία εμφανίζεται συχνά σαν από μηχανής θεός. Εγκλωβισμένοι στην ασφυξία του αυτονόητου, οι πολίτες ούτε χρειάζεται ούτε τολμούν να προβληματίζονται για «λεπτομέρειες».