Η παρεκτροπή της φασίζουσας κυβέρνησης

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Toυ Περικλή Κοροβέση

Στη ναζιστική Κατοχή, παρά τα μαζικά εγκλήματα των κατακτητών, τα βασανιστήρια, την πείνα, το μαρτύριο της παγωνιάς και τις αμέτρητες κακουχίες, οι Έλληνες είχαν μια αισιοδοξία και την ελπίδα πως μια μέρα όλα αυτά θα τελείωναν. Στη σημερινή Ελλάδα κυριαρχεί ένα κλίμα εθνικής κατάθλιψης. Η συμφορά που έχει πέσει στα κεφάλια του 99% εκλαμβάνεται σαν θεϊκή κατάρα ή σαν μοίρα. Και οι περισσότεροι αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν. Και κάποιοι περιμένουν να βρεθεί Μεσσίας - Σωτήρας που θα τους σώσει. Συχνά αναπολούν έναν Μεταξά ή Παπαδόπουλο, που θα πιάσει όλους τους πολιτικούς, θα τους βάλει σ' ένα καράβι και θα τους βουλιάξει. Όσους συναντάς, είναι θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά ούτε τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι. Αυτό είναι δουλειά κάποιου αλλουνού. Είναι βαθιά πεπεισμένοι πως ότι και να κάνουν δεν γίνεται τίποτα.

Για την εξουσία ο παθητικός πολίτης είναι ο ιδανικός πολίτης. Αν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κατορθώσουν να φυλακίσουν τους ανθρώπους στο τομάρι τους, τότε η εξουσία διαιωνίζεται. Η δύναμη των ανθρώπων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση. Ο τομαρισμός είναι η ιδεολογία του ανταγωνισμού και του κέρδους. Το κέρδος βέβαια δεν είναι σίγουρο, αλλά οπωσδήποτε ο άλλος είναι ο εχθρός σου. Αν η ανεργία συνεχίσει να καλπάζει με τους ίδιους ρυθμούς, υπολογίζεται επισήμως ότι στο τέλος του έτους θα φτάσουμε στο 38,4%. Και κάθε μήνα θα προστίθεται ένα 2,6%. Αυτή είναι μια σχεδιασμένη πολιτική για την ερημοποίηση τη χώρας. Και όμως, αν γίνονταν σήμερα εκλογές θα είχαμε την ίδια κυβέρνηση, μια που στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Ρublic Issue, τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης συγκεντρώνουν 44% και μαζί με τη ρεζέρβα του παρακράτους της Χρυσής Αυγής φτάνουν στο 54%. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει να κερδίζει από αυτή την κρίση, παραμένει στάσιμος και βρίσκεται πίσω από τη ΝΔ .

Η βία και το αντίδοτο της ελπίδας

Αναδημοσίευση από "Για την υπεράσπιση της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"

Του Αντώνη Λιάκου

Μεγάλοι στοχαστές του δυτικού πολιτισμού, φιλόσοφοι όπως ο Καντ και ο Χέγκελ, θεμελιωτές της κοινωνικής επιστήμης όπως ο Μαξ Βέμπερ και ο Νόρμπερτ Ελίας, είχαν διατυπώσει την άποψη ότι καθώς ο πολιτισμός προοδεύει και ο κόσμος εκπολιτίζεται θα λιγοστεύει η βία. Βία και νεωτερικότητα θεωρούνταν αποκλίνουσες διαδικασίες. Η βία δεν θα εξαφανιζόταν, αλλά θα την απορροφούσε κατ” αποκλειστικότητα το κράτος· θα την ασκούσε με κανόνες. Οι κανόνες θα όριζαν συμπεριφορές που οι πολίτες θα τις εσωτερίκευαν για να μην προσκρούσουν στα όριά τους. Στον βαθμό που ατομικές επιδιώξεις και γενική βούληση, το ατομικό και το γενικό καλό θα συνέκλιναν και θα συντονίζονταν, οι πολιτείες θα ταξίδευαν στη μέση οδό ανάμεσα στην αυταρχική βία και στην άναρχη οχλοκρατία.

Γνωρίζουμε τώρα ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η νεωτερικότητα όχι μόνο δεν περιόρισε τη βία, αλλά ανέπτυξε μορφές βίας πρωτοφανείς σε έκταση και οδυνηρές συνέπειες. Η επέκταση του πολιτισμού από τους πολιτισμένους στους απολίτιστους έγινε με την αποικιοκρατική βία, τον ρατσισμό, με μεθόδους που αργότερα εφαρμόστηκαν στην ίδια την Ευρώπη με τη ναζιστική βία. Οι πρώτες συστηματικές εξοντώσεις πληθυσμών και πειράματα πάνω σε ανθρώπινους οργανισμούς έγιναν στην Αφρική. Οπως έχει γράψει ειρωνικά ο Ζίζεκ, ο κανίβαλος εκπληρώνει την πολιτισμική του αποστολή κατασπαράσσοντας τον τελευταίο κανίβαλο.

MARICHIWEU!

Τι;… Δεν είναι προφητεία;… 
Α, είναι υπόσχεση…
 (…) (ήχος τιτουτατα-τατατατά, του σμάρτφον)
Ναι; αστυνομία; Ναι, μια καταγγελία για κάποιον που ήρθε να μας δει. Ναι, μάλλον ήταν δημοσιογράφος ή κάτι τέτοιο. Φαινόταν τόσο… τόσο… τόσο άλλος, ναι. Όχι όχι, δεν μας έκανε τίποτα. Όχι, ούτε πήρε κάτι. Απλά, τώρα που φεύγαμε στο κλαμπ για να βρούμε τους φίλους μας, βλέπουμε ότι έχουν σχεδιάσει κάτι στην πόρτα της εισόδου του κήπου. Όχι, οι φύλακες δεν αντιλήφθηκαν από ποιον. Φυσικά και όχι! δεν υπάρχουν φαντάσματα. Είναι ζωγραφισμένο με πολλά χρώματα… Όχι, δεν είδαμε κάποιο κουβά με χρώμα απ’ έξω… Λοιπόν, αυτό που λέγαμε είναι ότι είναι βαμμένο με πολλά χρώματα, έτσι, πολύ χρωματιστό, πολύ άξεστο (naco), πολύ άλλο, καμία σχέση με τις γκαλερί όπου … τι; Όχι, δεν θέλουμε να στείλετε περιπολικό. Ναι, το ξέρουμε. Σας πήραμε να ρωτήσουμε μήπως θα μπορούσατε να διερευνήσετε τι θέλει να πει το σύνθημα. Δεν ξέρουμε αν είναι κάποιο πάσγορντ, ή κάποια γλώσσα απ’ αυτές που μιλάνε οι  πρόλε. Ναι, είναι μόνο μια λέξη, αλλά δεν ξέρουμε γιατί μας κάνει ν’ ανατριχιάζουμε. Λέει:
MARICHIWEU! (*)

SupMarcos
Πλανήτης Γη
Γενάρης 2013

(*) «Θα νικήσουμε!», στη γλώσσα των Μαπούτσε, φυλή στη νότια Χιλή που δέχεται ένα κύμα κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα.

Απόσπασμα από το “αυτοί και εμείς”: Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος

μέρος Α’

μέρος Β’

Βαγγέλης Διαμαντόπουλος: Προσφορά στη δημοκρατία να ξηλώσουμε την κυβερνητική προπαγάνδα

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"
Συνέντευξη στον ΚΩΣΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΔΑ

Προσφυγή στη δικαιοσύνη εναντίον όσων εμπλέκονται στο χαλκείο που έστησε εις βάρος του το Μαξίμου προαναγγέλλει ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος με συνέντευξή του στην "Αυγή". Ο βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι κατηγορηματικός στο ποιοι εμπλέκονται: "Δεν μπορούμε να αφήσουμε αναπάντητο τον οχετό από τη μηχανή διαστρέβλωσης και παραπληροφόρησης που έχει χτίσει γύρω του ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, με επικεφαλής και ενορχηστρωτή τον εκπρόσωπο Τύπου της κυβέρνησης Σίμο Κεδίκογλου".

Παράλληλα, ο Β. Διαμαντόπουλος δείχνει συνειδητοποιημένος πως έγινε αντικείμενο μίας πολιτικής επίθεσης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δι’ εκείνου, με τη χρησιμοποίηση των μηχανισμών προπαγάνδας που στηρίζουν τα κυρίαρχα κόμματα εδώ και 30 χρόνια. Γι’ αυτό και δεν θέλει ούτε τη συγγνώμη του Σ. Κεδίκογλου: "Θα ήταν υπεκφυγή. Αλλά και με το ήθος που επιδεικνύουν δεν την περιμένω και δεν με ενδιαφέρει".

* Πώς αισθάνεστε που έχετε στοχοποιηθεί από παρακρατικά κέντρα;

Επειδή δεν ήμουν ποτέ βουλευτής και δεν είχα εμπλακεί σε κόμμα, είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Είναι διαφορετικό να γνωρίζεις θεωρητικά τις δυνατότητες των μηχανισμών προπαγάνδας και λάσπης που υπερασπίζονται διάφορα συμφέροντα και αποτελούν βασικό εργαλείο χάραξης πολιτικής των κυρίαρχων κομμάτων στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια, και διαφορετικό να ζεις αυτή την επίθεση που εξαπολύουν προκειμένου να καταφέρουν τον σκοπό τους: να πλήξουν τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Είναι φανερό πως πιστεύουν ότι στο πρόσωπό μου βρήκαν έναν αδύναμο κρίκο μέσω του οποίου στοχοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, προσπαθώντας να πλήξουν το κύρος του, αλλά και τη διάχυσή του στην κοινωνία, επειδή είναι η μόνη πολιτική δύναμη που απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας αυτή την ώρα. Όμως ήδη αυτή η λάσπη έχει γυρίσει μπούμερανγκ σε αυτούς που την εκτοξεύουν. Τους στέλνω μήνυμα πως οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν λυγίζουν από τον οχετό. Θα βρισκόμαστε μαζί με τον λαό στις επάλξεις για να ανατραπεί η μνημονιακή πολιτική που εξαθλιώνει όλο τον κόσμο.

Είναι ο γκεμπελισμός, ηλίθιε!

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"

Του Άγγελου Τσέκερη

Λέγεται ότι στις εκλογές του 1992 ο Μπιλ Κλίντον είχε κολλημένο στην πόρτα του γραφείου του ένα χαρτί με τη φράση «Είναι η οικονομία, ηλίθιε!» προκειμένου να παραμένει πάντα συνεπής με τον βασικό άξονα της προεκλογικής του εκστρατείας. Ένα αντίστοιχο χαρτί πρέπει να έχει στο δικό του γραφείο ο Κεδίκογλου. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συνέπεια με την οποία υπηρετεί σε καθημερινή βάση τη στρατηγική της πολιτικής ανοησίας.

Ο γκεμπελισμός διαπερνά σαν κόκκινο νήμα όλες τις ανακοινώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου που αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιδόμενος σε απίθανες διαστρεβλώσεις, χονδροειδή παραχάραξη της αλήθειας και συστηματική κακοποίηση της κριτικής σκέψης, ο Κεδίκογλου προσπαθεί -και με τη φιλότιμη συνδρομή των Μεγάλων Καναλιών- να εγγράψει στη συνείδηση των νοικοκυραίων την πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ανοχή και πολιτική κάλυψη στο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Έτσι, οι έντρομοι τηλεθεατές θα ξεχάσουν τις ζωές τους που διαλύονται και τους στόχους που δεν πιάνονται και θα πειστούν τελικά ότι το Μνημόνιο και οι δυνάμεις που το εξυπηρετούν είναι η μόνη ελπίδα για ομαλότητα, ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη σε αυτό τον τόπο.

Ένα σημαντικό ζήτημα που υποτιμά η Αριστερά...

Ένα σημαντικό ζήτημα, πολύ πιο σημαντικό από την "λίστα Λαγκάρντ", το οποίο έχει υποτιμηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την υπόλοιπη Αριστερά είναι οι διώξεις σε βαθμό κακουργήματος ασκούνται τελικά από την εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών εις βάρος των υπευθύνων της Στατιστικής Υπηρεσίας για της υπόθεσης της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος της χώρας το 2009.

Οι διώξεις στρέφονται εναντίον του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, του προϊσταμένου της Διεύθυνσης Εθνικών Λογαριασμών Κωνσταντίνου Μολφέτα και της Ευσταθίας Ξενάκη, προϊσταμένης της Διεύθυνσης Στατιστικών Ερευνών.

Το ζήτημα είναι σημαντικό γιατί αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις της ντόπιας αστικής τάξης απέναντι στην κρίση και τον βαθιά ταξικό της χαρακτήρα. Ο εχθρός είναι εντός της χώρας. Όμως η Αριστερά υποτιμά ζήτημα γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με τις ιδεοληψίες και τα ερμηνευτικά της σχήματα τα οποία υποτιμούν τόσο την ίδια την αστική τάξη, όσο και την ικανότητα της να διαμορφώνει μακροπρόθεσμες πολιτικές, πολιτικές που δεν κρίνονται από τα εκάστοτε διακυβεύματα της πολιτικής σκηνής. Όπως έχουμε γράψει σε ένα παλιότερο κείμενό μας:

Αν σήμερα δεν δώσουμε πειστικές εξηγήσεις γιατί η ελληνική αστική τάξη διάλεξε τον δρόμο που οδηγεί στην χρεωκοπία της χώρας (και στην αναγκαστική έξοδο της χώρας από το ευρώ), όχι μόνον δεν θα μπορούμε να κάνουμε κάποιες στοιχειώδεις προβλέπεις για το που κατευθύνονται τα πράγματα, αλλά δεν θα μπορούμε ούτε καν να εξηγήσουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και θα βρισκόμαστε συνέχεια μπροστά σε εκπλήξεις. Και δυστυχώς η δική μας Αριστερά μένει συχνά με ανοικτό το στόμα μπροστά σε απ’ αυτές τις εκπλήξεις.

Περισσότερα για αυτό το θέμα, εδώ:

 Η χρεοκοπία της χώρας είναι αποτέλεσμα των “νόμων” της οικονομίας ή αποτελεί επιθετική πολιτική της αστικής τάξης;
 

Αναρχοσυριζαίοι απειλούν τα εθνικά μας λαμόγια!

Αναδημοσίευση από το "Γαλαξιάρχης - μαλλον ακινδυνος"

Τελικά αρκεί ένα οργισμένο ποστ και μία αναδημοσίευση για να φανεί η αγαστή υποστήριξη όλης της διαπλεκόμενης μιντιαρχίας, από εθνικιστές και πατριώτες, Χρυσαυγίτες και Νεοδημοκράτες. Αν μάλιστα το οργισμένο ποστ έχει να κάνει με τους μιαρούς “λαθρομετανάστες“, η αντίδραση της ακροδεξιάς πολυκατοικίας είναι παβλοφική. Εντελώς αυτόματη.

Εννοείται βέβαια ότι ένα μοναχικό ποστ ενός αναρχοάπλυτου “Γαλαξιάρχη” δεν αρκούσε για να ακουστεί σαν το κουδουνάκι του Παβλόφ, ώστε να τρέξουν τα σκυλιά της ακροδεξιάς να φάνε το κοκαλάκι τους. Χρειαζόταν η μεσολάβηση του left.gr. Αυτού του ψηφιακού κέντρου του Σύριζα (σχώρα με Θεέ μου). Έτσι λοιπόν, η αναδημοσίευση της προχθεσινής μου ανάρτησης Ναζήδες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι στο left.gr αποτέλεσε την ικανή συνθήκη να μου αποδοθεί ο ρόλος του Επίσημου Συριζαίου-Αναρχικού (αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί) και ν’ αρχίσει το πανηγύρι.

Πρώτος ο ehnikismos.net αποκαλύπτει τα σχέδια των «προοδευτικών διεκπεραιωτών των σχεδίων του Σόρος και της Νέας Τάξης», επειδή λένε «τα πράγματα με το όνομά τους». Αγιούτο Χριστιανοί, οι Αναρχοσυριζαίοι απειλούν τα εθνικά μας λαμόγια!

Ο ναζιστικός “Στόχος” άρπαξε το δημοσίευμα του ethnikismos.net και με κρέμασε κι αυτός με τα μανταλάκια. Τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης να σπιλώσουν το εθνικό μας κεφάλαιο δεν θα περάσουν!
Από το ακροδεξιό σούργελο δεν έλειψαν ούτε οι Λιακοπουλικοί.

Πολιτική έντασης και αντιδράσεις

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

της Ελένης Πορτάλιου

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή (15/1/2013) μια αλληγορική γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου. Η δημοκρατία με τη μορφή ενός πολύ νέου κοριτσιού βρίσκεται νεκρή, κρεμασμένη στον τοίχο υπόγειου κελιού, αγνώριστη από τα βασανιστήρια των τριών κουκουλοφόρων δήμιων της-κυβερνητικών αρχηγών. Από το παραθυράκι του χώρου φτάνουν πυροβολισμοί: «Ούτε που κουνήθηκε από τη θέση της» λέει ο Σαμαράς, «ε, βέβαια, η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται» λέει ο Βενιζέλος, «παρών» δηλώνει ο τσεκουροφόρος Κουβέλης. Είναι μια μέρα που «άγνωστοι» πυροβόλησαν τα γραφεία της Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ στα ανώτερα κλιμάκια έσπευσε να συμπαρασταθεί στον πρωθυπουργό του κράτους έκτακτης ανάγκης. Ευτυχώς, στη Βουλή ο Μανώλης Γλέζος είπε με πολιτική γλώσσα αυτό που λέει όλος ο κόσμος - μόνοι τους το έκαναν.

Το τρέιλερ της στρατηγικής της έντασης, δηλαδή της κρατικής τρομοκρατίας, είναι ταυτόχρονα μέσον τιμωρίας και προκαταβολικού εκφοβισμού της κοινωνίας. Η ωμή βία και καταστολή έχουν πραγματικούς αποδέκτες: διαδηλωτές, μετανάστες, νέους «με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες», καταληψίες, διαμαρτυρόμενους πολίτες, μικροπαραβάτες. Την ίδια στιγμή «διαταράσσουν την οικογενειακή γαλήνη», εφορμώντας με τα δελτία των οκτώ σε κάθε σπίτι εν δυνάμει αντιρρησία, υπενθυμίζοντας ότι η ένδεια πρέπει να παραμένει ιδιωτική υπόθεση και η αντίδραση να παίρνει το δρόμο της κατάθλιψης ή, σε βαριές περιπτώσεις, της αυτοκτονίας. Τη Δευτέρα 14/1, αλλά και πιο πριν, η δημοκρατία είχε καταρρεύσει από τον τελευταίο κύκλο επιθέσεων και αδυνατούσε να αντιδράσει στην αντιστροφή των λέξεων και των εννοιών. Ευτυχώς υπάρχουν πάντα οι ελευθερόφρονες που την πήραν στα χέρια τους, όπως έγινε τόσες φορές με τους αθάνατους νεκρούς μας, αυτούς τους οποίους δολοφόνησαν το κράτος και το παρακράτος.

Νοικοκυραίοι και Νοικοκύρηδες

Αναδημοσίευση από την "Ελληνοφρένεια"

Δύο ίδιες λέξεις, σχεδόν ομόηχες, με διαφορετική χρήση και σίγουρα με διαφορετική έννοια. Η λέξη «νοικοκύρηδες» περιγράφει την προκοπή ενός ανθρώπου, την αξιοσύνη του, τον κόπο και τα αγαθά που κέρδισε και διατήρησε από την δουλειά του. Την ικανότητα και την ιδιότητα που έχει να είναι τακτικός, προσεκτικός, συνετός. Η λέξη «Νοικοκυραίοι», περιγράφει αυτό που εννοούν οι πολιτικοί όταν αναφέρονται σε αυτούς.

Αφορμή για τον διαχωρισμό αυτόν αποτέλεσε η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, σε συνέντευξη του στον Ν. Χατζηνικολάου, περί νοικοκυραίων, λέγοντας χαρακτηριστικά, «είμαστε και εμείς νοικοκυραίοι», βάζοντας ένα ακόμη τουβλάκι στο συντηρητικό προφίλ που χτίζουν μεθοδικά εκεί στον Σύριζα, για το νέο μεγάλο κόμμα… της κεντροαριστεράς, το οποίο και αυτό θα σώσει τον τόπο!

Οι νοικοκυραίοι, είναι η κατάντια του τόπου. Είναι αυτοί που μας έφεραν εδώ. (μεταξύ άλλων). Είναι αυτή η φάρα, που ψήφιζε αυτόν που τους έταζε τα περισσότερα. Είναι οι αρπακολλατζήδες, ελληναράδες, ασπόνδυλα, λαμόγια, που ξεπουλιόντουσαν με εκπληκτική ευκολία, σε όποιον έδινε τα περισσότερα. Είναι ο φιλήσυχος εαυτούλης του καθενός, είναι ο ασπόνδυλος γλείφτης, ο συμφεροντολόγος μικροαστός, ο επαγγελματίας βολεμένος.  Ο ακαλλιέργητος, αστοιχείωτος, αμόρφωτος έλληνας, που επιλέγει με κριτήριο το προσωπικό όφελος και μόνο, αδιαφορώντας για το σύνολο. Νοικοκυραίοι είναι αυτοί που δεν επιβεβαίωσαν ποτέ την ερμηνεία της λέξης.

Εμφυλιοπολεμικό Κράτος

Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

 

Οι επιθέσεις στις ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες εστίες αντίστασης δεν είναι επικοινωνιακά παιχνίδια, είναι επεισόδια από την οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους και τη συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας, από τη μετατροπή της Δεξιάς σε Εμπόλεμη Δεξιά. Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης και το ΚΚΕ αποσύρεται στα στεγανά διαμερίσματά του για να παρακολουθήσει την πυρκαγιά από το μπαλκόνι.

Πώς η Δεξιά πήρε το προβάδισμα
Η ελληνική οικονομία κινείται σήμερα επάνω σε μια καθοδική σπείρα διαδοχικών κύκλων φθίνουσας συσσώρευσης κεφαλαίου και αυξανόμενης ανεργίας. Η ύφεση και η ανεργία σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών, η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν ταξικούς συσχετισμούς δύναμης που επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και αναπλάθει την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.